Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
Ik ben een vrouw en woon in aartselaar (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/08/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen en honden.
ik ben nu het baasje van een Amber, een zwart teefje van 4 jaar oud en haar vriendje is Bamse, haar nichtje
samen op de foto
Mijn dochter Diny heeft een beige labrador. Ze noemt Bamse en is het nichtje van Amber. Hun moeders zijn zussen. Amber is geboren op 9 oktober 2001 en Bamse op 9 december 2001. Bamse is zowat ook mijn hond want ik ga dikwijls met hen samen wandelen.
verhalen en foto's van de familie met onze trouwe viervoeters
08-03-2006
de dierenarts beslist
Ik ben met haar naar de dierenarts geweest en hij was niet akkoord dat ik ze naar het dierenaziel zou doen. Ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen en ik zou inderdaad niet graag hebben dat ik in de krant lees dat ze iemand heeft aangevallen of gebeten. Met pijn in mijn hart laat ik haar dan ook een spuitje geven. Het doet werkelijk pijn, ik heb mij zo aan haar gehecht ondanks alles hield ik van haar. Als dierenvriend vind ik het verschikkelijk dat ik zo een beslissing moet nemen. Wij gaan haar laten cremeren zodat ik dan toch nog iets van haar heb. Hier in Boom is zo een dierencrematorium en ik mag ze na drie dagen terug komen halen, dan wel in een potje. Het zal thuis zo stil zijn, ik ben er bang voor.
Ik blijf problemen hebben met Dipsy. Ik ben rassend kwaad dat door een kweker zonder skrupeles ik een hond heb die gevaarlijk is. Iedere dag loop ik mee meer blauwe plekken rond. Iemand vraagt mij hoe ik aan die grote blauwe plek op mijn been ben gekomen. Ik durf niet te zeggen door mijn hond en zeg maar dat ik gevallen ben. Tot hiertoe heeft ze het altijd op mijn gemund maar van morgen beet ze mijn man ook in zijn arm. Ik denk dat ik maar naar de dierenarts ga om te vragen wat ik moet doen. Ik heb al vele boeken gelezen en met haar naar dierenpsychologen geweest en geef haar nu Bach Bloezems maar het lukt niet. Ik heb er zo een spijt van want het is een prachtige hond en ze kan als ze wil heel lief zijn. Ik wacht nu maar af wat de dierenarts gaat zeggen.
Ik probeer langs de kweker van Dipsy te weten te komen wat er met haar fout is. Nu blijkt dat haar vader een dominante duitse labrador is en waar mee vele kwekers een nieuwe bloedlijn wilden krijgen. Men raad mij aan om Dipsy voor twee weken naar een dierenpsycholoog in Diksmuide te doen. Ik ga terwijl een weekske skieën want zo lang zonder haar vind ik moeilijk, maar ik bezef dat er iets moet gebeuren. Wanneer ik haar na die weken ga halen is ze heel gelukkig om mij te zien. Ik ben benieuwd hoe het met haar is. De dierenpsycholoog zegt mij dat ze beter luistert en geeft mij verschillende aanwijzingen hoe ik haar nu moet behandelen. Gelukkig ga ik met haar naar huis. Ik hoop dat de problemen nu voorbij zijn.
Voor het ongeluk hadden we al problemen met Dipsy omdat ze heel dominant was maar nu wordt het toch iets erger. Ik ga met haar naar een dierenpsycholoog en hij geeft mij enkele goede tips om terug boven haar te staan. Ik hoop dat het mij gaat lukken, want ze heeft mij deze morgen weer in mijn been gebeten.
Ik bel naar de dierenarts en hij melt mij dat ze drie tenen hebben moeten verwijderen. We mogen haar gaan ophalen want ze is al goed wakker. Dipsy kwispelt als ze ons terug ziet, maar de dierenarts zegt dan zij nog niet op haar poot mag staan. Mijn man draagt haar dan ook naar de auto. We moeten nu driemaal in de week naar de kliniek komen om haar poot te laten verzorgen
Kelly en Dipsy worden al vrienden. Als we gaan wandelen en Kelly kan niet volgen wacht Dipsy ze op. Zo ben ik Kelly tijdens een wandeling op de linkeroever in Antwerpen verloren en roep luid haar naam. Dipsy gaat haar dan zoeken en vindt haar enkele meters verder in het struikgewas. Samen komen ze naar mij gelopen. Ik ben blij dat het beter gaat tussen hun. Mijn dochter beslist dan ook dat Dipsy voor goed bij mij mag blijven, want tussen Dipsy en de kindjes gaat het niet meer zo goed. Dipsy blijkt nogal dominant te zijn en kan niet veel meer verdragen van hen. Dipsy is dan ook welkom bij ons en Kelly. Op een dag komen we terug van een wandeling en ik stap uit en open de deur en zet Kelly eerst binnen. Dan ga ik terug naar de auto en voor ik haar bij de laisse kan nemen spring Dipsy uit de auto maar loopt dan naar de straat. Het is 17h en heel druk op straat en zij wordt dan ook met haar rechtse poot door een auto gegrepen. De auto rijdt gelukkig niet snel maar haar poot ligt toch open. Mijn man neemt haar snel bij hem en ik ga naar de eigenaar van de auto. Hij heeft geen enkel schade maar is wel geschrokken. Ik vraag dan ook om ons te verwittigen als er iets aan zijn wagen is maar hij verzekert mij dat er geen schade is. Wij rijden dan vlug met Dipsy naar de dierenkliniek in Antwerpen, die gelegen is in de Bosduifstraat. Daar wordt ze direkt verzorgt en het blijkt dat enkele nagels moeten verwijderd worden. Zij moet daar blijven want dat moet gebeuren onder volledige verdoving. Morgen mogen wij haar terug ophalen. Met tranen in de ogen ga ik weg van haar, mijzelf verwijtend dat ik haar niet hebben kunnen tegenhouden. Nu is het afwachten tot morgen.
De kinderen zijn stapelzot van Dipsy. Vooral de jongste Yordi die haar overal achterna zit. Zij kan dan ook zeer veel van hem verdragen. Hij kruipt haar overal achterna. Tussen Kelly en Dipsy gaat het niet zo goed. Kelly is bang van Dipsy en loopt dan ook steeds van haar weg. Ik denk dat we wat geduld moeten hebben en dat het dan wel zal gaan.
In 1999 gaan we in september naar Oostenrijk in verlof. Als de wandelingen te zwaar zijn zet ik haar in de rugzak. Daar blijft ze dan rustig zitten en rond te kijken. Dit verlof wordt dan ook een succes en we willen dat later nog eens overdoen. Als we thuis komen zegt Diny dat zij ook een hond gaan kopen. Haar man is heel veel weg voor zijn werk en dan is ze vooral s nachts veel alleen. Zij zou graag een labrador hebben en we vinden een kweker in Putte tegen Mechelen. Hij heeft juist een nest van enkele zwarte labradors en nog twee teefjes. We rijden er naar toe met heel de familie en kiezen er eentje uit. Ze wordt Dipsy genoemd, want de Teletuppies zijn nu heel populair en de kindjes vinden dat een leuke naam. Zo nu is het weer aanpassen voor Kelly want met zo een puppie is er toch leven in huis.
Mijn dochter Nadja is de eerste die een kindje verwacht. We zijn allen zeer nieuwschierig hoe Kelly op een klein kindje gaat reageren. Dat valt gelukkig heel goed mee. Daarna volgen Yannick en Xander, die ook door haar worden besnuffeld en aanvaard. De meisjes Dominique en Shari maken dat het aantal van meisjes in de familie groter wordt en als laatste wordt Yordy geboren. Als de kindjes wat groter worden en ze lopen achter haar komt ze wel bescherming zoeken bij mij, maar dat is normaal wat zou je zelf doen als zo een bende achter je aan loopt en je een klein hondje bent.
Kelly gaat met ons een heel ander leven tegemoet. Wij gaan heel graag wandelen en zij geniet met volle teugen van die wandelingen. Daarna gaan we steeds iets drinken en ik leg dan mijn jas op de bank en tevreden valt zij in slaap. Als wij gaan slapen kiest zij nog steeds voor mijn jongste dochter. Bij haar slaapt ze op het andere hoofdkussen en als haar vriend komt gaat ze maar na veel overhalen van dat hoofdkussen af. Ze heeft dus haar plaatsje in ons gezin gevonden. Op de dag dat mijn dochter huwt is ze dan ook van de partij. Vooral s'avonds mag ze mee vieren. Het zal voor Kelly wel wennen zijn dat Diny weg is maar ja dat is effen geduld hebben. Ze kan nog altijd naar mij komen.
Op 26 november 1992 komt mijn moeder te overlijden en zij laat mij haar hondje Kelly na. Zij is nog maar 2 jaar en is een lieve schat. Kelly neemt mij direkt als haar nieuw baasje aan. Zij kent mij en de kinderen dan ook zeer goed. Tussen mij en Kelly groeit nu ook weer een heel hechte band. Mijn man en ik gaan heel veel wandelen en zij geniet nu ook van een heel ander leven dan ze daarvoor had. Mijn moeder ging met haar niet zo veel buiten. Tijdens onze wandelingen is het alsof ze nooit iets anders gekend heeft. Wanneer we na een wandeling ergens iets gaan drinken leg ik mijn jas op een stoel en zij valt dan moe op mijn jas in t'slaap. Ik dacht nooit meer nog zo een schat te hebben en nu is zij zonder moeite in mijn hart binnen gestapt. Lieve Kelly ik hoop je nog een lang heerlijk leven te geven.
Op 5 mei 1982 krijgt Sammy zijn zoveelste maagkanteling. Ik bel direct de dierenarts op en mag komen. Ik neem hem en de meisjes mee en rij zo vlug ik kan naar Wilrijk. Onderweg op de Expressweg valt mijn wagen stil. Dat ik mijn wagen nu in panne moet vallen. Ik laat de kinderen bij Sammy achter en loop naar de garage van Opel om naar mijn ouders te bellen. Mijn vader belooft direkt te komen, maar het duurt toch nog een half uur voor hij er is. We stappen over en rijden vlug naar de dierenarts. Als Sammy op de onderzoekstafel ligt zegt de dierenarts dat hij denkt dat het te laat is. Inderdaad hij kan niets meer doen om hem te redden. Terwijl de dierenarts het spuitje klaar maakt zodat Sammy geen pijn meer heeft, neem ik afscheid van hem. Ik sta met de kinderen rond hem en neem hem nog eens voor de laatste keer vast. Ik bedank hem voor de liefde die hij ons heeft gegeven en vooral voor het redden van mijn oudste dochtertje. Alsof hij voelt dat het de laatste keer is opent hij zijn ogen en neemt zo afscheid van mij. Dat ik hem nu moet verliezen door zo een stomme panne van mijn auto vind ik verschrikkelijk. We nemen hem mee naar huis en naast Grindle wordt hij begraven. Ik weet dat ik hem heel hard ga missen en ik neem mij voor nooit nog een hond te houden want de pijn van het verlies is veel te erg.
Ik bel s'avonds naar de dierenarts en mag haar komen halen. Ze slaapt nog maar ik mag haar toch meenemen. Als ze de nacht doorkomt is ze gered. Maar dat gebeurt niet. Zonder haar ogen te openen overlijdt ze en ze is pas 5 jaar. De meisjes hebben veel verdriet en gaan huilend naar de school. Voor mij is het ook niet gemakkelijk ik heb weer een vriend verloren. Ik neem Sammy in mijn armen en samen treuren we om onze vriendin. Mijn ex man komt haar begraven in de tuin en s'avonds leggen de meisjes bloemen op haar graf en nemen we samen afscheid van haar.
In 1980 gaan mijn man en ik uit elkaar en de kinderen en honden blijven bij mij. Het is voor mij wel zwaar maar ik zou niemand zowel mijn kinderen als mijn honden kunnen missen. Op 1 mei krijgt Fenja na haar maaltijd een geweldige dik buik en ik weet al hoe laat het is. Sammy heeft ook al verschillende keren een maagkanteling gehad, en nu is het Fenja die het zelfde heeft. Ik zoek vlug de dierenarts van wacht op, bel naar hem en mag direct komen. Ik weet dat het iets van minuten kan zijn en rij dan ook vlug naar de dierenarts. Deze gaat haar direct opereren. Van avond weet ik dan de uitslag. Het wordt een zenuwslopende dag.
Het wordt winter en het sneeuwt. De meisjes willen met slee spelen en vragen of ik ze wil vooruit trekken. Al spelend zeg ik we zullen Fenja laten trekken. Zo gezegd zo gedaan en inderdaad ze laat de koord aan haar halsband vastmaken en trekt de kinderen met de slee vooruit. De meisjes hebben zo een pret en Fenja natuurlijk ook.
Het is zo ver. We mogen haar gaan halen. Ze is nu 3 maanden oud en staat heel slunnelig op haar poten. Het is mooi om te zien hoe ze met de meisjes omgaat. Ook de kinderen zijn stapel gek op haar, en ze spelen dan ook veel samen in de tuin. Op een dag gaan we wandelen en de honden lopen los. Ook de kinderen lopen voor ons en plots komt een auto van de andere kant. Ik roep de kinderen toe dat ze naar de kant moeten gaan en Fenja duwt ze samen tegen een geparkeerde auto tot de tegenligger voorbij. Dan laat ze de meisjes terug los. Het is echt lief te zien hoe ze de kinderen beschermd.
Het verdriet om Lucky is zo groot dat we besluiten nog een hond bij de nemen. Sammy is al een 7 jaar oud en hij ligt nu het liefst naar de verwarming. We besluiten een Duitse Dog te kopen daar een kennis van ons die honden kweekt. We gaan bij hem thuis eens kijken en worden door 3 doggen verwelkomd. Als je het formaat van een dog kent dan kun je geloven welke verwelkoming we krijgen. Het zijn echt lieve honden en als je ze ziet stappen is het echt op een koninklijke wijze. Binnen drie maanden heeft hij een nieuw nestje en we bestellen al een teefje. Nu is het afwachten en aftellen.
Ons gezin wordt nog uitgebreid met twee dochtertjes
Sammy krijgt er nog twee kapoenen bij die met hem willen spelen. Dat is voor hem zeker geen probleem. In de winter van 1974 kom ik bij een familielid en zij heeft een dobberman op bezoek. Haar zoon heeft de hond meegebracht van een kennis. De dobberman, Lucky genaamd, had drie weken in een lege dancing gewoond. Haar eigenaars woonden met een andere hond op een appartement en Lucky kon er niet bij. Wij hebben een grote tuin en nemen Lucky dan maar mee naar huis. Tussen Sammy en Lucky gaat het niet zo best maar wij hopen dat het na een tijdje wel beter zal gaan. Maar wanneer de kinderen een plotse beweging maken of als ze roepen schrik Lucky en valt de kinderen bijna aan. Ik ben bang en ga dus met haar naar de dierenarts. Daar doe ik ons verhaal en krijg te horen dan Lucky door alleen in die zaal te zitten een angst voor bepaalde geluiden heeft gekregen. Ik neem ze terug mee naar huis maar moet ze wel goed in het oog houden. Na een paar aanvallen op Sammy besluit mijn man ze naar het dierenaziel in Antwerpen te brengen. Hij vertrekt met haar en wij staan allemaal te wenen aan de deur. Later in het midden van de nacht gaat hij nog eens naar het aziel en hoort haar huilen. Het is de dag voor Kerstmis en wij missen haar zo. Mijn man rijd weg en komt wat later met haar terug. We zijn zo blij om haar terug te zien en zij ook natuurlijk. Maar het probleem is daar mee natuurlijk niet opgelost. We houden de twee honden zo veel mogelijk uit elkaar maar de kinderen lopen nog rond. Na enkele dagen bezeffen we dat het echt niet kan en ik ga naar de dierenarts terug. Hij vertelt mij dat het inderdaad zo niet kan en dat ik een beslissing moet nemen voor dat er ongelukken met de kinderen zou gebeuren. Ik beslis dan in samenspraak met de arts haar een spuitje te geven. Mijn hart doet nog pijn als ik daar aan terugdenk. Zij was nog maar enkele weken bij ons maar ik kreeg veel vriendschap van haar, maar ik moest ook aan mijn kinderen denken. We hebben haar dan begraven achter in de tuin en we hebben altijd bloemen op haar graf gelegd.
Op de leeftijd van 5 jaar begint Grindle te sukkelen met de baarmoeder. We gaan verschillende keren met haar naar de dieren arts maar na enkel antibiotica kuren beslist de dierenarts dan om haar te opereren. De operatie slaagt en we zijn opgelucht dat het nu beter wordt met haar. Maar na een paar dagen gaat het met haar weer slechter. De dierenarts heeft dan ook geen goed nieuws voor ons. Die nacht overlijdt ze maar de laatse moment doet ze haar oogjes nog eens open alsof ze van ons afscheid wil nemen. Dat doet zo pijn en heel de familie treurt om haar. Ook Sammy vindt het maar eigenaardig dat hij zijn vriendje kwijt is. Wanneer ik met hem naar mijn ouders ga loopt hij er rond op zoek naar haar. Zo missen wij Grindle allemaal. Ook mijn ouders natuurlijk en zij beslissen dan om een ander poedeltje te nemen. Het wordt een grijs dwergpoedeltje die de naam van Leila krijgt, maar Grindle blijft in ons hart zoals ze was : een lief moederke voor Sammy en de kindjes.
Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
