|
Donderdag 10 februari. Vandaag gaan we op weg naar Agra. Met de open jeeps van het hotel worden we om half zeven s morgens naar het station gebracht. Het is erg koud en we maken dankbaar gebruik van de dekentjes die we krijgen. Om 7u15 stappen we op de trein. We zitten wel allemaal in dezelfde wagon maar wel zon beetje verspreid tussen de Indiërs. Wij hebben geluk we zitten naast elkaar en aan het raam. Een ander koppel van de groep had eerst onze plaatsen ingenomen maar heeft zonder problemen plaats geruimd Opeens laat Nitesh Bart Kaëll horen en de ganse groep zingt mee met de armen in de lucht. We proesten het uit als Daniel zegt: ze zullen denken dat wij een groep gehandicapten zijn, maar we gaan zeggen dat we hollanders zijn Als we van de trein stappen wil Theo (een Nederlander) toch zijn eer redden en hij zegt dat wij belgen zijn, geen hollanders. Na een rit van 2 uur wacht de bus op ons in Bharatpur. Er is wel een brug over de sporen maar Nitesh doet zoals al de andere Indiers: hij loopt met ons over de sporen en dat valt niet goed mee. Naar beneden springen gaat nog wel maar aan de andere kant terug omhoog klimmen dat gaat al minder. Gelukkig zijn daar een paar sterke mannen van onze groep die me gezwind naar boven helpen.
Aan het station heerst weer de gewone chaotische drukte en wij zijn blij als we onze behulpzame waterman en buschauffeur zien. Nitesh heeft ons programma een beetje aan-gepast: op weg naar Agra zullen we ook de verlaten stad Fatehpur Sikri bezoeken want dat ligt op onze weg. De Taj Mahal is vrijdag gesloten dus dat bezoek moet ook vandaag gebeuren. We rijden nu door een rijker landbouwgebied, alles is groener. We zien hele stapels koeievlaaien. Vrouwen dragen grote schalen met aardappelen naar een grote hoop. We komen in de provincie Uttar Pradesh de westelijke staat met de dichtste bevolking, maar ook de meeste criminaliteit en er wonen vooral moslims. Fatehpur Sikri (= stad van de overwinning) is een stad in roze zandsteen. Door gebrek aan water werd de stad slechts 7 jaar bewoond. Na 400 jaar ligt de stad er nog bij alsof ze pas gebouwd is. Ze is gebouwd door de derde Mogolkeizer Akbar, die zeer tolerant en ruimdenkend was. Hij had drie officiële vrouwen (een hindoe-, een moslim en een christen vrouw) en daarbij nog 3000 concubines. Toch bleef hij kinderloos. Daarom ging hij op bedevaart naar Ajmer. Bij zijn tweede bedevaart ontmoet hij een heilig man (sadu) die hem voorspelt dat hij volgend jaar een zoon zal hebben. En wat heilige mannen voorspellen, gebeurt natuurlijk ook. Als dank gaat hij een derde maal op bedevaart en Akbar huwt de prinses van Jaipur.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
In Farehpur Sikri bezoeken we eerst de moskee. Deze moskee heeft de hoogste toegangspoort van India (40 m hoog).
In het complex ontdekken we het paleis voor zijn hindoevrouw, zijn christen- en zijn moslimvrouw. Aan het grote binnenplein is een winter- en een zomerpaleis. Het zomerpaleis krijgt de koele wind van een nabijgelegen meer als verfrissing. Middenin staat een tempel. We ontdekken er stallingen voor de olifanten en een muziekpaviljoen tegenover het paleis vanwaaruit de mogolkeizer kan genieten van mooie muziek. En al is Akbar een analfabeet, toch heeft hij in zijn privé-paleis een bibliotheek waaruit zijn ministers dagelijks een of ander boek moeten voorlezen.
In zijn privé-audiëntiezaal ontdekken we binnenin twee verdiepingen, terwijl je aan de buitenkant slecht één verdieping kan ontdekken. Binnenin staat een centrale stenen zuil die eindigt op een kapiteel met 4 zijarmen. Daarop bevond zich de troon van Akbar. (akbar = groot).
Een andere ruimte is de openbare vergaderzaal waar de mogolkeizer met zijn volk spreekt. Hier wordt ook recht gesproken en worden criminelen ter dood veroordeeld. Ze worden op het plein voor de vergaderzaal door een olifant vertrappeld.
 
Na de lunch onderweg rijden we verder naar ons hotel in Agra, dat is van dezelfde Mansingh groep als in Jaipur, dus weer in orde. Wij hebben geluk : onze kamer is aan de voorzijde op de hoogste verdieping en we hebben een prachtig zicht deTaj Mahal.
Om half drie komt dan het moment waar we zo naar uitgekeken hebben : we vertrekken naar de Taj Mahal. We mogen alleen ons fototoestel en een geldbeugel meenemen en er mag ook niet gefilmd worden. We worden grondig afgetast en krijgen allemaal een literfles water en oranje sokjes om over onze schoenen te trekken. We moeten nog een eindje lopen eer we onder een soort triomfboog doorlopen en dan komen we aan een poortgebouw in rode zandsteen met witmarmeren versieringen en koranteksten. We wachten nog even in de schaduw van een boom eer we naar binnen gaan. We bedingen anderhalf uur bezoektijd en er wordt ook afgesproken om een groepsfoto te laten maken. Als we door het poortgebouw zijn komt het wereldwonder in beeld, het is werkelijk prachtig ! We worden als het ware naar dat schitterende witmarmeren monument gezogen. Langs de vier tuinen = ( het paradijs zoals in de koran) en waterpartijen naderen we de Taj Mahal; het reusachtige grafmonument voor de uitverkorene van keizer Shah Jahan. Tweeentwintig jaar lang werkten 20000 arbeiders aan dit kunstwerk. Er waren 1600 olifanten nodig om het marmer aan te brengen van 500 km ver. De koepel is 70 m hoog en heeft een doormeter van 28 meter.
De vier minaretten die het centrale gebouw omringen, hellen een tikkeltje naar buiten, zodat ze bij een eventuele aardbeving niet op het mausoleum zouden vallen.
Voor het inlegwerk (in het witte marmer) zijn 27 verschillende soorten gesteenten en halfedelstenen gebruikt.
Links en rechts staan dezelfde poortgebouwen als waar we binnenkwamen.
Het linkse gebouw is een moskee en rechts is het gastenverblijf maar we hebben geen tijd om die gebouwen te bezoeken. De echte graftombes zijn beneden in het gebouw maar achter een scherm van marmeren kant zien wij de twee kopieen van die tombes. Er staat wel dat fotograferen verboden is maar iedereen doet het toch. Achter de Taj Mahal zien we de Yamuna rivier. Ook hier zijn wij withuiden een bezienswaardigheid; we worden weer gevraagd om mee op de foto te staan. Wijzelf krijgen als het ware niet genoeg van al die schoonheid en we maken fotos langs alle kanten. We willen graag de weerspiegeling in de vijver fotograferen maar zonder poserende mensen is dat onmogelijk. We hebben het geluk ook nog de zonsondergang mee te maken. Het witte marmer kleurt eerst rozig, dan onwezenlijk wit en tenslotte vergrijst het.
Als het volle maan is zijn er ook avondbezoeken. Wij hadden geluk dat de lucht zo helder was en dat we ook die zonsondergang meemaakten. Iedereen is voldaan en gelukkig dat we nog een half uurtje extra konden bedingen bij Nitesh.
Nitesh gaat vandaag logeren bij zijn moeder die in Agra woont.
Voor we op de bus stappen komt een jongen t-shirts met de afbeelding van de Taj Mahal aanbieden : 100 roepies per stuk (ongeveer 2 euro). De pakjes zijn zo dun dat we ons afvragen of er wel een t-shirt inzit, of enkel een karton met de tekening. Hoe dichter we bij de bus komen, hoe goedkoper hij de t-shirts laat, 2 voor 100 roepies, dan 3, dan 4 en als laatste 5 voor 100 roepies . Maar niemand is geïnteresseerd.
|
![](http://i51.tinypic.com/2ihtgxu.jpg")
