Ik ben John Juist, en gebruik soms ook wel de schuilnaam John en Klod 1125.
Ik ben een man en woon in Noorderkoggenland (Nederland) en mijn beroep is Beeldend Kunstenaar.
Ik ben geboren op 28/02/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Aquarelleren, hardlopen en naar Frankrijk gaan..
Ik heb 3 kinderen ( 2 kleindochters)en een hond .Mijn vrouw Dini is helaas aan kanker overleden op 21 mei 2012
Dit is niet een spaghetti-vreter, maar een sculptuur van Maureen Bachaus (1969) waarmee ze denk ik wil aangeven hoe complex de identiteit van de mens is. Welke omstandigheden zorgen ervoor dat je bent zoals je bent? Je maatschappelijke situatie, je nationaliteit, je genen, of de invloed van je directie omgeving? Sommige mensen zeggen, 'je bent wat je eet', maar ook geldt 'wie zich niets verbeeldt is niets', ofwel je bent wat je denkt dat je bent. Als ik identiteit op mezelf betrek, denk ik onder meer, ik ben een Nederlander. Als je mij vervolgens vraagt wat dat is, dan sta ik met een mond vol tanden. Prinses Máxima was er in 2007 duidelijk over: Dé Nederlandse identiteit, die heb ik niet gevonden.' Waarschijnlijk kun je de Nederlandse identiteit alleen maar vaag voelen, maar ik associeer dat wel graag, schrik niet, met de Nederlandse elite. Nette manieren, kortom fatsoen. Zodra ik vervelende voetbalsupporte rs zie, moet ik er niet aan denken dat het (ook) Nederlanders zijn. Dat past niet bij mijn trotse beeld van Nederland. Met geld kun je geen identiteit kopen, zelfs niet via een ID-kaart. Tenminste, dat idee heb ik.
Het fietspad loopt tussen het AMC en de Gaaspercamping, nu ik weer thuis ben kan ik het dromen maar de eerste dagen verdwaalde ik op de heen of terugweg. Pas toen ik de afslagen met vliegertouw had gemarkeerd lukte het beter. Aan dit fietspad ligt de Riethoek tussen snelwegen en overvliegende tuigen creerde bewoners van gaasperdam een natuur gebied door de natuur zijn loop te laten. Ik heb er gezeten met mijn stalen ros om er een schets te maken en te denken. De ijsvogels heb ik niet gezien. Alleen een rode en een blauwe trimmer. Maar de drang was er weer om te schilderen en de wereld leek bijna weer normaal.
Wanneer kanker geconstateerd word gebeurd er van alles met de patiënt. Vooral emotioneel. Het is iets wat er gebeurd in je lichaam en je hebt er totaal geen controle meer over en je bent overgeleverd aan de medici en de toestand van je lichaam. De partner is ineens een co-patiënt.
Wanneer kanker geconstateerd word gebeurd er van alles met de patiënt. Vooral emotioneel. Het is iets wat er gebeurd in je lichaam en je hebt er totaal geen controle meer over en je bent overgeleverd aan de medici en de toestand van je lichaam.
Je belandt in een wereld van ziekenhuizen, specialisten en onderzoeken. Emotionele angsten, onzekerheden en afwachten tot het volgende onderzoek en uitslagen. Je hele leven en toekomst plannen worden op zijn kop gezet. Het enige wat je nog kunt doen is leven bij de dag en wat die dag je brengt.
Hoe pijnlijk is het dan om er als partner machteloos er op toe te moeten zien, dat je niets anders kunt doen, dan daar zijn wanneer het nodig is. Hoe frustrerend is het wanneer de partner je even afwijst omdat hij of zij alleen wil zijn met zijn verdriet en de woorden niet kan vinden om uit te leggen wat de gevoelens zijn op dat moment. Hoe moeilijk is het om je partner alleen te moeten laten, thuis of in het ziekenhuis, omdat jou werk gewoon doorgaat en je weet dat je partner je ieder moment weer nodig kan hebben en je er niet altijd kan zijn voor je partner.
Tijdens ons verblij in Otterlo hebben we ook een bezoek gebracht aan de kazerne terreinen in Harskamp. Ooit kreeg ik hier in 1965 mijn vuurdoop. (het nemen van de stormbaan , terwijl er met scherp geschoten is.) Ik kwam hier ook mijn de oude uniform tegen. En enige vrachtwagens die wij dikke Berta noemden. (Daf 314 of 328) Op het terrein zijn ook een aantal oorlogs monumenten verzameld waaronder de fietsbrigade. Op vertoon van militair paspoort of rijbewijs is de toegang gratis maar die heb ik niet meer op zak.
Aan het eind gloort licht. Die kant zullen we dan maar opgaan. Het heeft wel iets van een ziekenhuis. Ondanks alle goedbedoelde bewegwijzering is het niet altijd duidelijk hoe je je weg moet vinden in een ziekenhuis. U zult er vast nooit problemen mee hebben, maar ik ben toch al regelmatig fout gelopen. Gelukkig meestal als bezoeker en niet als patiënt. De uitgang vinden is nooit het probleem en dat voelt vaak als een opluchting. Je kunt maar beter niet in een ziekenhuis belanden. Mijn laatste opname betrof een kleine ingreep aan mijn enkel in de Boerhaave kliniek aan het Museumplein. Met twee andere mannen lag ik in een enorme kamer met ruim uitzicht over het groene plein. Het pand is inmiddels niet meer als ziekenhuis in gebruik en ook het Museumplein heeft een gigantische metamorfose ondergaan. Wat ik me ook goed herinner is het feit dat ik een echte pyama moest kopen voor de opname. Sinds mijn eerste studiejaren was da t kledingstuk uit mijn leven verdwenen. Bij mijn kinderen vond ik een pyama juist heel leuk staan, maar sinds mijn eerste vriendin had ik er zelf geen behoefte meer aan. Een herenpyama is dus meer iets voor mijn eigen vader of voor een ziekenhuis. Kortom, voor visite. De expositie van Anja Ganster (1968) heet toevallig The Visitor.
Gemaakt tijdens de operatie van Dini , begonnen in het Lab en afgemaakt bij de huidziekten. Om tien voor half drie, het telefoontje van de operateur ; Mark van Bergen Henegouwen. Operatie geslaagd. PFFFFFFF------
Voor de positieve uitslag van Dini zijn we een week in Otterlo geweest in een stacaravan in het Lorkenbos. Hier hebben wij ondermeer het Krollermuller museum bezocht met werken van o.m. Vincent van Gogh.