06 dag 4  Adria  - San Martino (Ferrara)      27 mei 2011 

Oordopjes kunnen wonderen doen! De honden hebben we  niet gehoord. Wanneer we de dopjes uitnemen stellen we vast dat het zonder niet te doen zou zijn geweest. We zouden nooit zolang in ons bed gebleven zijn. Het is 8h00,  Pol en Bob zullen zich moeten reppen. Hugo en Antoine zijn niet meer op hun kamer, ze zijn zelfs al hun fietsen aan het laden…….ook de onze staan al netjes klaar.

Het is niet de eerste keer dat onze reisgezellen op ons moeten wachten. Nochtans zijn we vliegensvlug klaar. Wanneer we de eerder gevaarlijke trap afdalen, is “ La mama” al volop bezig met de ontbijttafel. Ze is eerder, in vergelijking met onze vorige gastvrouw, van het schuwe type. Iets later wordt het duidelijk, zij spreekt uitsluitend Italiaans en moet ons alles enkele keren met gebarentaal duidelijk maken.

Toch zet ze voor elk van ons een afzonderlijk Italiaans espressokoffiekannetje. We weten dat de koffie veel te sterk zal zijn en vragen naar warm water. Dit brengt de gedienstige dame echter compleet in de war, ze wordt er zelfs zenuwachtig van wanneer we onze koffie aanlengen. Ze doet alsof we een doodzonde begaan!

Met het brood hebben we ook geen geluk. Om het met de geijkte woorden van onze driesterren kok van Oud Sluis Sergio Herman, uit te drukken “ het brood is niet te vreten man!” . We zullen ons maar vullen met yoghurt , zoetigheden en fruit. La mama, heeft het vlug in de gaten. Wanneer we willen opstappen krijgen we al het fruit mee als excuus.  Dat was het dan, enkele minuten later worden we, eerder beschaamd, door de arme mama uitgewuifd.

We moeten naar Valliera en volgen kilometers  lang het kanaal. We zijn in onze nopjes. Vlak en met een lekker zonnetje kunnen we ons uitleven. We fietsen op een groene kanaaldijk tussen hoge struiken tot het dorpje Baricetta.

 We krijgen meer zicht op het weidse landschap tussen de grote rivieren, Adige en Po…..Deze vlakte is goed vergelijkbaar met de Nederlandse rivierenvlakte met vele kanaaltjes, gemalen en sluizen. In Pinatta moeten we over zo’n sluizencomplex van het Canal Bianco naar Papozze.  

We volgen de enorm brede Po met mooie groene  oevereilandjes. Het is een echt vogelparadijs. Langs dit traag stromende water vorderen we heel goed op deze autovrije fietsdijk. In Polesella moeten we dit prachtige fietspad verlaten. We duiken naar beneden om een lange brug over de stroom te bereiken. Grote dorst drijft ons het dorp binnen. Hoogtijd voor onze traditionele aperitiefpauze. Op een open plein vinden we een galerij met een uitnodigend terras en genieten van enkele koele witte wijntjes.

Vóór we starten doen we vlug onze picknickaankopen. Het is zoeken geblazen wanneer we de brug over zijn moeten we richting Ro en op de andere oever de Po blijven volgen. We maken een grote bocht en belanden, naar ons gevoel te ver weg van de stroom. De gps deze weg aan als de correcte om op het jaagpad te geraken. Bij het dorpje Ferrarese moeten we naar Zocca en daar zien we recht voor ons de hoge groene dijk van de Po opduiken. We hebben 45km en het is middag.  In een parkje en onder de bomen laten we onze picknick smaken.

Het is een zaligheid om op het goed geasfalteerde jaagpad te rijden met rechts van ons de traag stromende Po. De schilderachtige oevers brengen rust. We  genieten van de natuur. We worden af en toe gestoord door een achteropkomende snelle auto. Zouden ze de Podijk misschien als sluipweg durven gebruiken? Het is in ieder geval storend en onprettig om op deze eerder smalle weg in de berm gedrumd te worden…….Italië fietsland? We zullen het moeten vergeten, vermoeden we!

Via Pescara komen we in Francolino. We moeten we de Po verlaten richting Ferrara. Vanaf Malborghetto di Boaro zwelt het verkeer en komen we in een stadsomgeving. Oppassen geblazen en netjes op een rijtje, tot we aan een vestingwal op een grindpad gestuurd worden. We rijden door een enorm park met overblijfselen van de ommuringen van Ferrara.

We beraden ons. Hoe zullen we straks tussen al het gekke verkeer van deze stad geraken? Na raadpleging van het roadboek beseffen we dat we dwars door het midden van de stad moeten. Ferrara is een stad met een middeleeuwse kern, bochtige straatjes en toch enkele grote open groene ruimten. We zullen het er maar op wagen zeker?

Het lukt wonderwel om dicht achter elkaar de stadskern te bereiken. We komen zelfs voorbij de enorme Duomo en het Castello Estense. Maar meer dan een foto maken zit er niet in, tussen al die snelheidsduivels…..We haasten ons om uit de drukte te geraken. Ferrara blijkt een echte renaissancestad te zijn. Het bewijs hiervoor is wel het Castelló.

Dit is een residentie van de jarenlange heersers hier namelijk de familie d’Este. We verlaten de verkeersdrukke stad en zien tot onze verwondering nog altijd de oude vestingmuur……Deze zou wel zo’n negen kilometer lang zijn!

Na wat zoekwerk vinden we een brede laan met een wegaanwijzing naar “Torre della Fossa”. Het is een verkeersader naar een autostrade oprit. Wanneer we deze drukke afslag verlaten komen we op de weg richting San Martino. We beslissen het adres van onze B&B op de gps in te brengen.

Tot onze grote verwondering stuurt de gps ons voorbij de afslag naar het dorp. Eén km voorbij het dorp worden we het veld ingestuurd en na wat gekronkel geeft het toestel het eindpunt aan. Wanneer we de oprit oprijden en ons aanbieden, is de dame heel verwonderd……Ze verwacht niemand en is helemaal niet voorbereid. Op het ogenblik dat ik haar mijn mail met afspraak voorleg, begint ze te lachen en maakt mij duidelijk dat we op het foute adres zijn. We begrijpen er niets van, na een duidelijke uitleg moeten we terug en inderdaad na wat zoeken komen we aan op “B&B Arcero Rosso”.

Madame Ombretta Fabbri bezorgt ons een onvergetelijk onthaal……..We moeten onmiddellijk in haar tuin een verfrissing nemen. De wat minder jonge dame zit niet zo graag in de zon en we moeten mee in een overdekt prieel om van haar wijn te proeven. Onze kwieke gastvrouw is vol enthousiasme. Het is een spraakwaterval. In bijna perfect Frans krijgen we Italiaanse geschiedenisles.

Ze was in haar beroepsleven advocate en was in dienst bij de Italiaanse staat. Natuurlijk wordt het gesprek op Berlusconi toegespitst! Ze wil ons absoluut laten proeven en genieten van zelfgemaakte kaas, salami……en lekkere wijn.

Voor het snijden van de, volgens haar één jaar oude salami,  gebruikt ze haar oude vleessnijmachine, een echt museumstuk. Drukdoende, blijven we haar volgen. Wat een kwieke madam …….denken we!

Ondertussen vergeet ze ons wijn te schenken en drink zelf de fles leeg. Na een poosje komt ze met een nieuwe fles, stilaan verdenken we haar van overdaad. We willen ons absoluut verfrissen. Wanneer onze spraakwaterval naar adem hapt kan ik haar naar de sleutels van onze kamers vragen.

Teleurgesteld wijst onze gastvrouw ons de verblijfkamers aan…..Maar ze is duidelijk niet meer in staat de eerder moeilijke trap op te klauteren. Wat zullen we hier nog allemaal meemaken…. We moeten echter toegeven, het zijn heel mooie ruime kamers met uitstekend sanitair, ja we zijn uitermate tevreden.

Wanneer we na onze was- en plasbeurt in de zitkamer komen, zit madam Fabbri wat te rusten in een van de livingzetels. We willen gaan eten. We krijgen de raad om een pizza te souperen. We moeten  wat zoeken om de enige pizzeria van het dorp te vinden. Deze is gelegen op een binnenplaats boven een zelfbediening…..zonder de uitvoerige uitleg van onze gastvrouw vonden we dit nooit!

Tussen de uitbundige jeugdige dorpsbewoners genieten we van een in een steenoven vers klaargemaakte en zeer lekkere pizza met koele streekwijn. Als toemaatje worden we nog een “gelato a limon”  aangeprezen. Moe maar voldaan slenteren we naar ons verblijf. Gelukkig heeft Ombretta de deur opengelaten. We blijven in de gezellige living met een biertje wat napraten. Wanneer we over onze woorden vallen gaan we wijselijk onze bedjes opzoeken.

Afstand :    86km

Totaal tot nu toe : 217 km

Weer:    Warm en veel zon  geen  wind   +/- 28°C

Verblijf:

Arcero Rosso B&B    

Madame Ombretta Fabbri

Via Buttifredo 51

44100 San Martino (Ferrara)

+39 0532 767 152

info@arcerorossobb.com

18-01-2012 om 10:35 geschreven door Via de la Plata

05 dag 3  Mestre (Venetië) – Adria       26 mei 2011 

 In een eerder kleine eetzaal schuiven we om 8.30 aan. Opnieuw genieten we van een uitgebreid buffetontbijt. We nemen de tijd en snoepen zelfs van iets zoets dat onze gastvrouw ons aanprijst. Na een poos krijgen we het gezelschap van twee koppels Engelsen .We schatten dat ze onze leeftijd hebben. Zij verblijven hier voor een poosje en willen straks Venetië bezoeken.

Lorenza oefent uitvoerig haar Engels en probeert de Britten alles met veel gebaren en met een waterval aan woorden uit te leggen. Het is een plezier om haar drukte te volgen…. Ze geniet er blijkbaar zelf ook van!

Wanneer we haar duidelijk maken dat wij willen vertrekken, probeert ze ons op andere gedachten te brengen. We moeten onze reisweg voorleggen……”Er is niets te zien en helemaal niets te beleven krijgen we te horen. Blijf hier nog enkele dagen en neem dan de trein naar Bologna”, sakkert ze!

Neen neen, we zijn gekomen om te fietsen. Afrekenen en vertrekken, maken we haar duidelijk. Voor het eerst schakelt ze haar man in, hij krijgt de opdracht onze fietsen uit de garage te halen. We lopen met hem mee en begrijpen uit zijn houding dat hij voor 200% gedomineerd wordt door zijn bazige vrouw.

Het is nu zijn beurt om een woordenwaterval over ons los te laten, wel in het Italiaans uiteraard. We verstaan er geen jota van, maar het klinkt als muziek. Hij wilt absoluut zijn Alfa Romeo, een prachtige rode oldtimer, tonen. We moeten toegeven  een echt museumstuk zoiets zie je haast niet meer……Wanneer hij onze verwondering opmerkt, moeten we ook nog zijn fotoalbum bekijken. Volgens wat wij kunnen zien was hij zo’n 50 jaar geleden autopiloot. We herkennen hem met grote overwinningkransen om zijn hals.

Straks geraken we niet meer weg!

Fietsen  laden en een afscheidsfoto, we willen rijden! Vol enthousiasme krijgen we Lorenza en haar man op de foto…….En nu wegwezen.

Alle vier beamen we dat  we hier echt graag waren en als koningen werden bediend.

Merci Madame Lorenza.

We zijn blij als kleine kinderen wanneer we opnieuw op de fiets zitten, het is prachtig zonnig weer en we zijn licht aangekleed.  Langs een mooie brede dubbele weg met zelfs een fietspad geraken we uit het drukke verkeer van Marghera. Wanneer deze mooie laan plots eindigt, staan we er wel wat beteuterd bij. Links kunnen we een industriezone in en rechtdoor naar een autostradeoprit. Wat nu? We kiezen de industrieweg tussen het zware vrachtverkeer en volgen deze weg tot Oriago.

In Oriago geraken we eindelijk weg uit het industriegebied en komen op een rustige weg richting Sambruson. We kunnen twee per twee rijden en vorderen zoals we het wensen. Eenmaal in het dorp van Sambruson moeten we over een viaduct en 90° links afslaan volgens ons plannetje……Dat vormt wel een probleem, we zijn plots de oriëntatie kwijt. Nog één hoop, de gps inschakelen en  het lijkt wel een wonder, deze doet het opnieuw. Het nodige deelkaartje is nu wel opgeslagen…..

Het fietsen wordt heel wat gemakkelijker. We volgen doodgewoon het blauwe pijltje op de gps. We rijden langs eerder smalle baantjes en vorderen snel. Het is een groen en vlak landschap met maïs en graanvelden. De dorpen zijn heel schaars en liggen kilometers uit elkaar. We peddelen vele keren langs kanalen en brede beken.

Het lijkt wel alsof we in Holland zijn. Links van ons, maar we zien er spijtig helemaal niets van, ligt de “Valle delle Millecampi” een natuurgebied met Laguna’s. Deze laguna’s zijn van groot belang voor fauna en flora van de Adriatische zee. Het zijn heel uitgestrekte periodieke overstromingsgebieden met schorren. We betreuren het dat we niet dichter bij dit gebied kunnen komen, en toch zien we heel wat vogels zoals steltlopers, sternen, scholeksters en zelfs ooievaars. Bij de brug in Lova moeten we rechts afbuigen, 5 km verder komen we aan de rivier “Brenta” en kunnen we zalig op de oever blijven rijden.

Ondertussen is het middag en krijgen we honger. In een dorp of is het,  het gehucht Rosara , duiken we naar beneden. Aan de kerk vinden we een winkeltje. We bevoorraden ons voor de picknick.  Terwijl Pol en Bob inkopen doen hebben Antoine en Hugo een schaduwrijk eetplaatsje versierd in een park naast de kerk.

Het wordt heet en we zijn blij dat de eettafel onder een boom staat, nu kunnen we tenminste ons zweet laten drogen.

Na ons kort middagmaal, we hielden het kort, want we hebben eigenlijk meer dorst dan honger. En meer nog , het brood was echt niet smakelijk, maar dat is wel een algemeen verschijnsel in Italië. We blijven de rivier volgen tot in Codivigo.  In Brenta d’Abba moeten we richting Civé. Plots stoppen we alle vier aan een terras. Het is nu of niet denken we gelijktijdig.

We vleien ons onder een parasol en bestellen een fris biertje, om ons gemis aan aperitiefpauze op te vangen. Het bier is toch maar flauwtjes, wat een verschil met onze vaderlandse lekkere trappist!

We blijven goed vorderen op de vlakke wegen met uitzonderlijk weinig autoverkeer. Het is windstil en warm, ons tellertje duid regelmatig 25km/h aan.

In dit landbouwgebied liggen piepkleine dorpen,  met enkele huizen en een kerk, meestal heel ver uit elkaar. Zo moeten we voorbij Mira, Sissa Alte, Sissa Bassa en Cordenazzo om in Martinelle aan de Adige rivier te komen.

We blijven een bochtige waterloop, op een goedlopende grindweg ,volgen, tot we over een brug in het wat grotere Cavarzere belanden. We moeten richting Adria ,maar eerst willen we onze grote dorst lessen.  Gelukkig zijn er in dit dorp meerdere drankgelegenheden en kunnen we bekomen van ons helse tempo…..We moeten tenslotte maar 10 km meer en nemen de tijd.

We volgen verder de rivier, maar nu op de andere oever tot Botti Barbarighe en komen zonder het goed te beseffen aan in Adria.

Wanneer de gps het eindpunt voor vandaag aanwijst, staan we langs een kanaal voor de deur van een rijhuis. Volgens ons kunnen we dit moeilijk als B&B bestempelen, maar je weet maar nooit. We weten het heel vlug wanneer we aanbellen, de vrouw laat ons eerder nors weten dat we fout zijn. En toch, bij nazicht staan we op het juiste adres en het goede huisnummer. Wat nu ???

We rijden verder langs het kanaal, maar de schaarse huizen staan ver van de weg in de velden, huisnummers kan je hier wel vergeten.

Na een kruispunt blijft de weg nog steeds dezelfde naam behouden. Wanneer we een groep ouders aan een schooltje ons probleem voorleggen, ontstaat er een Italiaanse onderonsje en  iedereen wil zijn uitleg geven. Na een poosje weten we het helemaal niet meer……Tot er iemand de uitbaters van de B&B kent en ons hun huis aanwijst.

We verlaten de kanaaldijk en moeten ongeveer 500m op een kronkelweggetje de velden in. Wanneer we aan de afgesloten omheining komen worden we door twee grote gevaarlijk lijkende honden begroet.  Hun aanhoudend geblaf is een teken om hun baasje naar buiten te laten komen. Hij jaagt de honden in hun hok en we kunnen binnen komen. De jonge man excuseert zich en tracht ons duidelijk te maken dat zijn vrouw elk ogenblik kan toekomen en ons dan in het Engels te woord staan. We krijgen twee mooie kamers met een gemeenschappelijke badkamer ter beschikking. Hoog tijd om ons te verfrissen en een wasje te doen. Wanneer we ons wasje in de tuin willen ophangen, moeten we eerst, de jonge dame is ondertussen toegekomen, samen met het jonge stel een verfrissing drinken op het terras.

Deborah spreekt bijna perfect Engels en legt ons uit waar we deze avond in Adria kunnen eten. Zij maakt ons duidelijk dat zij en haar man morgen heel  vroeg zullen weg zijn maar haar moeder zal ons ontbijt komen verzorgen.

Het stel wilt absoluut op de foto met ons .We rekenen af en willen gaan souperen.

Adria is een klein provinciestadje en stelt niet veel voor. Na enkele rondjes vinden we een rustig terras op het plein. We bestellen een pasta-avondmaal met plaatselijke wijn en genieten van de flanerende Italianen. Het is een zalige avond en eten kan nu best buiten, nu de zon veel lager zit. We moeten de schaduw niet meer opzoeken. Na een uitgebreide maaltijd, komt de patroon ons persoonlijk groeten.

Hij presenteert ons nog een zoete afsluiter en tracht ons in het Frans zijn streek te laten kennen. Uiteindelijk komt hij met veel zwier zoals het bij Italianen meestal het geval is, vanalles presenteren. We krijgen zelfs nog een fles Prosecco cadeau als dank voor ons bezoek.  Feitelijk zijn ze nog zo raar niet die Italianen! Een beetje beneveld fietsen we terug naar onze overnachtingplaats.

Gelukkig hebben we oordopjes mee, we vrezen alle vier een duchtig snurkconcert.

Slaapwel!

Afstand :    90km

Totaal tot nu toe : 131 km

Weer:    Zeer warm en veel zon  geen  wind   +/- 30°C

Verblijf:

ADRIA B&B  di Deborah Dona 

via Localita' Cengiaretto, 12 

45011 Adria (Ro).

info@adriabandb.com

 www.adriabandb.com 

13-01-2012 om 10:48 geschreven door Via de la Plata

04 dag 2  Vrije Dag  Venetië 25 mei 2011 

Ik hoor Hugo reeds in de badkamer als ik wakker word. Onze vriend is steeds als eerste op, de macht der gewoonte, is dan altijd zijn uitleg. Pol heeft er geen moeite mee zich nog eens op zijn andere zijde te draaien en Antoine wacht geduldig tot het zijn beurt is om het sanitaire gedeelte en onze badkamer in beslag te nemen….

Niettegenstaande dat, zijn wij, tot grote verwondering van onze gastvrouw Lorenza ,als eersten in de eetkamer. Onmiddellijk wilt ze weten wat we gisteren hebben beleefd in Venetië. Vóór je terug op stap gaat geef ik je nog meerdere inlichtingen maakt ze ons duidelijk. We moeten het beamen, nooit hadden  we kunnen vermoeden dat we het bij Lorenza zo naar onze zin zouden hebben.

Dit adres is een aanrader voor iedereen die op een rustige en gemoedelijke wijze deze niet alledaagse en buitengewone stad wensen te bezoeken. Madame heeft echt haar best gedaan om ons te verwennen met een continentaal ontbijt in buffetvorm  met alles erop en eraan. Na het ontbijt geeft onze geweldige gastvrouw, zoals enkel de Italianen dat kunnen, een onverbeterlijke uitleg wat wij vandaag allemaal zouden moeten bezoeken. Ze weet dat we slechts één complete dag uitgetrokken hebben om haar stad te bezoeken en vindt dit zonde. Eigenlijk, maakt ze ons met veel gebaren duidelijk, zou je hier wel 10 dagen moeten verblijven om deze mooie stad gezien te hebben……We krijgen plannetjes en lijstjes met allerhande nummers van de vaporettolijnen welke we achtereenvolgens moeten nemen……We worden er nu al duizelig van. 

Op aanwijzen van onze gastvrouw,  reppen we ons naar de overzijde van de straat, waar elke 15 minuten een bus, bijna rechtstreeks, de toeristen naar Venetië brengt.

 We komen aan bij de Piazzale Roma en wandelen naar het Canal Grande. Op de eerder wat moderne brug blijven we de chaotische bedrijvigheid op het water bewonderen.   Ongelofelijk, ze moeten hier werkelijk alles over het water vervoeren.  Zo zien we bootjes gevuld met allerhande bouwmaterialen, zelfs deuren en vensters komen voorbij…..Het moet een ongelofelijke bijkomende organisatie betekenen om de vele winkels en restaurants bedient te krijgen en dit enkel en alleen vanop het water. Vele keren zien we dat er zelfs moet overgeladen worden op vrachtgondels om door de grachtbrede kanaaltjes te geraken. Gondels, vrachtvervoer- politie-, ambulance- taxi- en vaporettoboten, alles kronkelt als een spaghetti door en tussen elkaar, hoe krijgen ze het voor elkaar! We blijven de stuurmanskunst met ongeloof bewonderen vanop de brug.

Ietsjes verder nemen we de vaporetto, een boot gebruikt en dienstig als autobus. De plaatselijke bewoners komen er zelfs met hun boodschappenwagentjes op. Het is drummen geblazen en de begeleider weigert om te vertrekken tot zolang de massa niet naar achter en of naar binnen opschuift. We krijgen stilaan zicht op de heel aparte Venetiaanse levenswijze…Stel je voor! Enkele jaren geleden kwam er in Brugge ook een voorstel om waterbussen in te schakelen…..zouden we dit ooit gewoon worden?

Na één complete rondvaart op het Canal Grande stappen we af aan het San Marcoplein en wachten op de stijger naar de vaporetto van lijn 42. We willen, zoals Lorenza (onze gastvrouw) suggereerde, naar het eiland Murano. Op deze gemotoriseerde busboot  bemachtigen we de zitbank op de achterplecht. Dit is een gegeerde plaats om een fenomenaal  uitzicht te krijgen op de stad Venetië .

Murano is een eilandje bekend om zijn glasblazers en glasfabriekjes.

We zijn echter niet van plan, met dit stralend weer, ons te laten binnensleuren in die glasblazerijen. We slenteren op de kades en bewonderen de vele glazen kunstwerken.  Na al dat kijkwerk krijgen we, hoe kan het ook anders bij dit schitterend weertje, zin in onze aperitief. We zijn tenslotte al over tijd…..We vleien ons op een kijkterras en bestellen een dorstlessend wijntje. Ondertussen kunnen we het drukke handelsleven op het water met ongeloof  verder blijven volgen.

We krijgen honger, op ons zonneterrasje kunnen we niet eten.  We moeten naar binnen in een schaduwrijke galerij. Een lunch met een panini en een frisse pint brengt ons weer in actie na die lome rustpauze van daarstraks in de zon. Het is ons opgevallen dat de Italianen liever binnen eten op de middag in plaats van in de volle zon op een terras.

We stappen verder langs de ondertussen veel rustiger geworden kanalen van Murano. Het is een schattig stadje met kronkelende kaden, romantische bruggetjes en oude statige huizen. We wachten onder een schaduwrijk balkon op de boot om ons terug te brengen naar het San Marco plein.

Het is genieten van een verfrissend windje op de snel varende vaporetto. We willen nog de meest bekende gebouwen van Venetië zien én bezoeken.

Wanneer we de kade naderen hoort Pol enkele meevarenden opscheppen over hun souper van de vorige dag. Ze wijzen hem op een bepaald ogenblik een straat aan ongeveer één kilometer vóór we moeten afstappen, in een buitenwijk dus! We zullen het adres straks opzoeken beloofd hij hen.

Wanneer we afstappen en op het immense San Marco plein komen, geraken we niet meer vooruit in de mensenmassa. We dreigen elkaar uit het oog te verliezen. Eerst en vooral bewonderen we het Dogenpaleis. Een staaltje van Venetiaanse gotiek met open arcades en decoratiebouwkunst. De ranke baksteenzuilen zijn wonderlijk voor zo’n immense gebouw. Het was de zetel van de rechterlijke macht en had  vele raadzalen.

Ernaast bevindt zich de brug der zuchten, feitelijk een gebouwtje boven een smal kanaal. We kunnen er niet zoveel van zien want er zijn werkzaamheden bezig en alles is afgeschermd met zeilen.

Wanneer we terug op het grote plein komen willen we de San Marco basiliek bezoeken .We moeten echter een poosje in een rij aanschuiven.

We hebben geen andere keuze want straks sluiten ze de kerk. Gelukkig kunnen we nog net mee naar binnen. Zoals algemeen gekend ,is deze basiliek een van de beroemdste voorbeelden van Byzantijnse architectuur. Een echt juweeltje, zowel binnen als buiten. De koepelsilhoueten zijn wereldberoemd. Binnen geraken we maar niet uitgekeken op de marmeren mozaïekvloeren.   De koepels zijn volledig bezet met gouden mozaïeken.

 We vermoeden dat ze evangelische  verhalen uitbeelden. We mogen echter niet blijven stilstaan en de bewakers drijven de bezoekers langzaam naar de uitgang…..enkele minuten later worden de enorme poorten gesloten. Hebben we geluk gehad ja!

Rechts van de San Marco bewonderen we de klokkentoren of Campanile. Ook de 2 grote zuilen of piazetta verdienen onze aandacht.

Er is echter nog zoveel te zien op het plein . We blijven verwonderd staan luisteren naar een jazzorkest dat op een van de caféterrassen populaire melodieën speelt. Sommige wandelaars met kinderen, hebben moeite om de agressieve duiven weg te jagen. Deze dieren komen zelfs het eten uit de handjes van hun kinderen plukken.

Grote dorst drijft ons weg van het plein. Enkele steegjes en brugjes verder vinden we een bruin cafeetje waar we aan een gemoedelijk prijsje meer dan één biertje kunnen nippen.  Stilaan wordt het tijd om de restaurantstraat op te zoeken…. Via Giuseppe Garibaldi hebben we genoteerd. Met gemak vinden we de straat die uitgeeft op het Canal Grande rechts van de Piaza San Marco.

We kiezen ristorante Giorgione , maar het terras zit al overvol. De patroon maakt er geen probleem van, binnen enkele ogenblikken zal ik mijn terras uitbreiden zegt hij. Onmiddellijk krijgen wij een aperitief om het wachten aangenamer te maken . De kwieke eigenaar sleurt enkele tafels en stoelen naar buiten.

Op een paar seconden heeft hij tot bij zijn gebuur, de juist gesloten souvenirwinkel, zijn terras tweemaal groter gemaakt.  We kunnen bestellen besluit hij…..Het is meer dan genieten van een echte Italiaanse souper met alles erop en eraan, rijkelijk overgoten met aangepaste wijnen.

Doodmoe slenteren we naar een aanlegsteiger en nemen een vaporetto naar het Santa Lucia station.

Uiteindelijk beseffen we, wanneer we uit de bus stappen aan de Casa Villa Gardenia,  dat ons 24h ticket al lang verstreken is. We zullen het geheim houden, allé tot nu dan toch!

Niet aan denken en dromen van deze uitzonderlijk mooie dag.

Slaapwel,  maar vergeet de oordopjes zeker niet!

Verblijf:  Casa « Villa Gardenia  «   Seniora Lorenza

Via Rizzardi 36c

Marghera – Mestre   (Venezia)

+ 39 041 93 02 07

info@casavillagardenia.com

http://www.casavillagardenia.com

09-01-2012 om 11:33 geschreven door Via de la Plata

03 dag 1  Charleroi – Venetië 24 mei 2011 

Wie zal ons naar Charleroi brengen? Enkele dagen geleden was dit nog de vraag. Gelukkig vonden we Tomas, de vriend van Hugo zijn jongste dochter, bereid om ons  naar de vlieghaven te voeren. De fietsen staan goed ingepakt op een aanhangwagen. We zijn reeds om 3h00 bij Hugo in Knokke toegekomen.

Onmiddellijk vertrekken is het beste, weten we, we laten onze vriend Hugo zeker niet zenuwachtig worden.

Grote drukte wanneer we op de parking van de vlieghaven van Charleroi toekomen. We zijn wat te vroeg, zo denken we. Maar neen, we dragen onze grote dozen zoals echte verhuizers gezamenlijk binnen en kunnen onmiddellijk inchecken….Je weet nooit hoe er gereageerd wordt bij Ryanair wanneer je de fietsdozen aanbied! We moeten onze uitzonderlijke bagage laten wegen.

Gelukkig hebben we geen overgewicht, de dozen mogen slechts 30kg wegen, wat voor fietsen en bagage maar juist gepast is. Nu naar de scanner en daar gaan onze fietsen op de transportband, op hoop van zegen.

Eenmaal voorbij de controle, willen we ontbijten en wachten nu geduldig om op te stijgen. Het is in Charleroi niet zoals in Zaventem alles verloopt veel gemoedelijker. Het vliegtuig staat vlak bij het gebouw en al stappend is iedereen in de kortste tijd in het toestel. Stipt om 7h15 stijgen we op en stipt om 8h45 landen we in Venice-Treviso.

Treviso airport is een van die regionale vliegvelden waar de bagageafhandeling  vliegensvlug verloopt. Wanneer we aan de bagageband komen zien we al koffers verschijnen en enkele minuten later komt er een kruier met onze fietsen.

We zijn heel verwonderd, nooit is het vlugger en vlotter verlopen, menen we.

De zon nodigt ons uit om buiten onze fietsen in elkaar te steken. Het gaat vliegensvlug, het is tenslotte niet meer de eerste maal. Hugo wil absoluut de Vlaamse wimpel monteren, wijselijk heeft hij ook de Italiaanse driekleur mee.

Om 10h30 staan we klaar, de fietsverovering van Italië kan beginnen.

We willen langs fietsvriendelijke wegen naar Venetië, maar dat lijkt moeilijker dan we denken. Na enkele orientatierondjes zien we eindelijk een plaatje “Quinto di Treviso” . We hopen dat het langs daar rustiger zal zijn om te fietsen. Op hoop van zegen vertrekken we heel voorzichtig op een rijtje. De auto’s en vrachtwagens suizen ons met grote snelheid voorbij. Ai…..dat zal hier niet van de poes worden….De weg zoeken en uitkijken. Het wordt een zware klus. Dan maar de gps instellen, ramp echter, het kaartje met de stad Venetië is niet opgeslagen.

We blijven koppig rechtdoor fietsen. Na een poos hebben we een naar gevoel en inderdaad we zijn helemaal fout. Wanneer we de weg vragen sturen ze ons resoluut terug van waar we komen……Ondertussen krijgen we dorst en honger, onze normale aperitiefpauze is al een tijdje voorbij.

In Trivignano vinden we een winkel en doen onze inkopen voor onze 1° picknick.  Eten geblazen in de schaduw van de kerk waar we ons neervlijen op de banken van het dorpsplein.

We vinden onze draai niet, nochtans zijn we een aantal dorpen voorbijgereden die op ons lijstje stonden. Maar plots waren het andere namen, ook geven de zeldzame wegwijzers geen namen op welke we wel zouden moeten krijgen.

Juist op het ogenblik van onze nieuwe start, komt er een jonge fietser voorbij. Ik spurt hem achterna en tracht hem ons probleem uitteleggen. De jongeling verklaart zich onmiddellijk bereid ons langs groene weggetjes tot in Mestre te loodsen. Een beetje geluk hoort erbij zie je wel! Twee kilometer vóór ons doel, zien we uiteindelijk een verkeersbord met de vermelding Mestre. Onze jeugdige begeleider verlaat ons. Iets verder vinden we een terras waar we zonder enig overleg alle vier halt houden. Hoog tijd vinden we, om het Italiaanse bier te proeven, alhoewel, we hebben meer dorst dan goesting !

Wanneer we de stad binnenrijden worden we door de automobilisten weggeblazen. Het is bijna onmogelijk om op onze fietsen te blijven. Soms raken de voorbij snorrende auto’s de fietstassen. We houden halt bij het station, ons plannetje verwijst ons naar de andere zijde van de sporen…..we volgen gedwee de talrijke bussen tot bij een lange viaduct, die zo hopen wij, ons naar de andere kant van de stad zal leiden.  Ramp, er zijn wegeniswerken bezig en we belanden zonder het te beseffen op een snelwegaftakking. 

Gelukkig vinden we tussen de viaductpijlers een werfweg die ons van het gekke verkeer verlost. Ongeloof, we staan  enkele minuten later aan ons overnachtingsadres. Met ongekend Italiaans enthousiasme worden we ontvangen door onze gastvrouw “Signora Lorenza” van Casa Vila Gardenia.  We krijgen een knusse kamer voor ons vier en kunnen de fietsen in een ruime garage bergen.

In recordtempo zijn we klaar om op stap te gaan. Madame Lorenza geeft ons met een ongekende precisie uitleg hoe we tewerk moeten gaan om Venetië te bezoeken. Ze spreekt prefect Engels en geeft ons alle mogelijke details over transport en bezienswaardigheden …..

Ze weet dat we hier 24h verblijven en raad ons aan om het vandaag rustig aan te doen en een 24h dagkaart aan te schaffen en deze zo laat mogelijk te valideren. We wandelen naar het station van Mestre, de achterzijde ligt slechts op 500m. Hadden we dat maar geweten toen we in deze stad toekwamen deze namiddag.

 Via een perrontunnel waren we zo naar ons verblijf kunnen stappen, in plaats van ons leven te wagen in die waanzinnige verkeersdrukte. De trein is werkelijk de meest aangewezen manier om heel snel, in minder dan 10 minuten in Venetië te belanden.

Eerst en vooral willen we, om oriëntatiegevoel op te doen de stad wandelend verkennen. We zijn echter geen getrainde stappers. Wanneer onze vermoeide voeten het gehad hebben, vleien we ons op een van de drukke plaatsen op een terras…..Hoog tijd voor een welgekomen verfrissing en een hapje. Uiteindelijk willen we deze wonderbaarlijke stad van op het water bekijken

We stappen op de lijnboot of  “Vaparetto” en laten ons enkele keren rondvaren op het Canal Grande. De boot is precies als een autobus op het water en stopt  bijna elke 500m. Zo duurt een rondvaart van 4km, de totale lengte van deze lijn ongeveer één uur. We doen dit dan ook 2 maal na elkaar om de meeste rijkelijke paleizen langs de oevers te bekijken. We zien  dat de meeste van die paleizen omgebouwd zijn tot concert- en expositieruimten maar ook zijn er nog heel wat bewoond.

We stappen uit bij de Riatobrug. We weten  dat dit de meest bekende brug Is. We blijven er lang genietend uitkijken over het water.  De bedrijvigheid op het Canal Grande zwakt sterk af naargelang het later wordt. Zo zijn er bijna geen vrachtboten meer te bespeuren. Ook het gondelverkeer is fel afgenomen.

We blijven maar rondwandelen door steegjes over bruggetjes en pleintjes tot onze voeten nog meer pijn doen. Gelukkig doen we tussendoor een terrasstop met een koel wijntje en een hapje.

We willen absoluut Venetië in het duister ervaren……Na zonsondergang is de wereld in de stad  iets heel anders. Er hangt een magische sfeer van rust boven de eilandjes. 

De verlichtingsweerkaatsingen over het kabbelende water  laten ons als in een dromeland belanden. Slechts af en toe horen we een eenzame gondel, we blijven telkens met grote verwondering het peddelen bewonderen. Hoe krijgen die mannen het voor elkaar om op die soms maar beekbreedte kanaaltjes, zich tussen de aangemeerde bootjes en  al die bochten te wringen.

We nemen nog een laatste keer een Vaparetto tot aan het Santa Lucia station, waar we onmiddellijk een trein hebben en enkele minuten later zijn we in Mestre, wat een luxe.

Moe van het geslenter,  komen we doodvermoeid  aan op ons overnachtingadres.  Enkele ogenblikken later beginnen we aan ons snurkconcert.

Start :         Treviso  10H30

Aankomst: Mestre  16H30

Afstand :    41km

Weer:         Zeer warm en veel zon  geen  wind   +/- 30°C

Verblijf:  Casa « Villa Gardenia  «   Seniora Lorenza

Via Rizzardi 36c

Marghera – Mestre   (Venezia)

+ 39 041 93 02 07

info@casavillagardenia.com

http://www.casavillagardenia.com

06-01-2012 om 16:51 geschreven door Via de la Plata

02 Hoe het begon & de voorbereiding

Lang vóór onze “Vuelta de Andalucia 2010” hebben we al dikwijls ons verlangen besproken om ooit eens van Venetië naar Rome te fietsen .

De vrees om door de vele Italiaanse bergtekens te moeten, weerhield ons steeds.

Nog vóór het einde van onze fietstocht 2010, na het goed doorstaan van de bergkwellingen in Andalusië , nemen we unaniem de beslissing, 2011 wordt ons Italië-jaar. Na onze terugkeer uit Spanje, begon ik te zoeken naar een mooie, voor ons geschikte reisweg, met korte ritten en vooral met overnachtingen in de verschillende kunststeden.

Onze prioriteiten liggen, zoals altijd, om er een sportieve, maar vooral een natuur- , cultuur- en culinaire tocht van maken.  Ook  vrije dagen willen we kost wat kost inbouwen, de steden Venetië, Firenze en Rome verdienen meer dan één dagverblijf , ook al zijn we geen echte musea freaks! 

Moeilijk is het niet om bij onze Nederlandse fietsvrienden een geschikte gids te vinden. Zo leek mij “Reitsma’s Route naar Rome” voor ons de meest geschikte handleiding.

Ik heb dan ook deel 2 en 3 aangekocht en deze boekjes als leidraad gebruikt, samen met gegevens van “Wegwijzer Reisinfo” www.wegwijzer.be  Beenhouwerstraat 9 8000 Brugge.

Data bepaling is het moeilijkste onderdeel. Je moet met zoveel rekening houden, zoals feestjes voor de kleinkinderen, verjaardagen en  vliegdagen van en naar de bestemmingen.

De reisweg krijgt stilaan vorm. We zouden op 24 mei starten in Treviso bij Venetië en eindigen in Rome. Op 8 juni zouden we terugkeren naar Charleroi en naar huis.

Met de lowbudgetmaatschappij Ryanair koste de reis heen en terug, fietsen inbegrepen 720€ of 180€ pp.

Om verrassingen te vermijden moest er ook voor elke dagbestemming naar een overnachting worden gezocht. Op mijn 65°verjaardagsfeestje  in februari, kon ik alles aan mijn vrienden en hun echtgenoten voorleggen, uitvoerig bespreken en definitief vastleggen.

Nu nog alles mooi in een exellijst gieten, van dorp naar dorp met afstanden en cumuls per dag. Ik maakte voor iedereen een routeboekje met teksten, trajectkaartjes en overnachtingadressen.

Het prachtige voorjaarsweer doet de bende regelmatig dagritten maken. Zeeland en de Scheldeboorden maken dat we ons wintervetlaagje vlug kwijt zijn.

Er komt een grote trainingsrit naar de Côte d’Opale, dit verslag kan je lezen op mijn  http://blog.seniorennet.be/viadelaplata/

Stilaan begint het erg te kribbelen. We krijgen er zin in!

De hoofdrolspelers van de bende zijn ook nu, zoals vorige jaren:

Hugo, Antoine, Pol en Bob.

05-01-2012 om 14:30 geschreven door Via de la Plata

Venetië – Rome

Fietstocht 2011

Met de “Bende van Bob”

Dagboek van een fietstocht van 24/05 tot 8/06/2011

05-01-2012 om 14:24 geschreven door Via de la Plata