Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
Er zijn zo van die dingen, die liggen zo in je vast, dat ze even natuurlijk zijn of lijken als ademen. Je hoeft er niet bij na te denken.
Zo vraagt een bron zich niet af waarom er water uit hem opborrelt, het is zijn natuurlijke bestemming.
Sommige mensen zijn gebeten door beelden of door klanken. Zelf werd ik gefascineerd door woorden. Op school was een van de grootste vreugden het mogen schrijven van een opstel. Maar woorden alleen waren niet genoeg. Zij waren slechts, zij het dan ook een heel belangrijk, hulpmiddel om gedachten over te brengen. Reeds heel jong begreep ik hoe belangrijk het is de dingen juist te benoemen en foutloos schrijven, zowel in spelling als spraakkunst en stijl maakte daar deel van uit. Taal is logica en ik pas die graag toe. In die schoolse situatie werden die inspanningen beloond met een hoog cijfer, dat op zijn beurt weer aanzette tot meer inspanningen op dat vlak. Wat toen opstellen waren, zijn nu kortverhalen geworden. Het is de vorm van schrijven waarbij ik mij het lekkerst voel: een snel, afgerond geheel, omdat je iets wilt meedelen, dat in je leeft.
Het opkrijgen van de titel van het obligate opstel was een ogenblik van spanning en verwachting. Blijkbaar was dat niet zo vanzelfsprekend als ik altijd gedacht heb. Zo vertelde een oud-onderwijzer mij dat hij op 1 september als titel voor een opstel 'Een regenachtige vakantiedag' opgaf, wat hem prompt een reprimande van de toevallig aanwezige inspecteur opleverde. Vakantiedag? Op 1 september? Meneer, die kinderen hebben vandaag de school in hun hoofd! En regenachtig? Wat moet ik mij daar nu bij voorstellen? Regent het nu wel of regent het niet? Nee, het pad van een onderwijzer of taalleraar was (en is waarschijnlijk) niet altijd bezaaid met rozen.
Soms heb ik wel eens heimwee naar die schooltijd, waarin je het denken kon aanpassen aan het opgegeven onderwerp. Gewoonlijk bedacht ik namelijk eerst wat een ander daarover waarschijnlijk te zeggen zou hebben. Daarna liet ik mijn hersenkronkels de vrije loop op zoek naar een nog onbetreden pad, een nieuwe, onverwachte invalshoek. Dat was het leuke deel. Het overige was woorden 'proeven', uitzoeken hoe je die nieuwe denkbeelden helder en duidelijk tot leesbaar geheel kon verwerken. Het allermoeilijkste (en dat is het nog steeds) was het bedenken van een vlot, samenvattend slot.
Wellicht was ik een jaar of acht, toen de opgegeven titel luidde:'Winter in de tuin'. Alle beschrijvingen van natuur, sneeuw en ijs werden terstond ter zijde geschoven, te herkenbaar als platgetreden pad. Het was veel leuker mijzelf te projecteren als mus tussen de andere mussen, een stad van mussen, vechtend om een broodkruimel op een ondergesneeuwd gazon.
De reden waarom ik mij precies dit opstel nog zo levendig herinner, is dat het een daverend succes werd. De juf las het voor in de klas als voorbeeld hoe een opstel ook kon zijn, en nog belangrijker misschien waren de ongewild opgevangen woorden van mama, die vol trots aan een vriendin vertelde wat een levendige fantasie ik toch wel had, waardoor ik mij voor het eerst bewust werd van een in mij schuilend 'talent'. Er was blijkbaar toch iets, waar ik goed in was... Tegelijk zei ze dat het 'veilige thuis' de voedingsbodem was, waaruit ik putte, dat maakte mijn verdienste alweer wat kleiner.
Tot op de dag van vandaag wantrouw ik een in mijn gezicht uitgesproken compliment en vraag mij af hoe eerlijk de ander is in het geven ervan, vooral wanneer het iets betreft waarvan ik zelf helemaal niet zo zeker ben dat het een compliment waard is of dat ikzelf aan de oorsprong ervan lig.
