Ik ben Henri de Laqaderre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam HaagscheHop.
Ik ben een man en woon in Uden (Nederland) en mijn beroep is Goudsmid.
Ik ben geboren op 19/05/1932 en ben nu dus 92 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schilderen beeldhouwen fotografie natuur bourgondisch eten.
Ik ben heel breed geinteresseerd, en pacifist.
Mijn verhalen en ervaringen.
Hoppies startpagina
15-10-2010
Wel en wee vervolg
Ik had enkele jaren bij mijn oud collega Bas Kruuk gewerkt in de Bloemfonteinstraat en het was daar thuis niet meer pais en vree en hij was er haast nooit meer en ik moest me wezenloos werken om al het werk op tijd klaar te krijgen. Dus ik besloot om voor mijzelf te beginnen op de Soestdijksekade bij mijn vrouw Thea Hooghiemstra thuis, dat was een groot huis met veel ruimte dus er schoot voor mijn ateliertje wel wat ruimte over. Haar broer Ab was timmerman en hij maakte een stavelij voor mij, zo heet een goudsmidswerkbank mijn gereedschap had ik, en ik moest enkel een wals om goud te walsen en trekijzers aanschaffen.
En het ging goed, mijn broer Kees zat in de elektronica bij Stuut en de Bruin op de Prinssengracht maar die kwam ook bij mij werken en toen Pietje Gram en een Scheveningse jongen en iemand die hinkte maar die namen ben ik vergeten, en we kregen het steeds drukker....ik werkte op het laatst wel voor een stuk of tien zaken waar we de reparaties voor maakten en het nieuw werk dus opdrachten enzo. Want de meesten juwelier hebben op hun zakjes wel staan "eigen atelier" maar ze moeten wel alles uitbesteden, en dat is nog steeds zo hoor.
We gingen verhuizen naar de Roggekamp in het Bezuidenhout een fijn huis waar we ontzettend blij mee waren. Lekker ruim en licht en beneden. En daar waren hele grote betonnen fietshokken onder maar die dingen werden niet verhuurd ik denk te duur of te groot. En zo'n fietsenhok huurde ik en richtte het in als atelier, en daar gingen we werken en dat ging prima. als we s'middags hadden gegeten gingen we met de jeugd mee priktollen we hadden hele grote priktollen gemaakt met hele scherpe tazen dat zijn punten en dan probeerden we die van de kleintjes te splijten, grote jongens dikke krentenmik natuurlijk. Ik was ook lid van een schietvereniging en had een luchtdruk-geweer had ik in een bezemsteel allemaal gaatjes gemaakt en daar lucifers ingezet en dan kijken wie er het meeste uitschoot, dus de muur achter in het atelier was helemaal lek geschoten, maar mooi was het.
Als Loek onze eerstgeborene ruzie op straat had, dan kwam hij gauw binnen want dat was geen ruziemaker.... maar hij had wel judo gekregen om hem zelfvertrouwen te geven, maar dat kon ik niet uitstaan want ik weet zelf nog toen ik klein was hoe ze probeerden me te pesten, dus ik zei tegen hem terug en je geeft dat kereltje een pak op zijn duvel terug anders kom je niet binnen, en toen veranderde zijn mentaliteit toch wel, maar hij bleef een lieve gevoelige jongen. Hij kon heerlijk schrijven over zijn vrienden, als hij een foto had gemaakt dat stond er op heel veel bladzijden uitvoerig hoe zo iemand was, met anekdotes.
En ook Ellen onze dochter was een bijdehandje met 10 maanden liep ze al als een kieviet razendsnel, en als je haar zocht was ze regelmatig vertrokken zat ze bij een of andere buurvrouw om snoep te eten. ja dat was me er een hoor, daar zat temperament in en nu nog. Maar we woonden er fijn en we werkten hard, tot in oktober 1962 het noodlot toesloeg....ik moest nog naar wat klanten, maar voelde me ontzettend beroerd.... griep dacht ik onnozelaar die ik was, ik vroeg Thea of zij naar die klanten toe wilde maar ze was druk bezig en dus deed ik het zelf maar.... eerst had ik wat aspirines genomen wat in die tijd heel normaal was. Maar s'morgens toen ik naar het toilet was geweest had ik wel gezien dat mijn ontlasting pikzwart was....wist ik veel, maar dat betekend dat je ergens veel bloed hebt verloren, maar ik had een maagperforatie en die aspirines die ik geslikt had hadden het gat nog verder vergroot, dus vlakbij de Soestdijksekade waar ik naar onderweg met mijn auto was stortte ik in....ik kon de trap nog opkomen en kreeg toen heel erge bloedingen, na een tijdje kon ik opkomen en keek in de spiegel ik zag een krijtwit gezicht keek naar de grond en dacht dat ik bietjes had gegeten alles onder het bloed. Ik kroop naar beneden en kon Thea haar moeder waarschuwen nu was dat ook een heel kordate vrouw dus ze heeft de ambulance gebeld, en alles gelijk schoongemaakt dus die ambulance-broeders zagen niet wat er gebeurd was!
Ik werd naar het st.Antoniushove ziekenhuis in Voorburg gebracht, en heb 8 maagbloedingen gekregen uiteindelijk besloot men om mij zonder een foto te hebben gemaakt, te opereren, toen bleek dat mijn maag zo beschadigd was dat hij verwijdert moest worden, ik had een zeer uitgebreide gastritis met erupties tot gevolg, ik werd weer naar de zaal gebracht en na een paar uur zei ik tegen een jongen die naast me lag roep heel snel een dokter want ik word zo beroerd er gaat iets ergs gebeuren, en ja hoor ik denk dat er een hechting of iets is losgesprongen want ik kreeg een bloeding waar je helemaal bij leegliep, ze hadden me op een apart kamertje gelegd en onmiddellijk werd de zaalzuster die dezelfde bloedgroep had op mij aangesloten en hadden ze heel mijn familie opgeroepen om bloed te doneren die dezelfde bloedgroep hadden, het zat er bomvol hoorde ik naderhand want ik was totaal van de kaart, maar ik had wel zo'n levenslust dat ik zei ik wil een echte dokter ik wil blijven leven, ik zeg het nu netjes maar toen vloekte ik. In ieder geval ze hebben voor mij gevochten en ik heb die dag, en niemand die dit gelooft 25 liter bloed en plasma gehad iedere keer voelde ik het leven uit mij vloeien. De andere dag hebben ze me uit mijn pyjama moeten knippen want Dr. Wellens naderhand professor had me iets gegeven waardoor het bloed sneller stolde en de bloedingen stopten. Dus alles was stijf geronnen en men noemde mij het wonder van Antoniushove. Mijn huisarts moest naar een tijdje komen want ik had 3 dagen een verschrikkelijke shock, maar hij kon mij kalmeren door op me in te praten. De zusters werden gek van mij want die krijgen iedere dag een soort college van die doktoren en ze hadden het continue over van Maarseveen.
Ik ben in die tijd driemaal bediend iedere keer lag ik weer op het randje van de hemelpoort, ik kreeg een enorme decubitus dat is een doorligwond zo groot als een theeschotel, en pleuritis en weet ik wat al niet meer, ik woog op een gegeven moment nog maar 48 kg en kon mijn scheerapparaat niet meer vasthouden, het was de strengste winter in tientallen jaren de sneeuw lag een meter hoog, maar toch kwam mijn lieve vrouw iedere dag met twee koters naar mij toe op bezoek hoe ze dat deed snap ik nu nog niet. En mijn broer Kees werkte zich 3 slagen in de rondte want ere wie ere toekomt hij hield alles draaiende en deed dat wonderwel. Maanden lag ik aan het infuus en de lidtekens daaraan overgehouden zie je nu nog in mijn voeten en armen, zolang dat het ging ontsteken en ruiken. Maar ik mocht op een geven moment weer gaan eten beetje bij beetje, en ik kwam weer aan, de genezing had zich ingezet. Iedere dag werd ik gewogen ik kreeg bergen fruit en gebakjes en zuster Zaat ja zo heette ze echt, kwam je ieder avond insmeren tegen het doorliggen, en was ze klaar dan gaf ze een knal op je blote #<M'@ bij mij natuurlijk niet maar ze at wel rustig mijn gebak op veel te veel voor jou kereltje zei ze dan, ja dat was een mooie tante maar wel goed hoor.
Ik lag 3 lange maanden in het ziekenhuis, en als mijn vrouw mijn vriend Kees Paauw opbelde dan zei ze het gaat nu goed met hem en dan zei hij nou ga maar gauw naar het ziekenhuis want het is weer mis met hem want dan had hij net gebeld. Maar uiteindelijk werd ik ontslagen en kwam weer thuis de hele straat was versierd, mens wat was ik blij, ik heb 5 jaar een heel streng dieet gevolgd geen gebakken vlees geen friet geen kool behalve zuurkool, en nu kan ik alles weer eten want zo'n maag groeit toch weer aan. En als je nu mijn tevreden bolle conus ziet dan denk je ach is dat ooit zo'n min kereltje geweest, maar nu heb ik weer veel dikmakertjes in de vorm van 8 tabletten om mijn gezondheid op peil te houden.
Foto linksboven is het St.Antoniushove ziekenhuis te Voorburg
Ik ben Henri de Laqaderre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam HaagscheHop.
