|
Ik luister naar de wind die
ruisend door de bomen gaat
en 't lijkt net of deze klank
uit een mooie melodie bestaat
woorden nestelen zich in m'n hoofd
vormen ritmische zinnen
toch kan in feite enkel de wind zelf
zijn eigen lied beginnen
Je hoort in z'n gezang een symfonie
van duizenden akkoorden
vermoedelijk waren er voor mij
zovelen die ook ditzelfde hoorden
toch kan ik niet vatten wat er zich
in zijn klanken echt verschuilt
soms lijkt het net of hij zucht
of fluistert of lacht of zachtjes huilt
...
Maar evenzeer als hij menigmaal
het hoge gras wil aaien
kan hij ontaarden in een tomeloze woede
en is hij niet te paaien
hij rolt en buldert en huilt en tiert
in een niets ontziend geweld
en op die momenten lijkt het wel
of ons laatste uur is geteld
Boven de zee blaast hij vervaarlijke golven
als waren het hele hoge bergen
en hij schept er plezier in om
hele stoere zeelui gewoon gek te tergen
hij splijt dikke bomen tot lucifers
katapulteert huizen gewoon tot gruis
en onder zijn laaiende toorn
vergaan er schepen met man en muis
...
Maar even snel als hij zijn verderf
over de aarde laat donderen
herpakt hij zich en kan ik me weer
over zijn lieflijkheid verwonderen
als neuriet er een zoetgevooisde stem
over de platgewalste velden
en pronken er aan de einder
scheef geblazen eiken als 'ware' helden
Op dit moment lig ik echter stil te luisteren
naar een fluisterende wind
die als een minnestreel betoverende woorden
met zijn klank verbindt
terwijl ik ademloos luister
wil ik gewoonweg een beetje dromen
over al de dingen die ik al weet
maar ook over wat er nog gaat komen
...
Slaap overvalt me in mijn bed
terwijl ik luister naar mijn eigen zwijgen
vermoeidheid doet me naar
de wijde armen van Morpheus neigen
ik verzink in een diepe slaap
terwijl de nacht me in zijn armen sluit
en buiten fluistert de zachte wind
weer zijn romantisch mooi geluid
©xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
