Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
Het gebeurde wel eens bij een feestje op het werk dat ook de gepensioneerden werden uitgenodigd. Bij het praten over koetjes en kalfjes vroeg je zo'n ex-collega dan: "Hoe valt het leven in rust mee?" en bijna steevast luidde het antwoord: "Ik kom tijd te kort. Ik snap niet hoe ik het vroeger deed, toen ik ook nog werkte. Ik ben voorzitter van dit en secretaris van dat..."
Hun gezicht echter sprak niet van drukte of gejaagdheid. Het straalde rust uit; alle stress- en spanningsgroeven waren eruit verdwenen; de gepensioneerde was zichtbaar verjongd. Pas nu ik zelf met pensioen ben, weet ik hoe dat komt. Bij alle bezigheden is het 'moeten' weggevallen. Wie nog drukte in het leven inbouwt, doet dat op vrijwillige basis. Dat betekent ook dat er altijd tijd is voor die drukke bezigheden, zolang de zin erin blijft bestaan. Er is tijd nu om te dromen, te plannen, mogelijkheden af te tasten, te leven. Bijna alles is weer mogelijk, een nieuwe taal leren, gesteld dat je dat zou willen, eindelijk dat muziekinstrument leren bespelen waarvan je als kind reeds droomde, die schildercursus volgen of de kookles voor beginners. Of waarom niet parachute springen?
Terwijl ik de jongeren langs mij zie voortjagen, geen tijd, geen tijd, hun gezichten verkrampt in scherp geëtste rimpels en lijnen, komt de gedachte bij mij op dat de ouder wordende mensen van vandaag nog één taak hebben: de droom en hoop op een betere wereld van de eigen generatie levend houden en die koesteren en bewaren voor de huidige en de volgende, die er niet de tijd voor hebben. Wij hebben een oude levenskracht in ons, die economisch wellicht niet veel meer oplevert, maar die onze maatschappij zo dringend nodig heeft om menselijk te blijven. Beide zijn nodig: de jongstuwende kracht van het werk en de bedaard rustige bewustheid van de mens. Het is de wisselwerking tussen hen die onze menselijke gemeenschap leefbaar en daardoor ook gezond houdt.
Alle doemscenario's over de vergrijzing van de bevolking ten spijt; het zou wel eens kunnen dat juist door de gelijktijdige vergrijzing een geheel andere maatschappij aan het ontstaan is, een waarin niet de ambities en prestaties van een enkeling voorop staan, maar een waarin het bewustzijn en het plezier belangrijk worden van simpelweg 'mens zijn' binnen een redelijk levenscomfort, maar dan wel voor iedereen.
