de belevenissen van een simpele ziel op zijn doortocht van het hiernumaals
17-03-2024
muziek die aan je blijft plakken
ijken plus horen, de combinatie van die twee zintuigen zijn complementair. Beeld en geluid samen versterken elkaar, door mijn visuele ingesteldheid heeft filmmuziek daardoor bij mij een grotere impact. Enio Morricone, Hans Zimmer, Vangelis, Jamis Horner, John Williams, allemaal maestro componisten die tal van films hebben voorzien van een schitterende soundtrack.
De muziek van Maesto Vangelis geeft het epische Conquest of paradise door Columbus een extra impact. Rip Vangelis. https://www.youtube.com/watch?v=p96pdqxxu_4
Ik heb een door-verwijsbriefje van mijn huisdokter naar een specialist, zelf eens geopend en gelezen uit nieuwsgierigheid, en zo heb voor het eerste keer mijn eigen medisch dossier kunnen inkijken: heel mijn medische geschiedenis, opgelijst per jaar, van alle ziektes, onderzoeken en ingrepen. Ja, dat was wel even schrikken om plots te beseffen wat er allemaal lijfelijk gehaperd heeft in die bijna 82 jaar dat ik hier blij ronddartel op deze aardbol.
Eigenlijk ben ik een gelukzak dat ik levensbedreigende aandoeningen goed heb kunnen doorspartellen, dankzij wat geluk en vooral het feit dat wij in dit land een goede gzondheidszorg hebben waar we terecht fier moeten op zijn. Blij dat mijn wieg hier heeft gestaan. In een ander apenland was mijn leven al lang Game Over. Ge zoudt voor minder een sterk geloof krijgen in bewaarengelen.
Music from the past. Inderdaad, het klinkt wat melig en nostalgisch maar onlangs hoorde ik op de radio "petite fleur" van Sydney Bechet, en die oorworm bracht de klanken uit een lang vervlogen jeugd weer tot leven. Er bestaan tientallen versies van dit klarinet en sopraansax meesterwerk van de "american in Paris" maar de mooiste opname is die van 1952 in Parijs met Sydney Bechet en Claude Luter met die heerlijke jazz inprovidaties en die trombone frasering op de achtergrond. Nog altijd subliem na meer dan 70 jaar. Inderdaad: misic from the past en nog steeds een streling voor mijn oude trommelvliezen.
In de zomer zijn eraan de kustleukere dingen te doen dan eindeloos rondjes te rijden met een auto op zoek naar een parkeerplaatsje. Midden in de zomer staan in onze badsteden alle straten en pleinen vol met geparkeerde wagens van de langverblijvers en van de dagjestoeristen. Na lang zoeken vindt je dan eindelijk een vrij plaatsje en kun je op stap.
Je wandelt dan in straten langs eindeloze rijen kleurloos blik: zwart, grijs en wit zijn blijkbaar de niforme trieste norm van de Belgische auto's, deprimo auto's zonder kleur. Natuurlijk zijn de atokopers vrij om zwarte, grijze en witte auto's te kopen als ze perse kleurloos willen blijven , dat is hun goed recht. Net zoals het feit dat die zwarte en wite auto's onherroepelijk altijd snel vuil en dof worden en zo de straten en pleinen visueel verontrenigen met al dat lelijk blik. De leuke uitzonderingen op al die deprimo troep waren: een fris geel Fiatje 600, een grasgroene Opel, een mooie parelmoer rode Mazda, een koningsblauwe Nissan, en een licht blauwe Toyota, vrolijke kleuren, opvallende vrolijkheid temidden van al die deprimo auto's. Hoog tijd dat de overheid een extra taks heft op het bezit van zwarte, witte en grijze auto's wegens de verloedering van het uitzicht, het verspreiden van optische verontreiniging en het veroorzaken van deprimerende gevoelens bij de stedelingen. Mensen met een kleurrijke wagen die vrolijkheid uitstraalt zouden een korting van de verkeerstaks moeten krijgen. Onze straten en pleinen zouden er veel mooier uitzien met minder van dat deprimo blik.
De tijd vliegt over ons heen en laat slechts een vluchtige schaduw achter. Het besef dat alles wat wij beleven evalueert tot een herinnering van dat moment, dat gevoel zorgt er voor dat we proberen momenten te verzamelen en op te slaan. Eigenlijk zijn we diep van binnen tijdreizigers. Fotograferen en filmen zijn pogingen om de tijd vast te houden met stilstaande of bewegende afbeeldingen van momenten die voltooid verleden tijd zijn. De tijd opslaan is een illusie. Ondanks dat besef hou ik er van om de wereld rondom mij vast te leggen met stilstaande momentopnames foto's of met bewegende beelden video's. Het vastleggen van het hiernumaals voor het verdwijnt is een verslavende hobby die ik koester. De wereld en het leven zijn te mooi om het laten voorbij gaan zonder het te bewonderen en te herinneren.
John Koenig heeft in zijn woordenboek van obscure zorgen een woord toegevoegd voor dit besef dat momenten vervluchtigen tot herinneringen.
Er zijn vroege ochtend ontwakers die 's morgens vol energie uit hun bed springen en aktief de nieuwe dag aanvatten. En dan heb je het andere uiterste: de uitslapers die zich graag nog eens omdraaien,moeilijk tot bewustzijn komen en en die niet snappen dat er vroege vogels zijn die beweren dat de morgenstond goud in de mond heeft. Een spreuk die absoluut waar is.
Ik zit in de tussen categorie, blij dat elke nieuwe dageraad een geschenk is, om mij lang uit te strekken en wachten tot de mist uit mijn hersenkronkels is uitgeklaard om relax tot mijn positieven te komen. Heerlijk om langzaam op te staan en ruim de tijd te nemen me te scheren en te wassen in de badkamer, om mij aan te kleden en zalig om op het gemak te ontbijten, met leuke muziek op radio 2 bene bene. Wat een geluk dat ik op zo een fijne manier kan genieten van het geschenk dat elke nieuwe dag is. Degrote fisoof Mario Somers heeft het mooi verwoordt: "laat de zon in je hart, en geniet van het leven want het duurt slechts maar even."
Internaut Erdeepee zet zijn eerste stapjes in cyberland
de eerste stapjes zijn de moeilijkste. Een internaut moet eerst de weg vinden naar de startlijn. Hoe ouder die wordt hoe moeilijker het is om de startplaats terug te vinden. blijkbaar zou dit de juiste webstek moeten zijn.
Gezien Erdeepee probeert aan de zonnige kant van de Boulevard te lopen en hij het voornemen heeft om 365 dagen niet te klagen zou het passend zijn om deze eerste post in te luiden met Monty Python.
