|
Het verheugd mij zeer, dat ik met het gedicht van Alice Nahon enkele mensen heb kunnen blij maken.
Van snotteren bij het voordragen van een gedicht kan ik meepraten, Jutta, het is mij ook overkomen, toen ik als twaalf- jarige, twee jaar na de dood van mijn moeder, het gedicht "Moederke" van Guido gezelle moest voordragen. Je bent dus niet de enige. Hartelijk dank ook Lies en lucky9 voor jullie reactie. En Lies, over jou heb ik alleen maar goede dingen gehoord!
Wij leerden toen vele gedichten, maar niet alleen gedichten, wij hadden een ware schat van een onderwijzer, hij leerde ons ook het gedicht Torens van Dietsland en het Galgenlied en dat in 1948 . We mochten elke week een briefje afgeven met een vraag, bvb. wat is een comeet, elke donderdagnammidag kregen we dan uitvoerig antwoord op onze vragen, en wij mochten echt vragen wat we wilden. Maar de mooiste dag van de week was de vrijdag, elke vrijdagnamiddag kregen we muziek. Onze onderwijzer had extra daarvoor een bandopnemer gekocht, die bandjes waren toen nog kleine spoeltjes waarop draad liep. Elke Vrijdagnamiddag dus kregen wij klasieke muziek, de symfonien en de concerten van Beethoven en Händel, Lizt, Brahms, Tschaikowski enz. Hij bracht mij de liefde voor de klasieke muziek bij. Het was een mooie tijd, later heb ik eerst na en na mijn platenverzameling gekocht en daarna nog eens dezelfden op CD. Telkens als ik nu deze muziek hoor, denk ik dankbaar terug aan deze goede onderwijzer. Deze man verstond het, van ons blije en gelukkige jongens te maken en dat is het wat nu overal ontbreekt. Ik zou zo graag willen, dat er overal stralende gelukkige kinderen zouden zijn, kinderen, die met van vreugde stralende ogen kijken, zoals de jongen hierboven die van vreugde straalt over het mooie geschenk dat hij heeft gekregen.
(Clic op de foto voor een vergroting)
|
