Carabinier op zoek naar vrienden van zijn lichting
21-09-2007
Praagse lente.
1968 was internationaal een zeer rumoerig jaar, denk maar aan de grote studentenbetogingen in Parijs! Maar wat ik mij nog best herinner is de Praagse lente. Op zeker ogenblik was er een grote dreiging van Rusland om Tsjechoslovakije binnen te vallen. Dat betekende natuurlijk internationaal groot alarm, en natuurlijk ook bij de karabiniers! Gans het bataljon stond klaar om, indien nodig, binnen enkele minuten te vertrekken. Dat zijn toch bange momenten hoor, op zo'n ogenblik ben je tenslotte zo goed als in staat van oorlog, wij waren nog maar drie maanden binnen en toch nog maar bleukes op dat gebied!
Wacht kloppen deed niemand graag, het was soms ook zeer angstaanjagend. Voor mij persoonlijk werd het wel anders sinds mijn aanstelling tot korporaal, dan sta je in voor het aflossen van de posten iedere twee uur.Toch was het een zwaar karwei, 24 uur aan een stuk. De beste wacht was aan het kleine munitiedepot op de Heidenberg achter onze kazerne. Op de Wellersberg was het een groot munitiedepot tegen een bos aan, en twee kilometer verderop was een benzinedepot. De aflossing gebeurde daar steeds te voet. Het derde depot was dat van Lutsel, deze was pas echt akelig, het was één lange gang in het bos, daar werd de aflossing per jeep gedaan. Maar als ge daar twee uur aan eenstuk stond, in een bos beweegt er altijd wel iets. Iets wat alles nog erger maakte was dat er voordien verschillende aanslagen waren geweest op munitiedepots in Duitsland. Er waren dan bijzondere maatregelen getroffen: als korporaal mocht je gedurende de ganse wacht (24 u) niet slapen!! Op zeker ogenblik voelde ik mij echt niet goed en was in slaap gevallen! Dan was er natuurlijk kontrole, het leverde mij een paar dagen PK op.