Woensdag 9 februari rijden we naar Ranthambore. Tijdens de lange rit vertelt Nitesh over het het onderwijs in India. Tot de 12^de eeuw kregen jongens en meisjes evenveel onderwijs.  De meisjes huwden op 14 – 15 jaar,  maar toen de moslims binnen vielen werden de meisjes thuisgehouden.  De ouders waren bang dat er iets met hun dochters zou gebeuren nu er zoveel soldaten zonder vrouwen het land overspoelden en zo ontstond ook de burka als bescherming. Nu zijn er hier en daar nog vrouwen die de sari voor het gezicht trekken.  Meestal is dat als bescherming voor de zon of omdat ze niet willen herkend worden.    De britten kwamen in 1605 en ze voerden de strategie van verdeel en heers : ze lieten de Indiers vechten tegen elkaar en vanaf de 19^de eeuw kreeg enkel wie engels sprak een job.  Enkel rijke jongens konden nog studeren.  Voor de hogere studies gingen ze naar Engeland.  Toen India onafhankelijk werd in 1947 bestond het uit vele koninkrijken en 8 miljoen mensen zonder inkomen.  Tot 1991 werden geen buitenlandse bedrijven toegelaten.  En sinds de onafhankelijkheid werken ze met 5-jarenplannen.  Nu kan  ieder kind naar school, maar 22% kan nog altijd niet lezen of schrijven.  In het zuiden is de bevolking beter opgeleid dan in Delhi en Rajastan.  Hier zien ze veel kinderen als goedkope  werkkrachten en ze vergeten dat die mondjes ook moeten gevoed worden.  Om de kinderen toch naar school te krijgen wordt in de school een gratis maaltijd verstrekt.  Ieder zou in uniform moeten naar school gaan maar als het niet anders gaat mag het ook zonder. Boeken en schrijfgerief vormen nog een probleem want 26% heeft een inkomen kleiner dan 2 dollar.  Bedelen is een beroep dat soms meer opbrengt dan werken.  In gans India is 6% ongeletterd en dat betekent: 60 miljoen mensen.  Er zijn gewone scholen die lessen geven in hindi en engels, in de private scholen worden lessen gegeven in engels en de lokale taal. De beste scholen zijn de katholieke en daar wordt enkel engels gesproken.  Maar goede scholen en goede ziekenhuizen zijn erg duur.  Als schoolgeld betaal je in het middelbaar €200 per maand, boeken en extra lessen zijn niet inbegrepen.  Vanaf 15 jaar moet je een laptop hebben en toch zijn er een overvloed aan kandidaten voor veel te weinig jobs.  Nitesh moet 40 personen per maand gidsen om rond te komen.  Als je het ongeluk hebt om naar het ziekenhuis te moeten, moet je eerst betalen om geholpen te worden. Negenenhalf procent van de Indiers zijn  werkloos maar wie slechts 1,5 tot 2 dollar per dag verdient telt niet als werkloze.  Er is een grote afgunst tussen de mensen, enkel door hun vaste geloof blijft het land draaien volgens Nitesh.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We rijden een bus voorbij en boven op het dak zijn jongeren eten aan’t klaarmaken.  Ze kunnen zo soms 1000 km rijden zonder te betalen.  Net voor de middag bezoeken  we een lokaal schooltje.  Er zijn zo’n 50 kindjes tot 10 jaar oud.  Hier geven we alle stylo’s, ballen en alles wat we nog bijhebben. De onderwijzer laat alles heel vlug verdwijnen in zijn tas.  De kleinsten zijn bang van die rare witte mensen die dan ook nog een liedje voor hun zingen “ik heb de zon zien zakken....” Nitesh vertaalt en dan draagt één van de kindjes een gedichtje voor.

  Ze zijn reuzefier als ze zichzelf zien op ons fototoestel en er zijn mensen uit de buurt die ook komen kijken en ons vragen om foto’s te nemen. 

Het is al 13 uur als we in ons hotel aankomen voor de lunch.  De valiezen blijven in de bus die alvast verder rijdt want morgen gaan we een stuk met de trein om tijd te winnen (2 uur trein = 6 uur bus).  We logeren in bungalows en ons bed is rijkelijk versierd met bloemblaadjes en groen. Rond half drie stappen we in 2 grote jeeps om in het wildpark op zoek te gaan naar tijgers.  We zien antilopen, herten, apen, krokodillen en verschillende soorten vogels en pauwen maar geen tijgers.

   Nitesh heeft vandaag weer een verrassing:  we krijgen een grote barbecue met als aperitief rum en cola.  Het is een heerlijke avond (9 februari !) we zitten rond twee grote vuurkorven in een grote kring en kunnen eten zoveel we maar willen en het is nog erg lekker bovendien.

  dit is wel een heel fijne groep; iedereen is vriend van iedereen, niemand zit in een hoekje.  Mensen die nog nooit in groep reisden zijn ook gewonnen  voor deze formule. Ik geloof niet dat we ooit zo’n goede groep hadden.