18/8 Pr Ripperger: wat gebeurt er met zielen die in doodzonde sterven? - Living Faith Daily
Wat gebeurt er werkelijk op het moment dat een ziel sterft in doodzonde? Sommigen stellen zich een proces voor God voor, een laatste argument, of een tweede kans. Maar Pr Chad Ripperger waarschuwt: "Wat er werkelijk gebeurt, is veel plotselinger en veel definitiever." Demonen kennen deze waarheid en vechten om die verborgen te houden. Want als je zou begrijpen hoe snel de eeuwigheid verzegeld wordt, zou je leven ineens wel eens kunnen veranderen. Het lijkt niet op een rechtszaal.

Er is geen donder, geen stem die een vonnis uitspreekt. Het voelt als zwaartekracht. De ziel, nog warm van het lichaam, begint omhoog of omlaag te bewegen, niet door kracht, maar door het gewicht van wat haar het meest liefhad. De H. Birgitta van Zweden beschreef ooit hoe ze een ziel als lood in de afgrond zag vallen. Geen woorden, geen licht, geen excuses, alleen het gevolg van een reeds gemaakte keuze.

Pr Ripperger noemt dit de waarheid die demonen het meest vrezen. De hel is geen toeval. Het is het einde van een vrijwillig gekozen beslissing, die verder gaat dan de dood. Pr Ripperger benadrukt vaak dat veel Katholieken doodzonde verkeerd begrijpen. Ze stellen het zich voor als het overtreden van een regel, een misstap of een moment van zwakte. Maar hij maakt duidelijk dat doodzonde geen vergissing is. Het is een beslissing. Het is de ziel die tegen God zegt: "Ik weet wat U vraagt." "Ik begrijp wat het betekent en ik kies in plaats daarvan voor mezelf. Drie voorwaarden kenmerken het.

De daad moet ernstig zijn. Het moet bekend zijn en er moet vrijwillig voor gekozen zijn. Wat betekent dat wanneer een ziel sterft in doodzonde, ze niet sterft door onwetendheid, maar door verwerping. Ze wist het, ze stemde ermee in, en ze weigerde genade. Daarom waarschuwt Pr Ripperger dat demonen hier het hardst werken. Ze willen alleen dat je denkt dat doodzonde klein is, dat een belijdenis in de Biecht kan wachten, dat je meer tijd hebt. Als je die leugen gelooft, is je eeuwigheid mogelijk al in gevaar.

Doodzonde is niet simpelweg ongehoorzaamheid. Het is het opzettelijk doorsnijden van de levenslijn, een keuze die, als ze meegevoerd wordt naar de dood, eeuwig wordt. En dat is wat demonen je wanhopig willen laten vergeten. Dat elke doodzonde een stap naar de eeuwigheid is, een die misschien niet ongedaan gemaakt kan worden. Pr Chad leert dat op het moment dat een ziel het lichaam verlaat, er geen verwarring, geen ruzie, geen debat is. De eeuwigheid wordt in één moment duidelijk.

Het gezin staat misschien nog rond het bed. Artsen zijn misschien nog aan het werk, maar de ziel is reeds overgestoken. En bij die oversteek weet ze het onmiddellijk met doordringende helderheid. Hij legt uit dat God een ziel niet dwingt de Hemel of de Hel in te gaan. De ziel beweegt zich voortgetrokken door het gewicht van wat ze het meest liefhad in het leven. Net als de zwaartekracht kan ze niet worden weerstaan. Een ziel die aan God gehecht is, stijgt naar Hem op. Een ziel die aan zonde gehecht is, zinkt van Hem weg.

Daarom is de dood zo beslissend. Op dat moment zijn er geen excuses meer over, geen zelfbedrog, geen uitstel, alleen de waarheid. De ziel ziet haar hele leven als in een spiegel en herkent wat ze werkelijk heeft gekozen. Velen stellen zich de dood voor als een rechtszaal waar advocaten ruziën en onderhandelingen worden gesloten. Pr Ripperger zegt: "Nee, de dood is een openbaring, geen beproeving.

De ziel ziet, weet en beweegt." En wat demonen verborgen willen houden, is dat dit onmiddellijk gebeurt. Er is geen pauze, geen wachttijd, geen tweede kans. Alleen de uiteindelijke richting van het hart wordt de eeuwigheid in gedragen. Om de zwaarte van de doodzonde te verklaren, wijst Pr Chad soms op de visioenen van de heiligen. Een van de meest aangrijpende kwam van de H. Birgitta. In gebed zag ze een ziel die zojuist zonder berouw was gestorven. Er was geen donder, geen engelen, geen stemmen van beschuldiging. In plaats daarvan zag ze de ziel stilletjes, zwaar als lood, in de afgrond vallen.

Geen rechtszaal, geen discussie, alleen de angstaanjagende stilte van de rechtvaardigheid die toeslaat. Deze ziel had ooit de sacramenten gekend. Genade was aangeboden. Barmhartigheid was keer op keer verleend. Maar trots verwierp het, spotte met de biecht, stelde berouw uit. In een dood was er niets meer om zich aan vast te klampen. De ziel zonk onder haar eigen gewicht, door wat ze had gekozen meer lief te hebben dan God.

Pr Ripperger legt uit dat dit de reden is waarom demonen niemand naar de Hel hoeven te slepen. De meeste zielen lopen of zinken daar uit zichzelf. De demonen wachten slechts spottend en zwijgend terwijl de eigen keuzes van de ziel haar wegvoeren. De Hel is geen chaos. Het is orde zonder genade. En voor de ziel die genade heeft afgewezen, is die orde ondraaglijk. Dit is de realiteit die demonen willen verbergen. Die eeuwigheid wordt niet bezegeld door Gods woede, maar door de ernst van de eigen beslissing van de ziel.

Pr Chad Ripperger benadrukte vaak dat de Hel nooit een ongeluk is. Elke ziel die de Hel binnengaat, doet dat dankzij vrijwillig gemaakte keuzes. Hij legt het zo uit. God werpt een ziel niet in de verdoemenis. Daarvoor respecteert Hij de vrijheid te veel. In plaats daarvan beweegt de ziel zich voort, getrokken door het gewicht van haar gehechtheden. Als de liefde voor God echt en oppermachtig was, verheft de ziel zich naar Hem. Als zonde meer bemind werd, zinkt de ziel.

Net zoals ijzer in water zinkt, valt een zondige ziel onder de zwaartekracht van haar eigen verlangen. Daarom was er geen strijd toen de verdoemde ziel viel. Ze werd niet gedwongen. Ze werd niet meegesleurd. Ze ging gewoon waar haar hart al had gekozen. Pr Ripperger benadrukt dat dit het geheim is dat demonen begraven willen hebben. Ze verdoemen ons niet. We verdoemen onszelf. Ze moedigen alleen de keuzes aan die ons neerdrukken. Fluisterende leugens die zonde onschadelijk laten lijken en belijdenis onnodig.

Uiteindelijk wordt de eeuwigheid niet opgelegd. Ze wordt geopenbaard. En het gewicht van elke beslissing draagt de ziel precies waar ze hoort. Pr Chad Ripperger waarschuwt vaak dat de meest succesvolle valstrik van de duivel niet openlijke rebellie is, maar uitstel. Veel zielen gaan niet verloren omdat ze God ronduit haatten, maar omdat ze bleven zeggen: "Later, morgen, nog niet." De H. Birgitta zag ooit een visioen van een jonge vrouw. Ze had Gods genade reeds vaak in haar hart gevoeld. Ze wist dat ze moest biechten. Ze was zelfs van plan terug te keren, maar niet vandaag, altijd later.

Toen kwam plotseling de dood en in het visioen openbaarde Christus de waarheid. Ze begreep Zijn oproep. Ze hoorde het en weigerde. Pr Ripperger legt uit dat dit is hoe demonen werken. Ze hebben je niet nodig om de Kerk te lasteren of te verloochenen. Ze willen alleen dat je je bekering nog één dag uitstelt tot er geen dagen meer over zijn. De tragedie van die jonge vrouw was geen onwetendheid. Het was nalatigheid. Ze wist welke stappen ze moest nemen, maar ze zette God op de tweede plaats.

En toen het laatste uur aanbrak, was er geen tijd om te veranderen. Uitstel is het meesterwerk van de vijand. Elke uitgestelde biecht, elk genegeerde aanmoediging van genade, is een stap dichter bij de eeuwigheid zonder God. Pr Chad noemt de biecht de levensader van de ziel, de sacramenten die demonen het meest haten. Waarom? Omdat het de ketenen verbreekt waaraan ze zo hard werken om ze te smeden. In de biecht wordt zonde niet alleen toegegeven, maar ook uitgewist.

De ziel wordt gereinigd. De genade wordt hersteld en de aanspraak van de duivel wordt verbrijzeld. Daarom roepen demonen vaak schaamte, angst of excuses op om Katholieken van de biechtstoel weg te houden. Ze weten dat elke oprechte biecht een nederlaag is. Veel Katholieken, waarschuwt hij, beschouwen de biecht als optioneel of zeldzaam. Maar leven zonder Biecht, is als je adem inhouden en volhouden dat je zonder lucht kunt overleven. Je kunt het misschien een tijdje volhouden, maar niet lang.

De visioenen van de H. Birgitta bevestigen deze waarheid. Talloze zielen in de Hel hadden ooit de kans gehad om te biechten, maar weigerden. Hun stemmen galmden van spijt, wetende dat genade binnen handbereik was. Biechten is geen ritueel, geen vakje om af te vinken, het is een redding. Elke keer dat een ziel knielt en zegt: "Zegen mij, Vader. De Hemel verheugt zich en de Hel beeft." En demonen willen niets liever dan je bij die deur vandaan houden. Pr Chad herhaalt vaak een waarheid die de meeste mensen nooit overwegen. Demonen respecteren je vrijheid meer dan jijzelf.

Ze kunnen je niet dwingen de Hel in te gaan. Ze kunnen je alleen maar fluisteren, verleiden, verdraaien en je vrijheid tegen jezelf gebruiken. Dit is hun strategie. Ze omringen de ziel met illusies en laten de zonde klein, onschuldig, zelfs gerechtvaardigd lijken. Ze vertellen je dat er altijd meer tijd zal zijn, en dan wachten ze. Op het moment van de dood slepen ze de ziel niet weg. Die beweegt vanzelf. Zielen werden niet schreeuwend door demonen gedragen. Ze keerden zich zelf van het licht af, gebukt onder trots, schaamte of koppige weigering. De demonen volgden slechts spottend toen de ziel haar eigen keuze maakte.

Pr Ripperger waarschuwt dat dit is wat demonen verborgen willen houden. Dat God je vrijheid niet zal schenden. Zelfs bij de laatste ademtocht zal Hij uitnodigen, niet dwingen. Als de ziel Hem afwijst, blijft de afwijzing voor altijd bestaan. De Hel is dan niet Gods wreedheid. Het is de vrijheid van de ziel die misbruikt en eeuwig gemaakt wordt. En daarom glimlachen demonen als je zegt dat het jouw keuze is.

Ze weten dat het zo is. Pr Chad waarschuwt vaak tegen aanmatiging. De overtuiging dat titelstatus of uiterlijk een ziel kan beschermen tegen het oordeel. Zelfs het priesterschap ontheft een mens niet van de last van de doodzonde. De H. Birgitta zag eens een priester die met welsprekendheid had gepreekt, heilige gewaden droeg en de mis vierde. Uiterlijk leek hij heilig, maar innerlijk was zijn hart gevuld met trots, hebzucht en ijdelheid. Toen hij stierf, ontdekte hij dat titels en ceremonies een ziel die God nooit echt had liefgehad, niet konden bedekken. In haar visioen stond deze priester oog in oog met de zielen die hij ooit had geleid.

Ze beschuldigden hem en zeiden: "Je hebt ons geleerd over God te spreken, maar je kende Hem zelf niet. De Hemel was dichtbij hem. Zijn priesterschap kon niet beschermen wat zijn keuzes hadden verwoest." Pr Ripperger benadrukt deze ontnuchterende realiteit. Geen roeping, geen ambt, geen schijn van heiligheid kan een ziel redden die de genade weigert. De sacramenten zijn krachtig, maar ze moeten geleefd worden, niet slechts uitgevoerd.

Demonen verheugen zich wanneer iemand zich achter een identiteit verbergt in plaats van zich te bekeren. Want het masker valt bij de dood af en alleen het hart blijft over. Pr Chad leert dat Gods genade reikt tot aan de grenzen van het leven. Geen ziel glijdt de eeuwigheid binnen zonder een laatste kans. Soms is het slechts een gefluister, een vluchtige gedachte, een plotseling besef van Gods aanwezigheid aan het sterfbed. De H. Birgitta zag eens een oude man die zijn hele leven het geloof had bespot en God had ontkend. Op zijn laatste avond liet Christus haar zien hoe een klein licht zijn hart raakte, een genade die hem uitnodigde om te zeggen: "Vergeef me zelfs in stilte."

Eén gedachte aan berouw had de eeuwigheid geopend. Maar de man keerde zich naar binnen. Zijn trots mompelde: "Ik heb niemand nodig." En hij sloot zijn hart voor de genade die nog steeds werd aangeboden. Op dat moment bezegelde zijn vrijheid zijn eeuwigheid. Pr Ripperger waarschuwt dat dit de waarheid is die demonen verborgen willen houden, zelfs bij hun laatste ademtocht. De Hemel roept. Maar als de ziel weigert, zal God niet dwingen. Trots kan de deur dichtslaan. Zelfs terwijl de genade buiten wacht, is de laatste oproep om genade echt. En demonen

sidderen wanneer een ziel ja fluistert aan de rand van de dood. Maar wanneer de ziel nee fluistert, wordt de stilte eeuwig. Pr Chad legt uit dat elke ziel bij de dood oog in oog komt te staan met de waarheid. Er is geen bedrog, geen vermomming. Het hele leven wordt onthuld als een spiegel. Elke keuze wordt gewogen, elke intentie wordt blootgelegd. En in die helderheid weet de ziel precies waar ze thuishoort. Voor hen die sterven in doodzonde, is de realiteit angstaanjagend.

De Hel is geen symbool, geen gemoedstoestand, maar een werkelijke plaats van eeuwige scheiding van God. Christus openbaarde aan de H. Birgitta dat er in de Hel vuur is dat brandt zonder te verteren, eeuwige duisternis, zonder rust, zonder einde kwelling en gehuil. Maar boven elke kwelling is de grootste kwelling spiritueel, het eeuwige verlies van God. De verdoemde ziel beseft in één moment dat hij de enige vreugde, de enige schoonheid, de enige liefde was waarnaar hij ooit verlangde.

En nu is Hij voorgoed weg. Dat verlies snijdt dieper dan een vlam, dieper dan ketenen. Pr Ripperger waarschuwt dat demonen dit wanhopig verborgen willen houden. Ze willen je laten denken dat de Hel een verhaal is, tijdelijk of overdreven. Maar Christus en de heiligen getuigen dat het geen van beide is. Het is eeuwig. En wanneer de ziel haar definitieve keuze maakt, is er geen weg meer terug. De eeuwigheid begint onveranderlijk, oneindig.

Pr Chad Ripperger herinnert ons eraan: "Demonen vrezen niet je intelligentie, je kracht of je plannen. Ze vrezen berouw. Ze vrezen de biecht. Ze vrezen de ziel die zich in het laatste uur aan Christus vastklampt." De visioenen van de H. Birgitta, die in de Schrift weerklinken, waren niet bedoeld om angst aan te jagen, maar om te ontwaken. Christus openbaarde deze waarheden niet om de hoop te breken, maar om elke ziel terug te roepen voordat het te laat is.

Als je ademt, staat genade nog steeds voor je open. Maar morgen is niet beloofd. De eeuwigheid is dichterbij dan je denkt. Neem dit dus ernstig. Belijd, keer terug, klamp je vast aan het Kruis. De Hel is echt, maar verlossing ook. En één gebed, één biecht, één daad van overgave kan voor altijd veranderen. "Jezus, wees mij genadig."