Mijn leven - mijn hobbys Ik heb weinig tijd, maar zal toch proberen om hier af en toe iets te laten zien wat mij bezighoudt. Ik kom uren tekort en hoop er nog steeds op dat een dag 48 uren zou tellen in plaats van 24. Ijdele hoop waarschijnlijk !!!!!
03-03-2006
Diepzeeduiken.
Dit is een Grouper. Een imposante, rustige vis die tot 120 cm kan worden en wordt gezien tot op een diepte van 60 meter. Is een uitgesproken viseter die hoofdzakelijk overdag leeft. Komt veelvuldig voor in de Rode Zee, de Oost-Afrikaanse kust en Australië. Is een hemafrodiet, wat inhoudt dat deze vis van geslacht kan veranderen. Leuk toch !!!!
Dit zijn de gevreesde Barracuda. Deze vis kan tot 2 meter lang worden en leeft tot op een diepte van 100 meter. Verplaatst zich meestal in groep. Is een echte roofvis. De barracuda valt zelden mensen aan maar is zo nieuwsgierig dat hij tot dicht bij de duikers komt. Is een zeer imposante vis die indruk maakt door zijn rustige manier van zich voort te bewegen. Glijdt door het water. De jacht is groep door de barracuda is echter wel spectaculair. Scholen vissen worden door de groep ingesloten en worden zo opgejaagd. Bij deze achtervolging springen de barracuda's soms tot 3 meter boven het wateroppervlak.
Hierna volgt een serie van foto's van onderwaterdieren. Ik probeer jullie een idee te geven van wat ik zag.
Dit is een Lion Fish. Deze vis wordt tot 38 cm groot en kom je tegen tussen 2 en 55 meter diepte. Is overwegend een nachtvis. Overdag vindt je hem meestal weggestopt in donkere holtes van grotten. Deze vis mag als gevaarlijk worden beschouwd. De uiteinden van zijn vinnen bevatten een sterk gif dat in uiterste gevallen dodelijk kan zijn. Het is een eerder schuchtere vis, die bijna elke confrontatie zal uit de weg gaan. In het nauw gedreven kan hij zich echter agressief opstellen. Hij komt voor in de Rode Zee en de Indische Oceaan.
Eigenlijk zou ik jullie willen laten meegenieten van al mijn foto's maar dit is onmogelijk. Elke foto is verschillend en geeft een ander beeld op deze wonderen der natuur.
Iets wil ik jullie toch niet onthouden !!!!
Onder water is iedereen gelijk. Onder water kun je niet praten en dus zijn onderlinge ruzies en geroddel uitgesloten. Is dit niet prachtig ? Het enige wat je onder water kan doen, is genieten. Genieten van al het moois wat deze wereld te bieden heeft. Buitengewoon !!!!
Die eerste duikervaring in de Rode Zee heeft ertoe geleid dat het grootste deel van mijn vakanties zich onder water afspelen. Inmiddels heb ik reeds een 250-tal duiken gedaan, waarvan slechts een 20-tal in het brakke water van onze Belgische steengroeven. Al de overige duiken deed ik in het buitenland. De meeste ervan gingen door in Egypte. Ik bezocht meerdere keren Hurghada, Safaga, Mars-a'laam en Sharm El Sjeik. Verder bezocht ik prachtige duiksites in Zanzibar, Kenia, Cuba en de Dominikaanse Republiek. Overal bieden de duiksites een ander onderwaterbeeld. Elke bezocht duikstek laat je nieuwe fauna en flora ontdekken. De mooiste wonderen der natuur bevinden zich voor mij nog steeds onder water. Er is geen andere plek op deze aardbol waar het leven zo puur, eenvoudig en toch zo wonderbaarlijk is. Nog een foto.
Ga er eindelijk eens aan beginnen. Mijn grootste passie is en blijft het diepzeeduiken. Als kind wou ik reeds diepzeeduiken, maar was toen nog een onbereikbare sport. Ik was te jong en bovendien was het een dure sport. Zodoende heb ik midden 1999 voor het eerst kennisgemaakt met deze onderwatersport. Eerst mij ingeschreven in een duikclub in Chimay, Les Dauphins. Geen al te originele naam vond ik, maar inschrijven en cursussen volgen was en is een noodzaak. Na enkele weken oefenen in het zwembad, mocht ik voor het eerst een plons wagen in open water. Een ervaring om nooit te vergeten !! Ik herinner mij dat het water toen een temperatuur had van 7° C en dus bitter koud. Niettemin ben ik uit het water gekomen al zwetend. Gewoon door de stress. Na een paar maanden kreeg ik de kans om een eerste buitenlandse duiktrip te kunnen ondernemen. Samen met een paar vrienden, ging ik voor het eerst duiken in Hurghada - Egypte. Wat een belevenis !!!! Het water is er klaarhelder en wat een onderwaterpracht !!!! Hierbij een kleine impressie.
Ook in de winter, heeft deze plek zijn charmes. Idylische landschappen geven je een rustig gevoel. Je kan hier uren wandelen, zonder één wagen of zelfs een levend wezen tegen te komen. Dit doet je gewoon genieten. De rust - de kalmte - de stilte. Gewoon zalig. Nochtans ben ik echter niet het rustige persoontje, maar wanneer ik dit zie, dan wordt ik stil en geniet van het mooie dat de natuur ons te bieden heeft. Enig nadeel aan de winter is er uiteraard ook. Strooizout kent men hier niet. Hier strooit men met grof zand en ... je moet er wel uren op wachten voor ze langs komen. Dus gehaast om weg te gaan, vergeet het maar !!! Hier telt de gedachte : kan ik vandaag niet weg, dan geraak ik er morgen wel. Nog een foto ?
Ik heb, alhoewel ik het zelf zeg, een prachtige tuin. Een tuin met een mooie vijver. Een tuin omgeven door bossen. Het is reeds meermaals voorgekomen dat, als ik s'morgens opsta, een aantal reeën in de tuin staan te grazen. Een wonderbaarlijk zicht. Ook vliegt hier een verscheidenheid van vogels rond: van een eenvoudige mus tot zelfs ijsvogels. Een lust om naar te kijken en vooral ... te genieten. Weerom een nieuwe foto !
Dat je jezelf moet aanpassen, is een feit. Je wordt hier snel aanvaard, als je tenminste een inspanning doet. Hier is het de gewoonte dat je iedereen begroet, zelfs een vreemde. Dit kan ik me in Vlaanderen niet meer voorstellen. Buren kenden elkaar zelfs niet. Hier kent iedereen iedereen. Begroeten betekent meer dan alleen maar een knikje. Men verwacht dat je elkaar aanspreekt en een praatje maakt. Doe je dit niet, geen erg, hoor ! Maar verwacht dan ook niet dat men je helpt, wanneer je dit zou nodig hebben. Men verwacht ook dat je hun taal spreekt. Logisch zal je zeggen. Misschien. Ik heb het in Vlaanderen wel anders gekend. Men wil je conversaties kunnen verstaan, dus spreek je gewoon Frans. Het is niet zozeer omdat men je niet verstaat, maar zij zijn een beetje jaloers dat zij je niet kunnen aanspreken in het Nederlands. In zo'n kleine gemeenschap is het ook normaal dat men alles over je weet. Zelfs al zeg je zelf niet veel, men weet het toch. Misschien een nadeel ? Misschien, maar roddelen gebeurt nu overal. Op naar de volgende foto.
En dat ik er nog geen ogenblik spijt heb van gehad is een feit. Hier leven betekent : zich aanpassen !! Eerst en vooral : gedaan met het jachtige leven zoals we het beleven in Vlaanderen. Hier betekent leven nog leven. Maar je moet je kunnen aanpassen. Je gaat hier 50 jaar terug in de tijd. Mensen spelen hier nog 'Jeux de Boules' langs de straat. Dit kan ik mij in Vlaanderen niet meer voorstellen. Hier wonen betekent je leven herschikken. Hier ga je je krant niet halen om 0630 uur, want de winkel is niet open. Die opent pas om 0830 uur. Ook bij de bakker moet je niet vroeg aankloppen, want ook die heeft zijn werkschema een beetje aangepast. Voor 08 uur geen brood. Op naar de volgende foto !
Eigenlijk moest ik dit artikel eerst hebben geschreven, toen ik met mijn blog startte. Maar ja, geen erg, het komt er nu aan. Ongeveer 16 jaar geleden, heb ik het drukke Vlaanderen geruild om mij te komen vestigen in Wallonië. Ik kende deze streek hoegenaamd niet en ben er dan ook heel toevallig gekomen. Ik huurde deze woning om er het paasweekend door te brengen. Bij aankomst was ik al meteen verliefd op de omgeving en op het huis. Ik stelde de eigenaar onmiddellijk voor om zijn huis te verkopen maar hij had er toen nog geen zin in. Een tweetal jaren later werd ik door de eigenaar op de hoogte gesteld dat hij zijn huis toch wou verkopen. Ik heb niet geaarzeld en heb het meteen gekocht. En ... daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Het vervolg van dit verhaal volgt bij een nieuwe foto.
Inmiddels heb ik reeds een nieuw tufferken gekocht om te herstellen. Nu gaat het om een PEUGEOT 201 van 1932. Samen met mijn vriend, zijn we druk bezig met de herstelling. Vooreerst hebben we de wagen volledig ontmanteld. Even zien ? Kijk maar !!
Sinds enkele maanden heb ik er een nieuwe hobby bij. Oldtimers !!! Reeds jaren droomde ik ervan om ooit een oldtimer aan te schaffen en hem zelf op te knappen. Gebrek aan kennis en vooral tijd, hebben mij steeds belet om dit te doen. Nu enkele maanden geleden, ben ik intensief op zoek gegaan naar een auto die mij steeds intrigeerde, nl. de befaamde gangsterauto uit de jaren 50, de CITROEN Traction Avant. Bij deze zoektocht, ben ik toevallig iemand tegengekomen, die zich reeds jaren met oldtimers bezighoudt. Via deze persoon, die inmiddels een dikke vriend is geworden, heb ik het dus aangedurfd om mijn eigen aangekochte karretje te herstellen. Bij aankoop had de verkoper mij laten verstaan dat de koppeling diende te worden vervangen. Vol goede moed ben ik dus begonnen met de herstelling van dit euvel. Al gauw stelde ik vast dat ik zonder de hulp van mijn vriend, die wagen nooit in het verkeer zou kunnen brengen. Zonder eigen belang heeft mijn vriend mij praktisch elke dag komen helpen om dit karretje opnieuw rijklaar te maken en dit gedurende enkele weken. Bij een eerste onderzoek, bleek dan ook dat niet alleen de koppeling haperde, maar dat de wagen nog andere mankementen vertoonde. Uiteindelijk werd niet alleen de koppeling vervangen, maar ook : het volledig electrisch circuit, de motor werd volledig nagezien, de binnenbekleding, het remcircuit, enz ... kortom buiten het koetswerk bijna alles. Het resultaat mag dan ook worden gezien. Nu 01 maart 2006 is mijn boevenkarretje eindelijk klaar en wachten we nu enkel nog op wat mooi weer om hem aan te bieden voor een technische schouwing. Enkele details : het betreft een CITROEN Traction Avant van 1956 van het type 11B. Met deze : een hartelijke dank aan mijn vriend Claudy.
Dit is een Grouper.
Die eerste duikervaring in de Rode Zee heeft ertoe geleid dat het grootste deel van mijn vakanties zich onder water afspelen.
Ga er eindelijk eens aan beginnen.
En wat vindt je hiervan ?
En nog een impressie !!
Nu nog even een paar foto's !!
Ook in de winter, heeft deze plek zijn charmes.
Ik heb, alhoewel ik het zelf zeg, een prachtige tuin. Een tuin met een mooie vijver.
Dat je jezelf moet aanpassen, is een feit.
En dat ik er nog geen ogenblik spijt heb van gehad is een feit.
Eigenlijk moest ik dit artikel eerst hebben geschreven, toen ik met mijn blog startte.
Inmiddels heb ik reeds een nieuw tufferken gekocht om te herstellen.
