|
10/7 Wanneer wolven gewaden dragen: De synodale belegering binnen de Kerk - Bisschop Joseph Strickland - dank aan Martine
Beste broeders en zusters in Christus,
Er zijn momenten in de Kerkgeschiedenis waarop de schapen omhoog moeten kijken – niet vanwege stormen van de wereld, maar omdat de herders zelf stil zijn geworden … of erger nog, zich bij de wolven hebben aangesloten.
De H. Paulus waarschuwde de Kerk in Efeze ooit met indringende helderheid:
"Ik weet dat er na mijn heengaan roofzuchtige wolven bij u zullen binnendringen, die de kudde niet zullen sparen" (Handelingen 20:29).
En die wolven zijn gekomen. Ze dragen gewaden. Ze spreken over barmhartigheid, maar spotten met de waarheid. Ze prediken inclusie, maar sluiten trouw aan het geloofsgoed uit. Ze zegenen wat God zonde heeft genoemd. We leven in een belegering – niet van buitenaf, maar van binnenuit. Dit is het uur van verraad, vergelijkbaar met de hof van Getsemane. Maar deze keer dragen de verraders een mijter en kromstaf.
Het Kruis is er nog steeds. De Eucharistie is er nog steeds. Maar we worden omringd door huurlingen die de schapen in de steek laten – of erger nog, ze in de doornen lokken.
Laat me duidelijk zijn. Deze crisis is niet zomaar verwarring – het is een berekende revolutie. Een revolutie tegen de leer. Tegen de orde. Tegen de ware aard van de Kerk, zoals die goddelijk door Christus is ingesteld.
En daarom wil ik jullie vandaag meenemen op een driedelige tocht door deze realiteit.
Deel I: De wolven binnen de muren
M. Scott Peck begon zijn beroemde boek "The Road Less Traveled" met drie woorden: "Het leven is moeilijk." Maar zelfs deze simpele waarheid wordt nu verworpen – niet alleen door de wereld, maar ook binnen de Kerk. Ons wordt verteld dat het Kruis optioneel is. Dat heiligheid onderdrukkend is. Dat de leer verdeelt, terwijl dialoog verenigt.
Maar Christus bood geen dialoog aan. Hij offerde Zijn wonden. Hij bouwde geen gemeenschapscentrum – Hij stichtte een Kerk, “gebouwd op het fundament van de Apostelen en Profeten, waarvan Jezus Christus Zelf de hoeksteen is” (Efeziërs 2:20).
En Hij zei duidelijk: “… Als iemand achter Mij aan wil komen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen” (Matteüs 16:24).
Waar zijn die woorden nu?
In plaats daarvan horen we preken over ecosystemen en menselijk broederschap. We krijgen synodale slogans, maar geen oproep tot bekering. We krijgen documenten aangereikt, geen leer – consultaties, geen geboden.
De zalige Paus Pius XII waarschuwde:
“De zonde van de eeuw is het verlies van zondebesef” (Radioboodschap aan het Amerikaanse Nationale Catechese Congres in Boston, 26/10/1946).
En nu wordt zonde zelfs niet meer genoemd. Ze heeft een nieuwe naam gekregen. Ze wordt “begeleid”. Het is “pastoraal gezegend”. Maar nooit veroordeeld.
Pr James Martin blijft homoseksuele verbintenissen inzegenen. Kardinaal McElroy bagatelliseert seksuele zonde in naam van “radicale inclusie”.
De traditionele Latijnse Mis – de Mis van de heiligen – wordt onderdrukt. En het geloofsgoed zelf wordt behandeld als een museumstuk dat gerenoveerd moet worden.
Maar zoals Paus Benedictus XVI verklaarde: “Wat eerdere generaties als heilig beschouwden, blijft ook voor ons heilig en groot” (Brief aan de bisschoppen, 7/7/2007).
En de H. Paus Pius V verkondigde plechtig: “Deze huidige Constitutie kan nooit worden herroepen of gewijzigd, maar blijft voor altijd geldig en heeft kracht van wet” (Quo Primum, 14/7/1570).
Geloven we hen? Of volgen we het “nieuwe pad” die de zogenaamde Synode over Synodaliteit propageert?
De profeet Jesaja voorzag deze dag en riep uit: "Wee u die het kwade goed noemt en het goede kwaad; die duisternis voor licht houdt en het licht voor duisternis" (Jesaja 5:20).
En de H. Paus Pius X waarschuwde: "De aanhangers van de dwaling moeten niet alleen gezocht worden onder de openlijke vijanden van de Kerk, maar... in haar eigen boezem, en ze zijn des te schadelijker naarmate ze zich minder als zodanig voordoen" (H. Paus Pius X, Pascendi Dominici Gregis, 8/9/1907).
Wij beleven deze profetie.
De Synode over Synodaliteit is een rookgordijn geworden voor kerkelijke transformatie. Niet voor vernieuwing, maar voor heruitvinding. Niet voor Pinksteren, maar voor Babel.
Ons wordt gezegd "te luisteren naar het Volk van God." Maar niet wanneer die mensen knielen voor de Latijnse mis. Niet wanneer ze oproepen tot eerbied, boete of zuiverheid. Nee – dan worden die stemmen afgedaan als niet flexibel genoeg, te traditioneel.
Maar de stem van Christus spreekt nog steeds – door de Schrift, de Heilige Traditie en het correct overgeleverde leergezag van de Kerk.
"Laat u niet misleiden; God laat zich niet bespotten" (Galaten 6:7).
Beste vrienden, hiermee is de eerste fase van onze tocht voltooid. We hebben de wonden benoemd.
In deel II zullen we de machinerie van de revolutie onderzoeken; de Synodale Structuur zelf – de taal, de doelstellingen en de ernstige gevaren. We moeten weten hoe de vijand zich beweegt als we de kudde willen bewaken.
En toch hoeven we niet te wanhopen. Want waar de wolven cirkelen, blijft de Herder. Terwijl de huurlingen vluchten, staan de heiligen op. Terwijl de altaren worden bespot, brandt de Heiligdomlamp nog steeds, omdat het Tabernakel niet leeg is.
Houd stand.
"In de wereld zult u benauwdheid hebben, maar heb vertrouwen: Ik heb de wereld overwonnen" (Johannes 16:33).
Deel II: De Synodale belegering
We komen nu in de tweede fase van deze waarschuwing:
De wolven hebben namen. Hun tactieken hebben ook een naam: Synodaliteit.
Niet synodaliteit zoals de Kerk die altijd heeft begrepen – collegiaal overleg onder het gezag van de Paus – maar een herdefiniëring. Een "nieuwe manier van Kerk-zijn", zoals ze het nu noemen.
Maar laten we duidelijk zijn: wat onder de vlag van Synodaliteit wordt voorgesteld, is niets minder dan de afbraak van de hiërarchische, sacramentele, apostolische Kerk en de opkomst van iets nieuws, ongedefinieerds en gevaarlijks. Volgens de officiële aankondiging van het Vaticaan wordt de Synode over Synodaliteit omschreven als een "proces van luisteren en onderscheiden". Maar waar men naar luistert, zijn gevoelens, en waar men naar onderscheidt, is compromis.
In plaats van het Evangelie te verkondigen, probeert deze Synode het Evangelie te herscheppen naar het beeld van de gevallen mens.
De voorbereidende documenten van de Synode spreken over "inclusie" en "samen op weg". Maar waarheen?
* Op weg naar acceptatie van relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht
* Op weg naar zegeningen voor gescheiden en hertrouwde mensen
* Op weg naar de omkering van het mannelijke priesterschap door het stimuleren van vrouwelijke diakens
* Op weg naar de onderdrukking van de Traditionele Latijnse Mis, in de illusie dat deze een bedreiging vormt voor de eenheid
Dit is geen pastorale gevoeligheid. Dit is spirituele ondermijning. Zoals Kardinaal Raymond Burke waarschuwde: "Het idee dat de leer van de Kerk zich moet conformeren aan de stemmen van de gelovigen is een ernstige vergissing" (Interview met Kardinaal Raymond Burke, The Wanderer, juli 2023).
De Kerk is geen democratie. Het is een monarchie – met Christus als Koning.
"Een nieuwe manier van Kerk-zijn" – deze zin komt herhaaldelijk voor in de documenten van de Synode. Maar een nieuwe manier impliceert dat met de oude manier is gebroken. Dit is onjuist. De Kerk, gesticht door Christus, is niet gebroken. Haar verraders zijn ermee gebroken. Haar wolven zijn blind. Paus Leo XIII herinnerde ons eraan: "Niets kan gevaarlijker zijn dan die ketters die, terwijl ze de naam van Christenen behouden, met subtiele trucs dwaalleringen introduceren" (Paus Leo XIII, Satis Cognitum, 29/6/1896).
En de huidige Synodale revolutionairen passen perfect bij die waarschuwing. In het werkdocument van de Synode staat in paragraaf 60: "Een synodale Kerk is een luisterende Kerk … klaar om ondervraagd te worden door de betogen van onze tijd" (Instrumentum Laboris voor de Synode over Synodaliteit, 2023).
Maar het Evangelie wordt niet door de wereld in twijfel getrokken. Het stelt de wereld ter discussie.
De heiligen luisterden niet naar de tijd – ze schreeuwden erin. De H. Catharina van Siena, de grote hervormster van het pausdom, schreef ooit: "Verkondig de waarheid en zwijg niet uit angst" (Brief aan Paus Gregorius XI, 1376).
En nu zwijgen wij – in naam van dialoog. Het Synodale pad is geplaveid met de taal van inclusie, maar leidt tot uitsluiting – uitsluiting van Traditie, van offer, van objectieve waarheid.
De architecten ervan beroepen zich op "spiritueel onderscheidingsvermogen", maar verwerpen elk morele absolute die Christus heeft onderwezen. De apologeten roepen op tot "eenheid", maar verdelen de kudde door trouwe Katholieken te vervreemden.
Kerkelijke autoriteiten zeggen ons:
- Dat de Kerk meer naar de mensen moet luisteren dan te verkondigen.
- Dat de leer zich moet ontwikkelen door de stem van de cultuur te absorberen.
- Dat litugie moet evolueren om aan te sluiten bij ecologische en inheemse uitingen.
Dit is geen Katholicisme. Het is geklerikaliseerd relativisme.
En de Apostelen zelf geven ons het tegengif: "Men moet God meer gehoorzamen dan mensen" (Handelingen 5:29).
"Jezus Christus is dezelfde, gisteren en vandaag, en Hij blijft dezelfde tot in eeuwigheid. Laat u niet meeslepen door allerlei vreemde leringen" (Hebreeën 13:8-9).
Vreemde leringen komen nu van vreemde lippen – in Romeinse priesterboorden.
Terwijl de Synode voortgaat, vertrapt ze wat de heiligen voedde:
De Mis der Eeuwen wordt als verdeeldheid zaaiend bestempeld.
De duidelijke leer over seksuele zonde wordt onbarmhartig genoemd.
Het priesterschap van Christus wordt afgeplat tot bureaucratie.
En de Rozenkrans en Eucharistische Aanbidding worden nauwelijks genoemd.
Dit is geen vernieuwing. Het is een gecontroleerde afbraak. Maar de Heer laat zich niet bespotten. Hij kijkt. Hij wacht. En Hij zal Zijn Tempel reinigen.
De H. Athanasius verklaarde ooit tijdens de Ariaanse ketterij: "Zij hebben de gebouwen, maar wij hebben het geloof" (H. Athanasius, Brief aan zijn kudde tijdens de Ariaanse crisis).
En vandaag, hoewel de synodale wolven de zalen van Rome kunnen bezetten, blijft het Geloof bestaan – waar Christus ook wordt aanbeden, waar de Heilige Maagd Maria ook wordt vereerd, waar de Catechismus ook met helderheid en moed wordt onderwezen.
En onze missie blijft dezelfde:
* Te blijven staan.
* Te spreken.
* Trouw te blijven.
Want zoals de H. Paulus aan Timoteüs schreef: "Verkondig het woord; dring ten allen tijde aan, weerleg, smeek, bestraf met alle geduld en onderricht. Want er komt een tijd dat men de gezonde leer niet meer zal verdragen" (2 Timoteüs 4:2-3).
Dezee tijd is nu.
In deel III zullen we van waarschuwingen overgaan op wapens. Spirituele wapens. We zullen uiteenzetten hoe gelovigen deze revolutie kunnen weerstaan – niet met bitterheid, maar met de Heilige Rozenkrans, Eucharistisch eerherstel, daden van trouw en de moed van de heiligen.
Wij zijn geen wezen.
Wij zijn soldaten van Christus. En de poorten van de Hel zullen niet zegevieren.
Deel III: De wapens van de gelovigen
We hebben de wolven een naam gegeven. We hebben de synodale belegering ontmaskerd. Nu moeten we vechten – niet met woede, niet met opstandigheid, maar met waarheid, offer en liefde die geworteld is in Christus.
Dit is het uur van de strijd. Niet tegen mensen, maar tegen de duisternis – in onszelf, in onze Kerk, in deze synodale maskerade die ketterij hult in de mantel van barmhartigheid.
Het is tijd om de wapens van de gelovigen op te nemen. Spirituele wapens die heiligen hebben gehanteerd, martelaren hebben omarmd en die OLVrouw in onze handen heeft gelegd.
1. De Heilige Rozenkrans
Toen OLVrouw in 1917 in Fatima verscheen, gaf ze een duidelijke opdracht: "Bid elke dag de Rozenkrans om vrede voor de wereld en het einde van de oorlog te verkrijgen."
Zr Lucia van Fatima zei later: "Er is geen probleem, zeg ik u, hoe moeilijk het ook is... dat niet kan worden opgelost door het bidden van de Heilige Rozenkrans."
Dit is geen geringe devotie. Dit is een slinger in handen van de nieuwe Davids.
Terwijl de wolven zich verzamelen aan de poorten en synodale documenten als giftige inkt over de wereld stromen, antwoorden wij met kralen in de hand, met Ave Maria's gefluisterd door oud en jong, in het Latijn en in het Engels, in gezinnen en op slagvelden.
2. De Heilige Eucharistie
Dit is het uur van Eucharistisch eerherstel. We moeten wenen bij het tabernakel. We moeten knielen waar zovelen nu nonchalant voorbij lopen. We moeten Hem liefde schenken waar Hij het meest gewond is.
De H. Padre Pio zei: "Het zou voor de wereld gemakkelijker zijn om te overleven zonder de zon dan zonder het Heilig Misoffer."
En wat heeft de Synode dan gedaan?
* De Latijnse Mis afgeschaft
* De Eucharistische Aanbidding gemarginaliseerd
* Ontzag vervangen door applaus
Daarom moeten we tot Hem gaan – vaak, eerbiedig en met eerherstel in ons hart. Elk Heilig Uur is een slag tegen de synodale revolutie. Elk gefluisterd "Mijn Heer en mijn God" is een schild voor de Kerk.
"Proef en zie dat de Heer zoet is; gezegend is de mens die op Hem hoopt" (Psalm 33:9).
3. Vasten en Boete
De demonen waarmee we worden geconfronteerd, zijn niet louter ideologisch. Ze zijn hels. En Onze Heer heeft ons duidelijk gezegd: "Dit soort kan door niets worden uitgeroeid, behalve door gebed en vasten" (Marcus 9:28).
De wolven maken een feest van luxe, van conferenties, van applaus. Laten we vasten – tot eer van Christus en de zuivering van Zijn Kerk.
Volg Nineve na. Volg de H. Franciscus na. Volg OLVrouw van Smarten na.
Laten we van de eerherstelvrijdagen een norm in ons leven maken. Laten we de Eerste Zaterdagen vieren, vele bezoeken brengen aan het Allerheiligste Sacrament, en offers brengen die niemand ziet.
Maar die Onze Heer ziet.
En het Onbevlekt Hart van Maria wacht op ons antwoord.
4. Duidelijke taal
We mogen niet zwijgen. Niet nu.
De H. Thomas van Aquino leert: "Het is beter om met een molensteen om de nek in zee geworpen te worden dan een van deze kleinen te ergeren" (vgl. Summa Theologiae; gebaseerd op Lucas 17:2). We zien hoe herders in synodale gewaden de missie schandaliseerden – ze worden verward, gemanipuleerd, bedrogen.
Daarom moeten we duidelijk spreken:
* Zegeningen voor mensen van hetzelfde geslacht zijn godslastering.
* Man en vrouw, Hij heeft ze geschapen.
* De Latijnse Mis is geen bedreiging – ze is een schat.
* Barmhartigheid zonder berouw is een leugen.
De H. Paus Pius X bulderde: "De ware vrienden van het volk zijn noch revolutionairen, noch vernieuwers, maar traditionalisten" (Notre Charge Apostolique, 25/8/1970).
Als we streng genoemd worden, zo zij het. De waarheid is streng. En de ruggengraat van de heiligen werd door Gods genade stijf gehouden.
Laat ze ons Farizeeën, fundamentalisten, relikwieën uit een vervlogen tijdperk noemen. Wij zijn relikwieën – omdat we erfgenamen zijn. Wij zijn geen museumstukken – wij zijn de bewakers van de schat.
5. Gelovige gemeenschappen
Deze strijd zal niet alleen gewonnen worden. We moeten sterke gemeenschappen vormen – gezinnen, parochies, apostolaatswerken, Katholieke scholen en hoeven.
* Laten er Eucharistische processies door de straten gehouden worden.
* Laat er in elk huis een Maria-altaar zijn.
* Laat Katholieke ouders eerst en vooral Katholiek zijn, niet eerst werelds.
Laat onze kinderen catechese krijgen van heiligen, niet van schermen.
De H. Don Bosco zei: "Slechts twee dingen kunnen ons redden in deze huidige crisis: devotie tot Maria en frequente communie" (H. Don Bosco, Brieven aan de Jeugd).
Mijn geliefde kudde, we zijn niet geboren voor troost. We zijn geboren voor de strijd. De wolven dragen gewaden. De synode spreekt met honingzoete ketterij. Maar Christus heerst nog steeds.
Zijn Heilig Hart klopt nog steeds.
Het Onbevlekte Hart zegeviert nog steeds.
En de waarheid is nog steeds waar – onveranderlijk.
"Jezus Christus is dezelfde, gisteren en vandaag; en dezelfde tot in eeuwigheid" (Hebreeën 13:8).
Samenvattend, met de stem van een herder, zeg ik je dit:
VERLAAT DE KERK NIET.
Loop niet weg van de strijd. Sta in de bres.
Kniel in Aanbidding.
Bid met tranen.
Spreek zonder angst.
En vecht met liefde.
De wolven zijn echt.
Maar het Lam zit op de troon.
En de poorten van de hel zullen niet zegevieren.
Blijf trouw.
Blijf waakzaam.
En blijf in het Hart van Christus.
Moge de Almachtige God jullie zegenen – in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
+Bisschop Joseph E. Strickland
Emeritus-bisschop van Tyler
|
