Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Ik wens je sterrenlicht in je ziel, de hemel in je hart, en wonderen in je leven tijdens deze wonderlijke tijden
27-03-2015
Het leven is als een treinreis.
Mensen stappen op en mensen stappen af. Er zijn haltes met een gelukkig weerzien, en haltes met een droevig afscheid. Als we geboren worden stappen we op de trein, en ontmoeten onze ouders, en denken dat ze de hele reis bij ons zullen blijven. De realiteit is echter anders. Ze stappen af in een station en laten ons achter in de trein, zonder hun gezelschap, liefde en genegenheid. Maar er stappen andere mensen op. Mensen die voor ons heel belangrijk zullen zijn tijdens de verdere reis. Het zijn onze broers en zussen, onze vrienden en al de andere mooie mensen die van ons houden. Voor sommigen is de reis een leuke uitstap. Voor anderen is het een droevige reis met zware bagage. Nog anderen staan steeds klaar om te helpen. Sommigen laten een grote heimwee achter. Anderen stappen in en onmiddelijk terug uit en geven ons enkel de tijd om hen vluchtig te kruisen. Soms zijn we verrast dat bepaalde medereizigers waarvan we houden in een ander rijtuig gaan zitten en ons alleen laten reizen. Natuurlijk houdt niemand ons tegen om hen in het ander rijtuig te gaan opzoeken. Soms kunnen we echter niet naast hen gaan zitten, want die plaats is al ingenomen. Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal: vol dromen en verrassingen, vol ontmoeten en afscheid nemen, meevallers en ontgoochelingen.... Maar er is geen terugreis. Laat ons de reis zo aangenaam mogelijk maken. Laten we proberen onze reisgenoten te begrijpen, en laten we zoeken naar de mooiste kanten van elk van hen. Weet dat er op elk moment van de reis een van onze reisgezellen ons begrip nodig kan hebben. Ook wij kunnen op een bepaald moment nood hebben aan iemand die ons begrijpt. Het grote mysterie van de reis is dat we niet weten wanneer we zullen moeten uitstappen. We weten ook niet wanneer onze reisgezellen zullen afstappen. Zelfs niet degene die naast ons zit. Ikzelf, ik denk dat ik heel droevig zal zijn als ik moet uitstappen. Ik ben er zelfs zeker van. Het afscheid van alle mensen die ik ontmoet heb in de trein, hen achter laten zal pijnlijk zijn. Maar ik ben er zeker van dat ik ooit zal aankomen in het Centraal Station, en dat ik hen daar zal terugzien, met veel meer bagage dan waarmee ze vertokken zijn. Ik zal gelukkig zijn dat ik hen meer bagage bezorgd heb. Vrienden, laat ons er een mooie reis van maken! Laat ons ervoor zorgen dat we mooie herinneringen achterlaten op het moment dat we uitstappen.
Aan allen die in mijn trein zitten wens ik een goede reis
Gister de stress echo vanwege mijn hart problemen gehad. De rechterboezem en die kransslagader zitten redelijk dicht,
wat ik natuurlijk wel verwachtte,vanwege al die angina pectoris aanvallen.
Linkerkant is na t zetten van de stent ook n lastige klant, 30% stenose. Vanavond belt mijn eigen cardioloog voor overleg. wat zal de oplossing worden..spannend Echt geen aangenaam onderzoek en
dus ben ik blij dat het was en niet meer is!
Zouden er velen waarvan ik mag houden zich daar hebben gehuisvest? Om een lastige morgen af te ronden met een super leuke middag... ben ik Marco Paulo en een collega maar op de kiek gaan zetten die met schoolfotografie doende waren hier in Huissen, geweldig! Binnen en buiten en zelfs een enorme hoeveelheid kids.. zelf wel erg moe..mag de pret niet drukken toch.
Daarin komen, vergeleken met een paar decennia terug, nieuwe levenslessen en nieuwe uitdagingen op ons af.
We worden bijvoorbeeld uitgedaagd om in onze eigen kracht te gaan staan en grenzen te stellen, meer en duidelijker dan vroeger.
We ontdekken vanbinnen niet alleen de kracht van ons hoger zelf,
maar ook dat gevoel van heimwee.
Daarnaast doen steeds meer mensen helderziende ervaringen op.
Maar welke daarvan zijn zinvol, en welke zijn juist een belemmering voor onze huidige geestelijke ontwikkeling?
We zullen dan ook moeten leren onderscheiden tussen oude en nieuwe helderziendheid, en zo zijn er nog een paar bijzondere levenslessen die juist in deze tijd op ons afkomen…
'Alleen? Nee nooit alleen. Ook dan niet, als je je alleen en verlaten voelt. Want ook dan, nee juist dan, staan er engelen vol mededogen en vol liefde om je heen. Troostend leggen zij hun handen op je schouders.'
'Van echte liefde is pas sprake, wanneer we onvoorwaardelijk iets voor een ander willen betekenen.'
Wat heb ik te geven?
Niets dan een hart dat de ontroering kent om de rimpel in een oud gezicht, om een hand die krachteloos neervalt op het laken.
Niets anders heb ik te geven dan een hart dat zich bewogen weet voor de ander.
Alleen een hart heb ik te geven dat zo dikwijls zelf geen antwoord weet, dat meevraagt en stil is, dragend de stilte van de ander.
de link met het verhaal is links onderaan bij de laatste linken te vinden
Hotel Dreyeroord in Oosterbeek was gedurende operatie Market Garden de plek waar ‘The battle of the white house’ uitgevochten werd.
John Crosson, scherpschutter van de King’s Own Scottish Borderers was erbij. Deze Engelse veteraan blikt op 87-jarige leeftijd terug op deze zware periode die hij als een van de weinigen overleefd heeft.
Het verhaal van John Crosson begint op 17 september 1944 bij de gliderlandingen nabij Arnhem.
John is een scherpschutter en lid van No.6 Platoon B Compagnie van het 7e bataljon The King’s Own Scottish Borderers.Het is hun taak om de landingsgebieden te beschermen.
Op 18 en 19 september worden ze toegevoegd aan de 4e Parachutistenbrigade en komen op 20 september terecht bij hotel Dreijeroord; “The White House”.
Gedurende de nacht worden patrouilles uitgestuurd naar de spoorweg en huizen in de omgeving. De Duitsers vallen voortdurend aan.
Ze dringen diep door op het terrein van het hotel.
Op 21 september besluit luitenant-kolonel Payton-Reid tot een bajonetaanval, wat deels lukt, maar de King’s Own Scottish Borderers kunnen het hotel niet langer verdedigen.
De Britten moeten zich terugtrekken naar posities ten zuiden van het hotel. De gevechten rond het Witte Huis zijn voorbij.
De Britse verliezen zijn zwaar.
Gesneuvelden worden zo mogelijk begraven in de tuin van Hotel Dreyeroord. Na de oorlog worden ze overgebracht naar de Airborne begraafplaats in Oosterbeek.
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
