Het schreiende kindxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een kind dat schreit is een normaal verschijnsel. Een kind dat langdurig en onophoudend schreit is dat minder. Het gaat op de zenuwen werken en lokt verschillende reacties uit. Ik zie drie mogelijkheden :

1.     Men bedwingt zijn zenuwen en laat het kind schreien, het zal wel vanzelf ophouden. En inderdaad het kind wordt uiteindelijk moe en valt in slaap.

2.     Men verliest zijn geduld en slaat het kind zo lang en zo hard dat de schrik groter wordt dan de pijn of wat ook de oorzaak van het schreien was. En het kind zwijgt ook...

3.     Men gaat op zoek naar de oorzaak van het schreien en probeert die weg te nemen.

Ik houd het bij die drie mogelijkheden, hoewel er vast nog andere te vinden zijn en vooral : combinaties van die drie.

Mijn beschouwing komt (om gekende redenen) wat laat, maar laat het een bezinning zijn, die overigens altijd makkelijker te houden is wanneer de hevigheid van de feiten wat verder af liggen.

Ge hebt het al geraden : de rellen in Parijs en ‘omliggende’.(1)

Ik zie deze herrieschoppers als een klein kind dat niet bij machte is zijn leed onder woorden te brengen en dan maar iets gaat doen dat de ‘volwassenen’ zó op de zenuwen gaat werken dat ze het zélf zullen moeten uitzoeken. Er ís een pijn, maar de mogelijkheid om ze op een adequate wijze te verwoorden ontbreekt. En men gaat dingen doen die met de zaak niets te maken hebben, maar die als enig doel hebben : van de volwassenen, van de leiders van de staat, de aandacht opeisen die de pijn verdient, maar die niet gegeven wordt.

Schreien zegt uit zichzelf niets, en is dus een onaangepaste reactie, maar ze wórdt aangepast doordat ze de nodige aandacht van de verantwoordelijke personen opeist en ze aldus voor hun verantwoordelijkheid plaatst.

Auto’s in brand steken heeft geen enkel logisch verband met de verwachtingen, de eisen, van jongeren in nood. Maar deze jongeren zijn niet bij machte om deze verwachtingen duidelijk en krachtig genoeg te maken om de nodige aandacht te krijgen. Hetzij omdat ze hun verwachtingen niet aangepast weten te verwoorden of aan (de juiste) man te brengen, hetzij omdat ‘de man’ onvoldoende aandacht heeft of zelfs helemaal niet luistert naar de redelijk geuite grieven, naar de signalen die gegeven werden. Dan maar beginnen met huilen, beginnen met schoppen en om zich heen slaan uit pure wanhoop omdat er niets gebeurt dat de problemen kan oplossen. Lost dat schreien, lost dat ‘vandaleren’ (mag een nieuw woordje ?) iets op ? Helemaal niet... althans niet uit zichzelf. Het kan wél de aandacht van de betrokken verantwoordelijke op een pregnante manier opeisen en díe kan er dan eventueel wél wat aan doen.

Eventueel ! Want de vader, of minister Sarkozi kan ook voor ‘de strenge aanpak’ kiezen, de politie massaal de straat op sturen en deze weinig regels opleggen tot ze de ‘bleiters’ hebben plat geslagen en hen voor de keuze gesteld : zwijgen of nog méér van dat.

Ze hebben een combinatie toegepast van er op los slaan en verder laten ‘doodbloeden’: zo lang met een goede oplossing wachten tot de ‘bleiter’ stil valt.

Want een goede oplossing hebben ze aan het verschijnsel mi niet gegeven. Er is bij mijn weten geen poging tot dialoog op touw gezet. Er zijn zelfs geen sussende woordjes aan te pas gekomen : de radicale aanpak, het is schorremorrie en we behandelen ze als schorremorrie. De harde aanpak met nultolerantie. En ze hebben hun doel bereikt : de straat zwijgt, de schuldigen zijn neergeknuppeld, “het zal hen leren!”.

De schuld is éénzijdig en zonder schroom in de schoenen van de relschoppers geschoven. De bedenking dat er wellicht een schijn van reden zou bestaan voor deze ‘schrei’ van de straat, werd niet eens gemaakt. De rust is hersteld, geen probleem : ze zitten terug in hun hok, ze zwijgen opnieuw. Basta.

Ik zou maar goed oppassen als ik Sarkozi was : de in mekaar geknuppelde haat is niet ‘weggeknuppeld’, die bestaat verder en zal mi verdubbelen of méér en zal vroeg of laat terug de kop opsteken. Wanneer het kind wakker wordt en er is niets aan zijn pijn gedaan, begint het met nieuwe energie aan een schrei-concert.

Ufo, 19.11.05

NB Ik ben er mij van bewust dat de relschoppers geen engeltjes zijn, dat er veel naäperij en hier en daar kwaadwilligheid tusen zit. Ik kan zelfs nog aannemen dat er ophitserij en zelfs organisatie met heel andere doeleinden achter zit. Maar dàt neemt niet weg dat de grond van de zaak ellende is, uitzichtloze ellende. En dat is altijd de dankbaarste voedingsbodem geweest voor opstandigheid en geweld. Geweld dat zo ver kan gaan dat jongeren met met een steen in de hand of springstof rond het lichaam de dood in rennen : doodsverachting bij gebrek aan levensverwachting !

(1) Deze blog werd oorspronkelijk geschreven nav de rellen in Parijs.