In de verstilling van intens verdriet
liet jij mijn hart toch spreken
bood jouw liefde mij de ruimte
om met vermoeid verleden te breken

Bij jou vond ik geborgenheid
waardoor ik me veilig kon voelen
vertelde ik in al mijn kwetsbaarheid
wat mijn gevoelens werkelijk bedoelen

Voor dàt wat je me schonk
zal ik je altijd dankbaar blijven
de oprechte liefde die ik hierbij voel
met geen enkel woord te omschrijven

Droog je tranen
Ik weet van je verdriet
droog je tranen
Ik verkwik je ziel.

Geef je elke dag kracht
ga en je wordt niet moede
bid en Ik zal je behoeden.

al is je verdriet zo groot
al ben je nog zo moedeloos
geef het niet op mijn kind
Ik ben het die je bemind.

In de schemering voelt alles anders, de lucht voelt zo zwaar, tijdens de opdoemende duisternis fluistert een herinnering je naam

In het donker voelt alles anders, een verleden, dat hele verre, roept je weer, bij het oplichten van de sterren

Overdag voel je je veilig in het licht, de drukte beschermt je tegen het verdriet, dat schuilt achter je opgewekte gezicht.

Huiver nu niet, zoek wat warmte, accepteer het donker en zie; zij omarmt je

Wees niet bang voor de schemering, laat het gaan, denk aan morgen, maar respecteer de nacht, zij geeft je kracht

Wees niet bang, laat het nu maar gaan en slaap zacht…

We dragen beelden met ons mee
soms in een fel laaiend vuur
of juist een rustig kalme zee
die beelden ze blijven op den duur

Verbeelding wat je graag wil
kan heel lang blijven hangen
of beelden waar naar je stil
met liefde blijft verlangen

Die beelden, foto's van ons leven
met schaduwkanten of overbelicht
koester dit geschenk want het gegeven
beeld is steeds op jouw gericht