Helende relaties

Tegenover destructieve relaties staan helende relaties. Het kenmerk van helende relaties is dat de partners elkaar in hun heelheid, hun eigenheid respecteren en geen pogingen doen de ander te veranderen. Zij scheppen veel vreugde in elkaars aanwezigheid, maar voelen zich niet uit het veld geslagen, wanhopig of eenzaam als de ander niet bij hen is. Er is warmte, steun en bemoediging voor elkaar, zonder dat je probeert de ander z’n problemen op te lossen. Er is vrijheid en rust in de relatie. Natuurlijk steken er af en toe misverstanden de kop op. Maar de emoties zijn van korte duur. Er is vergevingsgezindheid in beiden. Er is een hartverbinding tussen de partners, waardoor zij geneigd zijn ‘misstappen’ of foutjes van de ander niet persoonlijk op te vatten en er niet teveel belang aan te hechten. Emotioneel gezien zijn de beide partners zelfstandig. Zij putten hun kracht en welbevinden niet uit de goedkeuring of aanwezigheid van de ander. De ander vult niet iets op in hun leven maar voegt er iets aan toe.

In een helende relatie kunnen de partners elkaar ook kennen van één of meerdere vorige levens. Maar er is dan vrijwel nooit sprake van emotionele karmische last zoals hierboven besproken. De twee zielen kunnen elkaar in een vorig leven hebben gekend hebben op een manier die in wezen bemoedigend en ondersteunend was. Als vrienden, partners, of als ouder en kind, kunnen zij elkaar herkend hebben als zielsverwanten, en dat schept een onverbrekelijke band, door meerdere levens heen.

Een voorbeeld. Een jongeman groeit op in een armoedig gezin, ergens in de Middeleeuwen. Hij is zacht en gevoelig van aard, en past niet zo in zijn omgeving. Zijn familie bestaat uit hardwerkende, tamelijk ruige mensen, die niet veel op hebben met zijn dromerige ‘onpraktische’ aard. Op latere leeftijd gaat hij het klooster in. Ook hier is hij niet echt gelukkig, want het leven daar is streng gereguleerd en er is weinig menselijke warmte in de omgang met elkaar. Toch heeft hij hier regelmatig ontmoetingen met een man die ‘anders’ is. Het is een priester die hoger in rang is, maar die niets autoritairs uitstraalt en oprecht belang in hem stelt. Hij informeert soms hoe het met hem gaat, en wijst hem een aantal prettige taken toe zoals in de tuin werken. Steeds als zij elkaar aankijken, lijkt er vreemd genoeg een herkenning te zijn tussen hen, iets gelijkgestemds. Er is warmte en liefde, onuitgesproken. Ze ontmoeten elkaar in dit leven niet eens zo vaak, maar toch vormt de priester een bron van hoop en bemoediging voor de jongere man.

In een volgend leven is deze man een vrouw. Zij is wederom zacht en dromerig ingesteld. Ze heeft moeite met voor zichzelf opkomen. Ze verzandt op volwassen leeftijd in een huwelijk met een man die autoritair en bazig is. Eerst ‘viel’ ze voor zijn uitgesproken krachtige uitstraling, nu ziet ze hoe zijn dominantie haar inperkt en beklemt. Toch vindt ze het erg moeilijk om van hem los te komen. Op haar werk praat ze er wel eens over met een collega, een man die wat ouder is dan zij. Hij moedigt haar aan voor zichzelf op te komen en haar diepste verlangens te realiseren. Elke keer als ze met hem spreekt, weet ze van binnen dat het klopt wat hij zegt. Dan, na veel innerlijke strijd, scheidt ze van haar man. Het contact met de collega verandert nu. Ze krijgt gevoelens voor hem. Hij blijkt alleenstaand te zijn. Ze voelt zich zo thuis bij hem, het lijkt wel alsof ze elkaar eerder gekend hebben. Er ontstaat een relatie tussen hen, die liefdevol, ontspannen en bemoedigend is voor beiden. De sympathie die er in een vorig leven tussen hen stroomde, krijgt nu heel duidelijk vorm in een liefdesrelatie.

Dit is een helende relatie. De vrouw heeft innerlijk een wezenlijke stap gezet door haar echtgenoot te verlaten en voor zichzelf te kiezen. Hiermee heeft zij haar emotionele onafhankelijkheid bevestigd. Op die basis wordt een liefdevolle, evenwichtige relatie mogelijk met een gelijkgestemde.

Tweelingzielen

Hier wil ik ook graag iets zeggen over het begrip tweelingzielen, dat jullie allemaal wel bekend is. Het idee van tweelingzielen is potentieel erg gevaarlijk, omdat het zo ingevuld kan worden dat het de emotionele afhankelijkheid en de ‘geboortepijn’ die er in een ieder is, aanwakkert in plaats van oplost. Dit gebeurt wanneer je het begrip tweelingziel zo opvat, dat er een ander is die jou perfect aanvult en jou ‘heel’ maakt. Dit is het idee van de tweelingziel als wederhelft. Een rampzalig idee. Je gaat er dan van uit dat je de eenheid en de geborgenheid die je ten diepste mist, in een ander zult vinden die perfect geschikt is voor jou.

Dit ‘onvolwassen’ idee van tweelingzielen beschouwt de zielen dus als twee helften die samen een eenheid vormen. Meestal gaat het om een vrouwelijke en een mannelijke helft. Dus niet alleen suggereert dit idee dat jij in jezelf onvolkomen bent, het betekent ook nog eens dat jij wezenlijk ‘mannelijk’ of ‘vrouwelijk’ bent.

Je kunt wel zien dat deze opvatting van tweelingzielen spiritueel gezien desastreus is. Het maakt je afhankelijk van iets buiten je. Het ontkent de goddelijkheid van jouw wezen, die inhoudt dat jij ALLES bent, mannelijk en vrouwelijk, en dat je heel en volkomen bent in jezelf. Het creëert allerlei illusies die je verder weg van huis brengen. En met huis bedoel ik dan je eigen ik, je God-zijn in jezelf

Tweelingzielen bestaan, ja, ze bestaan, en ze zijn letterlijk wat het woord zegt: het zijn tweelingen. Het zijn zielen met eenzelfde ‘grondtoon’, of je zou kunnen zeggen met eenzelfde geboortetijd, net zoals dat met biologische tweelingen het geval is. Die geboortetijd, dat unieke moment in plaats en tijd, staat dan voor: een unieke gevoelslading of ‘toon’ in de ziel die tot aanzijn komt. Deze is in beide zielen gelijk, maar toch zijn het volledige eenheden op zich. Ze zijn niet afhankelijk van elkaar op enigerlei wijze. Ze zijn niet mannelijk of vrouwelijk. Ze zijn wel letterlijk ‘gelijkgestemd’.

Waarom zijn er tweelingzielen? Waarom bestaan ze? Aha……jullie denken vaak dat de bestaansreden voor iets gelegen is in een leerproces dat het teweegbrengt. Maar dat is niet zo bij tweelingzielen. De reden dat tweelingzielen bestaan is niet dat je daarvan iets kan leren.

Je ontmoet je tweelingziel dan ook pas wanneer je de dualiteit ontstijgt. En dat wil zeggen: wanneer je je weer identificeert met de God in jezelf, die heel en ongedeeld is en die in de dualiteit elke vorm kan aannemen die ze wil. Tweelingzielen ontmoet je weer op de terugreis naar huis.

Laten we nog even terugkeren naar de heenreis. Op het moment dat jij de eenheidstoestand verlaat en individu wordt, stap je de dualiteit in. Er is opeens donker en licht, groot en klein, ziek en gezond, etc. etc. De werkelijkheid is gespleten. Je hebt geen referentiekader meer voor wie jij ten diepste bent.

Eerst ontleende jij je identiteit aan het ‘deel-van-een-geheel zijn’. Nu ben je een losgeslagen deeltje dat het geheel kwijt is.

Maar nu gaat er, zonder dat je dat weet, iemand met je mee die precies gelijk is aan jou, die hetzelfde stukje eenheid bewaart als jij, van vóór jullie geboorte.

Jij hebt een stukje eenheidsbewustzijn met je meegenomen, dat qua vorm en inhoud precies zo aanwezig is in je tweelingziel.

Nu gaan jullie beiden op reis, een lange reis, door vele ervaringen heen. Beiden ervaren jullie de uitersten van dualiteit, om langzamerhand te ontdekken dat jullie kern of wezen niet ín de dualiteit ligt, maar daarbuiten; in iets, wat daaraan ten grondslag ligt. Zodra je je dit realiseert, begint de terugreis. Je gaat dan geleidelijk aan minder aandacht hebben voor dingen die buiten je liggen: bijvoorbeeld macht, roem, geld, aanzien. Je snapt steeds beter dat het niet gaat om wát je ervaart, maar om hóe jij het ervaart. Jij schept je eigen geluk of misère door jouw bewustzijnstoestand. Je gaat de kracht van je eigen bewustzijn ontdekken.

Als je door alle dalen en pieken bent heengegaan in het ervaren van jezelf door de dualiteit heen, komt er een moment waarop je je tweelingziel ontmoet.

In die ander herken je jezelf en door die herkenning wordt je je weer bewust van wie jij ten diepste bent. De ander is jouw referentiekader, in die zin dat jij het meest zuivere van jezelf gespiegeld ziet in de ander. En deze spiegeling bevordert je terugreis, helpt je als een tussenstapje of trapje tussen jouw individu zijn en jouw eenheid met het goddelijke.

Uiteindelijk zijn we allemaal één. We worden gedragen door een energie die hetzelfde is in ons allen. Tevens is er individualiteit in ons allen. De tweelingziel is de schakel tussen individu en eenheid. Het is een geleidende schakel. Als je je met je tweelingziel verbindt, bewust en concreet, zal dit leiden tot de schepping van iets nieuws: een derde energie wordt geboren uit hun samenzijn. Die energie heeft altijd iets creatiefs, scheppends in zich en helpt eenheid tot stand te brengen op een grotere schaal dan alleen hen tweeën. Tweelingzielen voelen zich innerlijk uitgenodigd om het eenheidsbewustzijn dieper te verankeren op aarde, op een manier die bij hen past. Zo vormt de tweelingziel liefde een verbindende schakel tussen het ‘enig’ (uniek) zijn en het eenheidsbewustzijn.

Er is een diepe innerlijke band tussen tweelingen, maar dit neemt niet weg dat zij volledige eenheden op zichzelf zijn. Hun samenkomen brengt vreugde en liefde, hun ontmoeting schept creativiteit en zelfverwerkelijking en zij steunen elkaar zonder dat zij in de valkuil van emotionele afhankelijkheid of verslaving vallen. De liefde tussen tweelingzielen is niet bedoeld om elkaar aan te vullen en heel te maken, maar om iets nieuws te creëren: niet twee maken één, maar twee maken drie.
Helen van de kosmische geboortepijn

Ooit ontmoet je je tweelingziel – en laat dit innerlijke weten je genoeg zijn. Probeer verder geen verwachtingen te koesteren die je weghalen uit het hier-en-nu. Waarom het nú gaat is dat je je ten diepste realiseert dat de geborgenheid en de liefde die je diep van binnen zoekt, die ene wezenlijke geborgenheid die je ooit hebt gekend in je ziel, dat die in jou zelf ligt. Het gaat erom dat je beseft dat die absolute zelfacceptatie jou door geen ander geschonken kan worden, ook al zou die ander dat erg graag willen.

Niet alleen in liefdesrelaties, maar ook in ouder-kind relaties, is er een verleiding om een absolute eenheid of geborgenheid in de ander te willen terugvinden. Een ouder die een kind alles wil zien verwerkelijken wat hij zelf niet heeft gedaan, of een kind dat blijft wegschuilen bij de ouder en de ouder als zijn absolute toevluchtsoord beschouwt.

Het is belangrijk je bewust te worden van de onderliggende dynamiek, de onbewuste drijfveren in je relaties, en deze in het licht van je bewustzijn te helen.. Het heimwee naar thuis wordt niet opgelost door of in een relatie. Jezelf te voelen en te kennen in je volle glorie, in je volledige Licht, dát is de bestemming van je reis.

Jullie zullen ook niet terugkeren naar de toestand van eenheid waaruit je geboren bent. Dit was een embryonale toestand. Jullie zijn nu volwassen Goden aan het worden. Jullie zijn nu bezig vanuit jezelf een veld van absolute geborgenheid en liefde te creëren en daarin anderen te laten delen zonder hen te verplichten, zonder hen te dwingen. Dat is het wezen van God: onvoorwaardelijke liefde zijn en dit om je heen verspreiden zonder enige agenda, zonder enige berekening.

Ik wil je nu vragen één moment in stilte volstrekt je eigen alleen-zijn te voelen. Ben je omringd door mensen, voel dan even heel sterk jouw IK. Onvoorwaardelijk ben jij dat stukje God; dit is niet iets wat van jou afgenomen kan worden, het is een basisgegeven.

En voel hoe dit gegeven een bron van vreugde en kracht kan zijn. Doorvoel dit basisgegeven van het IK-zijn en accepteer het: ja, ik ben een IK, ik sta apart. Ik kan mij weliswaar verbinden, maar ik ben ook steeds weer ik, ik alleen. Je denkt misschien dat in dit gegeven eenzaamheid en verlatenheid schuilt, maar voel eens verder, voel de kracht en de vitaliteit, het wonder van het ik zijn. Als je werkelijk ja zegt tegen je ik zijn, voel je zelfvertrouwen en geloof, en op basis daarvan creëer je liefdevolle verbindingen met anderen, waardoor de eenzaamheid en de verlatenheid oplost.

Wanneer gevoelens van eenzaamheid en verlatenheid je overmannen, neem dan het kind in jezelf op schoot. Zie het verwonde kind in jezelf aan. Het verlangt naar de absolute geborgenheid die het ooit kende, als embryo. Het wil die geborgenheid weerspiegeld zien in het gezicht van je partner, in het gezicht van je kind, in het gezicht van je moeder of vader, in het gezicht van een therapeut……….

Laat dat kind dan jouw eigen gezicht gezien.

Jij bent er voor dat kind. Jij bent bedoeld om dat kind te helen en te koesteren op de meest absolute manier waarvan je kunt dromen.

Ik kan het niet doen voor jullie, ik kan alleen een richting aanwijzen. Jullie zijn zelf de verlossers van jezelf.

Tot slot wil ik jullie vragen ons samen-zijn nu even een moment te voelen, niet het ik-zijn, maar het samenzijn, op een heel vrije en ongebonden manier. Voel even de energieën in deze ruimte, voel wat ons samenbrengt. Het is een verlangen naar heelwording. Stel je voor dat wij omgeven zijn door de meest krachtige energie die er is, de energie van jullie ontwaakte Zelf, de energie van de engel in jezelf. Laten we een minuut nemen om dat van binnen te voelen.