Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
In mijn job als lerares mocht ik werken met leerlingen uit het beroepsonderwijs. In die tijd bestonden ook voor hen de klassieke vakken nog. En een van die vakken heette Nederlands. Daar sta je dan, vers afgestudeerd, eigenlijk slecht voorbereid om 'les' te geven. Dankzij mijn leerlingen, die spontaan en enthousiast reageerden op wat ik vertelde, was ik uiteindelijk degeen die van hen leerde.
Tijdens een van de eerste lessen gebruik ik een voorbeeldzin, waarin het woord boodschap voorkomt. Natasja wuift opgetogen met haar hand in de lucht. "Jaaaaaaa, Natasja?" "Schrijf je boodschap met een d of een t, mevrouw?" De vraag laat mij tamelijk perplex staan; het is zelfs geen vervoegd werkwoord?? "Met een d, Natasja" Hoor hoe het geduld van mijn stem afdruipt!
"Hoe schrijf je een d ook weer, mevrouw? Nee,nee, ik weet het weer, een d is een bolletje met een streepje aan en en t is een streepje met een streepje door!" Breed glimlachend kijkt Natasja mij aan. Als dat geen kennis is! En breed glimlachend knik ik haar goedkeurend toe. "Heel goed, Natasja!" en met krijt komt er op het bord een grote d en een grote t: eerst een bolletje met een streepje aan, daarna een streepje met een streepje door.
Jaren later zit ik in de muziekschool met heel veel moeite ook bolletjes en streepjes te tekenen; dat moeten muzieknoten voorstellen. Mijn bolletjes evenwel vallen om de een of andere mysterieuze reden altijd nogal als fors geschapen ballen uit. Om de zaak een beetje in evenwicht te houden wordt het bijhorende stokje een behoorlijke stok. Zo ervaar ik aan den lijve dat een nieuwe taal en een nieuw schrift heel wat oefening en geduld vragen. Soms kunnen drie kleine stapjes beter verwerkt worden dan die ene reuzegrote stap.
Aan die anekdotes moest ik vandaag denken, omdat er in het leven ook geregeld situaties voorkomen, waarbij wij ogenschijnlijk onnodige stappen zetten om tot een resultaat te komen. Meestal gebeurt dat, wanneer we nog niet klaar zijn voor een bepaalde grote stap. Met omweggetjes, kleinere stapjes en kleinere beslissingen, bereiden we onszelf voor op het nemen van de grotere beslissing. In geen van deze gevallen zijn die omweggetjes overbodig. Ze zijn nodig om verder te geraken, verder in taal, verder in muziek en verder in ons leven.
Wanneer we dat beseffen, kunnen we gemakkelijker vele gebeurtenissen in ons leven een plaats geven, vinden we gemakkelijker een eigen pad om te gaan en tillen we minder zwaar aan de kritiek op ons doen en laten, die onze medemensen soms zo graag en helemaal gratis ten beste geven. Want nu weet ik, dat het MIJN weg is, met omwegen, struikgewas en alles wat erbij hoort (soms ook een heel verrassend uitzicht bijvoorbeeld..)
Reacties op bericht (3)
Trouwe vrienden
Geen ju of ô leidt hen in het gareel, geen bellen
behoren te rinkelen, geen gespan volgt hen achterna,
wanneer ze zo rustig in de lenteregen te grazen staan.
