De verdwijning van het Universum....nietsverhullende gesprekken over illusies, vorige levens, religie, seks, politiek en de wonderen van vergeving. Twee verlichte meesters maken over een periode van 9 jaar hun opwachting bij gitaarspeler, filmfan, effectenmakelaar en spiritueel zoeker Gary R. Renard. De verdwijning van het Universum verdiept de boodschap van Een Cursus In Wonderen, dat inmiddels over de gehele wereld een begrip is. In begrijpelijke taal, doorspekt met Humor, worden de kernbegrippen van de "Cursus"- onvoorwaardelijke liefde en radicale vergeving - nader uitgewerkt en aan de hand van vele voorbeelden verduidelijkt. Voor de lezers van de "Cursus"een bijzondere verdieping, voor andere zoekers op het spirituele pad een uitnodiging om op een andere manier naar de werkelijkheid te kijken. Uitgeverij: Altamira-Becht. 2006. Een aanrader en niet moeilijk te lezen of te begrijpen. -------
Artsen uit de wereld van het Licht, geschreven door Harm Wagenmakers. Het gaat over wonderbaarlijke genezingen vanuit de geestelijke wereld, ca 120 blz, geb.12.50 e. -------
Esotherisch genezen, geschreven door Alan N. Hopking is een practische gids gebaseerd op de leringen van de Tibetaan en de werken van Alice A. Bailey, ca 400 blz, geïll . 35.00e. ------
24-07-2007
Een sage over een libelle.
Lang geleden las ik in een boek van Olaf.J. de Landell (hopelijk schrijf ik de naam goed) een lief verhaaltje over een larve. Ik probeer al járen het boekwerkje te vinden, maar onmogelijk. Het is een boekje met een aantal verschillende verhalen, die intrigerend zijn. Het is ca. 25 jaar geleden, dat ik het voor het laatst las, maar ik doe mijn best en ga eens diep graven in mijn geheugen. Hier komt het verhaaltje, in mini-vorm. .............................. Ergens, diep verscholen in een héél oud, donker bos lag een vennetje. En in dat vennetje speelde zich van alles af....diepe tragedies, vreugde, onbegrip en dat alles in het diepe donkere water. Neem nu de familie Larve.....opa deed de laatste dagen weer zo vreemd....het leek niet goed met hem te gaan....hij zwol zo raar op en had de neiging omhoog te stijgen, maar iedereen van de familie hield hem tegen en zei:"Toe, hier blijven, niet omhoog gaan, asjeblieft."Maar opa gleed weg uit hun kring en dreef naar boven.
Kleine Japie, die dit alles met grote verwondering aanzag, vroeg wat er aan de hand was, maar hij kreeg te horen, dat opa nooit weer terug kwam. Opa was dood. "Wat is dood", zei Japie en het antwoord was...."dan ben je weg, voorgoed en kom je nooit weerom en zien we mekaar niet weer, dood is dood en dan is alles voorbij." Japie kwam tot de ontdekking, dat dit ergens anders ook zo gebeurde....dus niet alleen bij hun familie. Ze zaten er allemaal mee. Hij kon de zin ervan niet begrijpen. Ineens was er beweging in het water en zag hij Frits de kikker. "Wat zit jij sip te kijken, Japie."En Japie vertelde hem het hele verhaal. Frits de kikker begon te lachen en zei, dat opa boven was en een heel nieuw leven daar leidde. "Wou je het zien, vroeg Frits? Klim maar op mijn rug en dan gaan we naar boven.......goed vasthouden, daar gaan we." En ze gingen snel omhoog, maar Japie werd misselijk en draaiierig en viel van Frits zijn brede rug af en belandde op de bodem van het vennetje vlak voor zijn moeder. Nou die schold hem de huid vol....misselijk jong, wij zitten in de rats en jij gekke spelletjes uithalen met die grootbek van een kikker met zijn enge verhalen. Laat ik je niet meer in zijn buurt zien. De hele familie hield hem een aantal dagen in het oog en het leventje ging weer gewoon verder. Japie begon er aan te wennen, dat je heel dik werd en dan naar boven toe dreef. Overal gebeurde dat. Niemand werd er vrolijk van, maar het hoorde erbij, zei men tegen hem. Japie werd groter en werd Jaap genoemd. Ook hij kreeg zijn eigen familie en was er heel blij mee. Tot ook voor hem de dag aanbrak, dat hij zich niet lekker voelde in zijn huid. Het was, alsof het hem te krap zat. Iedereen om hem heen zei: "Niet nu, Jaap, blijf nog, we kunnen je niet missen." Maar Jaap zijn tijd was op en hij gíng.
Hij dreef naar boven en spoelde aan tegen de zachte rietkant van het vennetje. Hij werd wakker door een vreemd geluid, alsof er kikkers waren en dacht dat hij droomde. Maar nee hoor....wie zat er op een plompeblad met zijn grote grijns....Frits de kikker. "Zo manneke, eindelijk ontwaakt uit dé droom?" " Waar ben ik, vroeg Jaap....en keek om zich heen. En wat zie ik er vreemd uit, wat heb ik voor vreemde dingen aan mijn lijf? " "Je hebt een gedaanteverwisseling ondergaan, dat gebeurt met ons allemaal en nu heb je vleugels en kun je vliegen. Je bent geen larve meer maar een Libelle....kijk maar om je heen, dan zie je ze daar....en daar...... "Maar dat is mijn familie", zei Jaap.....ik dacht dat ze dood waren." En iedereen begroette Jaap, sommigen zeiden nog Japie, zolang was het alweer geleden. "Nou, maar dat moeten ze beneden weten, ik moet ze het vertellen "....en zonder na te denken, nam hij een duik in het water.....hij dacht dat hij nog een larve was....maar kwam snel weer boven en hoestte en proestte. "Maak je geen zorgen, mijn jongen, eens komen ze allemaal hier en dan zijn we bijelkaar", sprak een grote libelle. Het werd avond....de zon was al onder en het vennetje lag er weer stil bij, alsof er niets gebeurd was. Het leven ging gewoon zijn gangetje in dat donkere oude bos.
Misschien is er bij U ook een verscholen vennetje in de buurt......spelen zich daar ook allerlei dingen af, waar U niets vanaf weet. Maar nu weet U het, als U er langs komt, dan wil ik wedden, dat U aan deze oude Duitse Sage denkt.
Als U ooit het boekje ontdekt, dan is mijn ''vertelling'' waarschijnlijk een beetje anders. Maar de inhoud is gelijk.
Er is geen dood.....er is alleen maar Leven. ....................
Het werd nodig tijd, dat ik mijn vriendinnetje ga voorstellen. Ze is mijn vreugde in het leven en voor het leven zolang het mag duren. Want er zijn veel honden aan haar vooraf gegaan, die in de Hondenhemel zijn. Aan het afscheid nemen van je dieren.....daar wen je nooit en te nimmer aan. Ik heb anderhalf jaar geen hond meer gehad, totdat ik besefte, dat ik wel erg eenzaam werd. Ik ben dol op mijn poezen, maar een hond is wat anders, gewoon niet uit te leggen. Ze is nu ruim 2 jaar en haar komst was een complete ramp. Ik heb nog nooit een hond zo langdurig horen gillen, blaffen en nog meer geluiden producerend dan deze kleine dame. Ze haatte de bench. Ik heb in de hoek van de kamer een paar kranten neergelegd en haar los laten lopen met de poezen. Het was over en ik kwam weer bij van de stress. En zij ook.
Ik heb een stoellift en ze durfde niet op schoot mee naar boven, maar daar is ze nu ook overheen. Rock and roll op bed en voor de rest hoor je haar niet. Ze is voorbeeldig, weet mensen te bespelen en door haar ben ik ook in trek.)))
Boven leg ik in een hoek een paar kranten, voor het geval dát ze moet. Het is heel praktisch voor een gehandicapt mens, want als het rot weer is....de krant...w.c.-papiertje en huppekee het toilet in, doortrekken...klaar! Dus op die manier kan eigenlijk bijna iedereen een hondje houden. Ik zeg expres een HONDJE....geen bouvier of ander groot dier. De rest laat zich raden. Nu de foto nog opduikelen.
Ik hoor de stilte in mijn hart De stem van de stilte Die het hart beroerd.
Gevoelens van liefde, menszijn.... Warmte......eenheid..... God zelf daalt in ons neer.
Vrucht zijn van eeuwigheid Toetsing op aarde Naar weten en kunnen.
Geweldloos, kalm en bedaard. Stilte in het hart.... De Stem, die hoort en gehoord wordt. --------
Dit ''schrijven'' heb ik jaren geleden doorgekregen van gene zijde, later mijn Gids. Ik weet nog, dat ik iets zat te noteren in mijn agenda en ineens hoorde ik iemand binnen in me zeggen:"schrijf maar op". Ik dacht dat zoiets altijd bij anderen kon gebeuren, maar nee hoor, ik was ook eens aan de beurt. En zo is alles begonnen en ben ik ook alles op gaan schrijven. En eigenlijk is dit het eerste van al het geschrevene, wat ik nog heb.
Een dame van 65 jaar ging naar de kapper met zuuuuulks lang haar. Ze zat op de stoel te wippen... Zit stil, zei de kapper...zo kan ik niet knippen... Dat wordt een hoge prijs met al dat grijs. Hij zwaaide met zijn schaar... De dame werd benauwd en voelde zich naar. De lokken vielen op de grond... Grijs....maar vroeger blond. En toen ze in de spiegel keek, Zei de knippende kapper...... Ik vind U nu toch veeeeel knapper!!
Wilt U het adres van deze kapper? Ach, laat ik dat nou vergeten zijn....ook weggeknipt.))))
De volgende die in mijn album schreef was Truus Borgeld. Zij kwam volgens mijn herinnering uit Oude of Nieuwe Pekela en was de eerste kostganger en is ook heel lang gebleven, omdat ze een steun was voor mijn moeder en andersom. Truus haar verloofde was uitgezonden naar Nederlands Indië, nu Indonesië. Hij is gelukkig heelhuids teruggekeerd en zijn ze later getrouwd en was zij ook weer weg. Ik herinner me nog, dat ze lange pijpekrullen had in dat mooie bruinzwarte haar en dat werd met een fluwelen bandje bijeengehouden. Daarna kwamen er bij ons in de klas donkere meisjes. Wij hebben ze aangestaard, want ze waren bizonder mooi. Ze waren de eerste emigranten, die gevlucht waren voor Soekarno. Politiek interesseerde ons niet, we werden vriendinnen en ik heb zélfs nog een versje van beide meisjes. Dat komt later nog aan bod.
Ik heb nog enkele bladzijdes gescand van mijn oude album en deze is geschreven door mijn oudere zuster. Wij waren maar met zijn tweetjes en onze moeder. Mijn moeder is nooit weer hertrouwd en dat vond ik wel jammer, want er was een aardige oom, maar ja, die had zélf nog 3 dochters en dat zag mijn mama niet zitten en ging de voorstelling niet door. Wél hadden wij vlak na de oorlog kostgangers en daar waren drie bij en dat waren mannen! Ik helemaal verguld als 5 jarige...maar moeder kreeg een uitkering van Stichting 1940-1945 en de mannen waren ineens weg. Ik was diep verdrietig en vroeg mijn moeder om een broertje. Toen kwam de koude douche. Ze zei: Kind, je hebt geen vader en als je geen vader hebt, kun je ook geen broertje meer krijgen. Dat was de eerste keer, dat de grond zwart onder mijn voeten werd. Je voelt je dubbel gestraft als kind, als je zoiets hoort. De tweede keer, dat het zwart voor mijn voeten werd, was, toen ze 11 jaar later tegen me zei: je mag niet doorstuderen. Het vertrouwen was weg in mijn kinderbeleving. Het open kind werd een gesloten kind. Naar buiten toe heel vrolijk, maar mijn innerlijk was gesloten.
Het beginversje stond altijd op de 1e bladzijde van je poezie-album en dat werd dan geschreven door een familielid, want zélf mocht je er nog geen krabbeltje in zetten, laat staan een plaatje, die je leuk vond. Eigenlijk bepaalden anderen al, hoe je moest leven, denken en doen. En dan ook nog heel braaf zijn.... Geen wonder, dat de jeugd geen poezie-album meer heeft. Stichtelijke volzinnen zouden ze niet pikken. Vriendinnenboekjes schijnen ze nu te hebben....heeft U er al één gezien? Ik nog niet.
De gedichtjes in mijn oude poezie-album zijn bijna allemaal gescand, wat een héél karwei is. Je moet de bladzijden rechtzetten, bijsnijden, voordat ze op deze pagina komen te staan. Maar eerst de omslag van het boekwerkje. Ik ben met mijn vorige weblog gewend, dat ik maar door kan gaan met schrijven én afbeeldingen erbij doen. Het gaat hier per stuk.
Was de mens maar een roos Die weet hoe hij moet bloeien Hij denkt niet.....hij doet. Omdat het aan hem gegeven is. Zó te groeien en te bloeien. Hij denkt niet....ben ik mooi? Hij ís mooi.
Ik speel met mijn gedachten, die als zwevende wolkjes over mij komen. Zeg, wat je denkt, mijn kind, wordt er gezegd en zwijg er niet over door een verkeerde vorm van zogeheten zachtheid of weekheid. Je eigen humor relativeert alles en je ziet hoe het werkelijk is op deze aarde. Lach om je eigen lach, je vreugde en je bent gelukkiger dan menig ander die niet relativeert. Want humor relativeert meer dan je denkt....het brengt je verder in je levensproces. Zeg tegen jezelf...ik ben een mooi mens in een mooi omhulsel en ben er blij mee, want ik kan genieten van de dingen om me heen, die een ander niet voelt, ziet of weet. Ik straal liefde naar mezelf toe, omdat men van ''boven'' liefde naar mij toestraalt. En degene die dit niet weet of voelt, wat jammer toch.
Dan tot dusver de laatste gescande afbeelding. Wie weet, wat ik nog kan vinden tussen alle papieren, die er nog over zijn. Als kind leed ik onder het besef, dat mijn vader eigenlijk een dode held was. Hij zat in het verzet, werd doodgeschoten en lag maanden in een massagraf. Mijn arme moeder, die niet wist, waar hij was. Helaas was er wel verraad in het spel, maar ja, dat gebeurd vandaag de dag ook. Wat dat betreft moet de mensheid nog veel leren, wat LIEFDE eigenlijk betekent. Nazorg voor oorlogsweduwen bestond vroeger ook nog niet. Je ziet maar dat je het redt. Het enigste geld dat je kreeg, was het ''tientje'' van Lieftinck, een term...zo heette de minister toen. Gelukkig, dat er mensen waren, die vonden dat er toch iets gedaan moest worden aan deze oorlogsweduwen en hun kinderen. Zo kwam de Stichting 1940-1945 op de proppen en kreeg men voor het eerst een soort uitkering. Geen vetpot....fruit zag ik liggen op de markt en daar bleef het ook liggen....het kon er niet af. Dan de rijkdom van de kinderen van de ''zwarte'' handelaren. Chocola hadden ze...en wij keken er naar en kwijlden bij de gedachte hoe dat zou smaken. Ik gun me nú elke week een lekker stukkie chocolade mét losse rozijntjes en denk dan wel eens aan die tijd.....dit kan niemand me nú meer afpakken. Het smaakt dan dubbel lekker. En zo is dat!!
Hier volgt de volgende gescande afbeelding van de rouwkaart. Wel bijzonder, dat die zolang bewaard is gebleven en nog behoorlijk intact is na vele omzwervingen mijnerzijds. Ik heb heel lang de spullen van mijn moeder bewaard, waarom, dat weet je vaak toch niet. Het is een gevolg van een impuls....niet wegdoen. Vreemd eigenlijk achteraf gezien, want je krijgt ze er toch niet meer mee terug. Maar nu ik ouder word, betrap ik mij er op, dat ik nu toch wel weggooierig aan het worden ben. Ik denk, dat dat ook goed is...je altijd vast houden aan oude herinneringen kán mooi zijn, maar je leeft wel in het heden...het nú. Mijn moeder had zelf geen herinneringen die tastbaar waren van vroeger.Haar jeugd werd haar keihard afgenomen, doordat ze met al haar broertjes en zusjes uit het gezin werd gesleurd. Want zo ging dat in ca 1917....werkloze vaders....geen brood op de plank, 11 kinderen werden zonder pardon meegenomen en ondergebracht bij boeren, die ook nog eens aan ze verdienden. Kinderarbeid na schooltijd. Regeringskinderen werden ze genoemd. Misschien dat ik hier later nog eens op terugkom.
Herinneringen kunnen kostbaar zijn. Zoals ik mijn oude versleten poezie-album weer terugvond. Het leuke ervan vind ik, dat je het kunt scannen. Als ik de mooiste heb gescand gaat het album naar mijn goede hulp, die al bijna 6 jaar mijn huishouden bestierd. Ik heb geen kinderen aan wie ik dit kostbaar stukje nostalgie kan geven en ik weet, dat zij er blij mee is.Je kunt beter met een warme hand geven, dan met een koude, luidt een oud gezegde. Ik had geschreven, dat ik geen versje van mijn vader had in mijn album, dus geen ''tastbaar'' iets. Maar tóch vond ik nog iets anders tussen oude papieren van mijn overleden moeder. Een aangifte van mijn geboortebewijs, een rouwkaart uit die tijd en een brief van de commandant van de Binnenlandse Strijdkrachten. Ik zal ze proberen erbij te voegen.
Vrienden komen en vrienden gaan, Doch het gaan zie je soms niet aankomen. Lachen en huilen in relaties, Samen, maar vaak alleen. Moed putten uit vrienden, Die wél zijn gebleven. Maar die ene, waarom die niet. Die was zo belangrijk. Ja, voor hem of haarzelf. Dat wist je pas later, Voelde het nog veel later. Verwerkte het weer later. Een pijn, die gaat slijten, ja Maar weer veel later. Maar eens zal dat over zijn. Dan kun je zeggen...... Dat is al weer lang geleden.
De allereerste, die in mijn album schreef was natuurlijk mijn moeder. Zij gaf mij het leven en ondanks de oorlogsjaren zijn wij er toch nog goed door gekomen, weliswaar zonder mijn vader, die doodgeschoten werd. Van hem heb ik helaas dus geen aandenken in mijn album. Ik was nog een kleuter en je poezie-album kreeg je pas als je 6 jaar was. Toen was hij er al niet meer. Mijn moeder stierf op 56 jarige leeftijd, veel te jong, maar ik weet, dat zij ziet wat ik doe. In mijn ogen is er een leven na de dood. Dat weet ik uit een contact met haar ca 10 jaar geleden. Hier het gedicht van een moeder aan haar kind.
Je schrijft over de dingen, die vandaag de dag je aanspreken, maar wat schetst mijn verbazing én vreugde? Ik heb mijn oude poezie-album weer gevonden. En dan ga je weer even terug in die oude tijd, dat elk vriendinnetje een verhaaltje of gedichtje schreef in dit boekwerkje. Ik heb er ééntje gescand en het is gelukt. Vandaag de dag hoor je dat meisjes een vriendinnenboekje hebben, maar dat is heel wat anders. Vandaar deze oude herinnering, die, denk ik, nog menig senior en ik denk ook jongeren wel aanspreekt. Ik ben benieuwd naar een eventuele reactie hierop.
Als de rek uit je broek het begeeft En de broek is van goede kwaliteit Maar je bent er niet op voorbereid.. Dan sta je ineens in je blootje. Men schimpt en lacht, Omdat je rek er uit is. Ze zien niet die goede broek, Wel je eenzame naaktheid. Behulpzame handen Trekken hem omhoog. Zij zijn de rek. Voor het LEVEN.
Ik ben Elizabeth
Ik ben een vrouw en woon in Tolbert-gemeente Leek () en mijn beroep is AOW-ster.
Ik ben geboren op 27/12/1941 en ben nu dus 82 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, fotograferen, gedichten, schilderen, tuinieren, lezen......Naghamadi-geschriften/Course in Miracles, Mens en Evolutie, maar ook de Da Vinci Code en nog veel meer..
Ik ben een natuurmens, die door het leven "rolstoelt". Mensen zijn interessant, maar dieren zijn mijn passie. Zowel mensen als dieren heb ik kunnen helpen d.m.v. alternatieve geneeswijze. Zelf heb ik een hondje en 2 katten.
