In de lagere school van het Goddelijk Kind.
Nu staat het schooltje er verlaten en verkommerd bij, ik begrijp wel er moeten kinderen zijn om een school te hebben en met een grotere school als het Sint Pietersinstituut in de nabije omgeving is het voor een klein schooltje moeilijk om te overleven
Eens was er een tijd dat er joelende kinderen er in rond liepen, gemengd wat toen uitzonderlijk was. Men kon er les volgen van peuter tot dat men veertien jaar werd en zo de leeftijd had dat men kon gaan werken.
Het schooltje lag aan de Zonneweg, echt een naam om alles plezant te zien. De tucht stond toen nog hoog in het vaandel van al de scholen en dat was in dit schooltje natuurlijk ook het geval. Om een voorbeeld te geven; de moeder moesten op ongeveer honderd meter van de school wachten op hun kroost, die s avonds al marcherend onder begeleiding van een juffrouw over rode steentjes naar hun wachtende moeders liepen. De armen gekruist over de borst en de knieën werden hoog geheven. Dit schouwspel vonden de moeders geweldig.
Laten we een dag een bezoek brengen aan mijn kleuterschool.
s Morgens vertrokken we goed ingeduffeld en voor zien van een boterham en een appel in ons blikkentrommel naar de schoolpoort. Dat goed ingeduffeld bestond uit een grote gebreide sjaal die gekruist over de borst was vastgemaakt met een veiligheidsspelt op onze rug.
Steeds werd ik geflankeerd door mijn beiden veel oudere zussen, die de ganse dag als volleerde waakhonden zich over mij, de veel jongere broer ontfermden.
De eerste kleuterklas was ook het eerste klaslokaal van de schoolgang. In deze gang werden onze jas en sjaal aan een kapstokje gehangen. Wat direct in elke klas opviel was de reusachtige kachel en dito afvoerbuizen, deze kachel stond in het midden van het vertrek en werd omringd door een gesloten hek, zodat de kinderen zich niet konden verbranden aan de stoof. De zandbak was ook een attribuut dat ogenblikkelijk opviel, het was een tafel vergelijkbaar met een biljarttafel maar dan voorzien van zand en meestal had de juffrouw er iets prachtig in gemaakt. Op het grote schoolbord stond een tekening die naargelang de tijd van het jaar veranderde, achter de wegklapbare luifel van het bord stond een geheimzinnige tekening die als ze met een zwier tevoorschijn kwam van al de kindermondjes een ha en ho ontrukten. Wat ik mij nog herinner is het zakje dat aan de zijkant van onze bank hing met diertjes van de boerderij, van elk dier een stuk en toen ik op een bepaald ogenblik in het bezit bleek te zijn van twee koeien, was dat voor de juffrouw het sein om deze jongen te overladen met alle zonden van Israël.
Wat nu denk ik onmogelijk is en door ons met stijl werd opgevolgd was het slaapmoment.
De hoofdjes van de kleuters werden op de armen gelegd en we sliepen of we deden dat we sliepen. Zeker is dat het stil was.
Op de speelplaats speelden we ons jongensspel. De jongens plaagde de meisjes door hun keurig gevouwen strik van hun schort los te trekken. De collectieve straf volgden, we moesten met zen allen tegen de muur gaan staan. gekruiste armen en hoofd tegen de muur. De ogen van de wakende juf hield ons op onze plaats.
Lang duurde de straf niet en op haar teken stoven we juichend de speelplaats weer rond.
Misschien duurde de straf niet zo lang omdat mijn beide zussen, gealarmeerd over het feit dat ik daar zo zielig stond, de juffrouw er op attent maakte dat de straf nu al lang genoeg geduurd had. Wat ze anders niet zouden gedurfd hebben, de juffrouw aanspreken.
Wat we ook geleerd hebben is de techniek van het weven, papieren strookjes werden eerst keurig uit gekleurd papier geknipt en dan onder en boven door elkaar gestoken en zo bekwamen we een mooi gekleurd papieren matje.
De lieve juffrouwen zijnéén voor één reeds gestorven behalve juffrouw bestuurster .Juffrouw Croenen, deze kranige dame van ver in de tachtig breng ik met dit artikel hulden en met haar ook de andere lieve juffrouwen van het schooltje van het Goddelijk Kind.
|
