Stel je voor dat je een machine had,waarmee je terug in de tijd kon reizen. Je zou bijvoorbeeld 500 jaar terug gaan. Je gaat naar Spanje en praat met konigin Isabella dat ze Christoffel Columbus niet naar "Indie"moet laten gaan. Hij zou dan nooit Amerika ontdekt hebben. Wellicht was er dan iemand geweest,maar je zou dan geen staat hebben gehad met de naam Columbus, ook geen Columbia,e.d.
een ander voorbeeld
Je zou +- 2000 jaar terug gaan,en een jonge man gaat per ongeluk door jou dood. Dan zou de huidige wereld er heel anders uitzien. Niemand van ons zou er dan zijn,maar een hele generatie andere mensen. Alleen door die ene persoon. Vind je dit niet vreemd? Maar toch is het zo. Iets om over na te denken, toch?
Zon'sondergang op de postbank. Een mooi stukje natuur- gebied in de buurt van Arnhem. met veel bos,heide,vennetjes en zand verstuivingen. Echt prachtig,en zeker de moeite waard om er een kijkje te nemen.
Als kleine jongen was ik al fan van Elvis. De laatste jaren zing ik zelf ook zijn muziek. En naar zeggen best goed. Ik heb al heel wat cd's ingezongen voor eigen vermaak. Als iemand weet hoe ik het op t blog moet zetten,hoor ik t'graag. Als iemand benieuwd is hoe ik zing, stuur dan even een mail, dan stuur ik je graag één van m'n nummers. tot zover.
Ook zo nieuwsgierig of uw memoires over 500 jaar nog op de boekenlijst staan? Vast voornemens een wereldgodsdienst te stichten, maar wie houdt op termijn de schismatische verloedering tegen? Ja mensen, zoveel vragen, zoveel te doen, maar hoeveel tijd is ons nog gegeven? Voor u en andere necrofoben een prangende vraag. Die medische wetenschap schiet maar niet op.
U kunt natuurlijk een reïncarnatie-theapeut inschakelen. Maar zou het niet wenselijker zijn zelf een oogje in het zeil te kunnen houden, om over 500 jaar gewoon even uit te kunnen leggen hoe het allemaal bedoeld was die heilsboodschap, of om die memoires zelf in algemeen beschaafd europees te kunnen omzetten?
Natuurlijk is er al jaren de optie om verlichter tijden cryogeen tegemoet te dobberen, maar dat kost een lieve duit. Zo'n $1500 per jaar moet je daar wel voor uittrekken.
Nee, tijdreizen lijkt de betere keuze. Dat moet toch over een eeuw of vijf de fase van het maar wat aanknoeien wel ontstegen zijn. Gewoon een briefje nalaten dat je opgehaald wilt worden. En een P.S. of ze Gabbertje, die twee jaar geleden zijn laatste plas heeft gedaan, ook meteen even willen apporteren. Misschien eerst die trouwe Gabber maar, die ligt al zo lang in de tuin, dan stappen wij wel in op de terugreis.
Nu is het natuurlijk niet ondenkbaar dat onze nazaten andere dingen aan hun hoofd hebben. Waarom zou een bet-overkleinachtertelg voor ons voor taxichauffeur willen spelen? Antwoord: omdat we ervoor gespaard hebben. Geld opent alle deuren, ook die van een tijdcapsule. En zo begrotelijk hoeft dat niet te zijn. Met een inleg van $10 heb je bij een voorzichtig geschatte rente van 4% over 500 jaar toch al gauw zo'n $3286015805 rente gebeurd. Moet het geld natuurlijk wel goed beheerd worden.
Gelukkig is er het Time Travel Fund. Daar kun je op bouwen. Lees wel eerst de voorwaarden.
John Frostbrug is sinds 16 september1978 de officiële naam van de verkeersbrug over de Rijn bij Arnhem. De brug is vernoemd naar John Dutton Frost, die als luitenant-kolonel van het tweede bataljon van de Eerste Britse Luchtlandingsbrigade tijdens de Slag om Arnhem de brug bereikte, maar er niet in slaagde deze geheel op de Duitsers te veroveren.
Om een brug op de vijand te veroveren moet worden voorkomen dat de vijand de brug opblaast. De tactiek bestaat uit het veroveren van beide zijden van de brug. Tijdens Operatie Market Garden moesten de luchtlandingstroepen de brug vanuit het noorden bezetten, terwijl het geallieerde leger vanuit het zuiden optrok. Als enige van de drie gelandde divisies slaagde de divisie van John Frost erin de noordzijde van de brug te veroveren. Hierna kwamen zij van twee kanten onder Duits vuur te liggen: van de Duitsers die de zuidzijde van de brug in handen hadden en van de Duitsers die vanaf het noorden het centrum van Arnhem heroverden. Een vierde, Poolse divisie onder leiding van Stanisław Sosabowski landde later bij Driel (ten zuiden van de Rijn) om verlichting te brengen. Uiteindelijk kwamen de geallieerden uit het zuiden te laat om de brug in handen te nemen. Om te voorkomen dat Duitsers hun posities in de Betuwe weer in zouden nemen, is de brug vernietigd door de RAF en de USAAF.
Met silvia en melanie naar de hondenshow in arnhem geweest. We kenden elkaar al een tijdje via msn,en nu zagen we elkaar dan voor het eerst. Ik moet zeggen,hartstikke leuke mensen,en een leuke beestjes? (en die mag ik binnenkort in bad doen,hehehe.)
En hier kijken we het hele jaar naar uit,de Huissense-dag. Een feestdag dat de hele dag duurt. Met veel live muziek. Op de foto zoon Tycho samen met dochter Charelle.
Kijk,hier doe ik voor. Dat stralende bekkie, van een kindje dat voor 90% blind en doof is. Toen ik ging solliciteren voor die baan dacht ik, ach,het is maar voor een paar maanden. Ik kreeg de route N.Brabant,st.Michielsgestel. Een speciale school voor gehandicapte kinderen. Ik heb 5 kinderen in m'n busje. Dennis,een jongen van ongeveer 18 jaar, die doof is geboren. Angela,een meisje van 18 jaar wat eveneens doof is geboren. Bram,een autistische jongen van een jaar of 10. Tim,een jochie van 6 dat normaal geboren is,maar kreeg toen ie 2 jaar was hersenvliesontsteking. Is bijna doof,heeft een gehoor apparaatje wat in zijn hoofd is geplant. Ook heeft hij een scheef groeiend rechterbeentje, dat in een soort beugel zit,een schat van een joch. En dan natuurlijk Acelya, dat kleine opdondertje op de foto. In t begin toen ik er begon,jan.2006, zat ze maar stil voor d'r uit te kijken. Vaak kreeg ze zomaar een huilbui. Ik probeerde haar dan een beetje te troosten. Maar ze vond t geloof ik maar niks, z'on vreemde kerel naast haar in de bus. Toch duurde t niet lang, voor ik helemaal verzot op d'r raakte. Ook meer uit medelijden. Z'on klein meiske,wat nauwnlijks wat kan horen of zien en nog een heel leven voor d'r heeft. Maar sinds kort lacht ze en heeft ze echt schik,en dat doet me natuurlijk heel veel. Ze wil dan m'n armen pakken,omdat ik haar dan weer in haar buikje moet kietelen. Ze schaterd het dan uit,schitterend gewoon. Tja,zo iets moois doet wat met je. Dan denk ik,wat heb ik toch een geluk dat ik dit schitterende,dankbare werk mag doen,fantastisch. Maar de andere kinderen zijn natuurlijk net zo lief. Maar Acelya zit nu eenmaal naast me. Tot zover mijn verhaal over wat ik doe,later meer. vervolg
