De verdwijning van het Universum....nietsverhullende gesprekken over illusies, vorige levens, religie, seks, politiek en de wonderen van vergeving. Twee verlichte meesters maken over een periode van 9 jaar hun opwachting bij gitaarspeler, filmfan, effectenmakelaar en spiritueel zoeker Gary R. Renard. De verdwijning van het Universum verdiept de boodschap van Een Cursus In Wonderen, dat inmiddels over de gehele wereld een begrip is. In begrijpelijke taal, doorspekt met Humor, worden de kernbegrippen van de "Cursus"- onvoorwaardelijke liefde en radicale vergeving - nader uitgewerkt en aan de hand van vele voorbeelden verduidelijkt. Voor de lezers van de "Cursus"een bijzondere verdieping, voor andere zoekers op het spirituele pad een uitnodiging om op een andere manier naar de werkelijkheid te kijken. Uitgeverij: Altamira-Becht. 2006. Een aanrader en niet moeilijk te lezen of te begrijpen. -------
Artsen uit de wereld van het Licht, geschreven door Harm Wagenmakers. Het gaat over wonderbaarlijke genezingen vanuit de geestelijke wereld, ca 120 blz, geb.12.50 e. -------
Esotherisch genezen, geschreven door Alan N. Hopking is een practische gids gebaseerd op de leringen van de Tibetaan en de werken van Alice A. Bailey, ca 400 blz, geïll . 35.00e. ------
29-09-2007
De Oude Eik...
De oude eik sprak tot de mens... Kijk mij aan en je ziet mijn oog. Mijn oog, die alles ziet en weet.
Loop mij maar voorbij... Ik heb je wel gezien... Jij wilde mij niet zien.
Wat de mens doet... Kan zo niet doorgaan, Jij en ik behoren tot de natuur.
Wij ademen dezelfde lucht... Lucht...die ik zuiver voor jou, Zodat je beter kunt ademen.
Wees góed voor ons, want... Wij zijn voor jou ''LEVEN'' Loop ons zomaar niet voorbij.
Blijf even stilstaan.... Dan weten wij, Dat jíj het ook weet. -------------------------------
Van de hand van Hanneke Cremer is de foto, die ik mocht gebruiken bij dit gedichtje. Toen ik haar mooie opname zag, was mijn eerste gdachte....hier maak ik een gedicht bij, m.a.w. de foto was er eerst en daarna werd het schrijfsel geboren. Deze is dus vers van de pers.)))
Noot: de noest in de eik líjkt een oog, die ons aankijkt. Met een beetje fantasie lukt dat iedereen.
Oma zweeft over een veld van bloemen, Verbijsterd over zo'n ongerepte schoonheid.
Vragende blik, mag ik hier wel komen? Nooit gedacht.....nooit verwacht.
Hier mag U rusten...hier mag U blijven. Alle aardse gevoelens achterlatend.
Geen lasten meer te dragen.... Zwevend over bloemenvelden...
Alles weer kunnen zien en horen. In een andere dimensie zonder mankeren.
Anderen herkennen....ach....die is er ook, Haar begeleidend....een nieuwe fase.
Hier wil ik blijven....hier wil ik zijn. Mee laten deinen op de eonen der tijden.
---------------------------------- Dit is een ode aan mijn Oma, die al heel lang geleden is overleden na een zwaar leven geleid te hebben. Veel kinderen heeft ze gebaard, maar ook velen bij de geboorte verloren.
Wij noemden haar geen Oma maar Moeke.....dat nam je over van de ouderen. Vroeger werden vrouwen wel ca 20 keer zwanger en ze hield geloof ik, want ik kan het niet meer vragen, 12 of 13 kinderen over. Die zijn er ook niet meer. Zélf ben ik moeder geweest,.... voor eventjes maar. Je krijgt in het leven niet alles wat je hebben wilt. Zoals mijn huisarts toen zei: volle borsten....lege armen.
Maar je moet met je liefde ergens heen....dus werden het de kinderen van anderen en later zoveel mogelijk hulpeloze dieren, vaak afdankertjes en ze hebben me altijd geholpen door moeilijke tijden heen te komen. Onvoorwaardelijke liefde krijg ik van ze. Heerlijke wisselwerking. Ik ben de tel kwijtgeraakt, hoeveel het er waren en nu heb ik nog mijn hondje Rayah, Joris de rode kater en de aangelopen oude moederpoes van de achterburen. Ze wilde daar niet langer blijven en werd ik ''uitverkoren''. Ouwe Miep is bijna 18 en nu stokdoof en ik probeer ''gebarentaal'' met haar, m.a.w. blikje voor de neus houden en dan komt ze bunkeren. Of even stampen op de vloer. Dat werkt ook voortreffelijk. Haar dankbaarheid is zó groot, dat ik een volledige wasbeurt van haar krijg met dat schuurpapieren tongetje van haar. Ze ziet het hondje nog steeds als haar ''kind'' en verdraagt bijna alles van haar. Kunnen mensen een puntje aan zuigen, niet?
Het was vandaag Prinsjesdag in Nederland. De Troonrede wordt dan uitgesproken, zodat we allen weer aan de weet komen hoe ons landje er voor staat. Het gaat allemaal verschrikkelijk goed en wel zó goed, dat we wéér moeten gaan inleveren. Onze minister-president zei niet zo lang geleden...."eerst het zuur, dan komt het zoet." Ik vraag me af, wat hij dan verstaat onder het "zoet." Ik krijg er het "zuur" van als ik eraan denk, hoe ik al die zoete koek nog langer moet gaan slikken.
Om er niet gefrustreerd van te worden, is er een hoedjescultus geschapen, dat ons in de toekomst gaat bezighouden. Ik heb enorme slagschepen gezien op hoofden....één dame leek haar hoofd in het verband te hebben, maar toen ze zich omdraaide, zag ik dat het een hoed bleek te zijn. Je kunt je er toch leuk aan vergapen. Ook zag ik een dame met een soort Ivanhoe-hoedje op....maar de kreet slaakte ze niet, helaas. Veel op en neer dansende veren op een vreemsoortig gedraaid iets boven een anti-hoedenhoofd, maar toch leuk om te zien. Prinsjesdag wordt nu steeds meer Hoedendag, met daarin een toevallig uitgesproken troonrede, die al dagen vantevoren was uitgelekt. Het geheel begon mijn fantasie te prikkelen en ik dacht.....ergens heb ik nog een hoed liggen, maar waar!! Ik wilde meedoen, zó werd ik gegrepen door die bedekte dameshoofden. Het hoedje, dat ik zocht, was nergens te vinden. Maar er was nog een zonnehoed in prachtig blauw. Ik stelde mij daar maar tevreden mee en verfde mijn lippen ietwat bij....lange bellen in de oren en een mooie shawl om de schouders gedrapeerd.....en toen begon het feest voor mij pas. Mijn fotocamera heb ik gedeponeerd op de kattenkrabpaal, waar Joris normaal altijd zit, deze keer was de paal "vrij".
Dat was lachen.....de ene keer zag ik alleen maar de hoed en de andere keer was alleen maar mijn onderkin te zien. Ik heb zo'n 10 foto's gemaakt en dacht.....er zit altijd wel een goede tussen. Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de beslissing genomen.....ik ben even mijn eigen majesteit. Vandaar dat U mij nú kunt aanschouwen mét hoed, oorbellen, shawl.....
Ik denk, dat de foto nu zo ongeveer al heel Nederland is doorgestuurd......nu België nog. Misschien dat ze er zó van schrikken, dat ze maar gauw een regering gaan vormen.)))))
Dit is ook weer een echt nadenkertje en ik heb er zelfs een fotootje bij kunnen maken. Ik heb n.l. een voorliefde voor mooie beeldjes en dit is er één van.
Toen ik het beeldje op de kattenkrabpaal zette om er zo een behoorlijke foto van te maken, zag Joris de rode kater zijn kans schoon om er snel even op te springen. Helaas is deze grappige foto dus bewogen, maar misschien dat ik die er tóch even apart op zet, alleen al vanwege het effect. Ik heb voor het gedichtje een ander gekozen, die er beter bij past. Ik heb Joris beloofd, dat hij er later apart op komt.)))
KNIKKERS
Het leven is een knikkerpotje. Wie de meeste knikkers heeft, Die heeft gewonnen.....dat denkt men. En zij, die knikkerloos zijn? Zij hebben geen deel meer aan het knikkerpotje. Ze zijn uitgeknikkerd....dat denkt men. Zij, die de knikkers hebben..hebben het leven. En die geen knikkers hebben?? Die spelen een ander spel....niet om de knikkers, Maar het spel van beleven. Het allerhoogste spel.Het spel van mens-zijn. Dag....knikkers
Dit is een versje of gedichtje over een heel eigenwijs bloempje....maar je kunt i.p.v. bloempje ook lezen ; mensje. Wij mensenkinderen kunnen ook zo eigenwijs zijn en het altijd beter weten en goede raad van anderen in de wind slaan. Het is geschreven door mezelf in de zomer van 1995.
Daar komt-ie dan:
Er was een blauw bloempje, die deed eigenwijs. Hij liep uit het grasveld en ging ver op reis. Hij wou niet meer blijven al op deze plek. De bloemen, zij zeiden: jij bent stapelgek!!
Hij schudde zijn blaadjes en ging toch op stap. Zijn wortels in klompjes, van klip-klap-klip-klap. Met 'n knapzak vol eten ging 't lopen niet vlug... Hij werd ook gevolgd door een héél dikke mug.
De zon ging snel onder en 't bloempje werd moe. Hij schrok van 't loeien van 'n héél grote koe. De koe zei: wat doe jij hier toch in mijn wei? Het bloempje zei: ik wil graag wonen op de hei.
De hei is véél verder, sprak de zwarte koe. Er is hier geen hei en je bent reuze moe. Vraag aan de mug, hoe je verder gaan moet. Dié weet, waar de hei is, dat weet hij héél goed.
De mug bracht het bloempje aan de rand van een bos. Het bloempje ging liggen in een bedje van mos. Zijn oogjes vielen dicht, 't was ook al nacht. En op een eikentak hield de mug trouw de wacht.
De volgende morgen was hij ineens klaarwakker. Waar is de mug, dacht hij....waar is mijn makker. Hij keek goed in 't rond, maar zag geen eikenboom. En plotseling wist hij: 't is allemaal een droom.
Hij was weer in 't grasveld en niet op de hei. Rondom hem heen waren bloemen...hij was blij. Geen knapzak te dragen op zijn bloemenrug. Tóch dacht hij met heimwee aan de héél dikke mug. -------------
Je kunt dit voorlezen aan kinderen van 8 jaar tot ver over de 80 jaar. Succes verzekerd.)) En als je kunt zingen.......wat let je....zing je eigen melodie op dit lieve versje.
Ik ben Elizabeth
Ik ben een vrouw en woon in Tolbert-gemeente Leek () en mijn beroep is AOW-ster.
Ik ben geboren op 27/12/1941 en ben nu dus 83 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, fotograferen, gedichten, schilderen, tuinieren, lezen......Naghamadi-geschriften/Course in Miracles, Mens en Evolutie, maar ook de Da Vinci Code en nog veel meer..
Ik ben een natuurmens, die door het leven "rolstoelt". Mensen zijn interessant, maar dieren zijn mijn passie. Zowel mensen als dieren heb ik kunnen helpen d.m.v. alternatieve geneeswijze. Zelf heb ik een hondje en 2 katten.
