'Feilloos'!
Mijn zelfgemaakte gerecht, waar scampi's de hoofdtoon aangeven, is gewoonweg uitgevonden om feilloos te zijn!
Kan ik het helpen dat het m'n gasten misschien niet zo bevalt!
Oh, jazeker ... dat kan ik helpen, inderdaad!
Ik had vanmorgen maar niet zo uit m'n bed moeten proberen te springen als een overjaarse tiener om me vervolgens in ijltempo naar de badkamer te haasten.
Vervolgens had ik daar dan niet de één of de andere pirouette moeten uitvoeren, als een ijsschaatster die wil gekwalificeerd te worden voor d'Olympische Spelen, toen ik kwam aangesjeesd op de gladde badkamervloer.
Zo had ik bijgevolg deze middag ook niet hoeven te sakkeren omdat er nog allerhande inkopen dienden gedaan te worden voor mijn 5 gangen-avondmenu en waar ik daartoe op dat ogenblik niet meer de mogelijkheid zag.
Ik ga jullie nu niet alle redenen opsommen waarom ik het me niet kan permitteren deze snelheid aan te wenden, vooral niet tijdens de ochtendshift in de badkamer.
Als ik hieraan zou beginnen, dan was ik morgen nog bezig.
Feit is dat ik het zo rond een uur of drie vanmiddag echt niet meer zag zitten.
Zowat alles wat er ook maar in een mensenlichaam vastzit of rondzwalpt was half naar de knoppen en deed verdomd pijn.
Ik vergeet immers zo af en toe nog wel eens dat m'n lichaam immers maar aankan wat het wenst aan te kunnen en niet wat ik er nog steeds van verlang.
Toch kan ik het niet nalaten om nog steeds van die leuke invallen te krijgen.
Ik hou namelijk erg van gezelligheid en van koken.
Mensen houden er over 't algemeen ook wel van als ik zo af en toe eens uit de bol ga en wat gasten uitnodig op een etentje.
De meesten gaan hier trouwens graag op in en meestal lukt het ook wel om hen aangenaam te verrassen.
Maar met een lichaam dat al betere dagen heeft gekend dan vandaag is het moeilijk om, zonder hulp van 't één of ander gezinslid dat wel ergens in de buurt rondhangt, de uitverkoren delicatessenzaken te gaan verkennen en alle voorbereidingen te treffen.
Maar, geen nood!
Tijd brengt raad en ... in de diepvriezer zit er toch altijd wel iets dat in één handomdraai te verwezelijken is tot een gerecht om duimen en vingers van af te likken.
Dus ik duik me daar in mijn koele schatkist, proportioneer wat verse groenten tot een fijn gesneden geheel, tover wat met kruiden, room en andere proefwaardigheden, en net wanneer mijn gasten arriveren, presenteer ik hen een gerecht, waar menige televisiekok me dringend het recept van zou willen ontfutselen.
Ik kan bijna geen stap meer verzetten op dat uur, maar de tafel pronkt dat het een lieve lust is en hongerige magen lusten nu éénmaal alles; dus wat kan er nu dan nog mislopen ?
Glazen worden gevuld met heerlijke wijn en het aroma van mijn-vele-gangen-menu doet iedereen watertanden.
Succes verzekerd!
Kan ik het dan ook helpen dat enkele van mijn gasten in 't geheel niet kunnen genieten van visschotels in het algemeen en van scampi's in het bijzonder!
Moest het nog zo geweest zijn dat ik, bij al dat gejongeleer met kruiden, niet té rijkelijk had gestrooid, dan had men me misschien enkel maar wat meewarig aangekeken.
Maar om te beginnen had ik ook al de scampi's niet genoeg had laten garen en als afsluiter was ik er vervolgens bovendien ook nog in geslaagd het nagerecht té erg te zoeten.
Nu zullen m'n gasten deze bijeenkomst zeker niet notereren als een 'feilloos diner bij kaarslicht en ultieme gezelligheid' vermoed ik.
Integendeel, ik heb op dit ogenblik meer het gevoel dat ik er niet erg in geslaagd ben om mijn kunsten te laten optekenen in de analen van de kookkunst met een grote letter 'K'.
Ineens begint het me echter op te vallen dat m'n gezelschap er blijkbaar toch niet al te zwaar aan tilt.
Ik beeld het me maar in misschien, maar ik kan me toch ook niet van de indruk ontdoen dat mijn vrienden toch eigenlijk niet zo héél erg misnoegd lijken ?
Komt het door de lekkere wijn die erbij hoort, is het de heerlijke koffie of thee mèt of zonder ?
Hangt het misschien nog meer af van mijn allesovertreffende aangename gezelschap.
Maakt dit alles dan misschien wel veel goed!
Wie zal het zeggen ?
Maar intussen is er zo iets ontstaan wat men 'een gezellige sfeer aan de dis' zou kunnen noemen.
Feit is dat mijn eetpartners immers na al die jaren ook al heel wat gewoon zijn vermoed ik.
Op de één of andere manier slaag ik er altijd toch wel weer in om de mensen te verrassen als ze mogen komen eten!
Of dit vandaag de juiste manier was, valt nog wel af te wachten!
Maar, we trekken gewoon nog een flesje open, en geloof me ... morgen herinneren ze zich hier niet al te veel meer van!
Maar of ik het met niet meer zal herinneren ... dat is nog maar de vraag, want mijn voet begint nu toch wel serieus te lijden aan 'blauwzucht'!


                                               ©