|
Ieder van ons denkt wel eens graag aan de jaren der jeugd terug, zo ging het mij vandaag.
Ik vertelde wel eens in deze blog, dat ik zes jaar in Duitsland woonde, dat was van 1960 tot midden 1966. Ik woonde toen in Hameln. Vanaf 1961 was ik daar stamleider van de Silberfüchse in de Bund Deutscher Pfadfinder. Onze stam telde toen 30 leden, jongens tussen elf en 16 jaar, ikzelf was toen 25. De helft van de jongens was Rooms-Katholiek, de andere helft Evangelisch (Luterse Kerk). In Hameln hadden wij ons Heem in het stedelijk Jeugdheem, maar we hadden ook een blokhut, deze blokhut had ik van een privaatman met bijliggend grondstuk gehuurd voor 20 DM. per maand, het Stadtjugendamt betaalde deze huur. Vóór onze blokhut lagen vele hektaren weiland en achter de blokhut zeer vele hektaren woud. De weg van Hameln naar Hannover zagen we vanuit onze Blokhut nog als een smal streepje. Ja zo is het Weserbergland, wij zaten daar zeer hoog. Elk weekend van Zaterdagmiddag tot Zondagavond trokken wij per fiets vanuit de stad naar onze blokhut (15 Km) enkele van de ouderen jongens hadden een kleine aanhangwagen aan hun fiets gekoppeld waarin we onze vorraden aan aardappelen, groenten en vlees voor ons zondags middagmaal meenamen. Het stedelijk Jugendamt had ons twintig stapelbedden bezorgd met de daarbijhorende matrassen en ieder van ons had natuurlijk zijn eigen slaapzak we hadden dus slaapplaats voor 40 man.
Het waren heerlijke dagen die we daar beleefden, als dat niet zo was geweest, zouden de meesten het volgende weekend niet meer meegekomen zijn. Met weemoed denk ik terug aan de dagafsluiting van de Zaterdag, rond 22 uur stonden we dan voor onze blokhut in een grote kring hand in hand en zongen "Gute nacht Kameraden, bewahrt euch diesen Tag..." Na dat lied baden wij samen, Katholieken en Luteranen het Onze Vader, we waren ja toch alle gelovige Christenen, en als afsluiting sprak ik dan de zegen uit: "De Heer segne und behüte euch, der Herr lasse sein Angesicht über euch leuchten und gebe euch Frieden!" Neen, ik was geen priester en ik was geen domine, maar ik was een gelovige Christen en ik voelde mij berechtigt deze zegen over de mij toevertrouwde jongens uit te spreken.
Zo was Duitsland toen en zo was de jeugd toen, wij waren geen kerkelijke jeugdgroep maar onze stam was op Christelijke normen en waarden opgebouwd en wij voelden ons samen één ondanks twee verschillende geloofsgemeenschappen, trouwens één van de mij toevertrouwde jongens was de zoon van een gereformeerde Domine, ikzelf was Rooms-Katholiek. Wat is er toch veranderd wie zijn de schuldigen wie is er verantwoordelijk voor het algemene verval van onze huidige jeugd, niet alleen in Duitsland maar ook in Vlaanderen?
Kartuizer.
Reageer....
|
