Voor het eerst sinds mensenheugenis toerde er in februari geen carnavalstoet door de straten van Wieze. Bijgevolg werd er noodgedwongen naar een alternatief gezocht om de Wiezenaren toch maar een klein beetje carnavalsfeer te gunnen.
Radio Andries bracht de oplossing door een carnavalsuitzending in de ether te sturen vanuit een glazen studio op het Wiezeplein en die kende flink wat bijval. “En dat was te verwachten,” grapte Gino Callebaut, voorzitter van het carnavalscomité. “We kregen immers de steun van deken Geert Leenknegt die onze installatie inzegende en van burgemeester Raf De Wolf en schepen Maria Van Keer.” Inmiddels droomt het comité van een heuse carnavalsradio.
Op enkele plaatsen in Wieze werd een poging gedaan om de sfeer van carnaval toch tot leven te wekken.
Zijn collega’s van de technische dienst vonden het de hoogste tijd om Etienne Van Cauter via deze Kramiek even in de bloemetjes te zetten. De man is namelijk al 38 jaar in dienst en hij slooft zich dagelijks uit om deze gemeente zo netjes mogelijk te houden door onder meer de vuilbakjes leeg te maken en het zwerfvuil op te ruimen. Bij de technische dienst is men bijzonder opgetogen met deze fijne en toegewijde collega. (Ingezonden foto)
En de ‘gebbier’n’ het ‘kappellekken’ ‘op ’t Kapellekken’ restaureerden
Half september 1988 staken de buurtbewoners van de kapel op de hoek van de Kapellenkensbaan en de Dendermondsesteenweg zelf de handen uit de mouwen en restaureerden het gebouwtje gewijd aan Onze-LieveVrouw-ter-Nood.
Eind oktober stond ze opnieuw te blinken.
De kapel, voor het eerst vermeld in 1623, was niet aan haar eerste restauratie toe. “In 1795”, verklapte toen Zjef Dauwe, “werd het gebouw grondig hersteld door metselaar Pieter Claus en schilder Pieter Frans De Maeseneer. Tijdens de Franse Tijd, ergens op het eind van de achttiende eeuw, werd de kapel (samen met die van de Oude God op de hoek van de Baasrode- en de Volaardestraat) voor zes frank verkocht aan ene Sieur Tanghe uit Gent.
Er volgden nog meer restauraties: in 1948 en in 1987.
In 1988 voerden buurtbewoners Zjef ‘Keenink’ Huygens, Fideel Van Biesen, Theofiel De Saedeleir, Nestor De Wit en Jean Roelandt de herstellingswerken uit. “Volledig belangeloos”, onderstreept toen Pieter De Mol die de activiteiten van dichtbij volgde.
Waaruit precies bestond de ingreep?
Theopiel De Saedeleir: “Toen we begonnen de cementlaag van de puntgevel te verwijderen, bleken ook de onderste steenlagen in slechte staat. Je kon er met een borstelsteel zo doorheen duwen. Vergeet immers niet dat de kapel niet eensop een fundering rust. Daarom hebben we de onderste lagen weggekapt en nieuwe gemetseld. Volle bakstenen konden we daarbij niet gebruiken, dus belandden er ‘plakketten’ tegen de bakstenen.”
En wie betaalde de materialen?
Die werden gefinancierd met de opbrengst van de offerblok. Zo zagen de mensen wat er met hun giften gebeurde.
Op vrijdag 12 maart organiseerden de scholen in heel het land de ‘pyjamadag’. Dat is een lovenswaardig initiatief van Ketnet en MNM. Door voor een dag getooid in pyjama naar de klas te komen, wil men zieke kinderen die genoodzaakt zijn de lessen van thuis te volgen, een hart onder de riem steken. Dit jaar was het thema ‘dromen’ en konden de leerlingen kiezen om in pyjama of in de kledij van hun droomberoep naar de klas te komen. Onder meer de VBS Lebbeke en basisschool ’t Konkelgoed maakten er een bijzonder leuke dag va. (Ingezonden foto’s)
In de VB De Bellewij in Denderbelle nam juf Wendy het initiatief om samen met haar leerlingen de traphal van de school te verfraaien. De muur kreeg een frisse kleur en daarop werden figuurtjes geschilderd met een hoofdje in verschillende kleuren. Hiermee willen de leerlingen benadrukken dat iedereen welkom is op de school. (Ingezonden foto)
Hal A werd in gebruik genomen bij de tweede editie van de Bierfeesten in Wieze op 28 september 1957. De hal bevatte één draaiend en twee vaste podia voor de orkesten die muziek brachten die ik zou omschrijven als Oberbayern of Tiroler muziek. Hierboven het allereerste orkest in 1957. Over deze Duitse formatie uit Coburg van kapelmeester Heinz Gotzel was men best tevreden. Men legde hem voor jaren contractueel vast.
… en deken Omer Van den Bergh zijn gouden priesterjubileum vierde
Voor Omer Vanden Bergh, ook bekend als ‘Omer Karnassjèèr’, pastoordeken van de O.-L.-Vrouwkerk, was juni 1983 een feestelijke maand: hij mocht zijn gouden priesterjubileum vieren en zag zich benoemd tot ereburger van de gemeente.
De viering in de kerk werd opgeluisterd door de muziekkapel van de Chiro en besloten met Rijs Maria, toen het lijflied van elke ‘kattellieken’ Lebbekenaar. In zaal Ons Huis bezorgde de Koninklijke Harmonie St.-Cecilia de
gasten muzikale intermezzo. Werd toen gezegd: Burgemeester Frans Moeyersoon: “Wij weten dat u zich vandaag zeer gelukkig voelt, wij bewonderen u voor uw uithoudingsvermogen en zijn er van overtuigd dat u grote waardering geniet bij de Lebbeekse bevolking.”
Rosa Biesemans: “U hebt, spijts uw drukke bezigheden, altijd bij en met de parochiale verenigingen geleefd.”
Priester Paul De Baere: “U bent een voorbeeld van een consequent, eerlijk, toegewijd en correct priester, wars van om het even welk goedkoop compromis.” Provinciaal gedeputeerde Alfons De Mol: “’Onslievraa van Lebbeek’ is duidelijk een ‘blaa’, bekijk haar mantel maar eens
Midden november 1982 oordeelde Badmintonclub Batenda het moment gunstig om in de gemeentelijke sporthal het badminton te promoten. De club, lid van de Nederlandstalige Badmintonliga, bestond toen al een zevental jaar. Maar eens in krant, week- of maandblad komen, kan nooit kwaad.
Het Bestuur van BC Batenda
Initiatiefnemer van Batenda was Arthur Semal. Tijdens de winter van 1974 had hij een danscursus georganiseerd, waaraan zo’n vijftien koppels deelnamen. Uit die kerk is BC Batenda -Ba(dminton), ten(nis), da(nsen)- gegroeid. Sommigen schakelden achteraf over op het tennis, anderen bleven het badminton trouw
De leden van BC Batenda
In 982 telde Batenda een veertigtal leden. Alle spelers waren als C2 geklasseerd, omdat ze niet konden deelnemen aan officiële tornooien vermits er in de Lebbeekse sporthal geen ruimte was om clubs te inviteren. De competitiesporten genoten toen voorrang. Elk lid betaalde toen 1.250 frank lidgeld, zowat 31 euro. Daarin zat niet alleen de huur van de sporthal begrepen, maar ook de aanschaf van de shuttles.
Bron : “KRAMIEK” nr 4 – april 2018
VRAAGJE : Bestaat deze badmintonclub nog onder de toenmalige benaming ?
In het jaar onzes Heren 2006 trok de vriendenkring van café "Half-Time" (toen nog uitgebaat door Peter Ravyts) op Paasweekend naar de Moezel. Op een oude Duitse kegelbaan waagden ze zich ook aan een partijtje bowling. Bij de vrouwen werd Marleen Lanckman kampioen en bij de mannen was Louis Macharis de primus. Spijtig genoeg GEEN foto van 't "diplom" v/d Louis.
Charlotte Verbelen vijftig jaar achter de tapkast van ‘Bosveld’
Charlotte Verbelen nam samen met haar ondertussen overleden man Gerard Saeys op 1 maart 1968 haar intrek in café Bosveld in de Baasrodestraat. Vandaag laaft ze er nog altijd dagelijks de dorstigen. Behalve op woensdag. Aan opgeven denkt ze niet. Charlotte (75) werkt volgens een vast stramien.
Het café gaat open om 9.30 uur. Van 13 tot 16 uur pauzeert ze. Om te koken, te eten en even te rusten. Daarna zijn haar klanten opnieuw welkom. Ze geniet van die dagelijkse regelmaat, de babbels en de beweging. En treedt af en toe ook op als biechtvader. Een luisterend oor kan deugd doen.
“Ik kreeg altijd goeie klanten over de vloer”, zegt ze. “Ook nu nog. En ze helpen waar ze kunnen. Bemerken ze op hun weg naar het toilet een krat gevuld met lege flesjes, nemen ze die gewoon mee. Ik moet daar niet eens om vragen. De politie is hier nog nooit moeten langskomen.”
Vroeger kreeg Charlotte vooral klandizie uit de buurt, aangevuld met passanten. Die buren zijn vandaag overleden of te oud en de nieuwkomers uit de directe buurt ziet ze amper. “Sommigen zeggen nauwelijks een goeiedag. Jammer.”
Café Bosveld is duidelijk een volkscafé. Hier wordt ‘gepandoerd’ en aan bakschieten gedaan, is een pronostiekclub actief, hangt de vogelpik aan de muur, staat de bakschiettafel binnen handbereik en wordt gepetanquet. Charlotte soigneert haar klanten. Af en toe organiseert ze een wedstrijd en kunnen ze daarbij genieten van kippenvleugels, worsten op de barbecue of hutsepot. Anderhalve euro Haar pintjes kosten anderhalve euro. “Toen ik begon was dat 7 frank”, herinnert ze zich. “Wie toen een halve frank opsloeg, moest wat horen. Nu gaat de prijs met een halve euro omhoog, omgerekend 20 frank.”
“Tot zolang ik gezond blijf van geest en lichaam doe ik voort”, besluit Charlotte. “Gewoon omdat ik het graag doe. Ik heb mijn klanten gezegd dat ik er nog vijftig jaar ga aan toevoegen. En ze vonden dat uitstekend.”
“Het Bosveld was al café toen Gerard en ik er onze intrek namen. Zeker al honderd jaar”
“Ik krijg ook hulp van mijn zoon, schoondochter en mijn metekind. Iedereen is in de ‘wèèr’ voor mij”
“Het bierverbruik is sinds het invoeren van het rookverbod en meer alcoholcontroles gehalveerd. Niet-rokers heb ik sindsdien niet zien toestromen. Klanten die er eentje te veel op hebben, voeren we naar huis.”
“Mijn klanten komen uit Lebbeke, maar ook uit Sint-Gillis, Schoonaarde, Berlare zelfs”
“Hier komt oud en jong over de vloer. ‘Poeffers’? Die heb ik niet.”
