27/11/2024 Pr Chad Ripperger geeft een analyse over de Eindtijd - Full Sheen Ahead (dank aan Martine)

CKK 675 De laatste beproeving van de Kerk
Voorafgaand aan de komst van Christus moet de Kerk een laatste beproeving doorstaan die het geloof van talrijke gelovigen zal doen wankelen.  De vervolging waarmee haar pelgrimstocht op aarde vergezeld gaat,  zal het "mysterie van de ongerechtigheid" onthullen in de vorm van een godsdienstig bedrog dat de mensen een schijnoplossing biedt voor hun problemen. De prijs die zij daarvoor betalen is dat zij afvallen van de waarheid. De ergste godsdienstige dwaalleer is die van de Antichrist, d.w.z. die van een pseudo-messianisme waarin de mens zichzelf verheerlijkt in plaats van God en zijn Messias, die in het vlees gekomen is.  

Chad: Ze maakten vroeger onderscheid tussen wat ze de kleine kastijding en de grote kastijding noemden. De kleine kastijding lijkt op wat we nu gaan doormaken. We weten dat er een kastijding zal zijn en dan komen er voor een korte periode goede vruchten voort, maar daarna komt de tijd van de antichrist.

Tijdens die tijd van de antichrist zul je de moraal en het spirituele leven van mensen zien imploderen, zelfs erger dan we nu zien. Het zal nog erger worden. In die tijd zal de antichrist zich laten zien. Maar in die tijd zul je ook zware christenvervolgingen zien en zullen ze in feite afvallig worden. Dit heeft deels te maken met het feit dat velen afvallig zullen worden, omdat de antichrist zo aantrekkelijk en charismatisch zal zijn. Zonder een specifieke genade van God zal het moeilijk zijn om te voorkomen dat je wordt meegesleurd. 

CKK 676 Deze dwaalleer van de Antichrist tekent zich reeds in de wereld af, telkens als men beweert de Messiaanse verwachting in de geschiedenis in vervulling te doen gaan: deze verwachting kan alleen maar buiten de geschiedenis langs de weg van het eschatologisch oordeel in vervulling gaan: zelfs in haar gematigde vorm heeft de kerk deze vervalsing van het komende koninkrijk onder de naam van chiliasme verworpen,  vooral in de politieke vorm van een geseculariseerd, "intrinsiek verkeerd" messianisme.  

Chad: Dus wat dit in principe inhoudt, is dat er voorlopers zullen zijn in relatie tot de Antichrist die we daadwerkelijk zullen zien, die daadwerkelijk zullen komen, dus er zou een soort aanloop moeten zijn, maar er zullen andere mensen zijn die, Christus zelf zei zelfs in de Schrift dat er pseudo-profeten zullen zijn en dat zal eerder gebeuren en ze zullen specifieke dingen zeggen, dit zijn dingen die ertoe zullen leiden, dat we het daadwerkelijk zullen gaan zien.

Dan zul je bijvoorbeeld de terugkeer van Elia en Henoch zien, omdat ze nog steeds in de Hemel zijn, ze zijn nog niet gestorven, zoals we weten uit de Schrift, dus ze zullen terugkomen om getuigenis af te leggen, maar er zullen valse profeten zijn die daartoe zullen leiden en je zult veel dingen in de Kerk zien die op dat moment ook tot niets zullen gereduceerd worden, omdat het vergelijkbaar is met wat we nu zien in relatie tot de gelovigen, maar dan in een slechtere situatie.

CKK 677 De Kerk zal de heerlijkheid van het koninkrijk alleen maar binnengaan door dit laatste Pasen heen, wanneer zij haar Heer in zijn dood en verrijzenis zal volgen.  Het koninkrijk zal derhalve niet tot stand komen door een historische triomf van de Kerk  op grond van een steeds verdere vooruitgang, maar door een overwinning van God op het kwaad dat zich voor de laatste strijd heeft opgemaakt.  Met die overwinning zal de bruid van Christus uit de hemel neerdalen.  De triomf van God over de opstand van het kwaad zal de vorm aannemen van het laatste oordeel  na de laatste kosmische beving van deze wereld, die voorbijgaat. 

Chad: Het zal niet zo zijn dat na de kleine kastijding de Kerk een soort snelle opstanding zal hebben. En als het aankomt op de tijd van de grote kastijding, die ten tijde van de antichrist plaatsvindt, dan zal de Kerk nog niet de overwinning behalen. Jezus Christus' overwinning, kwam pas na Zijn lijdensweg en dood, en dan de Opstanding en dat is de ultieme overwinning. Hoe dan ook, de manifestatie van die volledige overwinning zal pas plaatsvinden na de opstanding, en dat is het pad dat de Kerk zal volgen.

Hetzelfde pad dat Christus in Zijn eigen leven bewandelde. Het zal eruit zien alsof de antichrist de Katholieke kerk ter dood heeft gebracht. In feite zal Gods triomf over de opstand van het kwaad de vorm aannemen van het laatste oordeel na de laatste kosmische omwenteling van de voorbijgaande wereld. Na de laatste kastijding zal Christus op een gegeven moment neerdalen, hij zal de antichrist op dat moment ter dood brengen en kort daarna is er de opstanding van iedereen.

We verzamelen ons in de vallei van Josafat voor het laatste oordeel. Iedereen is daar, zelfs de gevallen engelen. Iedereen uit de Hemel en van de aarde, zal komen en aanwezig zijn. Dan is alles opgeschreven. Alles klopt. En dat is de uiteindelijke triomf van de Kerk.

Over dit mysterie van ongerechtigheid in de vorm van religieuze misleiding die mensen een schijnbare oplossing voor hun problemen biedt. Ik bedoel, er zijn veel dingen die daar waarschijnlijk onder zouden kunnen vallen. Op dit moment denk ik aan transhumanisme, misschien AI, communisme, socialisme, relativisme of zelfs modernisme in de Kerk. Dusnet zoals de Antichrist zal verschijnen, zal het lijken alsof hij de oplossing is voor ieders problemen, zowel materieel als spiritueel.

Er zijn de voorlopers en spiritueel gezien denk ik dat we daar naartoe leiden, wat de synthese is van alle ketterijen, namelijk modernisme, omdat het mensen aanspreekt, vooral de menselijke natuur in een staat van gevallen natuur, waar het ons aanspreekt, omdat de standaard van waarheid innerlijk wordt, wat natuurlijk duivels is, en dat is de aantrekkingskracht. Er zijn een soort voorlopers en ik denk dat modernisme daar één van is. Mag ik iets over modernisme opnoemen? We weten allemaal dat de Heilige Vader in 1899 die toewijding aan het Heilig Hart van Christus de Koning had. 

RK documenten
Akte van toewijding van het mensdom aan het Allerheiligst Hart van Jezus - Paus Leo XIII - 25 mei 1899 

Allerliefste Jezus, Verlosser van het mensdom, zie op ons neer in alle ootmoedigheid voor uw altaar neergeknield. Wij behoren U toe, en willen U steeds verbonden zijn, wijdt elk van ons zich heden vrijwillig toe aan uw allerheiligst Hart.

Velen hebben U nooit gekend, velen hebben uw geboden geminacht, en U alzo verstoten. Wil U over ieder van hen erbarmen, goedertierenste Jezus, en trek hen allen tot uw Heilig Hart. Wees de Koning, o Heer, niet enkel der gelovigen die zich nooit van U verwijderden, maar ook der verloren zonen die U verlaten hebben. Maak, dat deze weldra tot het vaderlijke huis terugkeren, opdat zij niet vergaan van honger en ellende.

Wees de Koning van hen, die door dwaalleer bedrogen of door scheuring van U gescheiden zijn; roep hen terug tot de haven der waarheid en tot de eenheid van geloof, opdat er weldra slechts één kudde en één herder zij.

Wees de Koning van al degenen, die nog in de duisternis van het heidendom of van de Islam verdwalen, weiger niet hen daaraan te ontrukken en te voeren naar het licht en het rijk van God.

Zie eindelijk met een blik vol erbarming neder op de kinderen van dat volk, dat zo lang uw uitverkoren volk was. Moge het Bloed, dat zij eertijds over zich hebben afgeroepen, thans, als een bad van verlossing en van leven, ook over hen nedervloeien.

Geef, o Heer, aan uw Kerk welvaren en kommerloze vrijheid; geef aan alle volkeren de vrede door de handhaving der orde; en maak dat van het ene einde der aarde tot het andere de éné kreet zou weerklinken: Lof aan het godddelijk Hart, door hetwelk ons de zaligheid werd verworven; aan het Hart zij eer en roem in eeuwigheid. Amen. 

Ik las het originele gebed en hij had het over moslims en het bekeren van moslims. Dat gebed werd verwijderd. Dat deel en Joden, dat werd verwijderd uit de woorden van de Heilige Vader in 1925. Waarom kunnen we het originele document niet gebruiken? Toen ik eind jaren 70 in een klooster zat, zei de H. Maximiliaan Kolbe dat we zouden bidden: 'O Maria zonder zonde ontvangen' en we bidden voor de vrijmetselaars. Toen haalden ze dat ook uit dat gebed. Waar gaat dat over? Is dat modernisme die gebeden eruit haalt? Ja, ik denk dat het een indicator is van verschillende dingen.

Ik denk dat het een indicator is dat reeds in de jaren 1920 tot en met de jaren 1950 was er al de infiltratie in de Kerk. Weet je, het is in principe menselijk respect: Oh, we willen ze niet beledigen. I heb het boek 'De operationele standpunten' geschreven, waarin ik de stadia van het modernisme bespreek. Er komt een intelligentiefase, waarin ze de intelligentie bereiken en zodra ze dat doen, beginnen ze de Schrift te beïnvloeden.

Tegen de tijd dat je in de 19e eeuw was, waren de Schriften al gedecimeerd. Daarom ging Paus Pius X ertegenin. Het modernisme nam de overhand, wat toen de intellectuele basis werd waardoor de communisten, de vrijmetselaars en ook de gewone ketters hun theologie konden doordrukken en daarom zag je dat dingen gebeurden. Tegen de tijd dat je in de jaren 50 kwam, is het eigenlijk reeds voorbij.

Modernisme (wiki)

Het modernisme is een vooral RK, theologisch verzamelbegrip uit de 19e en begin van de 20e eeuw voor filosofische en theologische opvattingen, die zijn gebaseerd op een nadruk op enerzijds de historisch-kritische hermeneutiek van Bijbelse en andere geloofsdocumenten en anderzijds op de individuele geloofservaring.

De aanvankelijke doelstelling van de modernisten was het verzoenen van de kerkelijke boodschap met de actuele ontwikkelingen in de wetenschap, filosofie en maatschappij (dit laatste meer bepaald door onder andere te beweren dat men de emancipatie van de leek in politiek en samenleving nastreefde).

Een van de belangrijke punten uit deze stroming is het afscheid nemen van het supranaturalisme (van de bovennatuur) en het bestrijden van de historiciteit van geloofswaarheden (dogma’s). Het modernisme bepleitte tegenover het supranaturalisme en de neoscholastieke traditie een grotere waardering voor de natuurlijke openbaring (zoals in de natuurlijke theologie), benadrukking van de taalgebonden en cultureel-historische omstandigheden waarin dogma's zijn vervat en erkenning van een waarheidsgehalte in de pretenties van andere godsdiensten (zoals in het irenisme). Kenmerkende exponent van modernistische opvattingen is het historicisme.

Belangrijke vertegenwoordigers van het modernisme waren de Brit George Tyrrell en de Franse theologen Joseph Turmel en Alfred Firmin Loisy. Loisy verklaarde de inspiratie van de H. Schrift slechts begrensd geldig en benadrukte een pantheïstische zienswijze tegenover de transcendentie van God. Tyrrell meende dat de openbaring niet te verzoenen is met de leerstellige aanspraken van de kerk.

Strijd tegen het modernisme

Na de bekendmaking van de encycliek Quanta Cura en de Syllabus Errorum van paus Pius IX in 1864, nam paus Pius X de bestrijding van het theologisch modernisme ter hand. Het subjectieve religieuze gevoel, de evolutie van de dogma's, de inhoudelijke verandering van de geloofswaarheden en de louter naturalistische ervaringstheologie vormden het gevaar voor de ware godsdienst en godsdienstbeleving. Met de apostolische constitutie Lamentabili Sane Exitu ("met waarlijk erbarmelijke resultaten") in de zomer van 1907 en de encycliek Pascendi Dominici Gregis van september 1907 veroordeelde Pius X het theologisch modernisme als "synthese van alle ketterijen".

In deze encycliek veroordeelde de paus uiteenlopende opvattingen, die onder de term modernisme werden samengebracht. In november 1907 vaardigde Pius X zijn motu proprio Praestantia Scripturae uit, waarin elke modernist met excommunicatie werd bestraft. In 1910 voerde Pius X de antimodernisteneed in, die door elke geestelijke moest worden afgelegd, totdat de eed in 1967 door Paulus VI nog slechts facultatief werd gesteld en niet langer verplicht werd afgenomen of aangeboden. 

De antimodernisteneed (beter antimodernisme-eed) was een eed waarmee Katholieke geestelijken gemaand werden afstand te nemen van een reeks overtuigingen en theorieën die de Heilige Stoel als dwalingen beschouwde, zoals die in de Syllabus Errorum (1864) waren opgesomd en in 1907 door paus Pius X in zijn "Kleine Syllabus Errorum" (Lamentabili en Pascendi Dominici Gregis, 1907) werden geactualiseerd en samengevat onder de naam van het modernisme. Deze uitgebreide eed van trouw gold tussen 1910 en 1967 als een van de voorwaarden voor de toelating tot diverse kerkelijke ambten en functies.

Uit: RK documenten: Paus Pius X - 1 september 1910 - Pauselijke geschriften - Motu Proprio

In deel 3 komt Paus Pius X dan te spreken over een eed die afgelegd en ondertekend moet worden, naast de gebruikelijke Geloofsbelijdenis (Professio Fidei), in de handen van de bisschop. Dan volgt de eed in kwestie:

Ik, N.N., omarm en aanvaard stellig alles wat tezamen en afzonderlijk door het foutloze Leergezag van de Kerk bepaald, uitgesproken en verklaard is, in het bijzonder die leerstellingen die zich rechtstreeks verzetten tegen de dwalingen van deze tijd.

Ten eerste belijd ik dat God, begin en einddoel van alle dingen, met zekerheid gekend kan worden en Zijn bestaan kan bewezen worden door middel van het natuurlijke licht van de rede, “vanuit de dingen die gemaakt zijn geworden” , dit is vanuit de zichtbare werken van de schepping, zoals een oorzaak zeker gekend is door zijn effecten.

Ten tweede erken ik en stem ik in met de externe argumenten voor de openbaring, d.i. de goddelijke feiten, in het bijzonder wonderen en voorspellingen als zijnde de meeste zekere tekenen van de goddelijke oorsprong van de christelijke godsdienst en ik houd mij eraan dat deze volmaakt aangepast zijn aan het inzicht van elke tijd en van elke mens, met inbegrip van deze tijd.

Ten derde geloof ik ook vast dat de Kerk, bewaarder en lerares van het geopenbaarde woord, door de ware en historische Christus zelf, toen Hij bij ons verbleef, rechtstreeks en dadelijk gesticht is geworden en dat dezelfde Kerk gegrondvest werd op Petrus, de prins van de apostolische hiërarchie en op zijn opvolgers doorheen alle tijden.

Ten vierde aanvaard ik oprecht dezelfde geloofsleer in dezelfde zin en met altijd dezelfde betekenis zoals deze aan ons is overgeleverd geworden vanaf de apostelen tot aan de rechtgelovige Vaders; en dus verwerp ik volledig de ketterse notie van de evolutie van de dogma, volgens de welke deze van de éne zin in de andere zin overgaan, onderscheiden van dat wat de Kerk vroeger leerde.

Zo ook veroordeel elke dwaling waardoor, in plaats van de goddelijke geloofsschat, door Christus overgeleverd aan Zijn Bruid, de Kerk en door haar getrouw te bewaren, een filosofische uitvinding of een schepping van het menselijk bewustzijn geplaatst wordt die het menselijk pogen geleidelijk verfijnd heeft en in de toekomst door middel van oneindige vooruitgang zich zal vervolmaken.

Ten vijfde houd ik ten zeerste vast aan en belijd ik oprecht dat het geloof niet een blind religieus gevoelen is dat vanuit het verborgen onderbewustzijn opkomt en onder druk van het hart en wil moreel gevormd wordt maar dat het geloof een werkelijke instemming van het verstand met de uitwendige waarheid is, aanvaard vanuit het horen; en waardoor wij geloven dat waar is al wat gesproken, betuigd en geopenbaard is geworden door de persoonlijke God, onze Schepper en Heer, op het gezag van God, de Volmaakte Waarheid.

Tevens, met gepaste eerbied onderwerp ik mij en houdt ik met geheel mijn ziel vast aan alle veroordelingen, verklaringen en richtlijnen, vervat in de encycliek ’Pascendi’ en het decreet ’Lamentabili’, vooral betrefffende wat men noemt ‘de geschiedenis van de dogma’s’.

Desgelijks verwerp ik de dwaling van zij die beweren dat het geloof van de Kerk in strijd kan zijn met de geschiedenis en dat de katholieke dogma’s, in de betekenis waarin ze nu verstaan worden, niet kunnen verzoend worden met de ware oorsprongen van de Christelijke godsdienst.

Ik veroordeel en verwerp ook de stelling die zegt dat een meer geleerde christen een tweevoudige persoonlijkheid kan aannemen, nl. één van gelovige en een ander van historicus alsof dit toestaat voor de historicus te beweren datgene wat in tegenstelling is met zijn geloof als gelovige of premissen aan te brengen van waaruit de valsheid of twijfelachtigheid van de dogma’s volgt, op voorwaarde dat deze dogma’s niet rechtstreeks ontkend worden.

Tevens verwerp ik de wijze van bepalen en interpreteren van de Heilige Schrift, die, in het opzij zetten van de traditie van de Kerk, de analogie van het geloof en de normen van de Apostolische Stoel, de principes van de rationalisten aanneemt en met niet minder aanmatiging de tekstkritiek als de enigste en hoogste regel beschouwt.

Bovendien verwerp ik de mening van diegenen die stellen dat iemand die onderwijst in de geschiedenis van de theologie of erover schrijft eerst de voorgevormde begrippen naast zich neer moet leggen over de bovennatuurlijke oorsprong van de katholieke traditie of over de goddelijke bijstand, beloofd voor het altijddurend bewaren van elke, geopenbaarde waarheid; of dat de geschriften van de Vaders enkel dienen geïnterpreteerd te worden door middel van de principes van de wetenschap, afgezonderd van enig welke gewijde autoriteit en met dezelfde vrijheid van oordelen waarmee men gewoonlijke profane monumenten onderzoekt.

Tot slot belijd ik dat ik in het algemeen absoluut ver sta van de dwalingen van de modernisten die stellen dat er in de gewijde traditie niets goddelijks is; of die – wat nog veel ergers is- dit toegeven in pantheïstische zin, zodanig dat er niets overblijft dan een simpel feit zoals de gewone feiten van de geschiedenis, nl. dat een school, begonnen door Christus en zijn Apostelen, door de energie, sluwheid en vermogens van mensen in de volgende eeuwen is voortgezet geworden.

Daarom houd ik ten stelligste vast aan en zal ik tot mijn laatste adem vasthouden aan het geloof van de Vaders over het zekere charisma van de waarheid, het welke is, was en altijd zal verblijven in de opvolging van het episcopaat sinds de apostelen.  En dit mag niet zo verstaan worden opdat men kan vasthouden aan wat beter en meer geschikt lijkt voor de cultuur van een bepaald tijdperk maar veeleer opdat men nooit iets anders zou geloven of begrijpen dan de absolute en onveranderlijke waarheid, verkondigd vanaf den beginne door de apostelen. 

Dit alles beloof ik getrouw, geheel en oprecht te bewaren en het ongeschonden te bewaken en nooit ervan af te wijken, hetzij in het onderricht, hetzij in woord of geschrift. Dit beloof ik, dit zweer ik, zo waarlijk helpe mij God en zijn Heilige Evangelies. 

Vaticanum II

In de 21e eeuw wordt de term neomodernisme volop gehanteerd, vrijwel zonder uitzondering door anti-modernisten. Daarbij bestaat er evenwel groot verschil wat onder neomodernisme en anti-modernisme begrepen moet worden:

* Traditionalisten beschouwen verschillende besluiten en formuleringen van Vaticanum II als uitvloeisels van het modernisme en gebruiken voor hen die deze veranderingen en ingrepen ondersteunden of aanvuurden, ook wel de term neomodernisme. Voor traditionalisten zijn bijvoorbeeld de theologen Marie Joseph Lagrange, Karl Rahner, Henri de Lubac en Yves Congar reeds neomodernisten.

* Katholieken, die de besluiten van het tweede Vaticaans Concilie ten volle aanvaarden (maar vaak wel kritiek uitoefenen op de manier waarop deze in post-conciliaire ontwikkelingen vorm kregen), gebruiken de term neomodernisme voor de - in hun ogen - relativistische opvattingen zoals die voornamelijk door westerse academische theologen en tegenstanders van de “ambtskerk" worden vertegenwoordigd, bijvoorbeeld door Hans Küng, Uta Ranke-Heinemann, Eugen Drewermann, Mary Daly, Huub Oosterhuis en Edward Schillebeeckx.