Achter de nevelsluiers in het wolkendek
verschuilt zich soms een kleine ster
te schuchter om vaak op te lichten
lijkt ze van ons verwijderd, mijlenver.

Timide gluurt ze langs het maantje
naar al wat er zich hier op aard bevindt
zo verdrietig door haar oeverloze zorgen
denkt het dat niemand haar aardig vindt

Maar schitter toch, mijn lieve sterretje
toon dat je aan die grote hemel pronkt
verlicht de angstige wereld met je warmte
zo fel dat je kleine hart van vreugde bonkt

Vergeet je zorgen, gooi ze achter de wolken
en baadt ons allen in een gouden licht
weef je stralen ragfijn langs de nevelslierten
en strààl en strààl, beschouw het als je plicht!

Ó