Een kerstster.
In een donker tijd is iets dat warmte brengt.
En fleurig je hart verblijft

Achter elke traan van
verdriet.Zit een
glimlacht van herinnering.

sterren fonkelenin de duisternis,
zo stralen er een hele ris.
sterren kunnen ook vallen uit de lucht,
dan mag je een wens doen in het gerucht.
sterren stralen zilverkleur,
behalve de planeet mars,deze straal een rode kleur.
Sterren vind ik mooiom naar te kijken,
je ziet de hemel er mee verrijker.

Nu ga ik sluiten wens jullie allemaal een goede nacht toe.

Renate en haar man waren in de herfst van 1988 verhuisd.Ze hadden een huis gekocht aan rand van een bos op ongeveer een kwartier lopen van de stad en het bedrijf waar Richard werkte.Omdat Richard vaak hele dagen van huis was,had renate een hond gekocht om haar gezelschap te houden.Renate en haar hond boy wandelen elke dag de stad om boodschappen te doen.Op een koude ochtend dacht renate dat ze de sneeuw kon ruiken in de lucht.Ze hoopte op een mooi,lange witte winter.Tijdens de wandeling betrok de lucht en even later viel doen de eerste sneeuwvlokken op haar jas.Het begon al gauw hard te waaien en door de enorme sneeuwval kon renate geen hand voor ogen meer zien.Ze raakte verdwaald.

 
Licht
Renate realiseerdezicht dat ze de verkeerde kant op liep en raakte. Ineens zag ze even verderop licht schijnen. Eeerst dacht ze een man met een zaklamp te zien,maar toen ze dichterbij kwam,zag ze dat de persoon zelf licht gaf.Ze liep er nog iets dichter naar toe,maar de persoon liep weg.Uitgeput en koud liep ze achter hem aan.Na 20 minuten zag ze door de sneeuwstorm heen op oprit van haar huis.Ze wilde de persoon bedanken,maar die was nergens meer te zien.In plaats daarvan zag ze in de tuin de contouren van iets dat ze sinds haar jeugd niet meer gezien had. Een sneeuwpop  in de vorm van een engel.

Achter de donkerste nacht
straalt mooiste licht
die verlost jou van je zware vracht
wa het leven heeft aangericht
Achter de donkerste nacht
zal de horizon verschijnen
en alles wat jou uit balans bracht
zal dan heel langzaam verdwijnen
Achter de donkerste nacht
zal een nieuwe dag ontplooien
zodat de zon weer naar je lacht
en jij alles van je kunt gooien.

Het is donker en de sterren fonkeren aan de hemel.
Het is een realiteit en geen gedacht.
Als je uren staat te kijken ,besef je, het is al nacht
slaap wel lieve vrienden.Tot morgen.

Het was afschuwelijk koud, het sneeuwde en het begon donker te worden. Het was ook de laatste avond van het jaar, oudejaarsavond. In die kou en in dat donker liep er op straat een arm, klein meisje, zonder muts en op blote voeten. Ze had wel pantoffels aangehad toen ze van huis ging, maar dat hielp niet veel: het waren heel grote pantoffels, haar moeder had ze het laatst gedragen, zo groot waren ze, en het meisje had ze bij het oversteken verloren, toen er twee rijtuigen vreselijk hard voorbijvlogen. De ene pantoffel was niet te vinden en met de andere ging er een jongen vandoor: hij zei dat hij hem als wieg kon gebruiken als hij later kinderen kreeg. Daar liep dat meisje dus op haar blote voetjes, die rood en blauw zagen van de kou. In een oud schort had ze een heleboel zwavelstokjes en één bosje hield ze in haar hand. Niemand had nog iets van haar gekocht, de hele dag niet. Niemand had haar ook maar een stuivertje gegeven. Hongerig en koud liep ze daar en ze zag er zo zielig uit, dat arme stakkerdje! De sneeuwvlokken vielen in haar lange, blonde haar, dat zo mooi in haar nek krulde, maar aan dat soort dingen dacht ze echt niet. Uit alle ramen scheen licht naar buiten en het rook overal zo lekker naar gebraden gans; het was immers oudejaarsavond en daar dacht ze wel aan.In een hoekje tussen twee huizen, waarvan het ene een beetje vooruitstak, ging ze in elkaar gedoken zitten. Haar beentjes trok ze onder zich op, maar ze kreeg het nog kouder, en naar huis durfde ze niet, want ze had geen zwavelstokjes verkocht en ook geen stuivertje gekregen. Haar vader zou haar slaan en thuis was het trouwens ook koud. Ze woonden vlak onder het dak en daar blies de wind doorheen, ook al waren de ergste kieren met stro en oude lappen dichtgestopt. Ze had bijna geen gevoel meer in haar handjes van de kou. O, wat zou een zwavelstokje lekker warm zijn! Zou ze er eentje uit het bosje durven trekken en het tegen de muur afstrijken om haar handen te warmen? Ze trok er een uit. "Ritsss..." Wat vlamde dat, wat brandde dat! Het gaf een warm, helder vlammetje, net een kaarsje, toen ze haar handen eromheen hield. Een wonderlijk licht gaf het. Het meisje dacht dat ze voor een grote, ijzeren kachel zat met glimmende koperen ballen en een koperen trommel. Het vuur brandde zo heerlijk, het was zo lekker warm. Maar wat was dat? Het meisje strekte haar voetjes al uit om die ook te warmen - toen ging de vlam uit, de kachel verdween - en zij zat met een stompje van het afgebrande zwavelstokje in haar hand.Ze stak er nog een aan. Het brandde, het gaf licht en waar het schijnsel op de muur viel, werd die doorzichtig, net als een sluier. Ze keek zo de kamer in, waar de tafel gedekt was met een spierwit tafelkleed, met het fijnste porselein. De gebraden gans, gevuld met pruimen en appeltjes, stond heerlijk te dampen. En wat het allerheerlijkst was, de gans sprong van de schaal en waggelde met een vork en mes in zijn rug over de grond. Hij kwam recht op het arme meisje af; toen ging het zwavelstokje uit en was alleen de dichte, koude muur er nog. Ze stak er nog een aan. Toen zat ze onder de mooiste kerstboom, nog groter en nog rijker versierd dan de boom die ze door de glazen deur bij de rijke koopman had gezien, vorig jaar met Kerstmis. Er brandden wel duizend kaarsjes aan de groene takken, en gekleurde prentjes, zoals je die in etalages ziet, keken haar aan. Het meisje strekte haar beide handen uit - toen ging het zwavelstokje uit, de vele kerstkaarsjes gingen de lucht in en veranderden in sterren, zag ze. Eentje viel er en liet een lange streep van vuur achter aan de hemel. "Nu gaat er iemand dood," zei het meisje. Want haar oude grootmoeder, de enige die lief voor haar was geweest, maar die nu dood was, had gezegd: als er een ster valt, gaat er een zieltje naar God Ze streek weer een zwavelstokje af tegen de muur, het gaf licht en in het schijnsel stond haar oma, heel duidelijk, heel stralend, heel vriendelijk en lief. "Oma!" riep het meisje. "O, neem me mee! Ik weet dat je weg bent, als het zwavelstokje uitgaat. Weg, net als de warme kachel, de gebraden gans en die prachtige, grote kerstboom." Haastig streek ze de rest van de zwavelstokjes uit het bosje af, want ze wilde oma vasthouden. De zwavelstokjes gaven zoveel licht dat het klaarlichte dag leek. Oma had er nog nooit zo mooi en zo groot uitgezien. Ze nam het kleine meisje op haar arm en ze vlogen, stralend en blij, heel, heel hoog. Er was geen kou, geen honger, geen angst - ze waren bij God. Maar in het hoekje bij het huis zat in de koude wintermorgen het kleine meisje met de rode wangen, met een glimlach om haar mond - dood, doodgevroren op de laatste avond van het oude jaar. Het werd nieuwjaarsochtend en de kleine dode zat daar met haar zwavelstokjes, waarvan een bosje bijna was opgebrand. Ze heeft zich willen warmen, zeiden ze. Niemand wist wat voor
moois ze had gezien, hoe stralend ze met oma de vreugde van het nieuwe jaar was ingegaan.

Is een heerlijk tijd
met lichtjes hier
en lichtjes daar.
Een boom prachtig versierd.
Een kaarsvol licht
het is daarvoor dat ik zwicht.
Een leven vol licht.
Een leven vol zonneschijn.
Een leven vol geluk
zo kunnen je dagen
niet meer stuk.

Wens jullie allemaal een fijne zondag.
 Toe en geniet er van!!
xxx

De wereld roept zijn ellende,
Maar wordt niet gehoord door de mensen.
De wereld roept zijn ellende.
Maar niemand wilt hem helpen.

De werled schreeuwt in de nacht.
Maar de mensen blijven in slaap.
De wereld schreeuw in de dag.
Maar de mensen werekn in de stad.

De wereld huilt vanuit het rechter oog.
Voor de verschrikking van de oorlog.
De wereld huilt vanuit het linker oog.
Voor de droefheid en de dood die volgt.

De wereld is aan het sterven.
Maar wie zal hem redden?
De wereld is aan het sterven.
Maar bij zijn dood sterven we ook.

Twinkelend aan de hemel
Kijkend op ons neer
Twinkelen en stralen
Elke nacht maar weer
In het donker van de nacht
Is er altijd een ster die naar je lacht

Eeuwen her, hoog en ver,
zagen zij als lichtend baken,
en volgden zonder moe te raken,
die vreemde wonderbare ster
Op kamelen zochten zij daaronder
een koningskind, liefdeslicht,
Gods zoon die vrede sticht,
en vonden het grote wonder
Mirre, wierook en goud
Weg…waar zijn de gulle gaven?
Kon wijsheid onze dorst ooit laven,
nu rest ons kerstkrans, kippenbout
Och, was het ons gegeven:
een groot wonder in ons leven
Maar hoog, ergens ver daarboven,
straalt die ster waarin we geloven .