Zo tegen middernacht begint het te kriebelen de dichtmicrobe waardoor ik besmet raak sluimerend neemt zij mij helemaal tot ik het licht zie, en een nieuw gedicht geboren wordt...
In de stilte van de nacht komen de gedachten weer over het leven van weleer zo naief en onbezonnen met potentieel zo onontgonnen
als ik je aankijk weet ik waarvoor ik leef en liefde geef jij mijn kind bent zo onbevangen als een frisse lentewind jouw liefde verwarmt mijn gemoed en ik schonk jou mijn liefde voorgoed
zolang jij en ik positief met elkaar omgaan kan er niets verkeerd gaan ik wens je een lang en gelukkig leven waarin je veel liefde aan anderen mag geven.
de zaadjes in de grond voor een nieuwe zomer het wandelpad waar ik vaker wandelde,fietste de vogels in de ruisende populieren waarvan de bladeren met bergen in de wei vallen het groene,knarsende tuinhek van staal alles buiten het huis,spreekt zijn eigen taal een van verlangen naar vergane zaken die taal noch teken geven,maar toch het hart raken.
Graag geen foto van mijn site kopieeren,de gedichten liefst ook niet,alleen voor persoonlijk gebruik maak ik een uitzondering; maar zet dan mijn naam: Loekie Pechler eronder!
