Herinneringen aan EXPO 58xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Deel 2
Bij elk bezoek hielden we ons minstens eenmaal per dag, na de eerste kennismakingen, vast aan een zelfde tracé; zo bezochten we samen met mijn vrienden Erik en Reinhold, elke dag opnieuw het paviljoen van het transport, daar stond onder andere een vliegtuig van het type Caravelle, een vliegtuig dat in die tijd furore maakte als een der eerste vliegtuigen aangedreven met twee straalmotoren, geplaatst aan de staart en dat pas in 1959 zijn eerste officiële vlucht maakte, je steeg in langs de voorzijde en langs een trapje aan de aan de staart kon je weer naar buiten, het was een hele ervaring om als kind voor het eerst in een vliegtuig te mogen rondlopen. Nu 47 jaar later, sakkeren we bijna elke dag over het vliegtuiglawaai boven onze Noordrand, wie had dit ooit kunnen voorzien en beterschap schijnt er helaas niet in te zitten.
In datzelfde paviljoen stonden er treinen en spoorwegwagons van verschillende naties, een woord dat in die tijd volkomen nieuw was voor ons en het bijhorende respect opgebracht heeft voor al dat moois waar we toen kennis hebben mee gemaakt. Verder kon je in een simulator vooraan in bestuurderscabine plaatsnemen en genieten van een rit in de Zwitserse bergen, een unieke belevenis. Het was de tijd waar de gestroomlijnde locomotieven en treinstellen met allerlei mooi klinkende namen hun intrede deden in Europa zoals o.a. "L'Oiseau Bleu".
In de buurt van het paviljoen van het transport bevonden zich de Belgische bedrijven, De Posterijen, RTT , sommige paviljoenen hadden een opmerkelijke constructie, als voorbeeld was er MBLE in de vorm van een radiolamp, Eternit had een hoge spiraalvormige toren gemaakt, de Burgerlijke Bouwkunde, vrij vertaalt van het Frans Génie Civile, was een huzarenstukje van architectuur, een lange puntvormige constructie boven een soort van miniatuur België met rijdende autootjes, boten en vliegtuigjes, het was de voorloper van Mini-Europa en nog zoveel andere meesterwerken
Minstens een keer per dag brachten we een bezoekje aan het Voedingsalon waar je een broodje met een paar krolletjes Planta kon proeven, een potje Imperial vanille pudding en bij Coca Cola was het dringen om een flesje te bemachtigen, daar kon je ook de fabricage volgen: eerst werd het flesje gevuld met een groenachtig slijmerig goedje en daarna aangevuld met bruiswater. Vele bezoekers walgden een beetje nadien, toen ze met eigen ogen gezien hadden hoe dit goedje gefabrikeerd was.
In 1998 had ik het geluk de EXPO in Lissabon te mogen bezoeken en daar was er onder andere ook een paviljoen van Coca Cola, maar was er niets te proeven, ze hadden zich gehouden aan een monsterverzameling van Colaflesjes in alle groottes, kleuren en stijlen.
In allerlei standjes over gans de Expo verkocht men Cola in glazen flesjes en driekleurige ijswafels, vanille, chocolade en aardbeien. Voor de flesjes moest je echter 1Fr. statiegeld betalen om de afvalberg, toen ook al, te verkleinen, maar velen, vooral toeristen uit het buitenland, lieten de flesjes achter naast de rustbanken, en al gauw hadden we de truc gevonden om die achtergebleven colaflesjes binnen te brengen om ons beetje zakgeld te verhogen, in die tijd kon je al voor 5 fr. een deftige hoeveelheid snoep kopen.
In dat zelfde tracé zaten ook af en toe een bezoekje aan het paviljoen van de Wetenschappen, daar maakte de chemiereus Hoechst ronde plakketjes in plastiek, vertrekkende van polyethyleen korreltjes in allerlei kleuren. Elke keer opnieuw kwam het er op aan het plakketje, van 75mm met Exposter als embleem, in een andere kleur te bemachtigen en nadien te ruilen met vrienden, de interessantste waren deze met een overloop van twee verschillende kleuren telkens als er een nieuwe kleurenbatch gemaakt werd en de extrusievijs nog niet voldoende was gespoeld.
Ik wist toen nog niet dat ik in 1969 een lange carrière zou beginnen in het Research Centrum van Solvay in Neder-over Heembeek in de afdeling Polyolefienen en herkende de typische geur stearine bij het extruderen van polyethyleen, in casu Hostalenâ van Hoechst. Er rest mij jammer genoeg maar een blauw schijfje meer, de tientallen andere zijn op de een of andere manier verloren geraakt en nu misschien bij een of andere verzamelaar liggen. In al die jaren werd ik vertrouwd met termen zoals moulding, blow moulding, melt flowing index en al dat meer, maar waaraan mijn lezer weinig zal snappen.
In een volgende aflevering breng ik u mee naar andere paviljoenen en anekdotes.
|
