November een moeilijke maand...met veel pijn en herinneringen
Allerheiligen-Allerzielen
Nooit zal ik onze gesprekken het laatste jaar vergeten..zo intensief.`...maar gelukkig weer zo open en lief. Hoe het ook zei je vertelde mij alles. Je dromen je ziekte je narigheid en gekkigheid. ;-)) en je lief. Veel zal ik in mijn hart bewaren..zodat de storm hopelijk wat kan bedaren. Zo vlug ging je zomaar van ons heen. waarheen dat weet er geen een...Nooit zal dit de bedoeling zijn geweest... maar ook jij wist al lang het leven is niet alle dagen feest. Mario lieve zoon rest ons nog zoveel te zeggen konden we nog maar even bij je zijn. Hopelijk heb je de rust gevonden. We houden van je...maar dat wist je allang dat zal zolang we leven nooit ophouden. Van jou te houden. Pap en je Mam Vandaag is de herdenkingsmis van alle overledene afgelopen jaar in s-Heerenberg. Wij hebben een schrijven van de kerk gehad. Noah neemt het kruisje in ontvangst in de kerk. Ans en Henk Visser ouders van Mario
Soms zie ik iets bekends Of voel ik wat vertrouwds Dan is het weer net zoals vanouds Je bent er niet meer... Toch zal ik met je praten en je groeten Je elke dag weer vele malen ontmoeten Je handen je ogen en je ontwapende lach Je bent bij ons nog iedere dag.
Al een paar jaartjes geleden..in gelukkiger tijden.
Deze foto is al van ettelijke jaartjes geleden. En in gelukkiger tijden.
Nog even en dan alweer bijna een jaar geleden, dat we jou Mario moesten missen. Voor ons nog steeds elke dag heel moeilijk mee om te gaan. Nog altijd is het voor ons onvoorstelbaar ...nooit meer.. Houden van zal altijd blijven...ook al ben je dan niet meer lijfelijk aanwezig.
Zie hieronder : Mooi geschreven en een echte waarheid..door een lotgenote die ook een kind verloor..
De rest van je leven ------ Het gemis blijft, je komt nooit over het verlies van je kind heen. In plaats daarvan vindt je een manier om, ondanks je verlies, je leven weer op te bouwen. Je blijft je kind vasthouden in je gedachten. Je vindt mensen met wie je over je kind kunt praten. Je besluit al je gevoelens toe te laten en alles te accepteren zoals het komt. Je doorstaat de slechte dagen, omdat je hebt gemerkt dat ze voorbij gaan. Je steekt energie in wat belangrijk is en laat de rest los. Je wordt sterker, sterker dan je ooit had gedacht, sterker dan je ooit had willen zijn. ---- Uit: Het zwaarste verlies, Barbera D. Rosof
Velen zullen er langzaam aan gewent zijn dat Mario er niet meer is. Het leven gaat verder, dat is ook zo.. maar voor ons zal het nooit wennen. Gr Ans en Henk V
Wij zijn maar als bladeren in de wind Ritselend langs de zoom van oude wouden En alles is onzeker, hoe zouden wij weten wat alleen de wind weet.
Vandaag naar de paranormale beurs geweest in s-Heerenberg met Jeannine. Dank dat je met me mee ging Jeannine, erg fijn. Sessie samen bijgewoont, en naar aanleiding van neer gelegde persoonlijke bezittingen volgde daarop uitspraken. Mario zou zijn rust gevonden hebben. Hij hield veel van ons allen en wij van hem. Maar alles was nog tekort geleden er waren nog teveel emoties, hij Mario moest zijn weg nog vinden, en wij ook.
Er was nog meer door de andere vrouwelijk paragnost.. maar benaderde niet echt de werkelijkheid vonden we. Tot zover.
Ook Ricio was tegen de avond weer even op bezoek erg fijn vinden we dat. Dank je Rico doet goed. Het leven gaat verder maar voor ons bleef het even stil staan. Het is dan fijn te weten en horen dat Mario nog niet is vergeten. Gr Ans moeder van Mario.
Gedicht: Moed is een wondelijke kracht, met moed geraak je overal doorheen, en doe je de zon weer schijnen door alle wolken heen.
Wees niet bang voor tranen stop angst niet weg Laat het verdriet maar komen want gevoelens zijn oprecht Er komt een tijd dat de zon weer gaat schijnen en dat de tranen, de angst en ook het verdriet langzaam gaan verdwijnen.
Nee dit feestje was niet gisteren dat is ook wel te zien..maar van Marcel en Silke, vrienden van Mario en onze 2 huizen verder wonende buren. Op de foto van links naar rechts achterste rij Henk, Esther, Ans, en Peter Verstraete Voorste rij :Tamara, Mario, Natasja Verstraete
20 Augustus gisteren was Henks verjaardag, Het weer was prachtig, maar voor ons een heel emotionele dag, die ons steeds deed denken aan vorig jaar, toen we Henks 65 ste jaar vierden met een etentje met familie buren en kennissen in Elten..zie foto's op de andere blog. Ook Mario Chantal en Noah waren hierbij aanwezig. Toen was er nog de hoop dat alles misschien nog wel goed zou komen. Dat gebeurde dus niet..en een paar maanden later was daar het nog steeds voor ons onbegrijpelijke....overlijden van Mario. Dat gaf ook gisteren weer een heel diep emotioneel verdriet...al lieten we dat niet echt merken. Maar als we samen alleen waren konden we ons laten gaan..en deden dat ook. Henk was alleen nog even naar het graf geweest dat wilde hij graag. Hij wilde in gedachten even met Mario praten.
Maar er waren ook leuke en gezellige dingen. Onze 3 kleinkinderen waren er ook allemaal. En was het toch nog gezellig 's middags. Tot zover de verjaardag. Gr Ans
Gedicht: Nooit de moed opgeven Ook al is het soms zwaar De kracht om verder te leven Zeker met en voor elkaar.
Van Links naar rechts : Paul en Claudia, Tim, Mario en zus Tamara.
Foto uit archief van Claudia en Paul. Dank je wel dat we hem mochten lenen.
Gedicht Wanneer je blij bent zie dan diep in je hart en je zult zien, dat wat je verdriet gegeven heeft ook vreugde brengt. Wanneer je verdrietig bent zie dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je huilt om wat je vreugde schonk.
Dierentuin in Wuppertal DLD met Opa Henk en Oma Ans op de foto.
Woensdag 4 Augustus 2010 Zoals vorige week beloofd aan de kleinkids vandaag naar de dierentuin in Wuppertal geweest. (Noah en Indya kinderen van Mario en Esther) Ter afsluiting saampjes heerlijk ergens gegeten. Het was een fijne dag en de kids, Esther, en ook wijzelf hebben van het dagje genoten even wat ontspanning..was ook heel hard nodig.
Morgen is de crematie van Herman en zal een heel moeilijke en trieste dag worden. Vr gr @ns V
In een tijd dat nog alles mogelijk was. Telefoneren op mams hobbykamer.
Zomaar uit ons midden zomaar verloren zomaar kwijt Je tijd was gekomen een onmogelijke strijd
Zomaar plotseling kon je lichaam het niet meer aan. Zomaar ineens was je bij ons vandaan. Afscheid nemen ging niet meer... onmenselijk wat deed dat zeer. Zoveel dingen tolden door ons hoofd, zoveel dingen wat je nog aan iedereen had beloofd. Helaas je tijd was gekomen..
Oma Ans en kleinzoon Noah, zoon van Mario en Esther
Etentje Zondag 18 Juli alleen met kid, schoonkids en kleinkids. Ter ere van Ans haar 65ste verjaardag. Dinsdag 20 Juli was de echte verjaardag van Ans.(Ik) Het bracht teveel herinneringen aan vorig jaar toen Henk 65 jaar werd en ons Mario ook aanwezig was met Chantal en Noah. Toen was er nog de hoop dat alles op de duur wel weer goed zou komen.. Het lot bepaalde anders.
Etentje Zondag 18 Juli alleen met kid, schoonkids en kleinkids.
