Dit is de tijd van het jaar waarin ik, en ik denk niet alleen ik, met pijn in het hart rondloop, bij de gedachte aan diegenen rondom ons, die de weelde, ja zelfs het noodzakelijke moeten missen. En dan denk ik met een zekere melancholie terug aan mijn studententijd. Toen wij met een klein groepje op school een hulpactie op het getouw zetten, voor degenen die het echt niet breed hadden. Zeg maar de armen, die dichterbij wonen dan wij soms wel denken. Er werd een tombola georganiseerd, sjaals gebreid, plaids genaaid. Iedereen was echt gedreven in wat hij als bijdrage kon leveren. Met het ingezamelde geld kochten we speelgoed, kolen, voeding . Wat nu ondenkbaar zou zijn, gezien de wet op de privacy, kon toen nog wel. Van de toen nog Openbare Onderstand , kregen we enkele adressen van gezinnen die best wel onze steun konden gebruiken,. En mijn God wat waren wij welkom in die arme gezinnen. Nooit zal ik de stralende ogen vergeten van de kinderen, toen zij het speelgoed mochten uitpakken. De tranen in de ogen van de moeder, die het voedselpakket en een voorraadje kolen kreeg, dat we hadden gekocht van de opbrengst van de tombola. De warme handdruk van de gehandicapte vader die ons wel tien keer bedankte en zei :Dit had ik van jullie jongeren nooit verwacht!.
Een oud vrouwtje kreeg de prachtige kleurrijke plaid en wat snoepgoed voor de feestdagen. Achteraf bezocht ik haar nog verschillende malen en nam haar telkens wat mee, dat ik kocht van mijn zakgeld. Tot op een keer ik voor het lege huisje stond. Weg vrouwtje... vaarwel lief mensje. Ik heb ze zo gemist . Onze idealen onze manier om de wereld te verbeteren !!! Dat goed gevoel !!! Ik zou het nog wel eens willen overdoen !!!
