Maandag 31 januari maken we kennis met onze sympathieke gids Nitesh, die ons verder  de ganse reis zal vergezellen.  Hij was de eerste dag niet vrij en werd daarom voor een dagje vervangen door Manu. We zien direct dat Nitesch uit ander hout gesneden is dan Manu, veel  jovialer en grappiger.  Het weer is al veel beter dan toen we in Dehli waren, ’s morgens is het niet meer zo koud. Om 8.30 uur vertrekken we van Mandawa  in de staat Shekavati  richting Bikaner in de staat Rajastan. Rajastan is qua grootte te vergelijken met Duitsland,  het is de grootste van de 28 deelstaten van India, en het land van de koningen met ontelbare paleizen . De belangrijkste bron van inkomsten is de landbouw (suikerriet, gierst), voor 90 % van de bevolking. Verder is er nog natuursteenindustrie en glasindustrie.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Onderweg  leert Nitesh ons hoe we moeten groeten : Namasté ; hoe we kunnen laten weten dat we het toilet zoeken : pink omhoog is kleine boodschap, pink + ringvinger is grote boodschap. Drie vingers : het is dringend. Omstreeks 13.00 uur komen we aan in ons hotel Heritage Resort. We worden ontvangen met een bloemenkrans en een drankje en we verblijven in mooie dubbele bungalows tussen het groen en de bloemen.  In de namiddag bezoeken  we het Junagarh Fort met verschillende sierlijke gebouwen en prachtige paleizen. Er zijn drie binnenkoeren, de laatste diende voor privé gebruik van de maharadja. De toegangsdeur hier is van zilver, waarvoor er 65 kg nodig was.  We zagen ook een muurdecoratie van delfts blauw, de originele tekening  zoals de maharadja zag in Nederland, hebben ze echter niet kunnen reconstrueren, zodat niet duidelijk is wat er voorgesteld wordt.  Er zijn zalen met marmer en roze zandsteen en er werd veel goud gebruikt als decoratie, ook spiegeltjes die op het eerste zicht wel edelstenen lijken.

 
Daarna gaan we richting Deshnok voor een bezoek aan de beroemde tempel van Karni Mata, die bewoond wordt door ratten. Het is een tempel in gebruik, dus moeten de schoenen uit voor een bezoek. Onze gids had ons verwittigd en we hadden allen oude kousen aan, die we bij het buitenkomen vlug in de vuilbak deponeerden.  Van zodra we door de toegangsport kwamen, op het plein nog voor de tempel,  zagen we de ratten al in grote getallen rondlopen.(er zouden er zo'n 20.000 zijn).  Zodra  je in de tempel kwam, plakten je kousen aan de grond, brr… De ratten lopen er gewoon over je voeten heen. Een dame van ons gezelschap had al een filmpje gezien op internet en wilde niet mee binnen, een andere wilde het wel proberen, maar is vlug terug buitengekomen, verstijfd van schrik. En nog een andere reisgenote heeft gegild alsof ze vermoord werd. Ikzelf heb het tweemaal geprobeerd : ben tot halverwege de tempel geraakt, maar toen de ratten over mijn voeten begonnen te lopen toch terug buitengegaan. En de Indiers zelf : je ziet er ganse gezinnen, de vrouwen  met mooie sari’s aan, op blote voeten de tempel binnengaan, in hun handen een schaaltje met eten voor die heilige ratten. Die ratten zijn volgens hen de reïncarnatie van kinderen. Wie een witte rat te zien krijgt kan er zeker van zijn dat het geluk hem spoedig zal toelachen.  De Indiërs drinken ook van de schalen melk waar ook de ratten aan drinken en waarin ze al eens iets laten vallen.  Eigenlijk waren we allen opgelucht toen we weer buiten kwamen, maar het is iets wat je toch moet gezien hebben.

 Op het internet circuleren diverse  korte filmpjes over deze tempel. Hier bv eentje van National Geographic  : http://www.youtube.com/watch?v=MsnAtVybZ84&feature=related.
Hoe het hier zover gekomen is dat mensen ratten vereren, berust op de volgende legende:  Op zekere dag komt Karnimata, een vrouw die wonderen kon verrichten, de hulp inroepen van Jama, de god van de dood om een meisje dat reeds overleden is, weer tot leven te wekken. Jama zegt haar echter dat ze daarvoor te laat komt omdat het meisje al gereïncarneerd is. Karnimata is over dit antwoord zo ontstemd dat ze haar 1400 kasteleden niet meer in de handen wil geven van Jama. Om aan Jama’s invloed te ontsnappen, verandert ze haar volgelingen in ‘heilige’ ratten. Tot op de dag van vandaag huppelen hun ‘nakomelingen’ nog steeds onbezorgd rond bij de tempel van Deshnoke, de tempel van Karnimata. Je vindt haar beeltenis in het binnenste van de tempel. Duizenden bedevaarders komen haar (en de ratten) eren.

Dat dit stadje, dat vergeven zit van de ratten, ten tijde van de pest ontsnapte aan deze epidemie, is voor velen nog steeds een wonder.

 

11-06-2011 om 20:42 geschreven door klaproosje1