|
Wie Slivvenier mét väöl plezeer
ziech oetdach de Mestreechteneer,
toen zach heer, dit weurt 'ne mins
boeste väöl plezeer met höbbe kins.
Dee geef iech es groete guns
e manjefiek stök levenskuns.
De Griek, de Romein, dat waor e sjoen stökske wèrrek.
Meh noe maak iech get mèt 'n ech geistesmerrek.
Heer naom twie sjöpkes humor,twie sjöpkes cultuur,
get bonhommie en väöl zuidelik vuur.
Daobij ouch nog 'n hamfel sjariteit,
en 'n krowkaar geveul veur betrèkkelikheid.
Meh in de pit vaan de ziel kaom 'n flinke snouf,
vaan neet kepot te kriege deep gelouf.
En es tegewiech teege alle - isme
'n koffietas ierlèk chauvinisme.
Dat mingde heer toen in 'ne hiemelse mixer,
hiel good doorein tot e levens-elixer.
Ouch get beer deeg heer drin en get rommedoe,
en 'n haaf glaas geis, 't risseltaot dat waor zoe.
Want wie de maan vaan hei bove dao nao góng boetsere
en ineinfisternölde de Mestreechterneere....
toen stoond wel d'n ierste e bitsje te sjeigele,
en d'n twiede begós met d'n derde te vreigele.
Meh ouch kloonk daonao de sjoenste meziek,
in zaank en klaank door 't hiemels riek.
En wie Slivvenier dach noe höb iech 'rs zat,
heet heer die op d'n transportband gezat.
Zingenteere woort toen geëmigreerd,
nao 't sjoenste plekske op dees eerd.
Want aon 't ind vaan de lange weeg,
bówde zie hun thoes: eus stad Mestreech. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
.gif)
