Ik ben Geerts Liliane
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is Bediende, balieassistente.
Ik ben geboren op 12/01/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn poezen, digi foto's proberen bewerken, blogje sinds kort, soms kleding maken, vroeger stijldansen.
Vandaag was het een schone dag, schoon weer, een dag om de katjes allemaal eens buiten te laten onder een wakend oog toch nog. De meesten kennen geen zand of "echte buitenlucht", ze hebben altijd op een appartement gewoond. Behalve Tom Boonen, die komt van de straat, en oh ja, Mi-Noes heeft vroeger ook blijkbaar op straat gezeten, aan een café, vandaar dat ze mensen gewoon is waarschijnlijk. Tot vandaag gingen Emma en Mi-Noes aan de leiband buiten, in de tuin en even langs voor ook om de weg daar ook te leren kennen natuurlijk. Tom Boonen, Amy en Fientje worden hysterisch met een leibandje dus dat konden we wel vergeten. Zij mochten dus "vrij" buiten lopen. Tommeke heeft toch een viertal dagen netjes in de tuin gebleven, maar dan plots had hij daar genoeg van en was de pist in! Maar zo'n braaf en slim manneke dat hij is, kwam hij toch ook weer vanzelf terug hoor! Amai, 't was toch even spannend. Maar vandaag dus gingen we werken in de tuin en ik vond dat de katjes allemaal wel vertrouwd moesten worden om in hun eentje de wereld rondom hen te gaan verkennen. Mi-Noes was zeer in haar nopjes en is verschillende keren naar de voorzijde van het huis gelopen (is half open bebouwing). Ze heeft zelfs haar acrobatische kunsten laten zien en is op de omheining geklauterd, liep vervolgens al wankelend over de barre en verloor dan kunstig haar evenwicht! Mama was er al gauw om haar op te vangen natuurlijk. Zo'n flinke meid! Trouwens, één van de buurkatjes lijkt sprekend op haar. Dan Emma, onze kleinste schavuit (het ten dode opgeschreven katje), heeft lang in de tuin gespeeld, soms even naar voor gelopen maar ze liep eigenlijk de verkeerde kant op, niet naar het grote "veilige" stuk bemd maar naar "het straatje" dat uitkomt op een pleintje. Dus die kunnen we nog niet vertrouwen zonder toezicht. Maar ze volgde Tom, haar dikke dikke speelkameraad, tussen de omheining die terug los is gekomen van de muur, en kwam zo direct bij de buren terecht. Daar ligt een grote hoop zand (nieuwbouw heeft dat zo in de tuin) met gras en plantjes (eigenlijk is dat onkruid) en beestjes... toch zoooo leuk! En Emma kom, kom dan, hier Emma haalde niet echt veel uit, ze kwam, zag en verdween opnieuw! Amy was ook heel flink, is ook in de tuin komen kijken en snuffelen, nog wel erg op haar hoede maar ze kwam de mama regelmatig "dag" zeggen. Jommeke, onze (zo denkt hij zelf toch) macho (hmhm) heeft zijn schrik overwonnen om buiten te komen, maar verder dan het terras en de kattepaal die ik daar gezet had, is hij niet gekomen. Een echt broekventje! Flupke is ook even buiten komen kijken op het terras maar het beestje kent dat ook niet, op zijn 13 jaar heeft hij al veel verandering moeten verdragen natuurlijk + dat hij voor de verhuis nog dat accident heeft gehad dat hij van het 3e verdiep naar beneden was gevallen en een ganse nacht in de tuin had gelegen met de gevolgen vandien. Dus van onze bompa kunnen we dat best begrijpen. Er is er maar één die niet is komen piepen en dat is Fientje. Ze zal het wel op haar tempo doen zeker? <a href="http://s227.photobucket.com/albums/dd6/Lilianeke/?action=view¤t=Januari2008013.jpg" target="_blank"><img src="http://i227.photobucket.com/albums/dd6/Lilianeke/Januari2008013.jpg" border="0" alt="twee dikke vrienden!"></a> 's Avonds waren er enkele flink uitgeteld, ons Emma bijvoorbeeld lag zo gelukzalig in de zetel te slapen, dat zijn we van haar niet gewoon, toch niet als we aan het eten zijn. Ja, ik denk dat het een leuke dag was voor de katjes!
Als ik goed heb kunnen tellen, zijn we met 7. Ik dus Amy, ons Jommeke en Mi-Noes, die kleine die er nog bijgekomen was, Emma noemt ze, en dan een hele grote rosse vent, ik geloof ze hem Flupke noemen, dan die "baasspeler" die denkt dat hij alles mag, Tom Af denk ik (...) en nog een meiske, een vrij stilleke, Fientje. Daar heb ik nog ni veel last van gehad want die kruipt altijd onder de dekens in de zetel. Maar die Tom Af die kruipt verdikke in MIJN nestje! Dat is een nieuwschierige vent mannekes, ni te doen! Al veel ambras mee gemaakt, geblazen, geklopt, niks gekort! En als hij mij blijft koeieneren komt ons mama of tanteke mij ter hulp en roept dan Tom Af! 'k Moet wel zeggen, hij verstaat dat goed want hij bolt het dan toch af. En ge kunt niet gaan eten of hij staat er ook hé! Ons Jommeke heeft er al mee in de klinch gelegen want hij had een ferm krab net naast zijne neus. Noes had er ook één op hare neus, maar dat is een blaaskaak tegen 100 in 't uur mensen, die is helemaal aan't flippen. Die ziet spoken, echt waar. Als ze nog maar DENKT dat er een kat in de buurt zou KUNNEN zijn blaast ze al, en ni gewoon hé, ha neen, precies of wij zijn haar aan't killen zeg. De gedragstherapeute gaat komen voor haar want ons mama en tanteke worden er zelf onnozel van. In het begin kwam ik zeker niet naar beneden, maar nu durf ik dat wel al hoor! Flink van mij hé! Mijn lievelingsplekje is in mijn mandje op het deksel van de schildpaddenbak. Dat is daar ook lekker warm. In het begin kwamen al die "anderen" altijd maar mee op onze zolder, maar die grote rosse heeft ondertussen een ander plekje gevonden. Tom ligt nog dikwijls in mijn nestje, maar mama heeft er nog één naast gezet zodat die Tom wat minder in MIJN nestje wil liggen (hopelijk vallen we nooit door dat deksel of we zijn kletsnat en geraken daar misschien niet meer uit-hulp). Ik kan ook een nijtig dingske zijn want ik geef ook lappen hoor, kan ook goed krabben hoor, en blazen kan ik ook vanzelf hoor, soms zelfs met geknor bij (precies een varkske zegt mama). Maar we beginnen ons allemaal al beter aan te passen, we hebben lekker veel plaats. Oh ja, de garage daar snuffelen we ook graag rond, daar staat nog veel rommel om ons tussen te wringen. Moet nu effie in het bakje gaan, tot de volgende!
Omdat we allemaal gingen verhuizen en ons mama niet wilde riskeren dat één van ons buiten zou geraken (hoe haalt ze het in haar hoofd, wij toch niet zeker...) moesten we naar het pension. Het was best wel chique, met een groot buitenverblijf en verwarmde binnenruimte. We zaten per 3, wij met ons drie, Jommeke, Mi-Noes en Amy dus en de andere katten van tante Irène,Tom-Boonen, Flup en Fientje. Ons Emma mocht bij een vriendin van ons mama logeren want ze vond het te erg dat die kleine pruts al naar het pension moest (en wij dan!). Allee, we kwamen daar aan in ons mandje. Ons mama zette onze nestjes klaar maar mannekes, ikke en ons Amy hadden zone schrik dat wij ons direct onder ons dekentjes verstopt hebben. Ha nee hé, ze gaan ons hier niet pakken zenne, Bachbloesems of niet! Ons witte, Mi-Noes, die heeft gene schrik gehad, die ging direct eten hoorde ik. De mensen waren wel lief maar ge moet niet direct vreemde mensen vertrouwen zegden wij tegen mekaar, ons Amy en ik dan. Nee hoor, ons niet gezien (letterlijk dan)! Mi-Noes heeft wel buiten geweest, daar stonden ook boomkes en kattepalen en vanalles hoor, maar wij keken toch liever de kat uit de boom. Ons mama moet dat toch best niet meer doen hoor, ons naar een pension doen! En BLIJ dat wij waren toen we ze terugzagen! Nog nooit zo blij geweest ons moeke te zien amai! Maar ja, wij waren dan ook nog nooit van huis geweest. We waren dan ook zo blij dat we onze meubelen herkenden op onze ZOLDER, ONZE kattenopzolder-zolder. Het is er fijn!
Hier zijn we weer! We hebben momenteel een mini-mini-boskatje in huis. Het is niet echt een boskatje, maar het lijkt er een beetje op in het mini-mini.://picasaweb.google.nl/kattenopzolder/Webafbeeldingen Een klein hoopje ellende met hele grote groene ogen keek me aan en ik was verkocht natuurlijk. Mijn hart brak alweer van medeleven met dit kleine dutske. Ze had onder de vlooien gezeten, had bloedarmoede (misschien hierdoor want die parasieten teren op het bloed van zo'n kleine sloeberkes) en ontzettende diarree al meer dan een week. Ondanks dat het katje erg goed kon eten, bleef het er navanant compleet niet in. De diarree zag er zelfs uit alsof het eten net uit het blikje kwam. Zelfs speciale voeding voor darmklachten hielp niet. Geen enkel anti-diarreemiddel hielp. Het eten had ook de tijd niet om zijn voedingswaarden af te geven. Daarom had het beestje natuurlijk altijd maar honger. Ze was al erg afgevallen en ze was graatmager. Het katje zou het niet halen op die manier en na enkele dagen moest een beslissing genomen worden, het vieze "E"-woord (euthanasie) was gevallen. Verschrikking alom! Nee zeg ocharme, ze meenden het toch niet? Ja, toch wel. Ik vroeg of ik het katje mee naar huis mocht nemen in afwachting. Ja hoor! Doe gerust! Hm, wat vastere voeding, kipfilet dacht ik! Dus ik heb dat gekookt en onder de speciale voeding van Hill's gedaan. En ja hoor, het bleef al iets langer zitten, hoewel de kaka er soms nog wel uitliep voor ze in de kattebak stond. En ze zag ook nog bleekjes door die bloedarmoede. Paardefilet sterkt aan dacht ik, dus naar de slager. Dit heeft haar erdoor gehaald want ze had al meer kleur vonden ze. Ondertussen had ze ons Jommeke in het oog gehouden toen die met zijn muis aan het spelen was. Ik gooide een muis naar haar en poef! ze was vertrokken, spelen mannekes, ongelooflijk! Zoveel pit ineens! Ze staat nu op z/d antiallergische voeding om haar darmpjes zo min mogelijk te prikkelen en sinds vanavond is er precies geen bloed meer bij en het is al een ietsjes vaster. Het is toch zo'n schatje, komt op schoot liggen spinnen 's avonds, loopt ook mee met ons Jommeke want dat is hare vriend hoor, de enige die niet geblazen heeft naar haar en die haar allerlei dingen toont. Nog enkele weekjes in opvang bij ons en dan kan ze normaal terug naar haar originele thuis. Ze heeft geluk gehad, ons kleintje.
Ons mama had de boekenkast leeg gemaakt, je weet wel, voor de verhuis (begrijp dat eigenlijk niet maar ik hoor haar dat zeggen). Ik, Jommeke, mocht helpen! Cool hoor, goed in de weg lopen en zien wat ze nu allemaal doet. Ze trok de kast weg en want vond ik daar? Jaaaa! Mijn lievelingsmuizen, allemaal zeg! Mijn rode, mijn grijze zonder staart, en nog één met staart. Mijn mama heeft zich voordien al zot gezocht maar mijn muizekes nooit gevonden. En nu zijn ze EINDELIJK teruggevonden. We hebben de ganse namiddag gespeeld, mama gooit de muis weg en ik breng ze terug. Ook de volgende morgend was ik al vroeg paraat met mijn muis zonder staart op bed, maar mama vond het nog te vroeg om al te spelen denk ik want ze wilde niet spelen. Heb dan maar op mijn eentje gespeeld, op bed. Ben nu echt wel tevreden dat mijn speeltjes terecht zijn hoor. Mijn rode is ook een goeie, heeft met het materiaal te maken, die zijn anders dan die harige muizen. Bwah, die vind ik niet zo goed. Allee, ik ga nog wat spelen. Maaauw!
Even een kijkje op onze zolder nu, semi-afgewerkt.
Véél licht, heerlijk zonnetje, ze zullen gezellig in het zonnetje op de leuning van de zetel kunnen liggen, of in de tuin. Maar eerst huisgewenning zodat ze hun huizeke weten zijn hé
Dodge, onze buurjongen in Willebroek, kennen we vrij goed mogen we wel zeggen.Hij werd gevonden door 2 madammekes toen hij 2 weken was. En wéér ja, ze konden hem niet grootbrengen en het poezennestje daar kon hij om één of andere reden ook niet terecht. Wat DOE je dan? Juist ja, meenemen. Het kleine ventje bracht heel wat tumult teweeg bij de GROTE poezen. Blazen tegen 100 in't uur, behalve ons Jommeke. Van op een afstandje bleef hij het ukje bewonderen. Omdat de kleine om de 2 uur pap moest krijgen, heeft Irène (mijn tante dus) voorgesteld hem bij haar te brengen. Zij is op pensioen en dus was dit voor "Mondeeke" de beste oplossing, meenemen naar het werk ging toch ook niet! Zo gezegd zo gedaan. Maar plots kreeg hij een soort aanvallen van slapte, hing daar precies voor dood! Er was ook bloed bij zijn urine. Zou kunnen dat zo'n klein kittentje al een blaasontsteking heeft opgelopen? En ja hoor, de dokter bevestigde het vermoeden (na urine-onderzoek natuurlijk). Dus antibioticia gegeven. Elke dag een prikje in de nek. Al de dag erna was het beestje beter, ging ook weer beter eten. Ondertussen was hij al tot "Chipke" gedoopt omdat hij zo klein was als een chipke. Tot zijn 10 weken moest het meneerke PAPKE hebben. En ge moest niet proberen het af te pakken hé! Maar kleine katertjes worden ook grote katers en hoe moest de huishouding dan verlopen, wie zou dan baas mogen zijn in Willebroek, op de kattenopzolder-zolder? Hij mocht niet blijven van Irène, we moesten een goede thuis zoeken. Ergens had ze wel gelijk, maar ja, het gevoel spreekt anders dan het verstand, niwaar? Er was een BBQ in de nieuwe woonwijk om mekaar te leren kennen en zo. Zo kwamen we in gesprek met onze nieuwe buren die toch ook wel een klein katje wilden... Die kans lieten we niet onbenut! Ze zijn komen kijken en waren al direct gevallen voor het zwarte manneke. Zo werd ons Mondeeke, alias Chipke, DODGE, onze buurjongen. Hij heeft nu een grote kattepaal, een heel huis en 2 schoten voor hem alleen. Tevreden? Wie? Wij? Ook ja, zeker en vast! En hij ook hebben we al gezien, dabbend op de arm van zijn nieuwe mama. ...Maar wie gaat dan de baas van de buurt worden vraag ik me stilletjes af, met al die katers... misschien wordt het wel een kattin...
Ik wilde graag een nieuw e-mailadres, het andere is eigenlijk te lang. Maar wat is een beetje origineel dacht ik. Omdat we aan het bouwen zijn dacht ik een beetje in die richting en jawel! a name is born ... Mijn katjes en ik gaan toch op de zolder wonen (althans, daar gaat onze eigen living zijn). En zo ben ik op "kattenopzolder" gekomen. Persoonlijk vind ik het een leuke benaming. Nu wil ik jullie natuurlijk ook de ZOLDER van kattenopzolder laten ZIEN. De foto's zijn niet de recentste. Ze werden genomen toen de werfleider er met ons alle lichtpunten en stopcontacten ging overlopen. Toen stonden er overal ladders maar ze laten die natuurlijk niet staan tegen het stelen. Omdat de trappen er nog niet geplaatst werden heb ik nog geen nieuwere van de verder afgewerkte zolder. Met maar één ladder is het nogal moeilijk om die telkens omhoog te trekken om zo weer een verdiepke hoger te geraken. Eén keertje zo was genoeg vond ik, en dan was ik ook nog mijn fototoestelletje vergeten kan je wel denken... Maar binnenkort staan de trappen er en kan ik er nieuwe laten zien. Half november verhuizen we dus het begint te korten JOEPIE! Onze katjes zullen toch nog even op de zolder moeten vertoeven voor ze in de tuin losgelaten kunnen worden. En dan moeten ze nog wennen aan mekaar, Mi-Noes, Amy en Jommeke hebben nog nooit eerder Flupke, Fientje en Tommeke Boonen gezien. Wordt nog spannend! De gedragstherapeute heeft me geadviseerd ze eerst per 3 enkele dagen apart te zetten omdat de omgeving ook al nieuw is. Dan stilletjesaan er naartoe werken dat ze samen willen eten zonder gegrom, geblaas, gekrab of geslaag. Eten is een sociaal gebeuren en als dit lukt, zal het verder ook wel gaan. ALLE TIPS ZIJN UITERAARD WELKOM!
Flupke is dus op controle geweest bij de doc, onze specialist orthopedie nog wel! Het venteke is toch wel blijvend invalide verklaard zeker! De ligamentjes van zijn voetje zijn volledig over en het kan niet meer goed komen. Een pinnetje erin kan nog wel maar dan heeft hij ook een blijvend stijf gewrichtje. Dan maar zo. Omdat hij moeilijkheden had met eten heeft hij ook in zijn mondje gekeken en moeten vaststellen dat één van zijn nog weinig resterende tandjes, afgebroken was en een andere los. Dus die moesten eruit! Zijn longen zijn gelukkig goed genezen verklaard! Wanneer ons beerke thuis kwam, ging onze Tom Boonen als direct bij hem zitten en begon vaderlijk likjes te geven (deed hij ook bij Dodge, onze buurjongen van Willebroek die we van zijn 2 weken groot gebracht hebben). Toch wel SUPERSCHATTIG zeker! We danken Flupke zijn Engelbewaarder dat hij slechts dit had en dat we hem nog kunnen meenemen naar Willebroek, naar het huis met de kattenopzolder-zolder. (ik zal hem eens tonen, die zolder). Over de omheining springen zal hij waarschijnlijk niet meer doen, maar hij kan zeker en vast nog genieten van op het gras in het zonnetje liggen! Gelukkig maar.
Toen Amy nog Emiletje was... ja, dat is efkens geleden. In mei 2005 kwamen er 2 kindjes op het werk, met een klein "bleitend" katje in de armen. Wij hebben dit katje gevonden! En gaan jullie het katje een thuis geven? Neen, dat mag niet van de mama. Ach zo, wel, geef het maar hier, ik zorg er wel voor. En het hevige tijgerdingetje kwam dus mee met mij. Onze dierenartsassistentes hebben hun handen vol gehad om alle teken uit het kleine lijfje te halen van dit 4 weken oude "sloorke". Wat zou het zijn? Een katertje? Een katinneke? We konden het niet goed zien, maar iedereen dacht een katertje. Ik vond een heel mooie naam in "EMILE", op zijn Frans. Ik hoorde me al roepen "eeemiel"! Schattig. Emile was ook een echte rakker, hevig in alles, een echte tijger, een echt "ventje"... ( ). Het werd tijd dat Emile zijn eerste vaccinatie kreeg. Verrassing! Emile is géén Emile, het is een vrouwke! Allee seg, hoe konden wij ons zo vergist hebben? Nu ja, de wildebras, hooligan, moest dus een andere naam krijgen, dat toch een beetje lijkt op Emile. Want ondanks dat "ze" toch vrij wild tekeer kon gaan, luisterde ze redelijk snel voor zijn kleine uk. Denk denk denk, jà! Het wordt dan Amy, als je dan "eeemie" roept, lijkt dat sterk op "eeemiel". Dus Emile is nu Amy. Zo zie je maar, vergissen is "menselijk" en gelukkig weet Amy niet (hoop ik toch) dat wij haar eerst voor een manneke hielden.
Mi-Noes woonde gewoonde in mijn straat, bij een dame aan de overkant. Deze had jammer genoeg een tragisch iets meegemaakt en ze besliste om te verhuizen. De poes zou naar haar zuster gaan. Tot die dag was aangebroken dat ze verhuisd was. De bovenbuurvrouw was gaan kijken en wie trof ze daar aan? JAWEL, een klein wit poesje, gans alleen in een leeg verlaten appartement. De tamtam deed de ronde en kwam bij Irène (mijn tante dus) terecht. Zij had toen nog een voedingswinkel in dezelfde straat en kende veel mensen. Ik werd dus opgebeld op het werk of ik 'savonds eens wilde gaan kijken naar dat kleine witte poesje. NATUURLIJK, wacht dacht je anders. Ik had nog niet zo lang geleden mijn zwarte poes Pebbles moeten laten inslapen en was op dat moment alleen met Mira, het gehandicapte poesje. We hadden zeker wel plaats voor dit kleine katje. Ze was nochtans niet bang en kwam zeer gewillig mee. De buurvrouw met de kattebak en ik met de poes in mijn armen samen naar de overkant, waar het warm en poesvriendelijk was. Ze noemde toen "witte" maar ik heb haar Mi-Noes genoemd. Na een grondige check-up in de kliniek en het verwijderen van de nodige knopen uit haar vachtje bleek ze dus kerngezond te zijn gelukkig. Zij en Mira waren niet echt de beste maatjes en Mira heeft haar plaatsje in mijn arm in bed afgestaan aan haar. Sindsdien heb ik een nieuwe knuffel in mijn bedje, een wit ipv grijs pelsken , even warm en zacht, met de naam Mi-Noes. Een verhaaltje met gelukkige afloop voor toch weer één poesje.
Update over Flupke. Het was nog niet zo heel erg met onze Flup, gelukkig maar! Het arme ventje moest wel in de kliniek blijven ter observatie. Hij is in de couveuse op temperatuur kunnen komen want hij was wat onderkoeld. Verder heeft hij zuurstof gekregen want hij had ademhalingsproblemen. Heeft toch een "bots" op zijn borstje gekregen vermoedelijk want het bloed dat uit zijn neusje kwam, zou van de longen komen. Toch nog voorzichtig zijn, hopelijk komt het allemaal wel goed. Al bij al heeft hij nog veel geluk gehad, het had erger kunnen zijn. Oef, hij heeft ons nogal laten verschieten, ons "beerke".
Wat jarenlang gevreesd werd, is nu toch nog gebeurd. Flup is van het terras gevallen! Hoe het komt? Irène (mijn tante, de eigenares van ons huis met de kattenopzolder-zolder/living) ging 's avonds de was binnenhalen van het terras. Flup was blijkbaar op zijn sokken achter haar gekomen, iets wat hij anders nooit doet trouwens. Niets vermoedend gaat Irène slapen, denkend dat hij in de kast is gekropen want die deur staat weer open. 's Morgens komt Flupke niet eten, héél bizar! Zoeken zoeken zoeken... en dan plots, over het terras, in de hof..ooooh néé! Flupke ligt daar beneden, van de derde verdieping gevallen, in het gras. Rap rap naar beneden gestoven. Gelukkig, hij leeft nog, kan nog op zijn pootjes staan maar mankt toch wel, bloed komt uit zijn mondje. Paniek paniek natuurlijk!! Wie bel ik vraagt Irène? Anubis, onze redders in nood natuurlijk. Ze krijgt de spoedgsm van dr. Roby aan de lijn en vertel kort dat kat gevallen is, vergeet ze toch wel in alle paniek haar telefoonnummer achter te laten zeker! Ze vertrekt maar onmiddellijk, het is bijna 8 uur en hij zal daar toch al zijn. Groot geluk, daar is hij, de Roby! Beestje is onderkoeld van ganse nacht buiten te liggen ocharme. Komt zijn vetrandjes toch nog van pas, of het had erger geweest. RX genomen, gelukkig niks gebroken, pootje erg verstuikt, dat wel, en het bloed kan van de longen komen. Dus nog bang afwachten. Ondertussen wordt "beerke" in de couveuse gelegd om op temperatuur te komen. Snik, mijn lieve venteke, dat je dat nu zo kort voor de verhuis moet overkomen, zo'n trauma, en het is zo allemans vriend. Hopelijk loopt het goed af want we willen hem nog bijlangena niet afgeven hoor! Hij moet nog in het gras kunnen spelen in ons nieuw huis. Ik laat zeker weten hoe het verhaaltje (goed! stay positive) afloopt.
Al onze kattenopzolder : Mi-Noes, Amy, Jommeke, Tom-Boonen, Flup en Fientje. Onze buurjongen, Dodge, bij onze grootgebracht van zijn 2 weken, nu al een knappe gast geworden. Tja, het is nog effe zoeken hoe ik die link moet plakken, beetje geduld hoor.
Mijn verhaaltje bij "routine" was ribbedebie dus ik begin opnieuw. Jommeke : (zwart-wite) Ons ma moest vorige week gans de week vroeg opstaan voor haar werk. Normaal werkt zij van 'smiddags tot 21u maar nu kon ik er compleet niet meer aan uit hoor! 's Morgens kon ik al niet komen dabben en zabberen en smakken in bed als ze wakker werd want ze moest dan uit haar bed. Meestal wacht ik braaf tot ik zie dat ze gaat opstaan, lichtje gaan dan aan. Maar nu krijgen we terug onze routine. Ons ma hare routine is dat ze er eigenlijk geen heeft. Nu krijgen we terug 's morgens wat meer aandacht, hoeft mijn potje eten niet direct weg als ik niet alles opeet want anders is ons Amy er mee weg. Dat veranderd terug, ik kan na een uurke of zo nog eens op het aanrecht gaan staan en wijzen van welk zakje ik iets wil. Gemakkelijk hoor! Ja die vrouwen bij ons mogen veel van mij, mijn eten afpakken onderandere. Maar ze moeten af en toe ook eens iets verdragen van mij, dat ik ze eens pest, achterna zit, mij "groot" maak, imponeer, en dan kunnen ze het weer niet hebben. Pfff, ons witte, Mi-Noes, die blaast altijd en ik krijg dan regelmatig naar mijn voetjes terwijl ik niks gedaan heb vind ik. Maar als ons ma thuis komt en de vliegenraam staat open in de zomer, dan roep ik al miauauw maauw als ze eraan komt en ik krijg als eerste een aaike over mijn bolleke, een kusje, een knuffeltje. Daar kunnen de meiskes mij niet in kloppen hoor! Volgende keer mogen zij eens wat vertellen. Prrrrr!Mi-auw!
En dank zij "tuinkatjes" ben ik dan ook begonnen met een blogje. Het aanmaken is al gedaan, nu nog de verhaaltjes en foto's. Kattenopzolderverhaaltjes, omdat mijn katjes en ik binnenkort op de zolder gaan wonen. Gene paniek, ze gaan een heel huis hebben, een tuin, tuinen van onze buren...
Daar sé, ons Amy komt al piepen. Ik heb dus 3 poezekindjes in huis, een wit, een tijger-wit en een zwart-wit. De laatste is een kater, een beetje een teddybeerke, doch geen schotezitterke. Hij kan wel al "zit", "high five" = pootje geven, en "op" om rechtop te staan en het kroketje te pakken of om ergens op te springen.Oh ja, "kom" kent hij ook al. Dit was het eerste van de kunstjes uit het kunstjes met katten-boek. En puur uit zichzelf brengt hij zijn ene lievelingsmuis, die ik dan moet weggooien en die hij dan weer telkens opnieuw brengt. Hij weet wat hij wil, ons Jommeke. Jaja, 't is ook een echt kapoentje hoor! Hij heeft ook oren maar die werken niet altijd... Ik ben nu aan't proberen in het Frans, "pas toucher"!, ook met de kroketjes, en daarmee lukt het wel al eens, alleen, als het op Mi-Noes (ons witte) op aankomt, is hij ineens vergeten wat ik bedoel. 't Zal veel plezanter zijn te doen wat hij wil natuurlijk. Er zullen ongetwijfeld nog vele kattenverhaaltjes volgen. Ik hoop dat jullie aan mijn verhaaltjes zoveel plezier zullen beleven als ik aan die van jullie. Liliane, Mi-Noes, Amy en Jommeke
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ik ben Geerts Liliane
Ons mama had de boekenkast leeg gemaakt, je weet wel, voor de verhuis (begrijp dat eigenlijk niet maar ik hoor haar dat zeggen). Ik, Jommeke, mocht helpen! Cool hoor, goed in de weg lopen en zien wat ze nu allemaal doet. Ze trok de kast weg en want vond ik daar? Jaaaa! Mijn lievelingsmuizen, allemaal zeg! Mijn rode, mijn grijze zonder staart, en nog één met staart. Mijn mama heeft zich voordien al zot gezocht maar mijn muizekes nooit gevonden. En nu zijn ze EINDELIJK teruggevonden.
Flupke is dus op controle geweest bij de doc, onze specialist orthopedie nog wel! Het venteke is toch wel blijvend invalide verklaard zeker! De ligamentjes van zijn voetje zijn volledig over en het kan niet meer goed komen. Een pinnetje erin kan nog wel maar dan heeft hij ook een blijvend stijf gewrichtje. Dan maar zo. Omdat hij moeilijkheden had met eten heeft hij ook in zijn mondje gekeken en moeten vaststellen dat één van zijn nog weinig resterende tandjes, afgebroken was en een andere los. Dus die moesten eruit! Zijn longen zijn gelukkig goed genezen verklaard! 
Toen Amy nog Emiletje was... ja, dat is efkens geleden. In mei 2005 kwamen er 2 kindjes op het werk, met een klein "bleitend" katje in de armen. Wij hebben dit katje gevonden! En gaan jullie het katje een thuis geven? Neen, dat mag niet van de mama. Ach zo, wel, geef het maar hier, ik zorg er wel voor. En het hevige tijgerdingetje kwam dus mee met mij. Onze dierenartsassistentes hebben hun handen vol gehad om alle teken uit het kleine lijfje te halen van dit 4 weken oude "sloorke". Wat zou het zijn? Een katertje? Een katinneke? We konden het niet goed zien, maar iedereen dacht een katertje. Ik vond een heel mooie naam in "EMILE", op zijn Frans. Ik hoorde me al roepen "eeemiel"! Schattig. Emile was ook een echte rakker, hevig in alles, een echte tijger, een echt "ventje"... (
). Het werd tijd dat Emile zijn eerste vaccinatie kreeg. Verrassing! Emile is géén Emile, het is een vrouwke! Allee seg, hoe konden wij ons zo vergist hebben? Nu ja, de wildebras, hooligan, moest dus een andere naam krijgen, dat toch een beetje lijkt op Emile. Want ondanks dat "ze" toch vrij wild tekeer kon gaan, luisterde ze redelijk snel voor zijn kleine uk.
Mi-Noes woonde gewoonde in mijn straat, bij een dame aan de overkant. Deze had jammer genoeg een tragisch iets meegemaakt en ze besliste om te verhuizen. De poes zou naar haar zuster gaan. Tot die dag was aangebroken dat ze verhuisd was. De bovenbuurvrouw was gaan kijken en wie trof ze daar aan? JAWEL, een klein wit poesje, gans alleen in een leeg verlaten appartement. De tamtam deed de ronde en kwam bij Irène (mijn tante dus) terecht. Zij had toen nog een voedingswinkel in dezelfde straat en kende veel mensen. Ik werd dus opgebeld op het werk of ik 'savonds eens wilde gaan kijken naar dat kleine witte poesje. NATUURLIJK, wacht dacht je anders. Ik had nog niet zo lang geleden mijn zwarte poes Pebbles moeten laten inslapen en was op dat moment alleen met Mira, het gehandicapte poesje. We hadden zeker wel plaats voor dit kleine katje. Ze was nochtans niet bang en kwam zeer gewillig mee. De buurvrouw met de kattebak en ik met de poes in mijn armen samen naar de overkant, waar het warm en poesvriendelijk was. Ze noemde toen "witte" maar ik heb haar Mi-Noes genoemd. Na een grondige check-up in de kliniek en het verwijderen van de nodige knopen uit haar vachtje bleek ze dus kerngezond te zijn gelukkig. Zij en Mira waren niet echt de beste maatjes en Mira heeft haar plaatsje in mijn arm in bed afgestaan aan haar. Sindsdien heb ik een nieuwe knuffel in mijn bedje, een wit ipv grijs pelsken , even warm en zacht, met de naam Mi-Noes. Een verhaaltje met gelukkige afloop voor toch weer één poesje.
Wat jarenlang gevreesd werd, is nu toch nog gebeurd. Flup is van het terras gevallen! Hoe het komt? Irène (mijn tante, de eigenares van ons huis met de kattenopzolder-zolder/living) ging 's avonds de was binnenhalen van het terras. Flup was blijkbaar op zijn sokken achter haar gekomen, iets wat hij anders nooit doet trouwens. Niets vermoedend gaat Irène slapen, denkend dat hij in de kast is gekropen want die deur staat weer open. 's Morgens komt Flupke niet eten, héél bizar! Zoeken zoeken zoeken... en dan plots, over het terras, in de hof..ooooh néé! Flupke ligt daar beneden, van de derde verdieping gevallen, in het gras. Rap rap naar beneden gestoven. Gelukkig, hij leeft nog, kan nog op zijn pootjes staan maar mankt toch wel, bloed komt uit zijn mondje. Paniek paniek natuurlijk!! Wie bel ik vraagt Irène? Anubis, onze redders in nood natuurlijk. Ze krijgt de spoedgsm van dr. Roby aan de lijn en vertel kort dat kat gevallen is, vergeet ze toch wel in alle paniek haar telefoonnummer achter te laten zeker! Ze vertrekt maar onmiddellijk, het is bijna 8 uur en hij zal daar toch al zijn. Groot geluk, daar is hij, de Roby! Beestje is onderkoeld van ganse nacht buiten te liggen ocharme. Komt zijn vetrandjes toch nog van pas, of het had erger geweest. RX genomen, gelukkig niks gebroken, pootje erg verstuikt, dat wel, en het bloed kan van de longen komen. Dus nog bang afwachten. Ondertussen wordt "beerke" in de couveuse gelegd om op temperatuur te komen. Snik, mijn lieve venteke, dat je dat nu zo kort voor de verhuis moet overkomen, zo'n trauma, en het is zo allemans vriend. Hopelijk loopt het goed af want we willen hem nog bijlangena niet afgeven hoor! Hij moet nog in het gras kunnen spelen in ons nieuw huis. Ik laat zeker weten hoe het verhaaltje (goed! stay positive) afloopt.
