Ik ben Marina Geerinck, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Hartendame2 (hartje).
Ik ben een vrouw en woon in vl br (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 26/01/2006 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, lezen, tekenen, schilderen en het spirituele.
Een knuffel op tijd en stond is voor het hart gezond!
De zoektocht naar het spirituele begint bij jezelf en niet in boeken. Leer luisteren naar je intuïtie want dat is het begin.
Wees lief voor de aarde, we hebben haar nog lang nodig! Onvermoeibaar draait ze om haar as, bezorgt ons licht en duisternis, regelt onze temperaturen en zorgt ervoor dat seizoenen elkaar opvolgen, zodat ook ons 'oog' wat krijgt door de schoonheid van de natuur te mogen aanschouwen. Wees eerlijk... Wat zouden we doen als zij ook eens in staking ging?
Tijd zal ons leren
wie we zijn,
zal ons brengen waar
we wezen moeten...
Al glipt hij als zand
door de vingers...
tijd moet er zijn om te leren.
Vrede en vriendschap uitdragen begint bij jezelf, ergens moet je een begin maken, vriendschap schenken, doet vriendschap ontvangen!
Een hart voor dieren, hun vriendschap en trouw is goud waard!
Er is maar één ding in de wereld dat eerlijk is... de dood, zij is er voor iedereen zonder uitzondering, arm of rijk, koning of bedelaar... als je tijd gekomen is moet je gaan!
Dit kaarsje brand voor alle vermiste kinderen en hun familieleden!
Liefde geven kan je leren... Stel je hart open voor de medemens en luister zonder oordelen, dit is het begin!
Niets in het leven is gratis, voor alles moet je een tegenprestatie doen!
Meditatia brengt lichaam en geest weer in balans, een aanrader voor hen die zich vaak gestresseerd en opgejaagd voelen!
Sommigen hebben zo’n hoge dunk van zichzelf dat ze denken het licht van de sterren te kunnen overtreffen!
Al wat je in het leven meemaakt heeft een betekenis, niets is zonder doel, hoe erg ook... heeft het niets met dit leven te maken, dan wel met een vorige, om dat te weten te komen moet je in je karma gaan zoeken.
Draag zorg voor het hart dat je geschonken wordt want het is breekbaar!
Een gebroken hart lijmen vraagt veel tijd en zal altijd sporen nalaten!
Wat je uit liefde doet, is altijd goed want wie goed doet, goed ontmoet!
Echte liefde is als een zeldzame bloem, die je met goede zorgen moet omringen je hele leven lang. Als je dat niet doet sterft ze heel langzaam een pijnlijke dood!
Er zijn twee soorten mensen:
zij die je uit de put helpen… zonder belang
zij die je in de put helpen… uit eigen belang!
De zon brengt ons het licht, warmte en de energie die we nodig hebben om door te gaan.
Geniet van dit moois en probeer elk zonnestraaltje, elk bloempje dat zijn kop steekt, te liefkozen en te omarmen, verwelkom het met gans je hart.
Voel de blijheid hierdoor in je hele wezen stromen... het zorgt ervoor dat je positief zal gaan denken.
Wees vergevingsgezind al is dat niet altijd makkelijk, weet dat vergeven de eerste stap naar vrede is!
één druppeltje liefde
één druppeltje vriendschap
één druppeltje tevredenheid
één druppeltje goede moed
één druppeltje wilskracht
één druppeltje goedheid
neem van dit elexier één lepeltje per dag...
en u ziet het leven met een lach!
(eigen receptje)
Wat je in liefde schenkt doet je in liefde ontvangen, stooi je wensen met beide handen om je heen...geluk, gezondheid, liefde, vriendschap, succes, wens het iedereen en het zal in drievoud terugkeren. Al wat je een ander toewenst zal naar jou terugkomen, vergeet dit nooit! In de bijbel staat dit als volgt geformuleerd: wat je zaait zal je oogsten!
Liefde is meer dan zeggen: ' ik hou van jou' trouw, eerlijkheid, kameraadschap, steun...zijn allemaal het synoniem van liefde!
In een wondermooie wereld zouden we leven, als iedereen een beetje van goede wil was, meer verdraagzaamheid zou betonen en vooral respect zou hebben voor zijn medemens.
Elke dag ontwaken met goede voornemens, is al een begin en als je dan ook nog probeert die goede voornemens om te zetten naar daden, zit je al een heel eind op weg om je steentje bij te dragen aan een mooiere wereld.
Een blije lach, een gekke snoet,
een lief gebaar, een zonnige groet
een kus voor jou, één voor mijn zoet wil je wedden dat dit wonderen doet?
Ik schenk jou een lieve lach bij het begin van deze dag laat ons met z'n allen hopen dat hij heel goed mag verlopen en ik je op het einde van de dag een rustige nacht wensen mag
Veel liefde schenkt je rijkdom
Veel geld schenkt je haat en nijd
Toch kiezen velen voor dit laatste!
Er is meer tussen hemel en aarde, maar je moet er durven in geloven!
Het is maar goed dat men niet vooraf 'alles' weet want dan zou het woord 'verrassing' overbodig zijn
Geen mens is gelijk, ieder heeft zijn eigen mening en ideeën, spiegel je dus niet aan een ander want je komt bedrogen uit
Gelukkig is er steeds een keerzijde aan een medaille,als de ene kant niet deugd heb je nog een kans aan de andere kant
Voor allen die kracht en steun nodig hebben Kijk om je heen
voel je niet langer alleen weet dat er engelen zijn
die verlichten jouw pijn waardoor je leed verzacht voel de gebundelde kracht
samen een enorm gewicht
aan liefde en licht
Lieve vader schenk mij ook vandaag uw liefde en licht, zodat ik deze kan overdragen naar anderen, laat mij voor hen die ziek zijn, die zware problemen hebben of voor hen die het niet meer zien zitten, een licht in hun duisternis zijn. Help mij hen te helpen vader, opdat we kunnen samenleven in een wereld van liefde en alle goeds
Ga eerbiedig om met al wat leeft, dat is de regel van de natuur… doe je het niet dan zal de natuur zich uiteindelijk tegen jou keren!
Er is meer tussen hemel en aarde...
Er is meer tussen jullie en mij...
Al voel ik daar momenteel nog niet veel van,
laat het ons zo eens bekijken... de aarde moet gered worden, de mensheid
hun ogen moeten geopend worden...
Daarom beginnen steeds meer mensen
hun spirituele gaven te ontdekken, helaas, ik zie geen vooruitgang... mensen
blijven blind, doof en leven hun leven op
een egoïstische manier zoals ze al jaren
gewoon zijn, haat en nijd vieren hoogtij. De bedoeling is... dat er samen wordt gewerkt aan een beter leven, zonder jaloezie! Maar altijd zullen er zijn die denken: Laat anderen het maar klaren!
Licht... is energie energie... geeft moed en kracht moed en kracht... zorgt voor doorzettingsvermogen doorzettingsvermogen... brengt ons uiteindelijk waar we wezen moeten
De innerlijke kracht diep in jou wacht op ontdekking, zal je laten voelen dat eenzaamheid niet bestaat! Je bent nooit alleen...dus hoef je nooit eenzaam te zijn. Ga op zoek naar dit moois heel diep in jou, maak er gebruik van en leer er mee om te gaan op een liefdevolle en eerlijke manier. Voel en beleef dat je omringd wordt door liefde en goedheid, aanvaardt het en stel je open... Omring je met licht en wees zelf een licht in de duistere periodes van andere mensen. Leef met liefde en laat anderen delen in dit moois zodat ook zij zichzelf op een dag zullen ontdekken.
Niemand heeft het recht om over het leven van anderen te beslissen, bedenk steeds wat je anderen aandoet... zal naar jou wederkeren!
Heel vaak stel ik mezelf de vraag: 'waarom is het leven toch zo moeilijk?' Het antwoord dat ik erop doorkrijg is altijd hetzelfde: 'niet het leven is moeilijk maar de mensen maken het moeilijk!'
Onze gave is een geschenk van God, wij zijn het verplicht volgens de wetten van Kosmos, onze medemens te helpen zonder daar zelf 'wel' bij te varen!
Zo je steeds de waarheid spreekt zal je geheugen niet in de war komen om zaken te onthouden die het daglicht beter niet aanschouwen!
Houden van... dwingt niet!
Houden van... vraagt niet!
Houden van... zegt niet!
Houden van... klaagt niet!
Houden van... is gewoon alles, zonder woorden elkaar aanvoelen en aanvullen, elke dag opnieuw, een samenzijn voor altijd!
Dat is echt houden van!!
Bekritiseer andere mensen niet... Besef dat je zelf ook niet foutloos bent!
Heel vaak moet een mens soms serieuze tegenslagen incasseren voor hij zijn levensvisie veranderd.
Ik bid tot u lieve vader, voor... Alle mensen die ziek zijn en pijn moeten lijden dat ze snel van hun leed mogen verlost worden. Voor... Eenzame mensen, dat zij vriendschap en vreugde mogen ontmoeten op hun levensweg. Voor... Groot en klein, opdat men zou inzien dat wereldvrede noodzakelijk en van groot belang is!
Bedriegers in het verleden… lopen in het heden in eigen val en zijn de grootste klagers van de toekomst!
De beginfase van je spirituele ontwikkeling is verwarrend, volhouden en steeds een hoger doel nastreven, je spirituele honger blijven voeden, is de boodschap! Zo ontpop je jezelf tot een mooie vlinder wiens kleuren andere mensen verblijd.
Indien iedereen een beetje lief zou zijn voor elkaar, een beetje hulp zou bieden, een beetje naastenliefde zou betonen dan... zou de aarde één grote vriendschapsbol zijn!
Voor veel mannen is een vrouw een stuk speelgoed, eens het mooie eraf, wordt het ingeruild voor een nieuw en jonger exemplaar! Voor veel vrouwen is een man niets meer dan een geldbeugel op pootjes,eens hij leeg is gaan ze op zoek naar een andere goedgevulde beurs. Het zijn deze mannen en vrouwen die op hun oude dag zullen beseffen dat 'wat' ze kwijt zijn, nooit meer terugkomt!
draai je tong tweemaal rond voor je iemand van repliek dient, dat is net tijd genoeg om na te denken en de juiste woorden te vinden, alleen…moet je opletten dat je tong niet in een knoop verward raakt want dan… mag je nog de juiste woorden klaar hebben, ze komen er altijd verkeerd uit!
Scherp van tong, ogen als kogels... maakt van de mens een gevaarlijk wapen, dat zonder het te beseffen, voor lelijke verwondingen kan zorgen!
Bij sommigen snijdt het mes langs twee kanten…
geen wonder dat ze op een dag in eigen vingers zullen snijden
De sleutel... is het symbool van oplossingen, of je nu droomt van een sleutel of je krijgt hem als antwoord in een kaartlegging... hij verwijst steeds naar de oplossingen. Houdt jijzelf de sleutel in handen dan betekent dit dat je zelf de oplossing zult vinden, heeft iemand anders de sleutel in zijn bezit, dan zul jij je moeten wenden tot een persoon die je hierbij kan helpen. Verder sluit de sleutel deuren af en opent hij nieuwe...w.w.z: verleden wordt afgesloten en brengt zicht op toekomst.
Vele mensen zijn bang van de dood maar eigenlijk is de dood niets meer dan een 'tot weerziens' want het is aardsgebonden. Al wie de aarde betreedt zal ook wederkeren naar de bron van oorsprong... Of beter gezegd wie geboren wordt zal ooit terugkeren van waar hij kwam en daar hoort 'doodgaan' hier op aarde bij. Overlijden is dus niets meer dan gewoon terugkeren van waar je ooit kwam,'de dood' is niets om bang voor te zijn, het is enkel je aardse lichaam dat ten grave wordt gedragen maar je ziel leeft verder... en verder... eeuw na eeuw.
Er was eens een nieuwsgierig engeltje, ééntje dat steeds maar vragen stelde aan God... tot de Almachtige het doodmoe werd om alsmaar te moeten anwoorden dat hij besloot om het engeltje naar de aarde te sturen, waar het zelf zijn antwoorden zou moeten gaan zoeken. Na een hele tijd kwam het engeltje terug in de hemel, waar God benieuwd was naar het resultaat.
'En' vroeg hij, 'weet jij nu welk tijdstip ik uitkies om een ziel naar beneden te sturen?' 'Ja' knikte het engeltje overtuigd, 'wanneer een man en een vrouw een dansje gaan wagen...' 'Nee' glimlachte de vader, 'zoiets is geen dansje wagen, dit noem ik vrijen.' 'Nou goed vrijen dan' zuchtte het engeltje, ' Na een tijd zie ik die vrouw helemaal opzwellen?!' 'Tja, dat is het zwanger zijn' klonk het goedmoedig. 'Maar dan... dan zijn die opeens met drie!' 'Juist! Dat heet bevallen, het zieltje is dan eindelijk op aarde en bevindt zich in een aards lichaam.' Hoofdschuddend ging het engeltje verder: 'Een tijdje later zie ik die man en vrouw allebei... met een andere man en vrouw!!' Een diepe zucht ontsnapte nu de borst van het 'Hogere AL': 'Nu komt het scheiden.' 'Er wordt ruzie gemaakt, gescholden en zelfs gevochten om alles en nog wat!' Klonk het verontwaardigt uit de mond van het engeltje. 'Hebzucht viert hoogtij! Je hebt het over de verdeling van hun goederen...' Klonk de stem van het Hoger Al wat vermoeid. 'Dat kleine mensje, vader... dat hoort nergens meer thuis! Het huilt ganse dagen!' 'Klopt, zoiets noem ik kinderleed' zuchtte God en wreef zich over zijn baard. 'Kun jij... kun jij daar dan echt niets aan doen vader?' vroeg het engeltje triest. 'Dat is hun lot!' was het antwoord van de Almachtige, 'Elk mens draagt zijn lot, dit heb ik niet gekozen maar zijzelf, iedereen krijgt de kans op aarde om te leren en om ervaring op te doen...' 'LOT! LOT!' riep het engeltje nu verontwaardigt, 'jij kan dat lot toch omleiden!!' 'Hij' boog zich voorover en keek het engeltje droevig aan, 'Wat voor zin zou dit hebben?? Hoe meer richtingaanwijzers ik in het leven van de mens zet... hoe meer men gaat omrijden.'
God zuchtte en staarde naar de aarde... De mensheid was ondanks alle ellende en verdriet, nog steeds niet geleerd!
door hartstocht gedreven raast ze op scherpe sneden over kristalblauw waar krassen en groeven spiegelglad ontsieren licht weerkaatst en flonkert als dansende elfjes om haar heen witte veren bekronen schoonheid brengen fantasie tot leven en laten tranen zachtjes vloeien tot schitterende ijspareltjes die huid betoveren op tedere klanken voltooien droeve figuren het woordeloos verhaal van de stervende zwaan
getroost je even de moeite dieper te lezen dan de woorden die slechts als bladvulsel dienen
aanschouw voor één keer de letters die volgens de wil van de schrijver als geplooide obstakels een barrière vormen en leesblindheid veroorzaken van witregels
Lippen dwalen in zachtheid van fluwelen kusjes over mn huid waar poriën huiverend de geur van liefde loslaat. Ogen aanschouwen naaktheid door vingers gestreeld die gevoelig, de snaar bespelen met liefde door jou gestemd in extase drijvend op roze wolken waar hemel en aarde samenvloeien onder een sonnet van engelenkoor die tedere beloftes als Kiemend zaad in hartsverlangen achterlaat
'k kijk niet om ga steeds maar door loop mezelf voorbij hoor niets, ben doof voor wat men zegt de tijd ademt voor mij.
Steile bergen omringen m'n dagelijks bestaan ik vlucht naar daar waar 'k wezen moet tastend in t duister ben ik vergeten waar
Lege holtes vullen zich... openbarstend, gouden regen hoge bomen verschijnen die als naakte kerels wellustig grijpen zie de horizon verdwijnen
De wind fluistert door t bladgroen, hij schudt het zilte nat in banen glinsterend naar beneden waar t omhulsel van mn ziel verkoeling krijgt door tranen
langzaam ontwarren kluwens rondom een wereld van nieuwe hoop waarin ik niet meer volg t helse ritme van de levenstrom
ze scheren voorbij die hoog en laagvliegers vaker dan men wil trekken je door ijle lucht waar roze wolken schijnzwangerschap bezorgen euforie van korte duur duwt humeur beneden peil als grauwgrijs weer overheerst
Niets in het leven word je zo maar aangeboden, voor alles moet je moeite doen, als 't ware vechten en vooral veel moed hebben om te doorstaan wat op je levenspad ligt, want geluk... is niet zo vanzelfsprekend. Wat sommigen ook beweren makkelijk is het leven helemaal niet, begrijpelijk als je het verhaal van de schepping met enig inzicht bestudeerd. Het doel dat ieder van ons hier op aarde heeft is verschillend en hangt af van het karma dat je meedraagt. Ingewikkeld? Inderdaad, maar zo moet het anders was het wellicht te simpel en zouden we de aarde weer verlaten zonder enige ervaring en zeker en vast... met dezelfde fouten terugkeren bij onze schepper en zegt men niet; 'Van je fouten leer je?' Raar als je het mij vraagt want waarom worden er dan nog zoveel fouten gemaakt op deze wereld, als ik kijk naar de geschiedenis en naar het heden waarin ik leef, lijkt het alsof een foutloze wereld nooit zal bestaan... Uiteraard wil ik niemands hoop ontnemen en gaat het hier over de gedachten van een enkeling misschien met wat volgelingen... In ieder geval, ik denk als mijn uur is aangebroken ik een onderhoud zal vragen met de Allerhoogste...En hem eens zal zeggen wat ik denk van het leven en van de mens die hij geschapen heeft... Want hier zitten nogal sjarels tussen!
Ze ging dood, o' ja ze wist het heel zeker! De pijn sneed golvend door haar lichaam alsof iemand met een mes diep in het vlees kerfde. Deze keer was er geen ontkomen aan, de man met de zeis was op bezoek, ze voelde zijn adem in haar nek. Met vermoeide ogen keek ze naar de angstige, bezorgde, medelevende gezichten van haar kinderen en kleinkinderen. Gelukkig maar, iedereen leek droevig te zijn om haar vertrek, niet dat ze dit leuk vond natuurlijk want liever was ze nog een poosje gebleven maar ja... Als Hij hierboven besliste om je tot zich te roepen was er geen ontkomen aan. Eigenlijk was doodgaan nog een eerlijke zaak, de enige zaak in de schepping waarin 'Hij' nu eens geen onderscheid had gemaakt tussen arm of rijk, iedereen die op de wereld kwam moest er ook weer af. Nog een geluk dat een mens nooit vooraf wist wanneer zijn laatste uur was geslaan, zou anders wat zijn... Al had zij al vaker de dood in ogen gekeken, althans dat gevoel had ze toch, die zware verkoudheid van onlangs, de buikgriep die haar parten had gespeeld, de allergie die ze opeens had ontwikkeld voor bepaalde metalen... Allemaal levensbedreigende toestanden in haar ogen, alleen vonden haar kinderen dat zij sterk overdreef, al waren ze wel bezorgd hoor. Zoals nu, iedereen was paraat en stond of zat aan haar bed, af en toe werd er iets gezegd of gezucht. Tussen het tikken van de grote klok door, hoorde ze de felle regen die tegen het vensterglas roffelde. Rotweer!! Zou het in de hemel ook regenen of scheen daar enkel de zon? Ach straks zou ze het weten! Haar jongste dochter bij wie ze inwoonde, verliet de kamer. De dokter is er hoorde ze de achtergebleven kinderen tegen elkaar mompelen, moeten we de pastoor niet... Pastoor?! Neen, geen geestelijke aan haar bed, dat ze dit maar uit hun gedachten lieten, ze had haar buikvol van de zogenaamde goede herders... Tijdens de twee oorlogen die ze in haar leven had meegemaakt, was ze met dit soort mensen te vaak in aanvaring geweest, God is een God voor elke mens, voor elk wezen dat hij schiep en niet enkel een God voor hen die zich tot bepaalde religies keerden! Geloven deed ze zeker, maar wel in God en niet in een pastoor! Gelukkig één van haar kleinkinderen maakte een opmerking in die richting, net toen de deur openging en het grijze hoofd van de dokter zichtbaar werd. Hoe oud mocht die man wel niet wezen? Hij had wellicht ook niet lang meer te goed! Een binnenpretje welde op, zie je doodgaan was nog niet zo erg, je kon zelfs nog grapjes maken met jezelf. Voor ze het besefte, had iedereen de kamer verlaten en was ze alleen met de huisarts die het koude metaal van zijn stetoscoop tegen haar borst drukte en zorgvuldig haar buik betastte. Na het onderzoek schreef hij iets op een papier, wellicht een pijnstiller want bij elke opkomende pijnscheut snakte ze naar adem, het voelde net als barensweeën... Nee, dit was erger, tenslotte had ze zes kinderen op de wereld gezet en wist ze wel hoe het voelde... Haar hele buik deed pijn en was opgezwollen, kanker? Ze was er bijna zeker van, dat zou het verdict zijn! Ze vroeg niets, ze wilde het niet horen... De dokter zei niets, als begreep hij haar blik, klopte met een medelevende glimlach op haar arm en zei "Nog even, nog heel even mevrouwtje en dan bent u er van verlost!" Hij klapte zijn doktertas dicht en verliet de kamer. Starend naar de witte zoldering joeg het door haar hoofd 'Nog even, nog heel even...' Het gepraat voor haar deur verstomde, één van haar kinderen verscheen en zei: 'Even volhouden nog ma, ze zijn naar de apotheek achter 't purgeermiddel !
Mensen hebben al snel de neiging om een oordeel te vellen over personen die niet voldoen aan de normen van de maatschappij. Hierdoor worden deze mensen in een hoek gedreven, meestal door 'hen' wiens oordeel ontstaat doordat ze hun eigen tekortkomingen in zien en zij deze maar al te graag laten weerspiegelen op hun medemens. Beoordelen gebeurd dan weer door het feit dat over de persoon in kwestie, in het verleden reeds een ordeel werd geveld. Beoordelen is een vervolg, maar komt eigenlijk op hetzelfde neer, wie niet voldoet... telt niet mee! Als eenmaal een oordeel is geveld over iemand, zullen anderen hem daar op beoordelen. Na dit heb je dan het veroordelen, na beide voorgaande is dit de 'slotfase'. In feite komt het hier op neer: Iemand moet maar een oordeel over jou vellen, het gevolg is dat iedereen die iemand volgt en jou zal beoordelen, na met een lange resem beoordelen te worden geconfronteerd, word je uiteindelijk veroordeeld. Idere keer komt het op hetzelfde neer, maar het begint bij één iets en eindigt voor sommigen catastrofaal!
"Ik wist het! Ik wist het hé!" Verbaasd keek ik mijn vriendin aan, "Wat wist je?" vroeg ik omdat ze met een verbeten trek om haar mond en een venijnige blik naar de gsm in haar hand staarde, meestal voorspelde dit niet veel goeds, integendeel... Storm op komst! "Ik wist het!" siste ze nogmaals. "Als jij me nu eens vertelt wat je wist, dan weet ik het ook!" "Die baan... Ik heb ze niet!" "Tja..." "Tja?? Is dat alles wat jij kan zeggen?" Furieus gooide ze de gsm in haar handtas, wenkte de ober en bestelde ons beider nog een rode martini on the rocks. "Wat wil je dan dat ik zeg? Jammer, ja natuurlijk vind ik het jammer al begrijp ik echt niet waarom je nu zo nodig een baan wil zoeken?" "Ik zoek ze niet 'zo' nodig, ik wil er gewoon één!" Klonk het vastberaden. "Heb je al eens geïnformeerd bij een uitzendbureau?" "Uitzend... Bach, nee zeg!" riep ze luider dan gewild en trok een gezicht alsof ik net iets vies had vertelt. " Zo'n interimbureau is een profiterende zaak die leeft van de werkende mens!" "Is dat niet altijd zo in het leven? Kijk maar eens hoeveel instanties er niet draaien op de kap van de werkende mens!" "Ja, nee... Ik wil niets met zo'n bureau, vroeger bestonden die ook niet en de mensen vonden toch zelf werk, dus zal dat nu ook wel lukken." Een goed gedacht is altijd goud waard, dacht ik en verplaatste mijn blik naar het raam. Het was pijpenstelen beginnen regen en opeens schoot me iets te binnen... "Heb jij het dak van je cabrio..." Verder kwam ik niet, ze keek me aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen, greep in haar handtas naar de autosleutels, wrong zich tussen de dicht op elkaar staande tafeltjes door, mompelde nog iets dat op een vloek geleek en verdween. Ik zag haar hollen door de gietende regen, nipte van mijn martini en wachtte geduldig tot ze terug kwam. Er was niet eens veel tijd verstreken, toen ze hijgend en kletsnat weer op de zachte fluwelen bank plaats nam. "Hij was verdomme dicht! Ik zag het al van toen ik op de hoek kwam, verdorie mijn kapsel naar de vaantjes! Ze nam haar zakspiegeltje dat ze altijd bij de hand had, en gleed met alle vingers van haar hand door haar haren! Bestudeerde haar gezicht en vroeg ter bevestiging: "Hoe zie ik er uit?" Als een verzopen kat, wilde ik eigenlijk antwoorden maar haar blik hield me tegen en zei: "Goed alleen wat nat, je make-up is niet uitgelopen maak je geen zorgen." "Klote dag is het! Eerst die baan, nu dit!" " Ach kom er zijn ergere dingen in het leven, morgen kun je er om lachen" probeerde ik te sussen, we kenden elkaar al heel lang en wisten wat we van elkaar konden verwachten. "Vertel nu eens waarom je zo graag een baantje wilt want nu weet ik het nog steeds niet!" "Ok, herinner jij je Gertrude? De zoveelste vrouw van Robert!" voegde ze dat laatste er minachtend aantoe omdat ik een bedenkelijk gezicht trok. "O' die!" Antwoordde ik lachend bij de gedachte aan het 'rare vrouwmens' die ons onlangs was voorgesteld, een zeer zelfverzekerend type en voor de eerste keer in zijn leven had Robert een vrouw gevonden die hem niet wou 'om de centjes' De weinige keren dat ik haar had ontmoet, droeg ze een mannenpak met een nonchalant geknoopte das en steeds had ze een handtas bij zich, waar misschien wel haar hele kleerkast in kon, zo'n echt 'Mary Poppins' geval. Het was me opgevallen dat ze steeds dat 'enorme geval' op de tafel plaatste, net voor haar neus. Misschien was ze wel helemaal niet zo zelfverzekerd als ik dacht... en gebruikte ze die handtas alleen maar om zich achter te verbergen. "Juist, die trut!" haalde de stem van mijn gesprekspartner me uit gedachten, "Wel, die werkt ook en iedereen vindt dat mens de max, zelfs... mijn man!" "Jouw man? Omdat ze werkt? Begrijp ik niet, jouw echtgenoot wou toch geen werkende vrouw omdat het niet bij zijn status van tandarts paste?" "Aha, nu hoor ik het ook eens van een ander! Dat is het nu juist, hij beweert dat het mijn keuze is geweest om niet uit werken te gaan in geval er een hele schare kinderen zouden komen... Trouwens, de tijd van moeder aan de haard is voorbij, nu ben je 'in' als je jezelf als vrouw kan bewijzen in de zakenwereld." Op mijn onderlip bijtend probeerde ik de lachkriebels te onderdrukken, als vrouw 'in' zijn omdat je een plekje veroverd in de zakenwereld? "Weet je, het moet toch fijn zijn als vrouw de baas kunnen spelen over de mannen? Stel je voor meisje... allemaal mannelijke bedienden en een vrouw aan de top!" Ze balde haar vuisten en zei met triomfantelijk blik: "Dat zou mega, mega..." "... Niets zijn voor jou!" maakt ik haar zin af, "Vergeet niet dat je in zulke wereld keihard moet zijn en ervaring moet hebben. Wat ga je op je curriculum vitae zetten? Je studies en daarna in kleine lettertjes.... zoveel jaren huismoeder? Ze zullen je zien komen, onderaan de trap zul je moeten beginnen en bewijzen wat je in je mars hebt." "Als die trut dat kan, dan kan ik dat ook!" "Je vergeet één ding... Die Gertrude, is wel manager maar... waar en van wie? Van papa's bedrijf! Logisch toch dat dochterlief dan een hoge functie bekleedt??" Mijn vriendin zuchtte, keek me aan en zei: "Ja, zelfs al ziet ze er niet uit hé? Stel je voor als je voor haar werkt, hoe heet je bazin? TRUT!" Onze blikken kruisten elkaar waarop we beiden in een lach schoten, "Zullen we maar, het heeft opgehouden met regenen." Nog steeds grinnikend liepen we de straat door, straks zou ze Gertrude wel vergeten zijn, dacht ik nog. Aan de hoek van de straat gekomen, kreeg ik opeens een felle duw van haar arm, "Och nee!! Zeg dat het niet waar is!!" Ik keek in de mij aangewezen richting, de plaats waar we voordien de auto hadden achtergelaten! Net voor haar wagen had zich een eveneens donkerkleurige cabrio geplaatst... Weliswaar met gesloten dak! Voorzichtig kwam ik naderbij en zag naast de afgesloten cabrio er eentje staan waarvan de eigenaar straks niet zo heel gelukkig zou zijn. "Wat nu, alles is kleddernat!" riep mijn vriendin met wanhopige stem en haalde een pakje paieren zakdoekjes te voorschijn waarmee ze de zetels probeerde droog te wrijven. Nog voor ik antwoord kon geven, weerklonk een diepe mannenstem. "Dat is nu typisch iets voor vrouwen hé! Die kunnen nooit eens vooruit denken!" Gelijktijdig draaiden we ons om en keken in het ongeschoren gezicht van een jonge man, die grijnzend naar de open wagen wees. Hij liet een bulderende lach volgen op zijn woorden wat mijn vriendin boos maakte: "Zeg eens snotneus, bemoei je met je eigen zaken, wil je!" De jonge man grijnsde breed en antwoordde met een stem vol leedvermaak: "Ja madammeke gij zult met een natte broek thuiskomen straks!" "En jij... Jij zou maar beter maken dat je weg komt of straks zit jij met een volle pamper!" Kaatste mijn vriendin de bal terug, en keek de man strijdlustig aan. "Kom, laten we maar liever gaan" probeerde ik een eind te maken aan de situatie voor deze uit de hand zou lopen. "Die dame heeft gelijk, ge kunt maar beter gaan enne... vergeet uw dak niet..." "Hersenloze kwezel!" "Zijt blij meiske dat hij... haha, hij...krimpvrij is...haha, als ik deze joke straks aan mijn vrienden vertel..." "Had ik wel gedacht! Zo zie je er ook uit... " "Hoe zie ik er dan uit??" Naar haar wagen toelopend, schokschouderde ze: "Als een ezel die nooit een rijbewijs heeft gehaald en daardoor nog steeds met zijn fiets rondtoert!" Waarschijnlijk had hij er opeens genoeg van, kwam een stapje dichterbij en riep venijnig luid: "TRUT! Stomme trut!" Toen hij zich met forse stappen verwijderde zag ik dat hij fietsspelden droeg aan zijn broekspijpen, vandaar... Mijn vriendin die al weer kon lachen vroeg: "Heb je het gehoord wat die zei? TRUT"
Een os woonde naast een stier die maakte met de meisjes veel plezier troosteloos keek de os dan toe als er weer eens een domme koe viel voor de charmes van dat 'play-boydier'
Heb ik 't niet vaak gezegd? je niet dikwijls genoeg uitgelegd! riep mevrouw Van Praemen omdat haar man teveel snoepte van bramen en nu... tegen buikkrampen vecht
De troubadour speelde op z'n luit z'n metgezel blies op de fluit mensen dansten op de tonen in hun beurzen rinkelden de kronen het gezelschap ontving een flinke duit
Onlangs had ik een gesprek met een hoogbejaarde nonkel. Eenennegentig jaar... maar kwiek als een veertiger, hij zou volgens zijn eigen zeggen nog over mijn hoofd kunnen springen. Hij voelt zich goed in zijn vel, geniet van het leven en rijdt zelfs nog met de auto die hij twee jaar geleden vervangen had door een spiksplinternieuw exemplaar, ondanks dat iedereen hem op andere gedachten probeerde te brengen, moest en zou hij een 'nieuwe voiture ' hebben. Hij reed al zeventig jaar met een auto en dat zonder brokken maken... Dat de 'snotneuzen' uit zijn familie hem dit maar eens nadeden! Die betiteling gold iedereen die hem nonkel noemen moest, dus alle neven en nichten tussen veertig en zeventig jaar oud. Nonkel is niet van de grootste, alhoewel ik hem op oude vergeelde foto's altijd klein van gestalte vond, beweerde hij toch groter te zijn geweest in zijn mooie jonge jaren maar de ouderdom had hem laten krimpen! Zijn trouwfoto was hiervan een mooi bewijs, tante die al heel veel jaren overleden was... stak met hoofd en schouder boven hem uit! Voor zijn leeftijd is hij nog erg bijdehand, wandelt af en toe om de bloedsomloop in zijn benen op peil te houden, drinkt graag een glaasje port en rode wijn bij het eten, maar of dit de remedie is om een gezegende leeftijd te behalen betwijfelt hij. Volgens hem moet je 'bezig' blijven want rust roest! Zo heeft hij zijn wekelijkse kaartnamiddag met enkele vrienden en verder houdt hij zich bezig met allerlei vrijwilligerswerk. Twee tot drie keer per week gaat hij op bezoek in het rusthuis bij 'oude menskes' maar dat sommigen van die oudjes nog een paar jaar jonger zijn dan hijzelf... moet je hem niet zeggen want dan is hij potdoof! Dat laatste is ook iets dat hij graag eens uitbuit wanneer het hem heel goed van pas komt uiteraard. In gedachten is hij soms net een kwajongen, hij kan grappen en grollen als de best, kortom hij geniet gewoon met volle teugen van het leven. Regelmatig komt hij even langs en vertelt dan af en toe eens iets wat hij anderen niet onmiddellijk zou vertellen, zoals nu... Hij had een lief... Ik moest alle moeite van de wereld doen om niet in een lachen uit te barsten bij het zien van zijn gezicht. Hij leek ook niet echt blij, tuurlijk niet! Hij wilde helemaal geen lief maar hij zat er wel mee opgescheept! De vrouw om wie het ging was volgens zijn zeggen, helemaal stapel op hem. Bij wat verder vragen kwam het er uit, het vrouwtje was 88 en was iemand bij wie hij af en toe eens langs ging om een praatje te maken. 'Ach zo erg is dat toch niet? Geniet gewoon van wat God jullie biedt, een mooie vriendschap en... Nonkel boog zich over de tafel heen en zei: 'Gij snapt het niet kind! Zij is verliefd op mij!' 'Ja nonkel en dan? Mag ze dat niet zijn? Wees fier dat is een teken dat je er nog goed uitziet!' 'Fier! Fier! Ge snapt er helemaal niets van!' 'Nee, ik snap het niet dus moet jij het me maar even uitleggen!' Nonkel wreef met vlakke hand over zijn aangezicht en zuchtte: 'Ik ben niet verliefd op haar!' 'Och! Is het dat...' In gedachten verzonken knikte ik nonkel toe, zo te horen had je op een bepaalde leeftijd geen behoefte meer aan verliefdheden... Raar want kon me dit natuurlijk nog niet voorstellen, verliefd zijn is zalig om te beleven, het is een gevoel dat eigenlijk nooit zou mogen verdwijnen... 'Jaaa, dat is het!' onderbrak hij mijn gedachtengang, ' En weet je wat het ergste is? Zij vertelt iedereen dat ik haar... hum... Ge weet wel ben hé!' Nog altijd niet het probleem hiervan inziend, zei ik: 'Luister eens, als jij je goed voelt in haar gezelschap en je kan met haar af en toe een praatje maken, waarom zou je het er dan niet bijnemen dat zij verliefd is op jou?' Even hing er een doodse stilte en toen opeens klonk het: 'Meiske ik ben verliefd op haar vriendin!'
Het doorgeefstokje wandelt rustig door bloggenland en tikt hier en daar een blogje aan en wie weet worden dromen en wensen niet vervuld door de goede fee die wellicht over onze schouder mee leest, proberen maar!
Ik ontving het stokje van Michelly.
*Waar ik zal beginnen weet ik als moeder uiteraard onmiddellijk, een lang, gezond en gelukkig leven voor mijn kinderen en schoonkinderen!
*Misschien moeten ze ook eens gaan denken aan kleinkindjes want ik wil heel graag nog mijn achterkleinkinderen leren kennen!
*Wat ik heel graag wil verwezenlijken is, dat ik het boek dat ik aan het schrijven ben tot een mooi eindresultaat mag brengen Ik hoop dat mijn manuscript een goede uitgever zal vinden en dat mijn werk weldra door boekenwurms zal worden verslonden!
*Ik droom al vele jaren om eens het grote lot te winnen helaas dat lot liep steeds mijn deurtje voorbij maar ik nodig het gerust uit om eens binnen te wippen!
*Deze wens houdt verband met de vorige, aja want zonder dat groot lot kan ik deze niet waarmaken, wat zou ik nu doen met zoveel geld? Eerst en vooral een deel van de centjes verdelen onder mijn twee dochters en dan mij een buitenverblijf aanschaffen ergens in Italië of zuiden van Frankrijk, met een eigen zwembad!!
*Uiteraard vergeet ik ook de dieren niet, want als grote dierenvriend droom ik al jaren om een heel groot pachthof te kopen met veel grond omheen, waar dieren dan van hun oude dag konden genieten inplaats van een gruwelijk lot te ondergaan in het slachthuis!Ik zou willen dat ik de macht had om beestachtige veehandelaars de strengste straffen op te leggen die er bestonden en de rechter die zulk volk vrijsprak, hetzelfde lot te laten ondergaan als die onschuldige dieren die respectloos werden behandeld! (Misschien leent de goede fee me eens haar toverstafje en mag ik voor één keertje eens heel stout zijn... ik toverde dit volk om in varkens, die zich in een grote modderpoel bevonden)
*Verder wens ik mezelf, en al de mensen om wie ik geef een goede gezondheid en een gezegende leeftijd toe!
ze sprong van de hak op de tak zonder haperen behield haar evenwicht op de koord waaronder het vangnet van in elkaar geweven fantasie haar behoedde voor gezichtsverlies jonglerend met waarheid en leugens die ze omtoverde tot sensationele taferelen uit haar hoed ving ze grote ogen, zonder blozen temde ze grote muilen
hoog schuimt tegen randen waar glanzend de wereld verkleurd dromend gevangen glij ik mee dans feeëriek breekbaar op golven overkoepelende trossen dompelen 'eenzame' tot vergankelijkheid fier verheven drijft in een weerspiegeling van eensgelijke tot blijkt, de druk te hoog die mij gedoemd tot vergankelijkheid
gedichten, opgeborgen in een map die ze bij moeilijke momenten even openklapt woorden, wondermooi en heel apart lieten afdrukken voor eeuwig in 'r hart niemand had tot nu toe geweten dat zij de schrijver van dit alles niet kon vergeten maar ooit misschien, zal er een moment zijn dat ze terug kan denken zonder verdriet en pijn ze dan weemoedig en in liefdevolle taal de kleinkinderen vertelt... haar verhaal in hun ogen zal ze vragen lezen wie heeft deze gedichten voor oma geschreven? zij zal dan de waarheid zeggen hen met diepe gevoelens proberen uit te leggen dat er ooit iemand was in haar leven voor wie ze uit liefde alles had willen opgeven nieuwsgierige vragen zouden ze haar stellen zodat zij dan haar hele story moest vertellen als hij 'hierboven' het maar had toegelaten hadden zij elkaar nooit hoeven te verlaten want van hem hield ze bovenal het meest en was hij zonder twijfel... nu hun opa geweest
dichterlijke parels van lief en leed, gelezen met een lach en een traan vereeuwigd op papier door poëten in hart en ziel kunst der taal onbegrepen of gewaardeerd als geslepen diamanten waar facetten weerspiegelen de eerlijke zuiverheid van levensvreugde der dichters alles omvat in een legering van achttien karaat goud kronen ze je dichtenbundel tot een kostbaar juweel
wellustige vormen op canvas spreken boekdelen, passievolle verstrengeling door vloeiende penseelstreken prikkelen zinnen tot erotische verbeelding
wulpse rondingen en fiere mannelijkheid trotseren zonder schroom vele blikken van kuise zielen, wiens ongenoegen door kunstenaarsbloed onbegrepen wordt
als zoetekauw wist ze bittere woorden verteerbaar te maken maar vergat dat platgestreken plooien in onenigheden valse effecten gaven bij overbelichting onderhuids venijn ontwrichtte klankloos waarheden, zij speelde pantomime engel versus duivel
geen woorden meer zei je en sloeg het woordenboek dicht alsof praten nog helpen zou woordeloos vulde de ruimte waar vraagtekens het behang sierden
vragen staat vrij las ik in je ogen terwijl samengeknepen lippen 'onbeantwoord' kleefden en me behoedde voor verspilling van taal, onuitgesproken bleef het tussen ons hangen
ongepoetste foto s aan de muur gaven stof tot nadenken
de oude schuur ooit een 'paleis' in kinderogen kraakt nu in haar voegen als hendels en scharnieren tandenknarsend verwelkomen lost kreunend herinneringen die sijpelen langs eikenhouten balken waar schaduwen tekenen door vergeten kauwgum die er ooit ter bewaring werd gekleefd
gedachten strelen sporen waar zoethout werd gekauwd en geschommeld op touwen die huid striemde stoffige resten bewaren een lach en een traan, van jou en mij van hij en zij, van hen die er reeds niet meer zijn heimwee snuift nostalgie en laat vervlogen tijden weer even tot leven komen
Een 'tettertrien' een 'tettergat' of hoe je het ook noemen wilt, is zonder meer een persoon die goed van tongriem gesneden is. Zo iemand kan uren doordraven zonder dat er ook maar één zinnig woord uitkomt, zelfs al is het einde nabij... dan nog zal diens tong het laatste woord willen, misschien wel om te protesteren dat ze zonder werk komt te vallen! De bewegelijkheid van de tong, laat soms amper toe de eigenaar naar adem te happen, constant wil ze de leiding houden in het gesprek en is bang dat andere tongen voor onderbreking zouden zorgen. Soms gaat ze ook nog een heel eigen leven leiden, tijdens de slaap bijvoorbeeld als de ogen zich vermoeid sluiten, blijft ze doorgaan alsof ze zich door niets of niemand laat dwingen. Sommige pechvogels zitten dus dag en nacht opgescheept met zo'n 'tetteraar' en bedenk maar niet dat een goed gesprek de ultieme oplossing zal bieden want oren heeft de tong wel alleen weet ze niet waarvoor ze eigenlijk dienen. Nu bestaan er wel een paar methodes om iemand met zo'n tong, een paar minuten het zwijgen op te leggen. -Vraag aan de tettertrien heel vriendelijk om haar verhaal nog eens helemaal opnieuw te vertellen want dat je het begin niet meer weet en dus niet meer kunt volgen. Wedden dat ze even stilvalt en moet nadenken omdat ze het ook niet meer weet? -Prijs haar met zo'n groot uithoudingsvermogen en vertel dat ze eens moet deelnemen om het record 'tetteren' te verbeteren. Wedden dat ze enkele minuten stilvalt? - Tot slot de radikaalste oplossing... geef haar een tas koffie met flink wat zout in. Wedden dat ze geen tweede keer langs komt omdat ze niet van gepekelde tong houdt?
Op een nacht had mijn drie jarig nichtje in haar bed geplast, mijn schoonzus zei haar dat ze dit helemaal niet flink vond en dat de Sint dat niet graag zou horen... Waarop het kind met grote ogen haar moeder aan keek en zei:'dat was ikke niet, was plusjke' en stak haar slaapknuffel de hoogte in!
ga je door 't leven aan touwtjes als een harlekijn als een gek springend over elk baldakijn? of ben jij eerder een hard zwoegend mens voor wie 'rijk worden' is... de hartenwens misschien ben je wel een enorme grote zeur die de wereld ziet zonder kleur? leef je eerder teruggetrokken en stil simpel en eenvoudig, zonder een eigen wil? ach het geeft niet hoe je leeft als je de Heer zijn aanwezigheid maar beleeft want bedenk hierbij... God is er altijd voor jou en mij!
Een heer had in zijn echtelijk bed met twee vreemde vrouwen dolle pret maar owee... daar kwam zijn echtgenote er aan opeens was het met zijn plezier gedaan hij werd door haar in z'n blootje 't huis uit gezet
een dame vroeg voor haar verjaardag bont maar manlief bezorgde haar een groot affront hij wilde niet dat dode dieren het uiterlijk van zijn vrouw zouden sieren daarom zei hij... dat zij er heel erg dik mee stond
ogen spreken woorden die boekdelen des levens op minnelijke toon verhalen in zachte plooien tovert een glimlach herinneringen die 'hem' als een liefdevolle deken hartverwarmend toedekt
hij
met een blik van liefde die verbondenheid vertaalt bekroont hij haar zonder woorden, zijn lach raakt als een streling haar huid waar hij huiverend de geur herinnerd van passievol onthaal
samen
tot één-zijn verweven in hart en ziel koesteren ze 't aandenken van een vruchtbaar verleden, waar onbreekbare banden door het eeuwig stromend bloed van hun nageslacht
Na elke teleurstelling komt er een vaststelling dat je niet alles mag geloven wat mensen je beloven laat je dus niet langer in de luren leggen en durf voortaan ook eens NEE te zeggen!
'Het leven is toch een soep hé?' Waren de woorden waarmee mijn 8 jarige nichtje me begroette. 'Wat zeg jij nu?' 'Dat het leven een soep is en wij zijn de balletjes' klonk het opnieuw vroegwijs.
'Waar heb jij dat gehoord?' 'In school natuurlijk!' Vanzelfsprekend! Waar anders halen kinderen zo'n uitdrukking vandaan, van andere kinderen? Mis! Van de leerkracht zelf! 'Heeft de juf dat gezegd?' 'Ja, onze juf is zwanger en ze wil helemaal niet zwanger zijn.' Nog meer verbaasd keek ik het kind aan, vond dit niet echt een gespreksonderwerp voor een 8 jarig meisje, maar goed als de juf daar in de klas openlijk over praatte, wie was ik dan om dit... Ach, jullie weten wel, wij zijn van de oude stempel. In mijn schooltijd was een leerkracht iemand naar wie je met bewondering opkeek, iemand voor wie je ontzag betoonde en die steeds het laatste woord had... Of die nu gelijk had of niet! 'Zo, zo en waarom vertelde de juf dat? Ik wilde toch wel meer weten van die nieuwe opvoedingsmethode. 'Wel, omdat ze helemaal geen kindjes wil, ze heeft meer dan genoeg aan haar oren met de kinderen in de klas! 'Ha ja... Enne... Heeft de juf soms nog iets gezegd?' Met een bedenkelijk gezicht keek mijn nichtje mij aan, draaide zich halvelings op de stoel naar mij en vroeg:'Wat wil je weten?' 'Wel, wat ik vraag, heeft ze nog iets meer vertelt?' 'Tante je wil weten waarom ze geen kindjes wil hé?' 'Heu...' 'Gij zijt al net zo'n nieuwsgierige kanariepiet als haar buurvrouw!' 'Als wiens buurvrouw?' 'Die van onze juf natuurlijk' zuchtte de kleine en haalde haar leesboeken uit haar boekentas. Even was het stil, elk leek met z'n eigen gedachten begaan. Ik vroeg me af of dit nu de gespreksonderwerpen waren in een klas met 8 jarigen. 'Als je geen kindjes wil, moet je de pil nemen hé?' De krop sla die ik in mijn handen hield viel op de grond, even was ik het noorden kwijt. 'Zeg eens, heeft de juf dat in de klas vertelt?' 'Over de kindjes en de pil? Ja ze heeft dat in de klas vertelt.'
Ik raapte de sla op en liep er mee naar de wasbak, nadenkend keek ik uit het raam. Dit was toch geen onderwerp om aan kinderen te vertellen, jongens waar ging het in deze wereld toch naartoe? Waar was de tijd dat ik als kind dacht dat babytjes met de stoomboot werden gebracht? Of zoals nadien oma zei: 'ze komen uit de bloemkool' waardoor ik me wel vragen begon te stellen of er dan verschil was tussen kindjes van de stoomboot en kindjes uit de bloemkool. Of erger nog... die ene anekdote uit mijn jonge leven die me helemaal overstuurd maakte. Op een morgen bij het ontwaken vertelde mijn oma me dat mama naar het ziekenhuis was gebracht omdat ze haar been had gebroken, in de namiddag mocht ik met haar mee op ziekenbezoek. Verwonderd was ik dat mijn mama helemaal geen pijn in haar been bleek te hebben maar dat er wel een schreeuwerig iets in een klein bedje naast haar lag. Een broertje!! De ooievaar was langs gekomen en had haar een broertje gebracht en dat... terwijl ik altijd om een zusje had gezeurd!! Sindsdien waakte ik erover dat mijn mama haar been niet meer zou breken, ik lette goed op en maande haar steeds aan tot voorzichtigheid want die domme ooievaar zou ons geen tweemaal bij de neus nemen! 'De juf zegt ook, als ze die stomme pil maar niet vergeten was dan...' Ik schrok op uit mijn overpeinzingen, was even sprakeloos en besloot toch mijn schoonzus even aan te spreken en te horen wat zij hiervan dacht.
Zoals ik al vermoedde was ook zij even de kluts kwijt, niet dat ik preuts omga met mijn kinderen, maar het moet niet te ver worden gedreven, klonk het boos want haar dochterje had nu nog iets meer verklapt. 'De juf zegt dat ze ook aan abarn... abrontendingens denkt' 'Aan wat??' klonk het gelijktijdig uit onze mond. 'Awel, aan abro...' 'ABORTUS???' vroeg mijn schoonzus verbijsterd terwijl ik haar een ferme duw gaf. 'Ja zeg, sorry maar ik ga die 'juffrouw' eens serieus onder handen nemen, dat kan gewoon niet dat die zulke zaken aan kinderen vertelt! Ik gaf haar groot gelijk, had geen woorden voor wat ik hier had gehoord, was ik in mijn schoonzus haar plaats zou ik dat 'mens' eens goed mijn mening geven over wat ik dacht van haar moderne opvoedingsmethode!
Toen ik haar de dag nadien hoorde, gold natuurlijk mijn eerste vraag 'het zwangerschapsonderwerp' Een diepe zucht weerklonk: 'zwijg... heb me daar een kop als een pioen behaald. Bleek ons kaatje gestraft te zijn geweest omdat ze tijdens de les haar tong niet in bedwang had kunnen houden. Na enkele opmerkingen plaatste de juf haar in de hoek achter het klapbord, deed dit dicht en zette er nog het grote scherm voor zodat men haar niet meer kon zien. Tijdens de speeltijd was de juf Kaatje vergeten en omdat ze geen bewaking had tijdens de speeltijd, had ze met een collega een babbeltje geslaan in haar klas. Kaatje helemaal onzichtbaar achter het grote scherm had alles kunnen volgen. De juf merkte te laat dat het kind er nog stond maar heeft nooit gedacht dat haar gesprek zo'n impact kon hebben op een nieuwsgierig aagje. Mens mijn wangen gloeien nog als ik aan mijn onderhoud met haar denk!' Tja kinderen!
stevig geknoopt waren steeds haar boeien van onschatbare waarde aldus haar pooier onhandelbaar liet haar delen in de winst waarvan de interest blauwe ogen bedroeg onbegrip des werelds dat zij dit alles verdroeg onwetend dat cocaïne het begin van het einde was
uitdagend paradeerde smaragdgroene ogen waarin liefdesvuur laaide hete vonken troffen zijn wezen als verleidelijke schoonheid gracieus bewoog heupwiegend liet ze verstaan in een taal die enkel hij verstond
*Bijou*
noemde hij haar, zonder meer wat enkel een 'gesneden' kater kon
Een lange weg vol bergen en dalen, waarop je tegenkomt een lach en een traan. Bezaaid met edelstenen wiens scherpe kanten snijden door de ziel van je bestaan.
Hij begint bij 't begin, eindigt soms halverwege. Onvermogen hem te omleiden naar een eeuwig bestaan. Machteloos onderwerpen aan de levensweg die je moet begaan.
Bezoek ook eens mijn andere sits... U bent van harte welkom!
Dit lichtje laat ik branden voor mijn kinderen en kleinkindje dat ze steeds beschermd mogen zijn! Voor mijn hondjes Kissy en Whisky die nu lieve sterretjes aan de hemel zijn...
In het leven moet je eerst vrede kunnen sluiten met jezelf voor jevrede kunt overbrengen naar anderen toe. Een hart vol wrok en haat kan nooit de vrede voelen die anderen hem willen schenken, waren onze leiders in de maatschappij zich hiervan maar eens bewust.
