Herinneringen aan EXPO 58

Deel 2

Bij elk bezoek hielden we ons minstens eenmaal per dag, na de eerste kennismakingen, vast aan een zelfde tracé;  zo bezochten we samen met mijn vrienden Erik en Reinhold, elke dag opnieuw het paviljoen van het transport, daar stond onder andere een vliegtuig van het type Caravelle, een vliegtuig dat in die tijd furore maakte als een der eerste vliegtuigen aangedreven met twee straalmotoren, geplaatst aan de staart en dat pas in 1959 zijn eerste officiële vlucht maakte, je steeg in langs de voorzijde en langs een trapje aan de aan de staart kon je weer naar buiten, het was een hele ervaring om als kind voor het eerst in een vliegtuig te mogen rondlopen. Nu 47 jaar later, sakkeren we bijna elke dag over het vliegtuiglawaai boven onze Noordrand, wie had dit ooit kunnen voorzien en beterschap schijnt er helaas niet in te zitten.

In datzelfde paviljoen stonden er treinen en spoorwegwagons van verschillende “naties”, een woord dat in die tijd volkomen nieuw was voor ons en het bijhorende respect opgebracht heeft voor al dat moois waar we toen kennis hebben mee gemaakt. Verder kon je in een simulator vooraan in bestuurderscabine plaatsnemen en genieten van een rit in de Zwitserse bergen, een unieke belevenis. Het was de tijd waar de gestroomlijnde locomotieven en treinstellen met allerlei mooi klinkende namen hun intrede deden in Europa zoals o.a. "L'Oiseau Bleu".

In de buurt van het paviljoen van het transport bevonden zich de Belgische bedrijven, De Posterijen, RTT , sommige paviljoenen hadden een opmerkelijke constructie, als voorbeeld was er MBLE in de vorm van een radiolamp, Eternit had een hoge spiraalvormige toren gemaakt, de Burgerlijke Bouwkunde, vrij vertaalt van het Frans “Génie Civile”, was een huzarenstukje van architectuur, een lange puntvormige constructie boven een soort van miniatuur België met rijdende autootjes, boten en vliegtuigjes, het was de voorloper van Mini-Europa en nog zoveel andere meesterwerken

Minstens een keer per dag brachten we een bezoekje aan het “Voedingsalon” waar je een broodje met een paar krolletjes Planta kon proeven, een potje Imperial “vanille pudding” en bij Coca Cola was het dringen om een flesje te bemachtigen, daar kon je ook de fabricage volgen: eerst werd het flesje gevuld met een groenachtig slijmerig goedje en daarna aangevuld met bruiswater. Vele bezoekers walgden een beetje nadien, toen ze met eigen ogen gezien hadden hoe dit goedje gefabrikeerd was.

In 1998 had ik het geluk de EXPO in Lissabon te mogen bezoeken en daar was er onder andere ook een paviljoen van Coca Cola, maar was er niets te proeven, ze hadden zich gehouden aan een monsterverzameling van Colaflesjes in alle groottes, kleuren en stijlen.

In allerlei standjes over gans de Expo verkocht men Cola in glazen flesjes en driekleurige ijswafels, vanille, chocolade en aardbeien. Voor de flesjes moest je echter 1Fr. statiegeld betalen om de afvalberg, toen ook al, te verkleinen, maar velen, vooral toeristen uit het buitenland, lieten de flesjes achter naast de rustbanken, en al gauw hadden we de truc gevonden om die achtergebleven colaflesjes binnen te brengen om ons beetje zakgeld te verhogen, in die tijd kon je al voor 5 fr. een deftige hoeveelheid snoep kopen.

In dat zelfde tracé zaten ook af en toe een bezoekje aan het paviljoen van de Wetenschappen, daar maakte de chemiereus Hoechst ronde plakketjes in “plastiek”, vertrekkende van polyethyleen korreltjes in allerlei kleuren. Elke keer opnieuw kwam het er op aan het plakketje, van 75mm met Exposter als embleem, in een andere kleur te bemachtigen en nadien te ruilen met vrienden, de interessantste waren deze met een overloop van twee verschillende kleuren telkens als er een nieuwe kleurenbatch gemaakt werd en de extrusievijs nog niet voldoende was gespoeld.

Ik wist toen nog niet dat ik in 1969 een lange carrière zou beginnen in het Research Centrum van Solvay in Neder-over Heembeek in de afdeling Polyolefienen en herkende de typische geur stearine bij het extruderen van polyethyleen, in casu Hostalenâ van Hoechst. Er rest mij jammer genoeg maar een blauw schijfje meer, de tientallen andere zijn op de een of andere manier verloren geraakt en nu misschien bij een of andere verzamelaar liggen. In al die jaren werd ik vertrouwd met  termen zoals “moulding, blow moulding, melt flowing index en al dat meer, maar waaraan mijn lezer weinig zal snappen.

In een volgende aflevering breng ik u mee naar andere paviljoenen en anekdotes.

05-06-2005 om 00:00 geschreven door Filosoof van Laken  

     Herinneringen aan EXPO 58

 Deel 1

Ik was 11 jaar in de periode van de Expo 58, ofte Universele Wereldtentoonstelling van Brussel. Ik woonde met mijn ouders in Strombeek, op een boogscheut van de Heyselvlakte, dit was de omgeving waar ik in 1947 geboren was. Expo 58 is nog steeds een van de mooiste herinneringen uit mijn leven, ik zie als het ware de ganse happening als een film voor mijn ogen. Ik heb de Expo echt platgelopen met mijn ouders en vrienden. Tijdens de vakantie gingen we soms tot drie keer  per dag naar “d’expositie”, door het feit dat we een jaarabonnement hadden was het dus geen probleem om er naar toe te gaan wanneer we er zin in hadden, meestal langs de Esplanadepoort kwamen we dan binnen. Elke “entree” had zo zijn eigen benaming, er waren er 10 in het totaal waaronder de “Porte Royale” rechtover het Paleis van Laken.  Ik was zo fier als een pauw telkenmale ik aan “de garde” mijn abonnement met foto (om het zeker niet te kunnen doorgeven aan iemand anders) kon tonen. Eerst moest je aanschuiven langs een dranghekken, het was in deze periode dat de Naderafsluiting volop werd geïntroduceerd, en dan was je binnen op het Expo-terrein.

Het was een tijd waarin veel veranderd is, we werden geconfronteerd met nieuwe dingen, de kleurentelevisie werd voorgesteld in het Amerikaans paviljoen, de spoetnik hing in het paleis van toenmalige USSR, in het Engels paviljoen kon men op een scherm een kloppend hart zien, onze “boerentram” de huidige “De Lijn” (de tegenhanger van de “stadstram”, nu de MIVB) vanuit Grimbergen en Londerzeel reed onder de expo door een tunnel en bediende twee toegangspoorten en nog zoveel meer andere uitvindingen maar de kers op de taart was toch het Atomium, een huzarenstukje van metaalconstructie, week na week was het mogelijk de stand van zaken te volgen in de krant en toen we er met de tram langs reden konden we zien hoe er telkenmale iets bijgekomen was. Nu onlangs bij de vernieuwing kunnen we de aftakeling en de wederopbouw van uit de verte volgen.

Om terug te komen op de ondertunneling van de Expo nog volgende anekdotes, het gebeurde wel vaker dat de stroomafnemer, de flèche zoals ze die noemden in Brussel, "afvloog" in de tunnel, vooral op de plaats waar de “Londerzeel” het traject vervoegde in de tunnel; dan moest de conducteur uit de tram springen en met de schaarse verlichting, proberen de fleche op de stroomkabel te krijgen en ondertussen zaten de reizigers te mopperen daar er geen verlichting meer was in de wagons. In de tunnel was er een halte waar je op een paar stappen een van de toegangspoorten had. De tunnel is in de jaren 70 niet meer gebruikt toen de tram spijtig genoeg vervangen is door een busdienst, de laatste tramrit naar het station in Grimbergen blijft me nu nog altijd ontroeren, onderweg stonden langs de straten mensen met bloemen en allerlei drankjes voor de conducteurs. Na een opslagplaats voor oude trams, is hij nu terug gebruikt door de Brusselse Tram. Dit intermezzo om mijn nostalgische sympathie te uiten aan de oude boerentram, waar ik tenslotte jaren heb gebruik van gemaakt, dit is stof voor een volgend verhaal.

24-05-2005 om 00:00 geschreven door Filosoof van Laken  

Om te beginnen : proficiat voor het initiatief van Pascal Vincke om ons de gelegenheid te geven via internet te communiceren.

En nu ter zake : Laken ? ...Ik er geboren in 1947, in de Sobiëskilaan op de keukentafel en een paar minuutjes later propertjes gewassen in een grote soepkom, die nog jaren nadien thuis is bewaard gebleven in de opslagruimte tussen de keldertrap en de trap naar "den boven". We zijn er maar een goede drie jaar blijven wonen en zijn dan in Strombeek beland, u wel bekend van de verkeersberichten. Het was een mooi kwartier in Laken, dichtbij de Eeuwfeestpaleizen en vanop het balkon hadden we zicht op een deel van het koninklijk park en in het bijzonder op de villa die Leopold II er gebouwd had voor zijn ontmoetingen met zijn maitresses, helemaal verscholen in het groen en een eindje van zijn officiële domicilie gelegen. Mijn vroegere leraar Latijn beweerde dat de mensen die rond het paleis van de koning woonden, rijke en voorname lui waren, maar dit was helaas niet het geval bij ons. Die bewering haalde hij uit één van de Latijnse teksten die we moesten proberen "vrij" te vertalen, maar de naam van de auteur is me echter niet bijgebleven.

Ik ben dus een Brusselaar op mijn geboorte-akte en identiteitskaart, maar mijn beide ouders waren in de jaren dertig afgezakt naar de hoofdstad van uit het verre West-Vlaanderen en ik voel me met hart en nieren West-Vlaming.
Dit was dus mijn eerste kennismaking met blogland.

11-05-2005 om 00:00 geschreven door Filosoof van Laken