NAAR DE KAPPER

Ja, dat moet hier ook, vooral voor mij. Het haar groeit hier zoooo snel! Het heeft natuurlijk ook een beetje met mijn naam te maken, toch?!

Dus vandaag samen met Toos naar onze kapster, Nadia, een Nijmeegse Curaçaose of zo je wilt een Curaçaose met een heerlijk Nijmeegs accent. Sinds vorig jaar komen we daar met enige regelmaat, tenminste als we op het eiland zijn; en dan elke vier weken. Omdat ze heel goed knipt en ook nog, voor Nederlandse begrippen, heel goedkoop is had ik in Nederland erg lang gewacht met naar de kapper te gaan en belde de eerste week al voor een afspraak om mijn exorbitant lange, en bijna niet meer te kammen haardos te laten kortwieken. Helaas, ze bleek juist op dat moment te verhuizen en kon even niet knippen. Om te voorkomen dat ik bij een wandeling door de kunuku verstrikt zou raken in een cactus of een andere stekelige bosschage, moest ik noodgedwongen uitwijken naar een andere hairdresser; ze was heel knap, maar duur….! Ik had beter in Nederland nog kunnen gaan.

Maar vandaag dan eindelijk weer naar Nadia. Ze was nog niet echt verhuisd maar woonde voorlopig, in afwachting van een geschikte woning, bij iemand in. En de kapsalon….? Die zagen we al meteen toen we aan kwamen rijden: in de tuin stonden enkele stoelen, een voor de te knippen klant, een voor de wachtende klant met een tafel voor de gebruikelijke lectuur (in dit geval de krant van 21 oktober in het papiamentu) en een drankje, en Nadia met een koffertje met het noodzakelijke gereedschap.

Zo’n openluchtkapsalon heeft zo zijn voordelen, ontdekten we toen: je hebt geen airconditioning nodig door de altijd aanwezige wind, die er ook voor zorgt (in combinatie met de zon) dat je geen föhn nodig hebt en last but not least, de kapster hoeft ook niet te vegen want alles waait de tuin uit.

We gingen beiden naar huis met een heel luchtig kapsel.

TV

Er zijn in Curaçao in de loop der jaren (sedert de tijd dat wij er woonden en werkten) veel zaken veranderd en vooral verbeterd. Ik noem er enkele: de restauratie van vooral Otrobanda, mooie winkels in Punda, grote moderne supermarkten, de vernieuwde airport, meer en betere toeristische accommodaties en heel veel televisiezenders van over heel de wereld.

Toch kom je een heleboel dingen tegen waar je je over verbaast omdat het zo primitief en zelfs komisch overkomt.

Zo wilden wij begin dit jaar een televisieaansluiting aanvragen. Ik toog naar het kantoor van TDS aan de Santa Rosaweg, schaarde mij tussen de menigte wachtenden en kreeg na anderhalf uur te horen dat wij pas in juni aan de beurt zouden zijn, want ze hadden grote problemen met de decoders die vervangen en aangesloten moesten worden, een operatie waar ze alle mankracht voor nodig hadden. Voorlopig geen nieuwe aansluitingen dus. (Ze hadden dat via de media bekend kunnen maken, toch!). Geen tv dus!

Enkele weken geleden, we waren net weer op het eiland, wilden we een nieuwe poging wagen. We kochten een tv, meldden ons weer bij TDS, rekening houdend met een lange wachttijd, en stonden tot onze verbazing na twintig minuten weer buiten, vierhonderd gulden armer maar met de belofte dat we over twee dagen tv konden kijken. Dat zal wel, dachten we! De volgende dag echter werden we gebeld dat de monteurs de volgende middag zouden komen om alles aan te sluiten en de antenne te monteren; maar we moesten wel zelf voor een tv-mast zorgen en plaatsen. Hoezo, zelf voor een mast zorgen. Waar moeten we die halen? Misschien bij Jimmy Electronics? Ja, dat kan. Maar heeft u niet nog ergens een oude waterleidingbuis liggen? Zaag die op maat, zet hem rechtop en maak hem vast met een paar beugeltjes aan de muur!

De volgende dag keken we naar één van de zeventig zenders (want we hadden ons slechts op het basispakket geabonneerd), BVN, naar het Nederlandse NOS-journaal en “Met het mes op tafel”. Nederland laat je toch niet los!

Tot het volgende blogje.