Een verstrooide reiziger heeft vrijdag een kostbare
Stradivarius-viool vergeten op een trein in Zwitserland. Het instrument,
dat de man nota bene van iemand geleend had, werd anderhalve dag later
bij de verloren voorwerpen in het station van Bern afgegeven. Dat meldt
de kantonale politie.
De verstrooide muziekliefhebber stapte vrijdagavond af de trein in Bern,
maar vergat het kostbare instrument in een etui in het bagagevak. Toen
de trein opnieuw vertrokken was, besefte de man dat hij de dure viool
vergeten was en verwittigde hij de politie. Die kon de treinbestuurder
verwittigen, maar een controle van de rijtuigen leverde niets op.
Op videobeelden kon de politie zien hoe een onbekende het instrument
meenam. Met de beelden werd een oproep tot getuigen gelanceerd, maar
zondagnamiddag gaf de onbekende de viool af bij de verloren voorwerpen
in het station van Bern. De eigenaar kreeg zijn instrument terug.
Een Stradivarius-viool kan verschillende miljoenen euro waard zijn.
Tijdens een veiling voor een goed doel in 2011 ging een Stradivarius
onder de hamer voor 11 miljoen euro. De verkoop was bedoeld ten behoeve
van de slachtoffers van de tsunami in Japan in maart vorig jaar.
In de Nederlandse stad Maastricht is commotie ontstaan over een verbod om staand bier te drinken op terrassen.
Functionarissen van de gemeente Maastricht sommeerden vorige week een
café in stadsdeel Wyck erop toe te zien dat bierdrinkers ook netjes op
het terras zitten. Staande bier nuttigen is taboe, op basis van een
regel in de algemene plaatselijke verordening (APV), aldus een
woordvoerster van de gemeente.
Het incident leidde tot boze
vragen van de politieke partijen PvdA en CDA in de gemeenteraad. De
sociaaldemocratische PvdA wil van burgemeester Onno Hoes weten waarom
men op het idee zijn gekomen om de regel in de APV ook daadwerkelijk te
gaan handhaven. De partij wil de regel geschrapt.
Het christendemocratische CDA wil weten hoe dat dan met carnaval moet, als iedereen op straat staand bier drinkt.
Dikste vrouw ter wereld is 45 kilo kwijt dankzij seksmarathons
Dikste vrouw ter wereld is 45 kilo kwijt dankzij seksmarathons
Drie jaar geleden flirtte de wijzer van de weegschaal met de
driehonderd kilogram. Door haar scheiding kwam daar nog eens dertig
kilogram bij, wat van Pauline Potter de dikste vrouw ter wereld maakte.
Haar naam verscheen zelfs in het Guinness Book of Records.
Tijd voor de alarmbelfase. Zelfs haar ex-man kon al die blubber niet
langer aanzien en keerde terug met één doel voor ogen: haar slanker
maken. En dat lukt aardig, nu het stel stevige seksmarathons houdt. Twee
keer per maand brengt Alex vier dagen bij zijn voormalige geliefde
door. Ze doen het dan naar verluidt zeven keer per dag.
Het
resultaat liegt er niet om. Pauline verloor op deze originele manier al
45 kilogram, oftewel zo'n zes kilo per maand. "In bed kan ik zelf niet
bewegen, maar ik speel wel vijfhonderd calorieën per beurt kwijt. En dat
enkel door te wippen, leuk toch?"
Verschillende standjes Alex
ziet er naast haar een bonestaak uit, met zijn zeventig kilogram. Om u
een idee te geven: één been van Pauline weegt meer dan haar volledige
sekspartner, droog aan de haak. Toch kan het koppel naar eigen zeggen
verschillende standjes uitvoeren. Bij gebrek aan sexy lingerie gebruikt
Pauline het laken om eenzelfde verleidingseffect te creëren.
De
47-jarige dame leerde Alex in 2002 via het internet kennen. Drie jaar
later gaven ze elkaar het ja-woord, maar in 2008 spatte het sprookje uit
elkaar. Hij verhuisde naar Californië, samen met haar zoon Dillion die
ze aan een vorig huwelijk overgehouden had.
Vanaf dat moment liet Pauline zich helemaal gaan. Haar ontbijt bestond
uit vier kommen cornflakes, een halve doos koekjes en nog wat wafels.
Lunchen deed ze in McDonald's, waar ze een Big Mac met frietjes en
kipnuggets bestelde. Als avondeten volgden meestal nog drie borden
spaghetti bolognese en een stevige portie ijs.
Pauline werkte zo
10.000 calorieën per dag binnen. Haar BMI bereikte een recordniveau van
93 (gezonde vrouwen zitten tussen 18,5 en 25; nvdr) en naar toilet gaan
lukte enkel nog met de hulp van haar zoon.
Nu is de uit de
kluiten gewassen vrouw echter vastbesloten om haar streefgewicht van 240
kilogram te bereiken, zodat ze tenminste kan intrekken bij Alex. "Ik
eet nog steeds Big Macs, maar nu neem ik er enkel nog frieten of
kipnuggets bij. Niet langer de combinatie dus. En Alex moet nog wat
vaker langskomen, zodat de kilo's er sneller afvliegen", besluit ze met
een knipoog.
Opgelet als u ooit het plekje Fort Lee in de Amerikaanse staat New
Jersey bezoekt: sms'en terwijl u wandelt kan u daar op een boete van
ruim 65 euro te staan komen. In de voorbije maand alleen al liepen 117
nietsvermoedende voorbijgangers tegen de lamp.
Om de actie te
rechtvaardigen, wijst de politie op het gebrek aan concentratie. Zo
waren al zeker twintig voetgangers zo druk in de weer met hun gsm dat ze
pardoes tegen een auto aanliepen. "Ze kijken niet meer waar ze lopen",
aldus politiechef Thomas Ripoli. Voorlopig zijn wel enkel diegenen op de
bon geslingerd die verkeersborden genegeerd hebben of 'roekeloos' aan
het stappen waren.
De politie zal nu flyers uitdelen om het
fenomeen van het sms-wandelen onder de aandacht te brengen. Als het
initiatief aanslaat, zal misschien ook de rest van Amerika ermee
geconfronteerd worden. Uit een Amerikaans onderzoek bleek alvast dat
gsm-staarders 60 procent meer kans maakten om van hun lijn af te wijken
dan gewone voetgangers.
Indonesiër (51) vol bulten: "Ik hoop nog steeds op eerste kus
Indonesiër (51) vol bulten: "Ik hoop nog steeds op eerste kus"
Een Indonesiër die vanaf zijn vijfde af te rekenen kreeg met een zeldzame huidaandoening hoopt nu 46 jaar later nog steeds vurig op een eerste kus. Dat wordt echter een bijzonder lastige klus, want overdag komt Lauw Tjoan Eng nooit buiten uit angst dat hij mensen zal doen schrikken. De bubbels die intussen overal op zijn lichaam staan, zijn het rechtstreekse gevolg van goedaardige tumoren.
In de spiegel kijken doet Lauw al lang niet meer, zo bevreesd is hij zelf voor wat hij te zien zou krijgen. Intussen is hij het ook gewend om alleen te leven: shoppen doet hij enkel heel laat 's avonds, en dan nog met het grootste deel van zijn gezicht bedekt.
"Sinds ik van die bulten begon te krijgen, heb ik geen enkele foto meer van mezelf", klinkt het. "Ik haat mijn uiterlijk. Mijn zussen zitten heel ver weg, dus ik voel me echt eenzaam. Een job heb ik niet omdat niemand me wil aannemen, gelukkig krijg ik wat geld van mijn zussen om te overleven."
"Als ik buitenga, bekijken de mensen me altijd heel vreemd. Er zijn er ook die met mij lachen, maar ze kennen me niet. Oordelen kunnen ze dus niet. Ik heb geen kinderen en ben zelfs nog niet in de buurt van een vrouw geweest. Toch blijf ik hopen dat ik op een dag zal genezen en een dame kan vinden bij wie ik gelukkig kan worden. En waarom niet trouwen? Ik zou zo graag een normaal leven leiden, zoals al de rest."
Lauw, de eerste van vijf zonen, kwam perfect gezond ter wereld. Met de jaren werd de aandoening echter almaar erger en op zijn twintigste was zijn lichaam haast helemaal bedekt met de bulten. Dankzij steun van de kerk kon hij zich toch eens een doktersbezoek veroorloven. Daar vertelden ze hem dat hij een erfelijke ziekte had, al heeft noch zijn moeder noch zijn vader er last van.
"Dat was een verrassing, want voor zover bekend lijdt geen enkel ander familielid aan deze aandoening. Ik wou dat er een therapie bestond, maar dan nog zou ik die niet kunnen betalen. Dus leef ik maar moederziel alleen en zal ik allicht nooit iemand ontmoeten. Maar ik heb nog steeds hoop en dat is het belangrijkste", besluit Lauw.
