KAMIEL

Feitelijk heb ik een broertje dood aan het oprakelen van het verleden. Vroeger was alles beter? Vergeet het maar.

Dat neemt echter niet weg dat ik af en toe toch ten prooi ben aan wat nostalgische oprispingen. De aanleiding nu is dat vorige week jammer genoeg definitief het doek gevallen is over Het Zwamberhof in de Onze-Lieve-Vrouwstraat. De laatste decennia was dat zoals voorheen een café annex sportlokaal maar ook een gerenommeerd restaurant.

DE TELOORGANG VAN DE SLOW

In de jaren zestig en zeventig van vorige eeuw maakte Het Zwamberhof deel uit van de keten dancings die dit dorp kleur gaven.

Het jonge volkje kon wekelijks ook uit de bol gaan in de Flamingo, tegenover Het Zwamberhof, in de Palma en de Pipps in de Leo Duboisstraat en in nog een paar gelegenheden waarvan ik de naam niet heb onthouden en die een korter bestaan beschoren waren.

De Casino in de Laurierstraat richtte zich dan weer voornamelijk tot de allerjongsten die op zondagnamiddag in elkaars armen vertier en prille affectie zochten. Het was voor jonge mensen een heerlijke tijd.

Lebbeke bruiste en van heinde en ver kwamen jonge en minder jonge fuifnummers afgezakt om zich hier in het wilde nachtleven te storten. Dat leidde af en toe tot wat minder fraaie toestanden en zuurpruimen die graag wat overdreven, spraken over ‘Klein Chicago’ omdat er links of rechts al eens een klap uitgedeeld werd.

Dat ging dan vaak over het mooie meisje naast de dansvloer waar meer dan één knaap zijn ogen op gericht had. Enfin, akkefietjes van alle tijden. Het was vooral genieten van je onbekommerde jeugd, van het fraaie volk dat hier flaneerde en natuurlijk van de muziek die uit de boxen knalde.

De disc jockey werd uitgevonden en als die een beetje van wanten wist, kon hij zijn gasten een heerlijke avond en nacht bezorgen. Vast onderdeel van zijn, nu ja, show, was de onvermijdelijke slow. Op regelmatige tijdstippen werd een rijtje slows gedraaid en dan werd de dansvloer steevast overspoeld door kandidaat verliefden.

De wereld bestond voor enkele minuten enkel nog uit de halve vierkante meter waarop lijven zich tegen elkaar wrongen en waar de liefste avances in soms rooie oortjes werden gefluisterd. En ze passeerden allemaal de revue, de crooners uit die tijd: Elvis, Humperdinck, Tom Jones, Sinatra, Nat King Cole, Aznavour en vele vele anderen.

Na drie of vier slows werd de baas van het etablissement vaak al wat zenuwachtig want er moest ook nog wat verteerd worden en bijgevolg werd de beuk er daarna weer ingegooid. Tot de volgende ‘plakkers’.

De dancings in Lebbeke zijn helaas allemaal verdwenen. De Casino werd gesloopt en daar staat nu een fraaie residentie. De Pipps werd vervangen door een bank en de dansvloer van weleer is nu een kille kluizenzaal. Het Zwamberhof werd verbouwd tot een restaurant en de voormalige dancing werd een opslagplaats, de Palma werd gewoon gesloten. De Flamingo werd later onder meer een groentewinkel en het was wat onwezenlijk om de sla en de tomaten te zien staan op de plaats waar talrijke mooie romances ontstaan zijn.

Ik kom nog regelmatig koppels tegen waarvan ik zeker weet dat ze elkaar voor het eerst in een Lebbeekse dancing tegen het jonge lijf gelopen zijn. Met de oude dancings verdween ook de slow. Ik durf mij al sinds lang niet meer in een moderne danstempel vertonen, maar naar verluidt is daar al geruime tijd hoegenaamd geen sprake meer van zoiets als een slow.

Op het gevaar af als een ouwe zak te worden weggezet, vraag ik mij toch regelmatig af hoe jonge mensen elkaar dan nu leren kennen. Tussen het onophoudelijk gedreun van loeiharde muziek, of wat ervoor moet doorgaan, is er onmiskenbaar geen plaats meer voor zachte lieve woordjes die tijdens een intieme slow opdoemen en die de eerste stap kunnen zijn naar die gelukzalige verliefdheid die je later half zwevend huiswaarts leidt.

Wie ben ik om de jeugd van tegenwoordig de les te willen spellen?

Toch een suggestie. Vermits praten niet meer lukt, schrijf voor wie je op het oog hebt een poëtisch kattebelletje op een bierkaartje. Maak er vooral iets fraais van. Storm vervolgens naar buiten en zet het, samen neuriënd, op een slowen, desnoodsop de parking of op de straat. Probeer het bijvoorbeeld eens, ik zeg maar wat, met "Always on my mind" van Elvis. Succes!

Kamiel

Letterlijk overgenomen uit de KRAMIEK nr. 4 van april 2015