Ook verlof is Familiegeschiedenis

Dinsdag 19 juni 2007 Rappensee Hutte 2091 meter Allgauer Alpen

Vroeger dan normaal zaten we aan de ontbijttafel. Om 9 uur samen met Erwin naar Warth vertrokken met de “wandelbus”

www.lechtal.at

Deze bus kan men gratis nemen in het Lechtal en dit op vertoon van een gastenkaart. Deze kaart krijgt men van het pension waar men verblijft.

De bus zat goed vol en dit met personen die gezien hun uitrusting duidelijk gingen wandelen, sommige waren in rennersplunje want ook de fietsen kunnen mee op de bus ( in dit geval worden de fietsen achteraan de bus bevestigd)

De vertrekplaats naar de Rappensee hut starten in Lechleiten bij Warth.

Even nog gezocht naar de juiste vertrekplaats. Deze was op de wandelkaart aangeduid na het kerkje van Lechleiten. Door het Wide leidde een spoor naar boven, nu en dan kwamen we een verouderde wegwijzer tegen. De route werd duidelijk niet veel belopen. Na enkele moeilijke passages bereikten we de “ Salzbuchjoch” en dit op een hoogte van 1876 meter, meteen waren we in Duitsland.

Vanhier uit genoten we een wondermooi zicht in het dal dat zich voor ons uitstrekten. We wandelden langs de “ Muyzenkopf op 1887 meters, nu en dan was enkel de alarmkreet van de “ murmeldieren hoorbaar. De stilte die hier heersten deed ons plattelandsbewoners pijn aan de oren e, een bloemenpracht!

Maar er moest nog gewandeld worden. Er wachten ons nog twee moeilijke stukken alvorens de hut te bereiken. De eerstewas de kloof van de “Seebach”, gelukkig was het pad verzekerd door stalenkabels. We waren toch op onze hoeden en blij dat we zonder veel moeiten deze hindernis achter de rug hadden. De laatste hindernis was de klim van een 200 meters naar de hut. De treden gemaakt in de helling vergemakkelijkt het stijgen, de laatste meters waren zwaar en plots was zij daar de hut. Oef, we hadden ze bereikt.

http://rappenseehutte.de

Twaalf uur wees de klok aan, dus we hadden er 3.30 uur wandeling achter de rug, exact zoals op de wegwijzer aan de start stond aangegeven.

Op het terras van de hut was het bijzonder warm, zodat we onder een zonnescherm kropen. Nu genoten we van de bergwereld rondom de hut en ook van het komen en gaan van bergbeklimmers en bergwandelaars van alle slag en leeftijden.

Als eten bestelden Erwin “ Kaisersmarren en ik stelde me tevreden met de dagsoep. Tijdens de bestelling vroeg de “ huttewaard” ons of we bleven overnachten, hij was duidelijk niet gewoon dat je naar de hut komt en dezelfde dag terug naar beneden afdaalt.

Om 1 uur maakten we ons klaar om de daltocht aan te vatten.

Er wachten ons een steile klim naar een hoogte van 2484 meter.

De tocht was echt wondermooi.Door een ruige bergwereld, wij twee alleen in zo een prachtig natuurschoon. Nu en dan moesten we een sneeuwveld over, gevolg was een sneeuwballen gevecht.

Boven op de “ Steenchartze “ leid de weg door het Hornalpbachdal naar beneden tot Prenten waar we de wandelbus zouden nemen.

Blijkbaar waren we de eerste die het dal dit jaar betraden en dit merkten we aan het niet betreden pad dat over de sn,eeuw liep. Enkel de marmotten hielden ons gezelschap met hun alarmkreten en gemzen vluchten door onze onverwachte aanwezigheid. Dichter bij de natuur konden we nier zijn.

Het klare water van de bach nodigde uit tot een voetbad. Het was heerlijk om vermoeide voeten in het koude water te dompelen.

Om 18.00 uur bereikten we de hoofdweg van het Lechtal ( afdaling 5 uur ). De voorziene bushalte van het plaatsje Prenten was niet veraf. Hier wachten een onaangename tegenslag, de laatste bus was hier voorbij gereden om 17.00 uur. Wat nu? Te voet verdervergden van ons nog een tocht van 15 kilometers en dit onder hitte van 30°. We kochten wat drinken in een Sparwinkel in Steeg zodat we wat afgekoeld waren.

We besloten om ouderwets te liften. Auto’s reden ons voorbij en gelukkig stopten een vrachtwagen. Hij kon ons meenemen tot Holsgau waar hij zijn lading stenen moest lossen. Hij vertelden ons dat hij met zijn maat eveneens vrachtvoerder om ons optepikken omdat die toch voorbij Ebingenalp moest rijden om thuis te geraken.

Bedankt Tiroolse vrachtwagenchauffeurs!

Zo waren we nog op een redelijk uur thuis ( Bellevue ). Hier vertelden we ons wedervaren aan de huisbaas, we konden in zo een geval altijd naar hem bellen, zodat zij ons met de wagen konden komen halen.

Het avondeten in “ Pensioen Post” smaakte overheerlijk want we hadden allebei gezonde honger gekregen na een dag bergwandelen. Zeven uur waren we op pad geweest.

Erwin genood dagsoep en forel met natuuraardappelen. Ik de dagsoep en orloffsgebraad.

Na het eten hadden we nog een gezellig gesprek met een Vlaams paar uit Kontich. Vlamingen komt men meermaals tegen in het Lechtal.

Je kunt wel zeggen; “ het Lechtal waar Vlamingen thuis zijn”.

Morgen wacht ons beiden een fietstocht. Gelukkig voor mij zal mijn tocht niet zo zwaar zijn dan deze van mijn zoon.

Gruss Got