Geduld

Deze morgen rond 5 uur kon ik op het nippertje Marcelleke redden van een gewisse verdrinkingsdood. Ik wil zeggen mijn onderlijfje kon ik nog net binnenhalen voor het goed begon te regenen. Oef, nu kon ik gerust aan mijn redactiewerk beginnen.
Aan de ontbijttafel hoorde ik de ongeruste vragen: “Heb jij het deze nacht ook horen regenen? Zou het weer veranderen?” Voorzichtig piepte iemand achter de gordijn. Het zag er maar grijs uit. Ik stelde hen gerust, dit wordt ideaal weer om te wandelen. Geen loden hitte en veel zuurstof in de lucht.

Ondanks de grijze lucht klonk ons morgenlied “Ultreya…” zonniger dan ooit.
Onze pelgrims hadden er weer vertrouwen in.

In Tosantos onder de Lieve-Vrouwkapel, in de rotsen uitgehouwen begonnen onze pelgrims hun vierde etappe. Ze hadden wel een opdracht meegekregen: Hij of zij die mij op het eindpunt in San Juan de Uterga het eerst het straatnaambordje “Calle Santa Cecilia” (Sint-Ceciliaweg) kon tonen zou ik eens trakteren. (Het woord 'calle' wordt in het Spaans uitgesproken als 'kaljé'. Ik geef graag deze toelichting mee vooraleer deugnieten er iets heel anders zouden van maken.)
Wie zou de meest opmerkzame zijn?

Ik begon een paar km verder in Villafranca. De nijdige klim naar boven warmde mij meteen op. Er komt een Italiaan voorbij en vraagt mij wat Neos betekent. Ja, de zelfklever op mijn rugzak doet vragen stellen. Waarschijnlijk dacht die donker getaande man dat ik werknemer was bij die Italiaanse luchtvaartmaatschappij “Neos”. Iets later passeert een Parisien met dezelfde vraag. Ik probeer het hem diets te maken en denk ondertussen bij mezelf dat Neos via de camino een internationale weerklank aan het krijgen is.

“Buen camino”. Nog zo een internationaal woord dat op deze pelgrimsweg uitgesproken en verstaan wordt door zowel mensen uit het land van de rijzende zon als de onderdanen van Trump, zowel door zij van het hoge noorden als het diepe zuiden. Een woord dat uitnodigt om harten te ontmoeten.

En dan sta je onderweg even stil, letterlijk en figuurlijk, aan het monument van de honderden in 1936 gefusilleerde republikeinen in de Spaanse burgeroorlog.
Langs die vreedzame weg moet je dan lezen: “Niet hun dood was zinloos maar hun fusillering.”

Onderweg kleurt de paarsroze heide vredig de brede brandgangen door het bos. 
Het doet mij wegdromen aan de opdracht van “Calle Santa Cecilia”. Mijn vrouw heet Cecile maar is zeker geen heilige. Waarom zou ik mijn levenscamino geen calle Cecilia durven noemen. Meer dan 50 jaar geleden begonnen we als twee jonge mensen te dromen van een eigen verhaal. Een verhaal van klimmen en dalen. Een verhaal met veel zon maar ook al eens onder een grauwe hemel. Een verhaal waar geduld voor elkaar ons steeds dichter naar elkaar bracht. Een verhaal waar kinderen en kleinkinderen onze weg kleurden met lief en leed en waar opnieuw met veel geduld de juiste weg gevonden werd. 
Dit is niet alleen ons verhaal. Dit is een herkenbaar verhaal voor zo vele. 
Geduld kan zo veel oplossen. 
Het maakt mij bezorgd als ik vaststel dat geduld bij sommige geen enkele betekenis meer heeft. 

Geen geduld meer om een doel te bereiken. Geen geduld meer om iets uit te praten. Geen geduld meer om te wachten. Geen geduld om naar de noden van iemand te luisteren en ga zo maar door.
Zegt men niet: “Geduld is een mooie deugd”. Blijkbaar een zegswijze die stilaan aan het wegdeemsteren is.

Hou op, Chris, ze zijn al aan het zoeken wat mijn vroeger beroep was. Bij Mathias gaan ze gokken of ik vroeger leraar was of een uitgetreden pater.
De lieve dame die mij van het laatste verdacht nodigde ik meteen uit om haar zondige gedachten te komen biechten. Ze gaf mij vlug haar portie yoghurt en waarschijnlijk denkt ze nu dat daarmee de kous af is. 
Wij leerden trouwens in de kloosterkerk van San Juan de Ortega dat ook de H. Jeronimus gekend was om nonnetjes en monniken van hun bekoringen te bevrijden.

Ik was onder de indruk hoe Neospelgrims na 4 dagen nog zo aandachtig konden luisteren.
Waarschijnlijk denken zij dat de vermeende leraar hen over enige dagen zal overhoren.

Maak jullie geen zorgen en laat mij a.u.b. zijn wie ik altijd al geweest ben. Graag met en tussen de mensen.

Ondertussen is ook de winnaar bekend van de grote zoekwedstrijd “Calle Santa Cecilia”
De West-Vlaamse winnaar ontving van de organisator een fles drank met bubbels, agua con gaz. Het is een van de dames op onderstaande foto.

In een nederige herberg in Burgos krijgen de pelgrims een sober avondmaal aangeboden.
Een vleesbouillon met scampi en gepocheerd ei. Wel iets anders dan de looksoep die de pelgrims in San Juan de Ortega mogen slurpen. Vervolgens is het een jonge vaars die haar ribstuk aangenaam gekruid liet bakken met patatjes, kwestie van onze koolhydraten. De lichtzure natuuryoghurt met stukjes fruit lepelden de liefhebbers met alle genot uit, de anderen deden het met veel geduld of gaven hem als boetedoening aan een of andere pater. 

Pater noster… slaapwel.
De redactie krijgt morgen een dagje vrij.
Moesten er in de pelgrimswereld van Neos schokkende dingen gebeuren, dan volgt er zeker nog een extra editie. Dus blijf alert want met 33 gewiekste senioren weet men nooit.

De reacties op het Neosblog stimuleren de redactie.
Onze spontane reactie is: “Zeer bedankt om met ons mee te leven!”

Burgos

24 september 2018

24-09-2018, 23:59 geschreven door Chris De Saveur