Op weg naar de wijsheid is de eerste stap stilte; de tweede luisteren; de derde onthouden; de vierde oefenen; de vijfde onderwijzen aan anderen. - S.Ibn Gabirol
De nacht dekt je toe, je hoeft niets te vrezen
De wereld rondom je draait gewoon rustig door
Morgen klaart de zon weer als vanouds uit het oosten
De vriendschap die ik je schenk, die sleept je erdoor! - Ive
Ive's Carpe Diem
Even tot rust komen ...
14-03-2010
Eventjes
Weet je oma, zei onze
kleindochter me enige tijd geleden ik wil later geen babys. Babys
krijgen is niet leuk want dan moet je naar het ziekenhuis en dat wil ik
niet, echt niet.
Verbaasd keek ik haar aan, maar in feite wist ik al wel hoe ze hier
over dacht want het was niet de eerste keer dat ze me dit
toevertrouwde. Het logische gevolg voor haar van een baby krijgen is
dat je, net zoals haar mama bij de geboorte van haar broertje vorig
jaar, naar het ziekenhuis dient te gaan.
Bij opa en oma logeren is erg leuk en ze doet dat zoveel als ze kan,
maar wel liefst op die ogenblikken dat ze zelf mag kiezen. Als je mama
echter naar het ziekenhuis dient te gaan om een baby te verwelkomen en
je moet haar missen gedurende bijna een ganse week, dan lijkt dat heel
wat minder aangenaam. Alhoewel haar grootouders haar altijd wel hebben
vertroeteld en opgevangen, ze heeft zich toen ongetwijfeld iedere dag
wel weer afgevraagd of haar mama wel terug zou komen en haar nog even
graag zou zien met die nieuwe baby. Daar ben ik nu van overtuigd.
Ziekenhuizen, ze moet er niet van weten. Die deugen volgens haar langs geen kanten.
Haar opa heeft er chemo gekregen enkele jaren geleden en die grote
snede in zijn buik: dat zijn de cadeautjes die je in een ziekenhuis
krijgt.
Ze is vijf jaar maar in haar jonge leventje heeft ze al wel het één en t ander moeten meemaken.
Noodgedwongen. Wat weet een kind van 5 nu eenmaal ook over de ware
toedracht van ziekenhuizen in t algemeen en dokters in t bijzonder.
Al die keren was haar opa, haar troetelpaard van dienst van toen ze
nog zo klein was. Hij was het die ze aaide en te eten gaf toen hij
ziek was en diende te rusten na zijn zware operatie. Haar paardje dat
niet anders kon, te moe was om andere dingen te doen en die zij op haar
eigen kinderlijke manier heeft verzorgd en helpen genezen.
Ze is schrander, denkt veel na en redeneert logisch. Té logisch soms
vind ik, maar in haar herken ik zoveel van mezelf, hoe ik was als kind
en hoe ik zelfs nu nog veel te veel blijf overdenken.
Ik wil ook geen auto leren rijden later vervolgde ze. Ik hou niet
van autorijden. Als ik ergens naar toe moet dan ga ik wel te voet of
neem ik de fiets. En ik ga ook niet werken!
Wil je niet gaan werken later? vroeg ik haar lachend. Nee, ik ga niet werken.
Maar als je dan geen babys wil en je wil niet werken later, dan ga je
je vervelen hoor, zei ik haar. Wat ga jij dan de hele dag doen als je
niet meer naar school moet? En je gaat ook geen centjes verdienen als
je niet gaat werken om eten te kopen en klederen.
Ach, oma, er zijn zoveel dingen die ik zal doen net als jij en ik heb
ook al zoveel centen in mijn spaarpot die ik allemaal heb gekregen. Ik
kan maar best ook wat centjes geven aan Haïti. Ik heb er toch zoveel en
de aarde heeft daar zo erg geschud. Mama heeft het ook gedaan. Ze heeft
het zelf gezegd. We hebben zoveel en die mensen hebben zelfs geen
huizen meer.
De denkwereld van een kind kan toch zo eenvoudig zijn en bijgevolg ook zo logisch.
Ze heeft het hart op de goede plaats zitten. Dat weet ik al langer. Wat
ik ook al langer weet is dat ze binnenkort wel vergeten zal zijn dat
wij zoveel meer hebben dan die arme kindjes, als ze weer eens iets
anders wil eten als ik haar een bepaalde groente voorschotel of liever
een snoepje zou hebben.
Onze kinderen zijn zo verwend en weet je, we hebben het hen zelf allemaal zo aangeleerd.
Alle luxe, de keuzes in overvloed, het niet altijd ja knikken en zeggen als men je vraagt om iets tegen je zin te doen.
We hebben hen geleerd om het goed te hebben; om het beter te hebben dan
wij zelf en zoveel meer te hebben dan onze ouders, grootouders, dan de
mensen die de oorlog hebben meegemaakt.
Hebben wij hieraan goed gedaan? Ik geloof het wel, al moet ik
eerlijkheidshalve zeggen dat ik soms versteld sta van wat bepaalde
kinderen in deze tijd allemaal niet durven eisen van hun ouders en
omgeving.
Wij mogen niet klagen, onze kinderen en kleinkinderen hebben het lang
niet slecht. Ze zijn ook vriendelijk als ik de mensen zo hoor zeggen.
Dàt vind ik persoonlijk een goede verdienste. Wij hebben er voor
gezorgd dat onze nakomelingen bijzondere mensen zijn met het hart op
de juiste plaats.
Bijzonder in de betekenis van goed en bereidwillig om anderen een plezier te doen; om er te zijn als men ze nodig heeft.
Ze dienen wèl te gaan werken. Ze hebben niet het geluk gehad om zoveel
centjes te hebben gekregen van hun ouders dat ze nooit meer hoeven te
presteren om te voorzien in hun dagelijkse behoeften en de luxe die
wij hun ongetwijfeld hebben gegeven.
Ze hebben het nooit zo ver geschopt dan mijn kleindochter, die haar toekomst heel anders tegemoet ziet.
Maar één ding hebben ze wel met haar gemeen: ze zien mij graag en laat
dat voor mij nu net het bijzonderste cadeau zijn dat ik mij in heel
mijn leven maar kan wensen.
Reacties op bericht (2)
23-03-2010
Jij kan heel vlot schrijven
Heel aangenaam om lezen
23-03-2010 om 00:31
geschreven door marylou
19-03-2010
groetjes uit het Haagje van sonnepon
Dag Ive,wat een heerlijk kleinkind heb je toch,en wat een lief karakter.Op die leeftijd geven ze zich ook echt zoals ze zijn.En dat verhaal over het ziekenhuis en de nieuwe baby,ook dat herken ik weer toen ook mijn dochter moest bevallen van haar tweede dochter Luella,die nu alweer bijna 11 jaar oud is.Mijn eerste kleindochter Larissa was toen 4 jaar oud,en logeerde bij mij.Toen we de eerste keer op bezoek gingen bij haar nieuwe zusje,was ze natuurlijk heel nieuwschierig,en toen we weer op huis aangingen,en haar mamma ons naar de lift begeleide,huilde ze omdat mijn dochter nog niet mee kon.Ik moest haar echt troosten,en onder het lopen naar de auto zei ze met een zielig stemmetje wat door merg en been ging:nou ben ik mamma helemaal kwijt! achossie ik kon mijn tranen toen ook niet bedwingen.De rest van de week zijn we toen maar elke dag gegaan,want ik kon haar dat gemis niet aandoen.En nu is het een heerlijke puber van bijna 15 jaar die gek op mij en haar opa is,maar die ook heel veel zorgen geeft,liefs van sonnepon
19-03-2010 om 21:20
geschreven door sonnepon
jij houdt van mijn poëzie jij houdt niet van mijn poëzie
aarzel niet het mij eerlijk te zeggen ...
Tuur slechts zelden naar de top van je levensberg maar geniet bij elke stap van het uitzicht.
Sta stil bij de goede dingen in je leven, waarvan ieder er vele van heeft; niet bij de tegenslagen uit het verleden waarvan iedereen er maar enkele heeft. Charles Dickens
