Het leven is als een treinreis.

Mensen stappen op en mensen stappen af.
Er zijn haltes met een gelukkig weerzien,
en haltes met een droevig afscheid.
Als we geboren worden stappen we op de
trein, en ontmoeten onze ouders, en denken
dat ze de hele reis bij ons zullen blijven.
De realiteit is echter anders.
Ze stappen af in een station en laten ons
achter in de trein, zonder hun gezelschap,
liefde en genegenheid.
Maar er stappen andere mensen op.
Mensen die voor ons heel belangrijk zullen
zijn tijdens de verdere reis.
Het zijn onze broers en zussen,
onze vrienden en al de andere mooie
mensen die van ons houden.
Voor sommigen is de reis een leuke uitstap.
Voor anderen is het een droevige reis
met zware bagage.
Nog anderen staan steeds klaar om te helpen.
Sommigen laten een grote heimwee achter.
Anderen stappen in en onmiddelijk terug
uit en geven ons enkel de tijd om hen
vluchtig te kruisen.
Soms zijn we verrast dat bepaalde
medereizigers waarvan we houden in
een ander rijtuig gaan zitten en ons
alleen laten reizen.
Natuurlijk houdt niemand ons tegen om hen
in het ander rijtuig te gaan opzoeken.
Soms kunnen we echter niet naast hen gaan
zitten, want die plaats is al ingenomen.
Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal:
vol dromen en verrassingen,
vol ontmoeten
en afscheid nemen,
meevallers en ontgoochelingen....
Maar er is geen terugreis.
Laat ons de reis zo aangenaam
mogelijk maken.
Laten we proberen onze reisgenoten te
begrijpen, en laten we zoeken naar de
mooiste kanten van elk van hen.
Weet dat er op elk moment van de reis een
van onze reisgezellen ons begrip
nodig kan hebben.
Ook wij kunnen op een bepaald moment
nood hebben aan iemand die ons begrijpt.
Het grote mysterie van de reis is dat we niet
weten wanneer we zullen moeten uitstappen.
We weten ook niet wanneer onze
reisgezellen zullen afstappen.
Zelfs niet degene die naast ons zit.
Ikzelf, ik denk dat ik heel droevig zal zijn
als ik moet uitstappen.
Ik ben er zelfs zeker van.
Het afscheid van alle mensen die ik ontmoet
heb in de trein, hen achter laten zal pijnlijk zijn.
Maar ik ben er zeker van dat ik ooit zal
aankomen in het Centraal Station,
en dat ik hen daar zal terugzien,
met veel meer bagage dan waarmee
ze vertokken zijn.
Ik zal gelukkig zijn dat ik hen meer
bagage bezorgd heb.
Vrienden, laat ons er een mooie
reis van maken!
Laat ons ervoor zorgen dat we mooie
herinneringen achterlaten op het
moment dat we uitstappen.

27-03-2015 om 14:42 geschreven door Nikki