Ik ben Henri de Laqaderre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam HaagscheHop.
Ik ben een man en woon in Uden (Nederland) en mijn beroep is Goudsmid.
Ik ben geboren op 19/05/1932 en ben nu dus 92 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schilderen beeldhouwen fotografie natuur bourgondisch eten.
Ik ben heel breed geinteresseerd, en pacifist.
Mijn verhalen en ervaringen.
Hoppies startpagina
21-09-2010
vervolg wel en wee
De oorlog in Drente liep ten einde, de Duitsers waren radeloos en redeloos, en staken veel boerderijen uit frustratie in brand en dat is het ergste wat je iemand kunt aandoen, zijn bezittingen vernietigen, waar je levenslang voor hebt gewerkt, ook hun vee verbrandde omdat de beesten in de stal stonden en dat maakte die mensen razend. Ik denk dat de Duitsers het meeste bang waren voor de Russen die bij ons in de buurt waren met hun legers, want ze hebben zoveel ellende in Rusland veroorzaakt dat is niet te bevatten. Wij zongen heel dikwijls een speciaal liedje (Daar over die bergen zie je een rode gloed, heel moffrica staat in brand, ja zo gaat het goed.) dag in dag uit hoorde je Spitfire's de treinen beschieten die een paar honderd meter achter ons huis lagen maar ook boerenwagens en auto's van de moffen, want Seys Inquart reed daar veel rond met een knoeperd van een Mercedes hij was een heel hoge pief in het Duitse leger.
De meeste Duitsers zaten in boerderijen in de opkamer dat is de goede kamer, ze hadden er stro ingegooid waarom weet ik niet en waren stomdronken, want ze scheten in hun broek van angst. Buiten stond er dan een op wacht ik liep al spelend buiten en kreeg van zo'n wacht een (blauw fluwelen doosje) een toen we gingen eten liet ik het in mijn onschuld aan boer Vos zien nou toen waren de rapen gaar want daar hadden gouden sieraden ingezeten, die de moffen hadden gekonfiskeerd dus hij stapte op hoge poten naar de commandant en vroeg om uitleg, en die vent was ook straal bezopen hij pakte me in mijn kraag zetten een pistool op mijn kop, en snauwde mij toe hoe ik aan dat doosje was gekomen, ik piste van angst in mijn broek, maar Leo de oudste zoon van die boer gaf die vent een ram voor zijn kop en vluchtte met mij het veld in waar we 3 dagen buiten hebben gebivakkeerd toen waren we bevrijd.Ik weet nog wel dat de straten bezaaid lagen met kogelpunten helemaal rood van het koper en de eerste brencarriers dat waren een soort tanks waar negers hun hoofd uitstaken ik was verlamd van angst want ik had nog nooit donkere mensen gezien.We rookten zelfgemaakte sigaretten van eigen geteelde tabak das vettigheid hoor en toen kreeg ik mijn eerste Capstan dat zijn Virginia sigaretten en ik zoog die rook diep in en weet nog wel dat ik helemaal duizelig werd van dat spul. Ook waren er indianen in het leger en die gingen als wij in hun kamp waren spelletjes met ons spelen op hun manier ze pakten je dan beet en gooiden je dan door naar de volgende soldaat en dat ging niet zachtzinnig ik dacht dat mijn darmen eruit kwamen en ook weet ik nog dat ze enorme kazen bij zich hadden die waren en dat weet ik zeker wel een halve meter in doorsnede, en hele grote branders van een meter of 3 waar grote kookpotten opstonden.
De Russische officieren hadden hele hoge petten op en dat leken mij geen jongens om mee te spotten, heel streng en je verstond er geen woord van.Toen de Duitsers werden opgebracht met hun handen in hun nek, en allemaal Tommies om hun heen, kwamen ze door onze straat nou die kwade boeren wilde ze aan hun riek steken maar daar staken die soldaten toch een stokje voor maar als ze de kans hadden gekregen hadden ze echt gedaan hoor.En zo maakte je op hele jonge leeftijd al ontzettend veel mee, wat je verder voor je hele leven tekende, ook al omdat je je moeder en vader een jaar lang mistte en wat denk je van die moeders die hun kinderen zo'n tijd niet meer zagen verschrikkelijk, ik moet er als vader niet aan denken want mijn kinderen zijn me alles daar moet alles voor wijken.Maar ik ben bij mevrouw Bakker ontzettend gastvrij onthaald en kreeg goed te eten vooral hete bliksem stond me bij, want door mijn hongergevoel at ik veel te vlug en dan was mijn mond van binnen verbrand want dat spul is werkelijk bloedheet.Maar eindelijk de oorlog was over en de moffen capituleerden, het verdrag werd in Wageningen getekend, en mijn ouders wilden ons natuurlijk zo snel mogelijk weer thuis hebben, mijn oom was voedselcommissaris in Utrecht en in het bezit van een Ford en die kwam ons ophalen in Beilen. Nou was er ook een Dr. in huis bij die mevrouw waar ik was en die was overleden en werd begraven in Groningen hoe dat in elkaar stak weet ik ook niet daar begreep ik niets van daar was ik nog te jong voor, maar in ieder geval mevr. Bakker was weg en op die dag stond mijn oom voor de deur, om ons op te halen ik stond in tweespalt maar ben toch mee gegaan maar dat heeft ze mij waarschijnlijk zo kwalijk genomen dat ze nooit meer een letter heeft geschreven, maar wat doe je als jong kind in zo'n geval, ik denk dat ik weer hetzelfde zou doen.
Ik ben Henri de Laqaderre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam HaagscheHop.
