Ik ben Chantal maar ben tevens fier op mijn totemnaam ' De blijmoedige HINDE' En elk jaar opnieuw op 8 september vier ik mijn verjaardag. Ik ben mama van 2 prachtige kinderen Els en Carlo en sinds 17 november 2005 omaatje geworden van kleindochter Kiyoko. Sinds 15 augustus is de familie nog uitgebreid met een tweeling Isao en Nao, dus ben ik 3x oma en meter van Isao. Ik ben fier op mijn geboortestad Gent maar woon in Nevele. Het Meetjesland. Hobby: tekenen, schilderen, tuinieren, schrijven, kalligrafie en natuurlijk genieten van de goede dingen van het leven. Studeren is blijkbaar ook een stuk van mijn leven geworden. En u... u bent altijd welkom op mijn blog.
Augustus Keizelijke maand met recht als oogstmaand wat verwaand. Het wuiven van jouw gouden aren zacht tokkelend op dunne snaren verblindt ons oog verrast ons oor. Jou hebben wij nog steeds niet door Jac Linders
natuurlijk
01-10-2005
Ik was amper 16
Ik was amper 16 jaar
Nooit van mijn leven vergeet ik dit beeld.
Vanuit Ronse werd ik door mijn sociale assistente naar Berchem bij Antwerpen gebracht. Ik heb die hele rit geschreid.
Ik zou daar mijn nieuwe thuis vinden. De zoveelste op rij. Een nieuw vake en moeke krijgen. Hoe kon dat? Ik had al een moeder die niet naar mij omzag, een moeke en papa die mij een thuis hadden gegeven en die me nu wegstuurden.
Van Ronse, de parel van de Vlaamse Ardennen met haar heuvels waar uitzichten je adem beneemt naar een overdrukke gemeente bij Antwerpen, waar herenhuizen mij de hoogte deed inkijken, maakten mij verward.
Ik en mijn sociale assistente werden door een vrouw ontvangen in een nogal donker bureau, maar voor mij heel sjiek.
Hier moest ik me wennen tussen allemaal werkende meisjes.
In mijn hart was ik boos en verdrietig en voelde me machteloos en overgelaten aan het lot. Waar was ik en wat stond me te wachten.
Ik had het moeilijk alleen al doordat ik niet meer zomaar buiten kon om met de vertrouwde gezichten te ravotten.
De directrice die zich Guido noemde, dat op zich klonk me al vreemd in de oren.
Hoe zou mijn nieuwe papa er uit zien? Misschien was hij wel gaan werken.
Eén, twee, drie dagen en nog zag ik geen papa verschijnen. Er klopte iets niet.
En Guido? Dat is toch een jongensnaam.
Ik durfde niets te vragen, had het heel moeilijk om te wennen in de nieuwe leefgemeenschap. Tot ik een meisje een beetje ging vertrouwen. Ik begon uiteindelijk vragen te stellen.
Guido? Dat is haar totemnaam, zij is leidster geweest bij de gidsen en ze heeft die naam daar gekregen. En iedereen noemde haar zo, dus ik ook. Haar echte naam is Paula.
Maar papa? Waar was die? Wanneer kwam hij eens naar huis? Hoe was hij, wat deed hij dat hij weg bleef?
Ik vermoedde al dat er iets niet klopte. Er was gewoon helemaal geen papa.
Ik voelde me bedrogen, ze hadden me toch gezegd dat ik bij een nieuw moeke en papa ging wonen. Ik was teleurgesteld en ik kon dit aan niemand vertellen, want ik had niemand die ik kon vertrouwen.
Maar ik heb me er na veel moeite over gezet. Guido was een lieve vrouw en geduldig, anders dan moeke uit Ronse maar ik aanvaarde haar nu.
Stilaan paste ik me aan aan de leefomstandigheden in de groep.
Ik voelde me een beetje als Oliver Twist.
Na enkele maanden kreeg ik het voorstel om mee in de sportieve groep te stappen.
Dit was echt iets voor mij, sportief zijn, op weekend gaan met de tent, de natuur in.
Binnen de groep kreeg ik de naam van Hinde en voelde me op die manier een stukje dichter bij Guido staan. Ik was toch een beetje aanvaard.
Mijn eerste verjaardagsgeschenk kreeg ik dus ook bij ons Guido, een slaapzak om mee op kamp te kunnen gaan. Het eerste geschenk helemaal voor mij alleen.
Nog draag ik Guido in mijn hart, ze heeft mij ook doen inzien dat ik in deze harde wereld een plekje mocht hebben.
Het is de allereerste keer dat ik mij waag aan het schilderen met acrylverf. Een uitdaging, onzeker met welk penseel ik te werk kon gaan, niet te veel verf, de kleurkeuze, het onderwerp. Ik heb me ingeschreven voor de teken-en schilderwedstrijd van Talenspallet. Gewoon proberen. Waarom niet? Een uitdaging voor mezelf. Een begin van een nieuwe passie? hinde
Een week geleden, het weer was grijs, ik kreeg plots de goesting om naar de Ardennen te rijden. Vanuit Gent is dit toch maar 2,5uren rijden.
Lamormenil, op 3 km van Dochamps en 16 km van La Roche.
Ik was een jaar of 11 toen ik voor het eerst naar de Ardennen mocht gaan om de vakantie in een kolonie in Durbuy door te brengen.
Ik was een instellingskind en vond dit toen niet echt leuk. Het gaf geen veilig gevoel.
Weer weg van een beetje een vertrouwde omgeving.
Maar . de jaren die er op volgden, nl 5 jaren waren véél leuker.
Dan gingen we met moeke en papa (gezinsvervangend tehuis) naar Lamormenil.
De eerste jaren trokken we de caravans mee achteraan de wagens, daarna bleven de caravans ter plaatse staan. Onze slaapcaravan was uitgerust met stapelbedden. (3 bedden boven elkaar)
Op warme zomerdagen kan ik je verzekeren dat dit soms onhoudbaar was om in te slapen, vooral diegenen die helemaal boven lagen.. De kleintjes konden nog rechtop zitten in bed.
We hadden een prachtig zicht op het dorp en de wijde omgeving. Twee stappen van ons terrein om verstoppertje te gaan spelen in het bos.
We maakten lange wandelingen van zon 20 km. Soms stapten we naar Barvaux, soms naar Durbuy, ook naar Hotton, maar meestal gingen we naar LaRoche om daar te gaan zwemmen en naar het PARC A GIBIER te gaan. Moeke bracht ons tegen de middag belegde sandwiches of soep.
We vertrokken samen om dan in groepjes op te splitsen en een wedstrijd te houden om het eerst te arriveren. En zingen hielp ons om een vaste tred te houden, zoals makadam, makadam, makadamdamdamdam, steenweg . Of we gaan nog niet naar huis . En ik heb een tante in Marokko .of in de fouragemeesterstent met als refrein: Dat wist ik niet en bovendien, Dat kan ik zonder bril niet zien, Dat kan ik zonder bril niet zien.
Wie heeft dit niet allemaal gezongen.
Soms was er een spoortocht aan verbonden, op die manier kenden we ook altijd de opeenvolgende dorpjes.
Toen de jongens al wat ouder werden dan riskeerden we ons ook eens om te liften.
Maar ook altijd in groepjes met één verantwoordelijke bij.
Bij slecht weer bleven we meestal op ons eigen terrein. Er stond een grote legertent waar we samen aten en ook daar onze activiteiten hadden.
Daar we een gemengde groep waren, kan je je voorstellen dat er al eens geruzied werd of geplaagd.
De jongens hielden van krachtpatserij. De ene al wat forser gebouwd dan de andere en de meisjes oefenden zich in het turnen en andere lichtere acrobatische toeren, zoals met de ringen of de barre.
We zongen ook heel veel begeleid door onze exclusieve muzikanten. Ze speelden mondharmonica en melodica of blokfluit en zelfs met stokken om op de tafels te trommelen of met deksels van kookpotten en de 2 lepels mochten ook niet ontbreken
En bij de gezelschapsspelen werd er wel eens meer dan 1 keer vals gespeeld maar o wee als het iemand had gemerkt, dan kon je er zeker van zijn dat de valsspeler zich vals beschuldigd voelde en dat de pionnen of het hele kaartspel de lucht in ging. Maar het bekvechten duurde nooit lang.
Ik zocht heel dikwijls naar skeletten van dode dieren, ik waste die dan netjes af, Meestal waren het konijnenschedels of pootjes dat ik vond, maar voor mij was dat toch een waardevolle bezigheid.
Ik ging ook regelmatig het bos in op zoek naar mooie houttronken. Uren en uren hield ik me bezig om de aarde en schors weg te schrapen. Het hout werd glad geschuurd, want de schoonste nam ik toch altijd mee naar huis.En met wat fantasie zag je er wel een dier in of een gezicht van een monster. Dat bleef dan een tijdje bewaard om dan stiekem te verdwijnen in de open haard.
We hadden natuurlijk ook onze taken, afwassen, groenten snijden, aardappelen schillen, de caravan opruimen, bedden opdekken, soms met tegenzin, maar ja het moest gebeuren anders mochten we niet op stap. En uiteindelijk maakten er ook altijd een wedstrijd van. Om t er best de potten kuisen, het snelst aardappelen schillen enz
En hier stond ik weer op wat toen mijn vakantieterrein was.
Het inkompad dat afgezoomd werd met kasseien ligt er nog, het pad is nu overgroeid door gras. En de fundering van de caravan is nog een stille getuige van weleer. Ik vond nog een stukje balatum. Ik heb het meegenomen, niet dat ik daar nog wat aan heb maar ik moest het meenemen.
De plaats waar de grote eettent stond en de slaapcaravan daar staan nu dennenbomen en er groeien een heleboel paddestoelen.
Het panoramisch zicht is door de dichtgegroeide struiken naast de weg wat weggenomen.
Maar het dorpje op zich heeft nog niets van zijn charme verloren.
De hoeven waar we soms halt hielden om een bloempje te mogen plukken, soms stiekem, maar meestal vroegen we het. Dan stelden we met verschillende groepjes een boeket bloemen samen om dit dan af te geven aan moeke.
Dit was ook onze manier om haar eens te bedanken. Sommige jongens vonden dit wel wat kinderachtig. Maar moeke was altijd blij met het zelf samengesteld boeket.
Ik schreef toen ook heel veel brieven naar enkele schoolvriendinnen.
Eén van die vriendinnen stuurde mij altijd enkele postzegels op omdat ik niet zoveel geld had. Zij had een goede thuis en vond het toen wel vervelend dat zij mij dat gaf.. Zo konden we toch onze weetjes en gebeurtenissen in sneltempo bijhouden. Waar we altijd wel iets over te schrijven hadden waren de jongens. Ik heb nog al mijn de brieven uit deze periode.
Als ik al die brieven zou samenvatten tot één interessante tekst, dan denk ik dat er nog 2 vellen zouden overblijven.
Dus vorige week in Lamormenil kreeg ik een nostalgisch gevoel rond mijn kinderjaren. Bij de terugrit naar huis nam de emotie even de overhand. Maar ik was blij dat ik er nog eens was geweest, naar dé vakantieplek uit mijn jeugd. Die vreugde koester ik als een mooie herinnering.
Ondanks ik geen normale jeugd heb gekend, ben ik nog altijd blij dat ik die zomervakanties in Lamormenil heb kunnen beleven.
Nog 10 dagen en dan zie ik mijn zoon terug die momenteel in Sicilië aan het werk is. Vandaag ontving ik nog een kaartje dat hij het daar helemaal naar zijn zin heeft. En om mij het water in de mond te doen krijgen, schrijft hij dat hij verse zeeegel heeft gegeten en dat het lekker was. En ik zou dat ook zo graag eens proeven. Op de foto zie je links op de foto: ikzelf en dan mijn zoon Carlo 26 jaar, dan mijn dochter Els 28 jaar en 8 maanden zwanger en mijn schoonzoon Mike die 30 jaar wordt. De foto werd genomen door mijn vriend op de luchthaven in Zaventem, de dag dat mijn zoon naar Sicilië vertrok enkele weken terug. We hebben nog wat te vieren, oa. mijn 51ste verjaardag, zodus zet ik tegen die tijd alvast de champagne fris. Hinde
Het zijn niet alleen bloemen en planten waar ik van hou. Mijn poezen zijn ook al een studie waard op zich. Soms zou ik ook een poes willen zijn. De foto's die jullie op mijn blog kunnen bekijken maak ik ook allemaal zelf en als er tijd rest dan probeer ik deze in het programma 'Microsoft Pictue It ' te verwerken tot postkaarten. Deze kan ik dan versturen als verjaardagskaart of voor andere gelegenheden. Het is altijd persoonlijk want ik schrijf de tekst dan ook meestal gekalligrafeerd. Voorbeelden hiervan volgen, want nu wordt ik aan tafel geroepen, om gestoofde inktvis met zoete paprika en rijst te eten. En natuurlijk met een fris wijntje erbij.
Ik ben ook bij de gidsen geweest en ook daar kreeg ik de totemnaam 'hinde' mee. Het werd dan om volledig te zijn: 'de blijmoedige hinde'.
Ik kreeg die naam toebedeeld omdat ik volgens mijn leidster: Ze is fier, schuw en teruggetrokken. Ze verdedigt de zijne als het moet en vindt haar sterkte in de groep.
En ik hou inderdaad van de natuur. Dat zal je wel merken naargelang ik meer foto's zal invoegen. Ik ga met de seizoenen mee, want meestal heb ik, als ik wandelen ga of ergens naar een andere streek ga, mijn fototoestel mee.
