Ik ben Chantal maar ben tevens fier op mijn totemnaam ' De blijmoedige HINDE' En elk jaar opnieuw op 8 september vier ik mijn verjaardag. Ik ben mama van 2 prachtige kinderen Els en Carlo en sinds 17 november 2005 omaatje geworden van kleindochter Kiyoko. Sinds 15 augustus is de familie nog uitgebreid met een tweeling Isao en Nao, dus ben ik 3x oma en meter van Isao. Ik ben fier op mijn geboortestad Gent maar woon in Nevele. Het Meetjesland. Hobby: tekenen, schilderen, tuinieren, schrijven, kalligrafie en natuurlijk genieten van de goede dingen van het leven. Studeren is blijkbaar ook een stuk van mijn leven geworden. En u... u bent altijd welkom op mijn blog.
Augustus Keizelijke maand met recht als oogstmaand wat verwaand. Het wuiven van jouw gouden aren zacht tokkelend op dunne snaren verblindt ons oog verrast ons oor. Jou hebben wij nog steeds niet door Jac Linders
natuurlijk
28-01-2006
verhuizen
Maandag 23 januari komt de postbode aanbellen. Twee aangetekende brieven. De naam van de afzender doet me al argwanen. Ik vermoed waarover het zal gaan. En ja...zo onverwacht dat we ons huisje moeten verlaten tegen 1 september 2006. Geen reden, we hebben er het raden naar waarom. Negen jaar hebben we er hier een thuis van gemaakt. Een oude graanschuur dat ooit verbouwd is tot wat een woonst moest worden. De huurders hebben er zelf altijd iets aan verbeterd, net zoals wij, nooit de eigenaar zelf. Het huis is in handen van de zonen en dochter gegeven en keken er evenmin naar om. Het is voor ons een huis met een ziel, een huis met een geschiedenis. Een stukje getuige is daarvan een oude pruimelaar. Een molensteen die in stukken in de grond zit verwerkt. Het dak is in slechte staat, het huis is bijna niet op te warmen omdat het enkel glas is en een open bebouwing is. Maar onze openhaard zorgde voor die extra warmte en gezelligheid. We hebben er een warme en gezellige thuis van gemaakt. Iedereen die hier over de vloer kwam voelde zich hier op zijn gemak. Kieren en spleten aan de deuren, geen inkomdeur, geen bel, een keuken die ineen gestoken is met krattenhout uit de haven. Inkom via keuken. De badkamer waar we zelf voor isolatie en comfort zorgden. De tuin die na al die jaren steeds mooier en mooier werd. Waar we steevast konden genieten van merels, vinken, mezen, tortelduiven. In de vijver onze goudvissen veilig tussen de waterplanten, de kikkers elk jaar opnieuw en een salamander die af en toe eens naar de waterkant komt. En het trouwe bezoek van de reiger. Onze poezen die jacht maken op muizen, die steevast dikgegeten waren met de restjes van onze compost. En nu moeten we het loslaten, weer op zoek naar een nieuwe stek. Gezelligheid maak je zelf natuurlijk, maar als ik me ergens nestel en er mijn hart insteek, dan hoop ik er te kunnen blijven.Wat zal er mee gebeuren? Ik mag er niet aan denken dat het zou afgebroken worden. Ik ben er het hart van in. Ook wil ik niet te ver uit de buurt van mijn dochter gaan wonen.We hadden al een regeling getroffen voor de opvang van Kiyoko van zodra zij terug aan het werk gaat. En dan wil ik ook niet te ver weg omdat ik nog zorg draag voor een gehandicapte broer. Het zijn ook die praktische zaken die het allemaal nog moeilijker maken. Hinde
Mensen, wat heeft kleine Kiyoko al geleerd? Op dit moment is ze volop aan het oefenen om de gekste snuiten te leren trekken. Ik geef er niet veel uitleg bij, de beelden spreken voor zich. Hinde
Kleine Kiyoko gaat een nachtje naar de kliniek om een slaaptest te laten doen. Omdat mama en papa er niet echt gerust in zijn dat het hun kind niet zal overkomen laten ze de test doen. Maar mama Els vindt de gedachte alleen al dat ze Kiyoko vol plakkers en draadjes zal zien liggen dat het haar emotioneel maakt. Ze zou onrustig zijn en wil dit eigenlijk niet aan haar kindje overbrengen. Dus stel ik voor om bij haar in de kliniek te blijven voor één nacht. Ik ben nieuwsgierig wat dit eigenlijk inhoudt zo'n test en of dit er wel degelijk zo vreselijk uitziet. Ze wordt klaargemaakt en om 20.00u.. start de test tot 's morgens 8.00u. De voorraad papflesjes worden in de koelkast gezet. Ik denk nog een beetje te kunnen lezen, maar door maar naar Kiyoko te kijken, merk ik niet meer op dat ik in een andere omgeving ben. De lichten worden gedoofd en een waaklamp gaat aan. Van lezen komt er natuurlijk niets, laat staan dat ik nog wat wil schrijven. Ik ga naast het bedje zitten en hou Kiyoko in het oog. Als ze om 12u. haar laatste papje krijgt, duurt het even voor ze rustig wordt. Ze laat niet zo gemakkelijk een boertje en ze heeft er duidelijk last van. Ik troost haar door haar uit haar bedje te nemen. Maar met al die draadjes aan dat hoofdje en romp verbonden ben ik toch voorzichtig. Echt handig is het niet, maar Kiyoko laat na 20 minuten een dikke boer. Dan wordt ze rustig. De verpleegster komt kijken en zegt me dat ik haar niet uit haar bedje mag halen zelfs als ze weent. Ze zou zoveel mogelijk moeten slapen. Het is wel logisch maar als ik dat kleintje zo hoor huilen wil ik haar toch troosten. Ik doe haar nog een propere pamper aan en dat stelt haar blijkbaar toch op haar gemak. Ze lacht. Nu mag ik eigenlijk niet naast dat bedje blijven zitten want ze houdt me in het oog en ligt met haar armpjes te spartelen. Ik vouw mijn eigen bed uit en ga er wat op liggen. Alle lichten zijn nu uit en ze valt in slaap. Ik ben moe maar blijf in een waaktoestand. Het minste geluid dat ik hoor spring ik recht. Voor niets natuurlijk. Het zal de omgeving zijn zeker. En moest er iets zijn met Kiyoko dan ben ik er direct bij. Ik hou ook het scherm in het oog om te zien welke curves veranderen bij beweging of ademhalen. Het is wel duidelijk, als ze plots met haar hoofdje draait of haar armen beweegt zie je de curven veranderen.Het is wel de moeite dat eens in het oog te houden. En dat ik er een foto van wil, ja zo ben ik. Ik zou zowat alles willen vastleggen op papier. Ik vind als ik nu naar de foto's kijk dat het er erger uitziet dan het in werkelijkheid was. Op het moment dat ze dat netje over het hoofd kreeg en de draadjes samengebonden werden, dacht ik direct aan een samuraibaby. Gek natuurlijk. Ze heeft de nacht goed doorgeslapen want pas om 8u. heeft ze haar eerstvolgende papje gedronken. En dan was mama er net en kon ze het overnemen van mij. Ze is gelukkig geen risicobaby en kunnen mama en papa ook geruster slapen. Hinde
Ze is toch schattig, mijn kleine Kiyoko. Ik kijk er alweer naar uit dat ze enkele uurtjes bij mij mag blijven.De geluidjes die er nu bijkomen. Ze lijkt al wat te kraaien van plezier en het werkt aanstekelijk. En dan plots die wisselende uitdrukking op haar snuitje. Maar het is duidelijk dat ze haar mama en papa het allerbeste herkent. hinde
Ik had zo graag de mensen die mijn blog bezoeken eens een dankwoordje gestuurd maar ik krijg telkens weer problemen met de verbinding als ik wil reageren. Hopelijk wordt dit opgelost als ik weet waar het probleem zich voordoet. Dus bij deze bedankt alsvast voor uw bezoek en speciaal aanRia GEFILICITEERD MET DE GEBOORTE VAN JE 2DE KLEINDKINDJE. Hinde
Wie droomt er niet van om eens een heerlijk warm badje te nemen. Kiyoko leert het alvast om te genieten.. Geen kik geeft ze als ze ondergedompeld wordt. Lekker verfrissend. Kijk haar snoetje, je zou voor minder zelf zo vertroeteld willen worden, is het niet?
De gans was nog maar net gepluimd en wie kon daar nog het meest plezier aan beleven? Juist !!! Onze Kiyoko laat zich gewillig in het dons nestelen. Schattig hé !!
Dat het nuttig is dat kinderen heel vroeg met elkaar in contact worden gebracht kunnen we niet ontkennen. Sociale vaardigheden worden op die manier optimaal aangeleerd. Toen ik deze foto doorgestuurd kreeg door mijn dochter, moest ik er direct een fantasie bij verzinnen. Zijn ze nu al aan het oefenen om het eurokidssongfestival te veroveren binnen enkele jaren. Want ik bedenk maar dat dit niet eens uitgesloten wordt. Kinderarbeid is het in mijn ogen. Hoe graag ze ook mogen zingen en dansen, bij het zien van zo'n programma gaan mijn haren rechtstaan. Heel dat opgefokte gedoe. Zelfs als ze zoals beweerd wordt ze door een psycholoog begeleid worden vind ik dit nog ongepast. De ouders moeten toch de praktische zaken regelen zoals contracten, afspraken, repetities, kledij. Mij maak je niet wijs dat die kinderen niet oververmoeid geraken. Slechtere resultaten op school??? Die halen ze toch wel op zeker, papa en mama zullen de jonge spruiten wel inprenten dat een diploma toch zo belangrijk is. En natuurlijk is dit belangrijk voor hun toekomst. Maar dat ze hun kinderen dan kind laten zijn. Spelen moeten ze kunnen, ravotten. Goed dit is wat de foto bij me opriep. In ieder geval een pracht van een foto met zo'n twee schattige baby's. Links is uiteraard mijn kleinkind Kiyoko. Hinde
Het is ongelooflijk onze kleine Kiyoko te zien groeien. Wat ik soms zo raar vind is dat het fabeltje dat je je baby moet laten huilen om het maar niet te vertroetelen nog wordt doorgegeven aan de jonge ouders. Ze voelen zich bijna schuldig als ze hun baby koesteren. Dat vind ik juist goed. De aanwezigheid en troostende lichaamswarmte van mama of papa. Had ik die liefde als baby gekregen ik zou mij waarschijnlijk een stuk minder eenzaam voelen in mijn zijn. Niet dat ik me nu ongelukkig voel hoor, maar ik heb toch altijd dat gemis gevoeld. De tedere liefkozing van een moeder daar kan toch niets tegenop. Als ik nu naar mijn kleinkindje kijk, hoe ze ontspannen ligt te slapen, dan kan dat alleen mijn hart vervullen met liefde. Mijn Els is een echte moederkloek. Soms wat té bezorgd maar dat mag. Er zijn genoeg mensen die haar op tijd geruststellen dat er niets fout is als Kiyoko huilt of als ze eens wat uitslag krijgt. Ik ben een beetje een onrustige ziel, maar de nabijheid van Kiyoko maakt dat ik kalmer wordt, een beetje de drukte vergeet.
Gisteren met Kiyoko naar de kliniek geweest om de plaatser van haar voetjes weg te halen. Gelukkig moest er geen nieuwe rond. Nu is het een kwestie van alle dagen haar voetje goed te bewegen zodat haar voetje wat beweegelijker wordt. Het was leuk om te zien hoe zachtaardig de dokter met haar omging. Net zoals de verpleegster die ook verlangde om een kleinkind. Ze kon het niet laten het eens in haar armen te nemen, niet als verpleegster maar als betrokken persoon. Zo mooi om zien. Dit geeft dan een geruststellend gevoel dat mensen nog om elkaar geven. Dat de wereld toch nog niet zo harteloos is zoals het dagelijks het nieuws vult op radio en tv dat doet deugd. Hinde Hinde
Maandag 23 januari komt de postbode aanbellen. Twee aangetekende brieven.
