21/7 Jezus vroeg dit te openbaren over het Vagevuur - Uniquely Mary

De mystica, de gezegende Alexandria Maria D. Costa uit Portugal, had ons één ding te leren over het vagevuur. Eén ding dat Jezus haar aan de hele wereld wilde laten weten. De grote Portugese mystica had talloze ervaringen met het vagevuur had, zoals ze in haar dagboek vertelde. Op 6 november 1943 rapporteerde ze de woorden die Jezus tot haar had gesproken: Wat een betovering, wat een rijkdommen zijn er in je hart, mijn prachtige duif.

De lucht van je geest wordt niet bezoedeld. Hij blijft altijd witter en zuiverder. Voel je, mijn dochter, dat je geest dood is? Ik heb dit toegestaan. Hij is dood voor de wereld, maar leeft meer en beter voor de Hemel. De kwellingen van het vagevuur die je voelt, zijn de waarheid. Het is een realiteit. Ik zuiver je, zodat je na je dood daar niet hoeft te blijven. Je zult rechtstreeks naar Mij toe komen. Zo wenst Mijn gezegende Moeder het, opdat je weet wat onze dierbare zielen daar lijden. Maak het bekend aan de wereld. Lijd alles. Offer alles voor hen op. Maar vrees Mijn liefde, Mijn betovering niet. Je wordt ondersteund door Mij en Mijn gezegende Moeder. Je valt niet. Je wankelt niet.

Op 2 augustus 1945 meldde Alexandrina: "Ik heb de nacht in groot lijden doorgebracht. Mijn lijden nam toe toen ik wist dat één van mijn assistenten in Foche, het ziekenhuis waar ze 40 dagen in observatie werd gehouden vanwege haar strenge vasten, een onverwachte dood stierf. Ik kan en wil haar niet veroordelen. Mijn God, ik denk er niet eens aan. Maar ik maak me grote zorgen om haar levensstijl. Ik twijfel niet aan haar redding. Het kwam meteen in me op de dag dat ze overleed.

Het was een vrijdag, één van de dagen waarop Mijn lieve Jezus beloofde de hel gesloten te houden. Ik twijfel niet, ik heb vertrouwen, maar ondanks dat ik met dit vertrouwen leef, voel ik er geen enkele vreugde in. Het is alsof er een zwarte sluier is gekomen over alles wat hiermee te maken heeft. Er gaan weinig momenten voorbij voordat ze weer in mijn gedachten komt, en ik bid onmiddellijk voor haar. Ik voel dat ze veel, veel gebeden nodig heeft en dat ze diep in het vagevuur moet zitten.

Op een dag in april 1946, ontving Alexandrina de eucharistie van een engel en Jezus zei tegen haar: "Ik ben je gegeven door je beschermengel, ik ben het leven waaruit je leeft. Ik kon het niet nalaten Mij aan je te geven." Wat een wonderen? Kijk, zie je de engelen opstijgen? Ze gaan in groepen omhoog. Sommigen zingen hymnes, anderen leiden de zielen die uit het vagevuur waren gekomen en allemaal dankzij jou gered zijn.

Wat een prachtige intocht. Wat een feest in de Hemel. Ik zag de groepen die de zielen brachten alsof elke engel er een andere naast zich droeg. Met dit verschil dat deze geen vleugels had, wat een pracht, wat een stralend licht, wat een schoonheid. Jezus voegde eraan toe: "Het is de moeite waard om mijn offerziel en mijn echtgenote te zijn in lijden. Het is de moeite waard om zo te lijden en alles te lijden voor zo'n deugdzame missie en zulke grote wonderen. Moed, ga in vrede. Leef in vrede en vrees niets.

Dank U, mijn Jezus. Schenk mij Uw mededogen. Geef mij Uw liefde. Sta niet toe dat ik mezelf bedrieg en sta niet toe dat ik U beledig." We kunnen veel leren, maar welke twee dingen kunnen we leren van het voorbeeld van de zalige Alexandrina? Eén daarvan is de bevestiging dat de zielen in het vagevuur lijden. Soms willen we dit in de kerk niet zeggen, omdat het God in een kwaad daglicht stelt. Maar de realiteit is dat als we God moeten aanbidden, Hij is een glorierijke God. En Hij wil dat we net zo glorierijk en moedig zijn als Hij. Moedige mensen, mannen en vrouwen die vrijwillig lijden op zich nemen, en wij omarmen het en zijn er niet bang voor. Dat we het zien als wat ons heilig maakt en het in al zijn glorierijke en heroïsche pracht zien.

En dat de zielen in het vagevuur moeten lijden om waardig te zijn de Hemel binnen te gaan. Dat het lijden van Jezus alleen niet voldoende is. Het moet ook verenigd zijn met het lijden dat wij ondergaan. En die twee samen brengen ons naar de Hemel. Zijn ja en het onze in het lijden. Meer specifiek dat. Dus één ding is dat er inderdaad lijden is in het vagevuur. En we moeten dit bevestigen voor degenen die niet geloven dat ze alleen maar zeggen dat het vagevuur een soort wachttijd is. Niet genoeg. Nee. Er is daar lijden. En de hele wereld moet het weten. Ten tweede kunnen en moeten we soms vragen om lijden, zowel voor onze eigen zuivering, voor de zuivering van anderen, voor de bevrijding van de zielen in het vagevuur, maar ook zodat we het lijden van de zielen in het vagevuur zelf kunnen ervaren.

Nu mag je Jezus vragen, Jezus, geef me alstublieft een klein stukje van het lijden van het vagevuur, zodat ik me hen kan herinneren, hen kan kennen en mededogen met hen kan hebben. Ik heb dit ooit gevraagd. Het is nu bijna drie jaar geleden, op de verjaardag van 2 augustus, toen ik aan het mountainbiken was, mijn nek brak en de brandende vuren van het vagevuur in mijn armen voelde. Het was verschrikkelijk. Ik zou het mijn vijand niet aanraden. Maar spiritueel gezien, zegt mijn ziel dat het geweldig was.

Het was een geweldige ervaring. Ik ben zoveel dichter bij hen gekomen. En de vruchten ervan, je kunt in deze channeling zien hoe het gegroeid is. Het is dankzij het lijden. Het heeft me meer een discipel van Christus gemaakt. En ik ben blij dat Hij me die gave heeft geschonken. Zou ik er opnieuw om vragen? Ik weet het niet. Ik weet niet zeker of Hij het wil. We moeten om lijden vragen. We moeten het ook gewillig omarmen, zonder angst, zodat we ware discipelen van Christus kunnen zijn. Zalige Alexandrina, bid voor ons.